Werkloze, gescheiden ouder is slechte ouder volgens rouvoet

Als het echt zo gaat als nu lijkt

vind ik het ook wel raar. Het lijkt mij normaal dat je pas een 'stickertje' krijgt als daar aanleiding toe is.

'slechte ouders'

Er zijn heel wat ouders die - tijdelijk- niet zulke goede ouders kunnen zijn dan ze zouden willen, omdat ze geheel in beslag genomen worden door bepaalde zaken hen omver waaien. Geldproblemen, arbeidsomstandigheden, relatieproblemen, burenruzies, familiekwesties, gezondheidsproblemen, er is van alles wat ertoe leidt dat je niet de ouder bent die je je kind gunt.

Dat er op zo'n moment iemand is die je opvangt, helpt, begeleidt, is van belang.

Maar welk stickertje daarbij past??

tonny

Tante

Het is maar net hoe je het opvat. Het luistert nauw.
Ik kan me best voorstellen dat een CB een moeder die twee weken voor de geboorte van een kind haar man verliest extra in de gaten houdt. Hoe moet dat anders dan door vragen te stellen? Langsgaan misschien? Aan de buurvrouw vragen?
Als 'men' ervan uit zou aan dat alles uiteraard net als bij anderen volkomen normaal zou verlopen, zou dat eveneens een rare gang van zaken zijn.
Je doet het als CB (zelfs voor mensen zonder labeltje een wat zenuwslopende instantie, als ik terugkijk in mijn verleden) nooit goed...

Tonny

Tonny/tante

tonny:
"Ik kan me best voorstellen dat een CB een moeder die twee weken voor de geboorte van een kind haar man verliest extra in de gaten houdt."
Waarom?
Laat dit even goed op je inwerken. Waarom zou je die weduwe extra in de gaten moeten houden? Maakt het feit dat deze vrouw weduwe is, haar incompetent?
Jij heb iets anders in je hoofd, en die consternatiebureaumensen ook, namelijk dat ze het als jonge weduwe wel extra zwaar zal hebben. Als dat zo is, is het misschien handiger om te wachten totdat ze zelf om concrete hulp vraagt. En om haar dan die concrete hulp ook te geven.
Het helpt, om wat te lezen van Fladderbeestje, het is namelijk haar klaagzang: Wel bemoeizucht en wantrouwen, maar concrete steun als ze daar om vroeg; ho maar.

Slechte ouders...?

Of is dit misschien gewoon het leven tonny? Er is altijd wel wat, toch? Ik vind het ronduit stuitend dat de overheid ervan uitgaat dat mensen bij wie eens wat misgaat (zoals scheiding, overlijden) per definitie al met achterdocht bekijkt. Vooral omdat je weet dat de kans dan toeneemt dat het vreselijke Bureau Jeugdzorg zich ertegenaan gaat bemoeien, waardoor je vaak van de regen in de drup komt.
Nu heeft dus ineens zo'n 11 tot 28 procent (man, man, wát een marge ook nog!) van de jeugd psychosociale problemen? Op welke cijfers is dat nou weer gebaseerd? En 1 op de 10 kinderen wordt mishandeld (als ik het me goed herinner, of was dat ook nog maar een topje van de ijsberg?). Volgens mij komt het zo ongeveer neer op bijna 40 procent van de kinderen, zeg maar even de helft voor het gemak, die toch echt geholpen moeten worden. Waarom dan niet meteen alle kinderen direct na de geboorte in een soort kiboetzim geplaatst, onder toezicht van jeugdzorg natuurlijk, zodat die arme schaapjes door hun ouders in ieder geval niet meer de vernieling in geholpen kunnen worden...
Kortom, ik vind deze ontwikkeling heel erg schrikbarend...

Ook nu...

Ook nu krijg je van jeugdgezondheidszorg (lees: consultatiebureau en schoolarts) een "vinkje" als het kind opgroeit in een éénkindergezin. Er zijn risicofactoren en beschermende factoren. Meerdere risicofactoeren en weinig beschermende factoren betekenen een echte "code rood".

