Wie mag zich 'beroepsopvoeder' noemen?

Alleen doe ik het vrijwillig en krijg er daarom alleen een onkostenvergoeding voor van de overheid

Serieus

Ik vind dat een leraar zich in zekere zin beroepsopvoeder mag noemen, maar de naam is veel te zwaar voor wat het is. Een leraar zal als het goed is wel bijdragen aan de ontwikkeling van een kind, ook bijsturen als dat nodig is. Hij maakt dus deel uit van de opvoeding. Ik denk dat het voor een bo onderwijzer meer opgaat dan voor een vo leraar. En wie zich echt beroepsopvoeder mag noemen? Mensen die kinderen van anderen moeten opvoeden. Zodra een kind van een ander onder jouw verantwoordelijkheid valt en dat kind nooit officieel jouw kind zal worden. Denk ik...

Ja dat snap ik

Wat jij schetst begrijp ik wel, maar dan is het iets wat je en erbij doet en dat is toch niet je beroep dan? De geschetste situatie heb je ook met jonge collega's ofzo. Stel dat een 18-jarige de eerste dag op haar werk in een winkel verschijnt met een buiktruitje en kauwgom in de mond, dan zal ook de baas of een collega er wat van zeggen.

En toch

Maar stel dat jij nu 100x op 1 dag zegt tegen 100 personen (even gechargeerd), dat ze die kauwgom uit hun mond moeten doen, vind ik dat toch wat anders dan opvoeden, opvoeder is degene die dat 100x op een dag tegen dezelfde persoon zegt en ook kan zien of er wat met de opmerking gedaan wordt en daar gevolg aan geven. Jij bent dan een toevallige passant die een goede tip geeft. Dat kan ook iemand zijn die niet in het onderwijs zit, zoals de buurman, een stagebegeleider of een baas. Die ziet dan inderdaad minder jongeren op een dag, dus zal het minder vaak hoeven zeggen, maar de impact is op die ene persoon hetzelfde. Een beroepsopvoeder is in mijn ogen iemand die betaald wordt om de opvoeding van de hoofdopvoeder over te nemen. Alle anderen zijn allemaal toevallige passanten in een mensenleven van wie je best veel kunt leren natuurlijk zowel qua kennis als qua gedrag.
Nou ja ik denk dat je me wel begrijpt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je de hele dag met jongvolwassenen werkt die niet eens weten dat ze hun kauwgom uit hun mond moeten doen (pluk er even een duidelijk voorbeeld uit, communiceert wat makkelijker), je het gevoel hebt dat je continu aan het opvoeden bent.

Hmm, ikke?

Ik geloof dat ik mezelf wel beroepsopvoeder durf te noemen. Ik heb HBO SPH gestudeerd en ben sindsdien werkzaam in behandelgroepen voor kinderen/jongeren met opvoedingsmoeilijkheden. Ik doe nu een postHBO als verlengde van de SPH. Neemt niet weg dat ik mezelf liever zie als iemand die ouders ondersteunt in het opvoeden van hun kinderen ipv dat ik ze opvoed.
Groet Terpi

Tuurlijk,maar.....

Ja,ik vind wel dat je ook aan het opvoeden bent,als leerkracht.Maar deze zin: Leerkracht liet weten dat het zoveel meer ervaring had met zoveel meer kinderen en daarbij beroepsopvoeder is... Deze zin schiet bij mij verkeerd.De leraar beroept zich op het hebben van meer ervaring met kinderen,en zet daarmee ouders buitenspel.Terwijl zij met hun eigen kind de meeste ervaring hebben,en hun eigen kind beter kennen dan wie dan ook.
Groetjes,Bastet

Ik ook

Ik vind eigenlijk om de stelling wat uit te breiden dat je als beroepsopvoeder pas echt ook kunt opvoeden als je of zelf kk hebt (eigen/pleeg/adoptie etc) of veel! (en dat is niet al na een jaar) ervaring in het werken met kk hebt. Zal niet iedereen het mee eens zijn maar ik heb collega's in het verleden opmerkingen horen maken over hoe 'opvoeden' zou moeten en dit was zo abstract dat ik dacht doe het zelf eens lekker een tijdje.....
Ik merk ook sinds ik zelf voor kk zorg ik toch heel anders naar gezinnen kijk. Overigens werk ik nu niet meer uitvoerend in de jeugdzorg.

