Wordt er zo moe van

Wat vind je belangrijk

Ik zou een of twee dingen uitkiezen die ik echt belangrijk vind en voor de rest de verantwoordelijkheid bij het kind neerleggen. Mijn dochter loopt ook nogal eens met ongekamd haar. Nou prima, als zij erbij wil lopen als een zwerver, en als de klitten er niet meer uit gaan zal ze haar haar kort moeten laten knippen. Huiswerk gaat compleet langs me heen, en af en toe vraag ik eens of ze nog werkbladen te leren heeft.
Belangrijk hier is dat ze om 08.15 uur aangekleed en met gepoetste tanden klaar is, tas ingepakt en dat ze op tijd de deur uit kan. Tanden poetsen vind ik dan idd een van die belangrijke puntjes, maar dochter zelf gelukkig ook omdat ze al eens gaatjes heeft gehad.

Sociale controle is de oplossing

Als moeders vindt dat de haren netjes gekamd moeten zijn, hun tanden gepoetst en de juiste kleding aangetrokken moeten zijn maakt dat geen indruk. Moeders zeuren toch altijd te veel.
Maar als hun vrienden dit zelf ook vinden dan zie je ze ineens veranderen! De mening van hun vrienden is nog belangrijker dan die van de ouders. Het is alleen de kunst om dit los te laten en af te wachten wat de omgeving zegt. Dan is het probleem rond de uiterlijke verzorging opgelost.

Wat ze ervan vinden...

Zolang het hun probleem is, dat het hen ook direct aangaat, kan je wel proberen er een "samen" probleem van te maken, maar als kinderen het weigeren als een "samen" probleem te zien omdat ze vinden dat het "jouw" probleem is, lukt deze strategie een stuk minder.
Dit geldt voor mij bij opruimen en schoonmaken. Bijvoorbeeld, mMijn kinderen zien het probleem niet zo dat jassen, tassen en boeken door de hele woonkamer liggen en ik wel.
Ik "zeur" dat ze dat moeten opruimen, ze snauwen "jaha" of zeggen niks en lopen even later zonder iets opgeruimd te hebben naar hun kamer. Waar het ook een rommel is, maar dat vind ik hun probleem. Als ik ze er op wijs dat ik toch echt wil dat het opgeruimd wordt, is het zuchtend en steunend "waar maak je je druk over", "dat kan toch later, ik ben nu bezig", "wat loop je toch te zeuren, dat kan toch best wel even liggen daar". Dan is het mijn beurt om met mijn ogen te rollen zoals ze dat zelf zo lekker kunnen.
Dochter van 17 begint nu wat meer mee te werken, maar zoon van 15 is nog volop in bovenstaande puberhouding.
Dus ik wens je succes en zen de komende 10 jaar.

leren opruimen

Heel herkenbaar. Wij willen ook af van zeur-ouderen. Thuis oefenen wij met de voorbeelden uit het boek ,Slim maar ...' (er zijn vast ook anderen die er over gaan).

Een voorbeeld uit het boek:
Allereerst een foto te maken van de wenselijke situatie en de afspraken hierover komen op papier. Je begint klein (voor het verkrijgen van een succeservaring) bijvoorbeeld met je bed opmaken of met het netjes houden van een kast. Dit kan je elke week uitbreiden met iets extra's.
(Mijn kinderen zijn iets jonger dan de jouwe en wij hebben dit eerst een paar weken geoefend voor de volgende stap in zicht komt).

Vervolgens doe je voor een aantal euro stuivers in een pot (advies van het boek). Voor elk niet opgeruimd item (volgens de afspraak) wordt er een stuiver uit de pot gehaald, volgens afspraak (stap 1) en je bent het item 24 uur kwijt (voor iets later, stap 2). Wij doen niet aan geld (vind ik onsympathiek) maar ik denk aan papiertjes (die ergens voor staan).