Is het opgroeien in een eenoudergezin de enige risicofactor en zijn er beschermende factoren, dan hoeft het kind echt niet in therapie ofzo.

En hoe je het ook wendt of keert, alle cijfers geven aan dat kinderen uit éénoudergezinnen/kinderen van gescheiden ouders significant vaker problemen etc hebben dan kinderen die opgroeien in een gezin waarin twee ouders aanwezig zijn.

Bemoeizucht en concrete hulp

Aan ouders die in een moeizame periode verkeren,al dan niet voorzien van een vinkje of stickertje, zou gevraagd moeten worden 'waar zou u zich mee geholpen voelen'. Inderdaad, concreet.
Dat lijkt me fantastisch.

tonny

Medeleven of bemoeizucht

Ik zou het niet juist vinden als mensen van het CB geen belangstelling mogen tonen voor het wel en wee van een vrouw die net weduwe is geworden en vervolgens een baby op de wereld moest zetten. Het is natuurlijk maar net hoe die vragen gesteld worden of het overkomt als belangstelling of bemoeizucht. Ik kan me voorstellen dat de betreffende vrouw wat overgevoelig is en de vragen interpreteert als bemoeizucht, terwijl ze echt gesteld zijn uit medeleven en zorg voor zowel de moeder als het kind. Ik was er niet bij dus ik kan niet oordelen of de moeder uit het voorbeeld van Tante unfair behandeld is op het CB, maar het lijkt me wel van belang dat 'we' het cb de ruimte geven om alert te mogen zijn. Maar dan zonder daar kleurtjes bij uit te delen als uit niets blijkt dat de situatie zorgwekkend is. Ik hoop dat ik duidelijk was

Tweeling

Bij een premature tweeling krijg je waarschijnlijk ook een vinkje. Ik merkte namelijk behoorlijk wat extra belangstelling. Toch heb ik het niet als storend ervaren. Het WAS namelijk ook een moeilijke tijd. En gevoelsmatig zeg ik ook DAT er meer risico was dat ik over de kop zou gaan. Het is met ons goed gegaan, maar ik heb vaak het gevoel gehad dat het boven mijn hoofd ging groeien.

Misschien maakt het uit dat ik altijd een heel prettig gevoel had bij 'ons' consultatiebureau. Ik herken de nare-bemoei-verhalen niet. De verpleegkundige die er echt altijd was, is een enorme schat. Ze heeft mij van een hele hoop onzekerheid afgeholpen, en ze gaf heel praktische tips. En ze waarschuwde als er een arts zat die wat nukkig was. Ik heb haar echt heel hartelijk bedankt toen ik kort geleden daar voor het laatst was.

Nivea

Dat kinderen uit éenoudergezinnen vaker problemen hebben wordt voor een belangrijk deel verklaard doordat dergelijke gezinnen er financieel gemiddeld slechter voorstaan dan tweeoudergezinnen.

Voor de hand liggende oplossing zou zijn: een zak met geld. Gek genoeg komt daar nou nooit eens iemand mee...

Groeten,

Temet

Temet

Ook een mindere financiele situatie is een risicofactor. Een eenoudergezin én een bijstandsuitkering zijn twee risicofactoren. Zonder beschermende factoren (of met nog één factor, bv ziekte) gaan er wel wat alarmbelletjes rinkelen.

Het zegt niet dat die ouders, slechte ouders zijn. Het zegt wel dat het meer opletten is geblazen.

En nu kunnen we wel met z'n allen heel hard roepen dat kinderen met alleenstaande bijstandsmoeder met een chronische ziekte prima op kunnen groeien, ik vind het goed dat er extra aandacht aan wordt besteed.

Aandacht

Ja maar wat doen ze dan? Zie ook de posting van Tinus, en talloze eerdere postings (m.n. van Fladderbeestje en Tsjor)in talloze eerdere draadjes. Wel toezicht zitten houden, wel aandacht aan het probleem geven (niet aan de individuele betrokkenen, gewoonlijk) maar concrete hulp, ho maar. Vergelijk het met verhalen over de CB's: wel de riedel afdraaien over hoe het hoort (alsof ouders achterlijk zijn) maar als er een concreet probleem is dat die riedel overstijgt, dan word je er als ouder geen cent wijzer van.