Laat ik het zo stellen

Ik was erg verbaasd toen de ouders mij vertelden over dat gesprek met leerkracht. (v.o.)
Ik heb een leerkracht, basisschool of voortgezet onderwijs nooit als opvoedkundige gezien. Kennisoverdracht ja. Orde in een klas kunnen houden ook. En met name voor de basisschool waar kinderen vaak de hele dag en week doorbrengen met dezelfde leerkracht ook oog hebben en begeleiden van de zwakkere punten bij leerlingen, op allerlei gebied misschien wel.
Maar in het voortgezet onderwijs, waar docenten, mentoren enz. de leerlingen maximaal zo'n 4 uur per week zien vind ik zichzelf uitroepen tot beroepsopvoeder wel misplaatst.
Iemand schreef al wat ik eigenlijk vind, ik ben als moeder de absolute beroepsopvoeder van mijn kinderen. Ken ze beter dan wie dan ook, weet hoe ik ze moet benaderen en hoe ik tot ze door moet dringen, stimuleren, corrigeren enz. Daarnaast zijn m.i. beroepsopvoeders ook de mensen die daadwerkelijk van opvoeden hun beroep hebben gemaakt, met de nodige (studie) kennis over hun beroep.

Dus, eigenlijk zou ik willen weten of het normaal is dat de docenten in het voortgezet onderwijs gezien worden (of zichzelf zien) als beroepsopvoeders.

Ben ook leerkracht.

Dat een leerkracht puur en alleen kennis moet overdragen, daar ben ik het niet mee eens. Voor kennisoverdracht is ook opvoeding nodig en niet alleen dat wat ze van thuis hebben meegekregen.
Ik ben leerkracht in het voortgezet speciaal onderwijs en ik ben voor 90% aan het opvoeden! Hoe gedraag je je in een groep, hoe gegraag je je tegenover je docent, je vrienden, je stagebegeleider, hoe ga je met elkaar om, hoe geef je een compliment, hoe zeg je iets wat je niet leuk vindt. Iemand laten uitspreken, niet gelijk iemand aanvliegen, samenwerken zonder dat er ruzie is of zonder dat er iemand gebeten of geslagen wordt. Pauzeren, hoe doe je dat op een leuek manier. Daar ben ik dus de hele dag mee bezig.
Het is dan ook nog mooi meegenomen dat in de overige 10 % nog wat kennis overgedragen kan worden
In de opleiding krijg je veel pedagogiek en psychologie en ontwikkelingspsychologie. Dus ik kan mezelf wel een beroepsopvoeder noemen.
Natuurlijk is het in het speciaal onderwijs wat extremer en zijn er vaak gedrags en leerproblemen, maar ook heb ik in het reguliere onderwijs gewerkt en ook daar was ik ook vooral aan het opvoeden, misschien 60%
Als je zelf kinderen hebt (ik ook) ben je geen beroepsopvoeder, want je hebt er niet voor gestudeeerd en je krijgt er niet voor betaald om het maar eens kort door de bocht te zeggen. Ouders hebben wel ervaring in het opvoeden van hun eigen kinderen, maar zijn er niet voor opgeleid. Wat natuurlijk niets zegt over de kwaliteit van ouders en leerkrachten als opvoeder. Maar dat is mijn mening.

Het meeste niet

Ingrid, ondanks dat je 90% van de tijd aan het opvoeden bent (kom ik later op terug) valt op dat je heel veel wel doet, maar het meeste van de zorg voor kinderen weer niet: je zorgt niet voor voedsel, onderdak, kleding, ontspanning, omgaan met broertjes, omgaan met ouders, kamer opruimen, hobbies, vrije-tijdsbesteding, eigen ontwikkeling, positieve en negatieve karaktereigenschappen van jezelf en van anderen, normen en waarden die jíj belangrijk vindt (niet 'men'), omgaan met geld, verzekeringen, nieuwe fiets, rare buurvrouw, zieke oma of het overlijden van de lievelingsgoudvis.