Met het geld uit de pot dat je overhoudt mag je aan iets gemeenschappelijks besteden dat je van tevoren afgesproken hebt (samen een Italiaans ijsje eten bijvoorbeeld). Als bij ons de pot een italiaans ijsje zou zijn, zou de helft van de papiertjes voor 2 bolletjes staan en de andere helft voor 1 bolletje ijs. Eerst gaan de briefjes met 2 bolletjes er het eerste uit en daarna met 1 bol erop. Als er na een week genoeg briefjes voor 1 of 2 ijsco's overblijven, sparen we nog een weekje door.

Wat het eventueel aardig kan maken is als kinderen hun ouders mogen wijzen op hun rondslingerende spullen. Maak wel eerst afspraken (op papier en met foto van het gewenste resultaat) wat je van elkaar verwacht, wat de afspraken zijn (wat niet werkt verander je bij het ingaan van een nieuwe week) en waarvoor jullie sparen/verdienen.

Maar zo ver zijn wij nog niet. Ik ben benieuwd of het werkt.

Wat mij hierin aantrekt is de afspraken die je met elkaar maakt, het leert je dat opruimen iets gemeenschappelijks is met een gemeenschappelijke beloning aan het eind. Het is uit te breiden (eerst je bed, daarna bed en kast, daarna ..), heel praktisch en naar je eigen hand te zetten. En niet onbelangrijk: het beperkt het zeuren tot iets uit de pot halen. En als kinderen wat ouder zijn, wijzen ze elkaar op de rotzooi (om te zorgen dat er niets uit de pot gaat).

Ohja, spreek ook een tijd af dat het opgeruimd hoort te zijn en gebruik de pot niet als strafmaatregel voor iets anders dan opruimen.

en ik

heb toevallig net een heel systeem uitgedacht hoe hij met het voldoen aan allerlei eisen zijn zakgeld bij elkaar verdient. Ik heb een lijst van dagelijkse en van driewekelijkse dingen die hij moet aftekenen, heeft hij dat gedaan dan is dat zijn totaalbedrag aan zakgeld. Op vloeken e.d. staat dan weer een boete....

Maar goed ik heb dit wel eens eerder aangekaard en krijg dan vaak het halve forum over me heen omdat kinderen toch echt hun zakgeld onvoorwaardelijk moeten krijgen. En dat snap ik dus nog steeds niet, ik krijg mijn geld ook niet onvoorwaardelijk van de baas...

minder is meer

Mij lijkt zo'n pakket maatregelen met verdienen en verliezen niet handig. Dan ben je nog steeds bezig met zoiets futiels als pubers die hun zooi laten slingeren. Iets proactiever dat wel maar ik wordt al moe als ik dat zie. Dan moet je de hele tijd bij gaan houden hoe dat zit. Niets voor mij hier. Maar goed, als het werkt doe je het.
Ik zou gewoon de zooi in hun kamer vegen en 1x per week even tijd nemen om samen te ordenen.
En verder zou ik het gewoon accepteren en er wat humor in brengen.
En bovendien blijven zeuren maar dan neutraal.
Zoon laat altijd orenstokjes in de badkamer liggen. Die neem ik af en toe mee naar de prullebak.
De honderdste keer, en als ik zie dat hij het vergeet, zeg ik er wat van. Neem dat stokje even mee naar de prullebak.
Zoon vind dat ik 'zeur'. Maar dan zeg ik dat hij nog mazzel heeft, ik zeur maar 1 x per 100 stokjes!
Daarop vraagt hij of ik pas wil gaan zeuren als hij 1000 keer een stokje vergeten is.

Geld

Een vriendin had ook zo'n geldsysteem opgezet maar dat was volgens mij niet zo succesvol. Haar jongens wilde alles afrekenen en afmeten en de kinderen wilden alleen iets voor zichzelf doen (ipv uit zichzelf, voor een ander). En al snel vonden ze bepaalde dingen nu eenmaal niet nodig voor zichzelf. En op een gegeven moment was geld verdienen niet meer genoeg (ook niet toen het bedrag verhoogd werd). Ik weet niet of dat aan haar systeem lag of aan het verdienen van geld of aan beiden.