Want die slechtere financiële positie, daar wordt dus niets aan gedaan. 'U kunt naar de schuldhulp' - alweer, alsof ouders achterlijk zijn. Maar er komt geen geld (is er niet), er komt geen snelle schuldhulp (achteraan in de rij aansluiten), er komt niks wat die ouders niet zelf kunnen verzinnen en in veruit de meeste gevallen ook al hebben verzonnen.

Maar al die extra aandacht kost wel tijd en geld, dat beter ergens anders besteed had kunnen worden. Aan concrete hulp voor hen die erom vragen, bijvoorbeeld.

Groeten,

Temet

Aantrekkende werking

Temet:"Voor de hand liggende oplossing zou zijn: een zak met geld. Gek genoeg komt daar nou nooit eens iemand mee... "
Natuurlijk niet! Dan zou iedereen gaan scheiden Stel je voor zeg, dat jeugdhulpverlening vooral zou bestaan uit het verstrekken van bad, bed en brood. Of water, gas en elektra. Nee... daar kunnen we niet aan beginnen natuurlijk. Dat zou niet eerlijk zijn.
Maar het zou wel helpen.
Groet,
Miriam Lavell

Fladder

Fladder, dat moet je niet hier posten, dat moet je naar Rouvoet sturen. Die lui willen allemaal de indruk wekken daadwerkelijk naar de burger te luisteren, dus zijn ze allemaal via internet bereikbaar. Dan krijg je uiteraard op vragen/opmerkingen geen antwoord van de man zelf, maar van zijn assistent, maar wie weet, misschien helpt het wat. Kwaad kan het in elk geval niet.

Het kan natuurlijk ook zijn dat je niks hoort. Zo heb ik, naar schatting 2 maanden na dato, nog altijd geen antwoord van onze flitsende wethouder Asscher over hoe hij dat wijk/straatverbod voor lastige jongeren toch voor zich ziet en of hij al een juridische basis ervoor heeft verzonnen. Maar ja, Amsterdam, daar duurt alles altijd langer dan de bedoeling is

Groeten,

Temet

Cynisch geworden

De CU heeft er tot nu toe niet veel blijk van gegeven te luisteren, als ik ze aanschreef met concrete vragen. Overigens nog veel meer partijen, ook van wie ik het niet verwacht had. D66 reageerde ook niet erg persoonlijk, maar met standaardmail, GroenLinks ook. Kijk, van CDA en PvdA en VVD had ik al niet anders verwacht en dat ze die verwachting scheppen - en waarmaken - is op zich al droevig genoeg. Maar proberen kan, Fladder. De tekst staat er al en mailen kost niet veel tijd. Al zou ik wel een kopie naar de SP sturen, dan heb je kans dat nog iemand wèl naar je luistert.

Fladderbeestje

Laten we voorop stellen dat ik het helemaal niet eens ben met meneer Rouvoet.

Maar, de situatie die jij nu schetst én die voor veel gescheiden moeders geldt, geeft JUIST aan dat kinderen uit een éénoudergezin meer risico lopen dan kinderen uit gezinnen waar twee ouders de zorg delen en er gemiddeld meer inkomen aanwezig is.
Jij geeft JUIST aan dat de factoren die jij noemt (Asperger bij kind, broer/zus met Asperger, éénoudergezin, echtscheidingsproblematiek bij ouder en kinderen, financiele moeilijkheden, moeder chronisch ziek) risicofactoren zijn. Maar, het zijn risicofactoren. Er wordt nergens gezegd (of gesuggereerd) dat jij een slechte moeder bent of dat je kinderen daadwerkelijk een mindere jeugd hebben.

Het wil ook niet zeggen dat je risicofactoren kunt of moet beinvloeden. Als de ouder is overleden of chronisch ziek is, is dat ook een risicofactor. Tja, wat wil je er aan doen? Maar mijn inziens is dat wel een reden om dat helder te hebben en er rekening mee te houden.