Wat je doet is leren omgaan met sociale vaardigheden die nodig zijn om je te gedragen in een groep. En dat is weer nodig, omdat school zodanig georganiseerd is dat kinderen in groepen met leeftijdsgenoten zitten. Dát onderdeel zit meestal niet in het pakket van ouders, want ouders hebben geen groepen leeftijdsgenoten (met uitzondering van ouders van zeslingen of zo). Idem bij Emma B: wat ze doet heet normaal gesproken 'stagebegeleiding' en daar horen aspecten bij als kauwgom in de mond etc.

Ik weet niet goed welke slag leerkrachten nu willen maken door te roepen dat dat 'opvoeding' is. Is het niet voldoende om te zeggen dat het 'stage-begeleiding' is of 'leren van sociale vaardigheden die noodzakelijk zijn voor een groep dan wel op een werkplaats'.

Als leerkrachten of beroepsopvoeders gaan roepen dat zij opvoeden heb ik altijd de neiging om de rest van het hele zooitje ook bij ze neer te leggen. Welke beroepsopvoeder gaat dadelijk mijn kind ophalen bij het zwembad?

Tsjor

Ik ook?

Ook ik heb de HBO opleiding SPH gedaan. Nu werk ik op een dagbehandeling. Ik vind dat ik geen beroepsopvoeder ben omdat ik kinderen ander (sociaal) gedrag aanleer en ouders ondersteun met de opvoeding thuis.

Ik heb ook een tijd op een leefgroep gewerkt, toen was ik wel beroepsopvoeder, want samen met mijn collega's deed ik alles: verzorging, hygiene, goede voeding, school, omgaan met vriendjes/ ouders, vrije tijdsbesteding halen/ brengen indien nodig enz. Krotom wat er in een gewoon gezin ook gebeurd.

Ik vind dat een leerkracht geen beroepsopvoeder is, op de PABo wordt er naar mijn mening niet zoveel aan de P van pedagogisch besteed. Ik ken helaas genoeg leerkrchten die werkelijk geen idee hebben van normale ontwikkeling bij kinderen. Die denken in hun eigen straatje: ik heb er last van dus is het probleemgedrag, ouders hebben daar dan weinig in te brengen. Gelukkig bestaan er ook veel goede leerkrachten, maar volgens mij komt dat niet zozeer door de opleiding maar vooral door de persoon zelf.

Ik ben het eens met wat Tsjor zegt: leerkrachten doen maar een klein stukje van het geheel.

groetjes

Ingrid vso

Ingrid:
"Ik ben leerkracht in het voortgezet speciaal onderwijs en ik ben voor 90% aan het opvoeden!"
Duh. Op het VSO zit niet het gemiddelde kind.

Het zijn geen hondjes

Emma:"Ik heb toch sterk het gevoel dat ik aan het opvoeden ben als ik jongvolwassenen leer dat ze anderen moeten laten uitpraten, als ik ze leer om verstaanbaar met iemand te communiceren, zonder kauwgom en koptelefoon met achtergrondruis. Dat zijn namelijk dingen die je ook thuis aangeleerd had kunnen krijgen."
Dat zijn misschien zelfs dingen die ze thuis ook gewoon doen. Het verschil tussen kinderen en hondjes is dat ze wel (kunnen) differentieren. Wat thuis niet mag, mag elders wel. Wat bij oma niet mag, mag thuis wel.
Wat jij doet is ze leren wat er op school als acceptabel gedrag geldt. Je probleem daarbij is dat dat tijdens het ene uur wel geldt en het andere niet. Dat ligt aan de bezigheden (zelfstudie) en aan de leerkracht (wat vindt die belangrijk). Er is geen 'zo hoort het hier'.
Dat is er thuis, of bij oma, vaak wel.
Groet,
Miriam Lavell

Dat denk ik

Je verwacht teveel van opvoeding thuis. Er zijn maar weinig huishoudens waar gesprekken gevoerd worden die tot belangrijke beslissingen in het voor- of nadeel van het kind leiden. Dat is nu precies zoiets wat ze in eerste instantie alleen op school doen (net als met dertig tegelijk je jas ophangen).
Ja, daar moet je ze in opvoeden, want thuis komt die situatie niet voor.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam?

Er zijn maar weinig huishoudens waar gesprekken gevoerd worden die tot belangrijke beslissingen in het voor- of nadeel van het kind leiden.

waar baseer je deze uitspraak op?