Wel weet ik van andere beloningsstrategieën dat wordt gewaarschuwd voor demotivatie als je in 1 systeem 2 dingen combineert: dat het geld dat je verdiend hebt (sterren, stickers of geld met taakjes), weer afgepakt kan worden (vloeken) omdat de het fijne gevoel iets bereikt te hebben, niet blijft.

Orenstokjes, haha

Hier is man degene die ze achterlaat. En daar laat ik ook maar geen systeem op los. Ik gooi ze maar gewoon weg, soms met wat gemopper.
Systemen zijn aan mij ook niet zo besteed. Daar heb ik dan w.s. vooral mezelf mee want ik mopper ook eindeloos op dochter van 13 dat ze haar kleding in de was moet gooien, haar boeken in de kast moet leggen i.p.v. op de grond etc etc. en uiteindelijk doe ik het eenmaal per week maar weer zelf. Soms doet ze het spontaan wel waar ik dan weer erg blij mee ben. Maar een beloning staat er niet tegenover. Het is toch normaal als je opruimt?
Zoon hier maakt weinig rommel omdat hij in zijn kamer alleen maar achter zijn computer zit en verder alleen maar voetbalt, dus dat is wel weer makkelijk. In zijn kamer ben ik altijd zo klaar.

Grote doos

Hier heb ik een tijdlang een grote doos in de hoek van de kamer gezet. Alles wat ik tegenkwam van dochter mikte ik zo in die doos. Daarbij keek ik niet of er iets breekbaars onder lag of dat er nog kauwgom of iets anders kleverigs aan zat. Bij iedere 'waar is mijn...' riep ik opgewekt: "Kijk eens in de doos!" Dan kwam er een hoop gemopper dat alles op een hoop in die doos lag. "Moet je het maar opruimen," zei ik dan. Uiteindelijk koos ze toch eieren voor haar geld. Als er in het nepbontje van je niet opgehangen jas een stuk kauwgom zit omdat je dat bovenop een boek heb geplakt en dat hebt laten slingeren op de bank (en je moeder mikt het bij elkaar in een doos), dan is dat blijkbaar toch een reden om de jas de volgende keer op te hangen en geen kauwgom meer op je boek te plakken.
Mijn dochter mocht trouwens pas langer haar dan schouderlang toen ze het zelf kon verzorgen. Ze mocht het wel laten groeien, maar als ze er bij liep als een voddenbaal ging de schaar erin. Niet onder het mom van straf, maar 'het is blijkbaar toch nog iets te moeilijk voor je'. Nu hangt het tot ver op haar rug en ziet het er verzorgd uit.
Die wattenstokjes zouden hier ook zo in de doos verdwijnen. Kan ze haar eigen oorsmeer van haar spullen halen.
Bij een vriendin van mij verdomde haar puberdochter het om haar gebruikte tampons op te ruimen. Die liet ze in het fonteintje van het toilet achter. Haar moeder ruimde ze achter haar kont op. Van mij had ze ze in haar broodtrommel meegekregen. Gatver.
Dochter en ik hebben het overigens ontzettend gezellig samen hoor, het lijkt nu net of ik ontzettend streng ben. Ik heb gewoon geen zin om te zaniken dus ik maak het verder haar probleem.
Huiswerk doet ze gelukkig uit zichzelf en na een donderpreek van de tandarts poetst ze haar tanden ook goed.
Ik heb haar als kleuter wel eens in haar pyjama afgeleverd op school, omdat ze het verdomde om zich aan te kleden. Tasje met kleren mee 'voor het geval je je nog bedenkt'. We waren nog geen minuut op school of ze was keurig aangekleed. Kon ik haar pyjama in ieder geval weer meenemen

intrinsieke motivatie

Mijn kinderen zijn 8 en 9 en ik herken het verhaal helemaal. In die zin geen pasklare oplossing maar een stuk herkenning (scheelt ook het ligt niet aan jou/jouw opvoeding het is inherent aan kinderen van die leeftijd).