Mijn situatie is heel wat makkelijker dan jouw situatie. In mijn situatie hebben zowel ouders als kinderen het waarschijnlijk makkelijker dan in jouw situatie. Ik denk dat je mag stellen dat jouw kinderen een groter risico lopen dat er iets 'fout' gaat (ik heb even geen tijd om het er diplomatieker neer te zetten) dan mijn kinderen. En dan is het goed om extra op te letten.

Daarmee zeg je niets over de ouders en/of de kinderen. Je zegt alleen iets over de situatie, waar je lang niet altijd iets strutureels aan kunt veranderen. Of zie jij een mogelijkheid dat Rouvoet (of iemand anders) iets aan je situatie kunt veranderen.

Ik denk dat het goed is dat jeugdgezondheidszorg vaker gebruik gaat maken van objectieve meetmethoden. Dat gewauwel over onderbuikgevoel, daar ben ik - beroepsmatig - helemaal klaar mee.

Fladderbeestje

Er is natuurlijk heel veel geschreven, maar ik geloof niet dat Rouvoet ergens hardop heeft gezegd dat gescheiden ouders, slechte ouders zijn.

Jouw kinderen krijgen (misschien) de code rood mee. Dat betekent zoiets als hoger risico op opvoedingsproblemen. Het zegt niets over de daadwerkelijke opvoedproblemen en ook niet dat alle ouders waarvan één of meerdere kinderen een code rood hebben, slechte ouders zijn. Het is een methode om beter preventief en objectief uit de voeten te kunnen om opvoedingsproblemen te voorkomen.

Professioneel gezien zou ik erg graag zien dat je op bepaalde vinkjes kunt selecteren. Er zijn trainingen voor kinderen die in een echtscheidingssituatie zitten, er zijn taalprogramma's voor jonge, anderstalige peuters, er zijn mogelijkheden om kinderen uit een armoedegezin financieel te ondersteunen, etc. Het zou toch mooi zijn dat je daarvoor doelgroepgerichter ouders kunt bereiken? De ouder kan dan zelf kijken of hij/zij van het - vaak preventieve - aanbod gebruik maakt.

Nivea

het nadeel is alleen dat dat dan meestal niet zo subtiel en netjes gebracht wordt, maar min of meer dwingend. Je bent gescheiden, dus heeft je kind problemen is een veel gevolgde redenatie.

Ik ben niet gediend van dit soort 'reclame', als er problemen zijn dan wil ik dat graag bespreken en dan zou de scheiding een oorzaak kunnen zijn.
Maar niet al bijvoorbaat als oorzaak aangewezen aub. Het verkokerd de blik van de zorgverlener namelijk ook erg.

Mijn ex kon bv geen blindedarm ontsteking hebben want dat gaven de bloedwaardes niet aan. Na 6! ziekenhuisopnames bleek het een klassieke blindedarm te zijn alleen door de hoge dosis prednison zag je dat niet in de bloedwaardes.

groet,
Angela

Amk

"het nadeel is alleen dat dat dan meestal niet zo subtiel en netjes gebracht wordt, maar min of meer dwingend. Je bent gescheiden, dus heeft je kind problemen is een veel gevolgde redenatie."

Ik kan alleen voor mijn eigen projecten spreken. Eén van die projecten is een taalprogramma bij een peuterspeelzaal voor anderstalige/meertalige kinderen en kinderen waarvan de ouders een lage opleiding hebben.

Een taalachterstand aan het begin van je basisschoolcarriere, loop je niet eenvoudig tijdens je schoolcarriere meer in. Dus is het van het grootste belang dat bij bepaalde doelgroepen die taalachterstand nog voor 4-jarige leeftijd wordt ingelopen. Ik ga er als beleidsmedewerker inderdaad vanuit dat alle kinderen die anderstalig worden opgevoed gebaat zijn bij dat programma. Ik ga er ook vanuit dat alle kinderen van ouders met een lage opleiding daar gebaat bij zijn. Ik kan me voorstellen dat jij stelt dat dat een verkokerde visie is. Lage opleiding betekent niet altijd dat kinderen taalarm worden opgevoed. Maar vaak (meestal?) wel, geven de cijfers aan.

Ik merk ook dat ouders vaak een verkokerde visie hebben, bv een taalachterstand is niet erg, dat haalt het kind wel weer in, het kind gaat toch niet naar de havo, etc.

Over het dwingende. Ouders maken zelf de afweging of hun kinderen het programma wel of niet volgen. Het is aan mij om te zorgen dat zoveel mogelijk doelgroepkinderen wél het programma volgen (bv door promotie of door het meedoen aan het programma aantrekkelijker te maken). Ik kan niet dwingen.

Fladderbeestje

"Maar... Ik denk dat er dan nog alleenstaande ouders zijn die hier geen gebruik van maken. Er moet namelijk ook nog eens gewerkt worden."

Het is mijn taak als beleidsmedewerker om die programma's dusdanig aan te bieden dat de potentiele doelgroep er ook gebruik van maakt (wij bieden de taalprogramma's nu aan op kdv-en). De softe hulpverlening is niet altijd gewend aan klantgericht denken. Aan de andere kant, moet je er ouder ook een beetje moeite voor willen en durven te doen.

Ik ben geen hulpverlener en wil daar dus ook geen uitspraken over doen.

"Misschien (ik roep maar wat) kan er ergens een computerbelletje rinkelen als iemand aangifte heeft gedaan en blijkt dat zijn/haar inkomen beneden een bepaald minimum is, en kan er vervolgens mailing worden gestuurd over mogelijkheden? Of als de burgerlijke stand een scheiding registreert?"

Dit is wat veel gemeenten dus niet willen. Ik weet zelf niet goed hoe ik er zelf over denk. Je moet mensen niet passief maken (daar ben ik het mee eens) maar het moet ook niet zo zijn dat ze 4 a4-tjes in moeten vullen of 3 x dezelfde gegevens in moeten vullen.

Sorry, ik moet NU weg....

Nivea

"Ik ga er ook vanuit dat alle kinderen van ouders met een lage opleiding daar gebaat bij zijn. Ik kan me voorstellen dat jij stelt dat dat een verkokerde visie is."

Dat is niet direct een verkokerde visie. Mits je in elk afzonderlijk geval na gaat of het probleem ook aanwezig is.
Dus ja, het is een trigger om na te gaan of deze problematiek wellicht aan de orde kan zijn. Maar als dat niet zo is verwacht ik van een zorgverlener wel dat ze die bril ook weer afzetten. En niet stug via die route door blijven gaan. Pas als ze stug de route vasthouden vind ik het een verkokerde visie.

Ik vond het niet meer dan logisch dat de eerste 2 bezoeken aan het cb na mijn scheiding en verhuizing er naar de gevolgen van die scheiding gevraagd werd. Want idd kinderen van gescheiden ouders hebben vaker problemen. Er staat dan in het dossier dat het gewoon prima gaat. Dan is dat wat mij betreft afgesloten en hoeft dat niet elke keer weer uitgekauwd te worden.

Het dwingende kan in heel kleine dingen zitten. Veel mensen denken dat het bezoek aan het cb bijvoorbeeld verplicht is en ontvangen de adviezen als dwingende regelgeving: Mijn kind moet van het cb naar 4 flessen. Mijn kind mag van het cb niet......

en wat je ook zegt ook ouders kunnen last hebben van een verkokerde visie, maar ook van ontwetendheid.
En dus zul je steeds die afweging moeten maken het is een risico groep, moet ik er wat mee of niet. En dat is lastiger als je met grote groepen te maken hebt, maar in 1 op 1 situaties moet dat wel gebeuren.

groet,
Angela

Nivea

Jij kan niet dwingen. Nog niet. Maar ik heb in Amsterdam (niet de enige gemeente waar dit speelt) gezien dat men daar bij gezinnen met een bijstandsuitkering wel zorg probeert te verplichten onder dreiging van intrekking van/korting op de uitkering. De preciese methodiek laat ik nu even terzijde (maar leg ik zonodig graag uit). Of dit zomaar kan is ook onderwerp van discussie; zelf vind ik dat het (moreel, maar ook juridisch) niet kan, maar dit soort 'bemoeizorg' staat enorm in de belangstelling.
De veronderstelling is dat veel mensen problemen hebben, dat zij niet weten wat goed voor ze/hun kinderen is, en dat de boven ons (en vooral: boven hen) gestelden ze dus voor hun eigen bestwil dan maar moeten dwingen. De wethouder als verlicht despoot.