Ik prober zo veel mogelijk te mikken op dingen het probleem van de kinderen maken. De doos van Stoepkrijt heb ik ook (al ben ik iets vriendelijker bij het er in mikken). Ik prober kritisch te kijken wanneer ik wel en niet de strijd aan ga Kleding en haren kammen is bij mij wel een issue omdat ik denk dat kinderen de consequenties niet kunnen overzien en in iedergeval 1 van mijn kinderen niet stevig genoeg in de schoenen staat om kritiek van klasgenoten te kunnen handelen.

Daarnaast probeer ik de kinderen ook controle te geven. Dus niet 'ik wil dat jij dat nu doet', maar 'vanavond om 19uur moet het gedaan zijn. Jij moet regelen dat het gebeurt'. En dan op je tanden bijten als ze pas om 18.57 gaan beginnen.

En verder ben ik heeeel erg goed in tot 10 tellen (of tot 100.000).

Stoepkrijt

Jij mag nooit mijn broodtrommeltje klaarmaken : )
Brrrr!
Maar dat had waarschijnlijk prima gewerkt.

On-topic: Qua spullen (speelgoed, voetbalattributen, schoenen en e.d.) zoeken ze het hier maar uit. Niet kunnen vinden omdat ze zelf niet opgeruimd hebben = niet mijn probleem. Ook hier met regelmaat een doos of tas met spullen waar ik alles in mik. Eens in de zoveel tijd hebben ze een laatste kans op het op te ruimen en anders gaat het linea recta de vuilnisbak in.
Wat tandenpoetsen en douchen betreft is er geen discussie mogelijk. Dat gebeurt. De onzalige die het toch waagt om daarover in discussie te willen, heeft aan mij de verkeerde.

En voor de rest hoop ik maar dat wat ik er aan opvoeding nu instop, er ooit een keertje weer uitkomt.

Bulletje

"Maar goed ik heb dit wel eens eerder aangekaard en krijg dan vaak het halve forum over me heen omdat kinderen toch echt hun zakgeld onvoorwaardelijk moeten krijgen. En dat snap ik dus nog steeds niet, ik krijg mijn geld ook niet onvoorwaardelijk van de baas..."

Ja, die ken ik, dat forum dat over je heen valt als je het niet zo doet als zij vinden dat het moet. Wat mij betreft, whatever works... Dus dat was de vraag, werkt het?

Verder ook herkenning, je kunt er soms flink moedeloos van worden. Mijn vriendin is meegaander en doet regelmatig haar best om het de kinderen naar de zin te maken. Maar als ze dan nog niet tevreden zijn heeft ze snel de neiging om zelf boos en teleurgesteld te worden.

Ik heb de voorkeur om vrij snel over te schakelen op streng (streng is niet boos!). Dan worden de kinderen misschien eerder boos, maar liever dat dan dat wat later in het verhaal ouder en kind boos naar elkaar staan te schreeuwen. (zo loopt het namelijk meestal af in ons gezin)

Hombre

Ik herken dat wel ja, ik ben best meegaand en doe graag dingen voor ze. Misschien wel te veel. En ben inderdaad dan boos als ze dat normaal vinden of zelfs als gezeur zien... moet op de een of andere manier het toch meer hun probleem zien te maken of het los te laten.

Mijn man werkt (onbewust) ook tegen: die ziet geen troep, ruimt zelf nauwelijks op, ziet het ook niet als er geen haren gekamd zijn en vindt wel dat meisjes lang haar moeten hebben. Pas als ik boos wordt kijken ze me allemaal heel gek aan: wat heeft mama nou toch?!

over haar

Mijn dochter van 5,5 is ook niet dol op kammen, maar als ik dan laconiek opmerk dat we best naar de kapper kunnen om het te laten kortwieken dan bindt ze meestal wel weer in.