Maar ondertussen is er een levensgroot risico dat er niet gekeken wordt naar wat de problemen daadwerkelijk zijn, maar naar de vraag of verschillende indicatoren aanwezig zijn. Alleenstaande ouder? Check. Gezondheidsproblemen? Check. Kind probleem op school? Check. Volgt doorverwijzing - verplicht - naar het nieuwste zorgprojectje dat net voor deze doelgroep is opgezet (want er zat nog wat subsidie in de pot)

Helpen doet het ondertussen geen bal.

Maar hé, we 'hebben tenminste wat gedaan'

Dit alles natuurlijk helemaal los van hoe jij je werk doet, Nivea, jouw posting is alleen maar een aanleiding

Groeten,

Temet

Fladderbeestje

ik ben het helemaal met je eens. Het is de toon die de muziek maakt.
Signaleren en aanbieden is goed, maar wel luisteren naar de client/zorgvrager en ook luisteren als deze vraagt terwijl de zorgverlener nog niet gesignaleerd heeft.

groet,
Angela

Nivea

Even over het probleem van de alleenstaande ouder: het grappige is dt het probleem verschijnt als een probleem van gescheiden ouders. Terwijl elke scheiding staat voor een relatie, huwelijk of gezinssitautie die blijkbaar zo slecht was dat mensen liever alleen verder gingen. Dus voor een correcte formulering zou je moeten zeggen dat slechte relaties, huwe4lijke etc. vaak voor problemen zorgen. en dan is het huwelijk/de relatie het probleem, en niet de scheiding.
Bovendien blijkt dat mensen bij de afweging voorafgaand aan een echtscheiding vaak juist het belang van kinderen op het oog hebben. Een relatie tussen twee partners met wat problemen kan aardig zijn, tot blijkt wat voor impact sommige problemen hebben op de kinderen. En dan is alle vrijblijvendheid en gedogen weg, dan wordt eht van levensbelang om eraan te werken en als dt neit kan, dan is het beter de relatie te beëindigen. in het belang van de kinderen.
En dan blijken voor scheidingen veroorzaakt te worden doordat er juist al probleemkinderen zijn, zoals falderbeestje beschrijft. Ik was getrouwd, er waren problemen met de kinderen, maar ik kreeg geen hulp. Dan 'slaat' de analyse naar binnen toe, naar het eigen gezin, al of niet terecht. En dan komt de oplossing te liggen op het gebied dat mensen zelf wel in handen hebben, namelijk de eigen leefsituatie. Niet omdat daar een daadwerkelijke oplossing ligt, maar omdat men op andere gebieden geen greep heeft.
Dus veel kinderen van alleenstaande ouders hebben problemen, als je daar een relatie tussen zoekt van oorzaak en gevolg dan is het te eenvoudig om te denken: oorzaak=echtscheiding, gevolg=problemen van kinderen. De kans dat het omgekeerde waar is is minstens even groot: oorzaak=(onbegrepen) problemen met kinderen, gevolg is echtscheiding.

En dan nog een notie: het verband tussen echtscheiding en problemen wordt gemakkelijk getrokken, omdat de volgende redenering geldt: als een kind problemen heeft en de ouder is alleenstaand, dan heeft dat verband met elkaar.Als een kind problemen heeft en de ouders zijn getrouwd, dan zijn er andere oorzaken.

Stel je nu eens voor, dat gescheiden ouders beschouwd worden als mensen die de notie hebben dat er problemen zijn met kinderen, maar geen hulp hebben gekregen omdat er geen officiële erkenning is gekomen voor de intuïtie van die ouder, die in het belang van de kinderen hun relatie hebben beëindigd, waarbij zij in financieel opzicht in een moeilijke situatie terecht zijn gekomen, maar die de keuze om te scheiden hebben durven maken omdat zij het belang van de kinderen groter achten dan de eigen financiële situatie, dan zou je mensen op een andere manier benaderen, namelijk niet als probleemgeval of mogelijk risico. Meer met respect. Waarbij je als hulpverlenende instelling altijd kunt vragen: 'is er nog iets wat ik voor je kan doen?'

Wat betreft het aanbod van taalondersteuning voor allochtone kinderen, dat aanbod is prachtig, alleen is het wel van belang dat je je realiseert dat allochtone ouders vaak zelf ook de vraag hebben wat zij moeten doen, in welke taal zij hun kind moeten opvoeden. als zij met die vraag bij het consultatieburo komen krijgen zij het -onderbouwde- advies om thuis kinderen in de eigen taal aan te spreken. Het is dus geen kwestie van laag-opgeleid zijn, domheid, nonchalance tegenover taal of iets dergelijk, maar simpelweg ouders die braaf doen wat het consultatieburo hen adviseert. Vaak zijn zij blij met mogelijkheden op een peuterspeelzaal, alleen de kosten en de financiële regelingen bij kinderopvang, dat is dan weer een probleem. Dus ook hier: de mogelijkheden zijn goed, het is alleen de manier waarop de noodzaak onderbouwt wordt die het een vreemde smaak geeft.

Tsjor

Tsjor

Ik zeg nergens iets over oorzaak - gevolg. Ik zeg dat kinderen van gescheiden ouders vaker problemen hebben. Of dat nu de oorzaak is of het gevolg; het is mij om het even. Sowieso weet ik weinig van de problematiek van kinderen van gescheiden ouders. Privé en zakelijk heb ik er niet mee te maken, dus ik heb werkelijk geen idee. Ik zei alleen dat Rouvoet nergens heeft gezegd dat gescheiden ouders, slechte ouders zijn. Hij heeft gezegd dat kinderen van gescheiden ouders vaker problemen hebben. Dat is heel wat anders.

Ik weet wel veel van taalondersteuning voor allochtone kinderen en kinderen van laagopgeleide ouders. De wet geeft aan dat het taalondersteuningsprogramma een duidelijke oudercomponent moet hebben; daarin is dus aandacht in welke taal het kind op te voeden. Kinderen moeten worden talig worden opgevoed in een taal die de ouders perfect beheersen. Welke taal de kinderen leren is van ondergeschikt belang, talige opvoeding (voorlezen, veel praten, etc).
Een lage opleiding is wel degelijk van invloed op de talige omgeving. Het is geen één op één relatie. Maar niet laag-opgeleide ouders (lees: meer dan 2 jaar MAVO en alles meer dan 4 jaar Voorbereidend Beroepsonderwijs) voeden hun kinder minder talig op; ze lezen minder voor, praten minder met hun kind, kind zit vaker voor de tv. Ik vond het ook een arbitraire aanname maar onderzoek en mijn eigen ervaring leert dat het wel zo is.

"zijn zij blij met mogelijkheden op een peuterspeelzaal, alleen de kosten en de financiële regelingen bij kinderopvang, dat is dan weer een probleem."

Vanaf 1 augustus 2010 is iedere gemeente verplicht om doelgroepkinderen een peuterspeelzaalaanbod te doen waarvan de ouderbijdrage niet hoger mag zijn dan wat ouders met een dergelijk inkomen zouden betalen voor kinderopvang. Als het gaat om een minimuminkomen betekent dit dat het kind voor ongeveer 10 euro per maand, 4 dagdelen per week naar een peuterspeelzaal kan (inclusief taalprogramma en twee professionele leidsters). In mijn gemeenten betalen de laagste inkomens helemaal niets voor peuterspeelzaalopvang. Voor doelgroepkinderen is het derde en vierde dagdeel psz helemaal gratis. Die gunstige regelingen hanteren heel veel gemeenten.

Er wordt ook hard gewerkt om die taalprogramma's ook in de kinderdagopvang te introduceren.