Overigens: ik herken je verzuchtingen wel. Ik voel me regelmatig een soort dompteur die de hele tijd commando's loopt uit te delen...Wat niet helpt is dat ik altijd de 'ochtenddienst' heb en dus moet zien het kroost gewassen en redelijk gepast gekleed, gevoed en op tijd op school te krijgen - partner is al vroeg de deur uit - en dat ik geen ochtendmens ben. Ik ben van nature al niet het toonbeeld van geduld en Zen, maar voor tienen is het nog erger

Zucht.

Je schijnt er veel voor terug te krijgen, maar wat, dat wil me op het moment even niet te binnen schieten.

Vanochtend waren ze overigens snel en probleemloos aangekleed en de deur uit. Maar er is dan ook schoolreisje vandaag...

Groeten,

Temet

Temet

"Je schijnt er veel voor terug te krijgen, maar wat, dat wil me op het moment even niet te binnen schieten." Kleinkinderen. En dat schijnt echt geweldig te zijn.

skik

kleinkinderen

Mijn dochter zei toen ze laatst had opgepast op een piepklein baby'tje iets van 'als ik later kinderen heb'. Toen flapte ik er per ongeluk uit: 'waarom zou je dat in vredesnaam willen?' Ik vond het nogal lomp van mezelf, maar zij was totaal onaangedaan: 'omdat ik dat dan net zo leuk vindt als jij nu.' Pubers...

Oow Stoepkrijt

Diens echt geweldig gevat van je dochter.

Aagje

Ooh

Diens? Bedoelde 'die is' natuurlijk.

Aagje

Ook zonder kleinkinderen...

Mijn dochters zijn nu volwassen en dat heeft naast de 'plak ze achter het behang'-momenten voor mij vooral leuke momenten. Ik geniet echt van hoe ze zijn geworden en nog in wording zijn. Nu breekt de tijd aan dat ze hun eigen weg gaan en dat is opnieuw een spannende fase. Hoe het verder gaat is afwachten. Het lijkt mij ontzettend leuk om oma te worden.

Als ik eerlijk ben, begrijp ik niet hoe een opmerking als 'waarom zou je dat in vredesnaam willen' eruit flapt. Dan zit het wel op het puntje van de tong lijkt mij. Ik zou me als kind zijnde achteraf toch afvragen wat dat te betekenen had.

Kaaskopje

Nou Kaaskopje, dat zal ik je vertellen. Ik heb dit kind in mijn eentje opgevoed vanaf dat ze anderhalf was. Alleen: in emotioneel opzicht, in financieel opzicht, enzovoort. Jarenlang heb ik alleen maar gewerkt en 's avonds thuisgezeten. Een avondje uit kost niet alleen geld voor theater/film/eten enz., maar ook een oppas. Dat geld was er niet, ik was nog bezig de schulden van ex af te betalen. Was het kind ziek, dan had ik een groot probleem. Was mijn dochter jarig, dan leverde ik de gespaarde supermarktzegeltjes in zodat ik een feestje kon geven.
Natuurlijk kan het kind er niks aan doen. We hebben het samen gelukkig erg gezellig. Maar het was niet het leven dat ik me had voorgesteld in mijn mooie bruidsjurk. En nee, dit had ik niet kunnen voorzien, mijn ex was nog geen agressieve alcoholist toen we trouwden. Als ik het had geweten had ik (met die man) geen kind gekregen.
Mijn dochter kan goed leren, de hele wereld ligt voor haar open. Ze zit vol plannen: Artsen zonder Grenzen, de wereld verbeteren. Van al mijn mooie plannen is door mijn zorg voor haar geen moer terecht gekomen. Mijn eigen schuld, neem ik haar niet kwalijk. Maar voor haar zou ik toch iets anders willen.
Mijn dochter weet dit allemaal en weet ook dat ik zielsveel van haar houd en haar noooooooit kwijt zou willen. Dat ze gewenst en geliefd is. Ze is nu zestien, dus ik zorg al meer dan 14 jaar in mijn eentje voor alles. Financieel gaat het nu beter, ze komt niks tekort. Ik ben soms erg moe van alles. En als ik eerlijk ben, vind ik dat ik zelf wel veel tekort ben gekomen in de afgelopen 14,5 jaar. Ik vind dat veel mensen erg onbezonnen aan kinderen beginnen (ik ook indertijd).
Daarom maak ik zo'n opmerking en daarom kan dochter er zo heerlijk nuchter op reageren.

Lintjes worden niet gegeven

Ik wens mijn dochters wel eens zes dochters toe als ik er even doorheen zit. Dat komt net wat aardiger over dan vragen waarom ze kinderen willen
Mijn leven is ook wel wat anders verlopen dan ik dacht toen ik voor het eerst trouwde, maar ik doe mijn uiterste best om mijn kinderen op een goede manier groot te krijgen. Ik verwacht niet dat ik tzt veel last ga krijgen van een leeg nest, maar het zal dan wel heel veel, 600%, rustiger zijn dan nu.

nu geniet ik juist

Nu mijn dochter 16 is, geniet ik er juist wel van. Ik doe weer cursussen, ga naar het theater, doe leuke dingen met vriendinnen. Dochter heeft haar eigen vriendinnen, haar sport en haar oppasadresjes, ze kan koken en ze kan ook haar eigen zooi opruimen en een was draaien. Het is een leuk, zelfstandig kind met humor geworden. Het is fijn dat al mijn inspanningen om haar een fijn thuis te geven gelukt lijken te zijn. Maar als iemand vraagt of het niet leuk was geweest om er nog eentje te hebben denk ik: ik was blij dat ik er maar één had, het was zwaar genoeg.
Als ik ooit oma word, ga ik er vast erg van genieten. Ik hoop dat mijn dochter er dan niet bij zit zoals ik een aantal jaren geleden. Als dat gesloof om werk, huishouden, opvoeding en zwemles te combineren en het dan ook nog 'leuk' vinden als er op die ene dag dat je vrij bent 'gezellig' andere kinderen over de vloer komen (want je wilt je kind geen speelafspraakjes onthouden)... pfff.
Dochter loopt net de deur uit om te gaan oppassen. 'Doei mam, hou van jou!' Ik ook van haar.

Stoepkrijt

Dat je je dochter een beter leven toewenst dan hoe jij het hebt gehad is begrijpelijk, maar dat is iets anders dan de vraag waarom ze überhaupt aan kinderen zou beginnen.

Ik denk dat de meeste mensen van te voren een perfecter plaatje van hun toekomst hebben dan het in de praktijk blijkt te zijn. Jij vind dat je tekort bent gekomen in je leven, tenminste als je een zielige bui hebt vermoed ik, maar die gedachte heeft zo weinig zin. Het is zo gelopen, je moet het ermee doen. En niet onbelangrijk: je hebt het doorstaan, dus zo sterk ben je. Dat is ook iets om gewoon trots op te zijn in plaats te denken 'wat heb ik gemist?' Je leven is nog niet voorbij, dus wat je gemist meent te hebben, kun je nu misschien nog oppakken.

Ik vind het eigenlijk maar goed ook dat mensen onbezonnen aan kinderen beginnen. Natuurlijk zijn er mensen waarvan ik vind dat ze nooit kinderen hadden mogen krijgen. Je gunt ieder kind een mooi leven en dat gebeurt helaas lang niet altijd. Maar algemeen gezien vind ik het niet meer dan logisch dat mensen gewoon maar aan kinderen beginnen en het maar over zich heen te laten komen.

Fijn trouwens

dat jullie het zo leuk hebben samen

eeuwig

Ik zou maar wat graag op mijn jongste willen mopperen, want ja eeuwig in de luiers, dat wordt ik ook wel een zat (dit ter relativering, dames, vergeet niet te genieten)