Weinig visite voor kinderverjaardag
Het is pas over meer dan een maand, maar ik kan er nu alweer over inzitten. Dochter wordt dan 9 jaar. Hartstikke leuk natuurlijk, maar het probleem is dat er altijd zo weinig visite is, en het feest (in mijn ogen) daarom toch een beetje tegenvalt. Ik heb om precies te zijn 1 broer, geen ouders meer, vriend heeft zijn moeder en geen broers en zussen. We hebben uiteraard wel vrienden, maar de meeste zijn of op vakantie rond die tijd, of doen niet zo aan verjaardagen. Meestal houdt het in dat we inclusief onszelf met een man of tien zijn.
Ik vind dit toch een beetje zielig, vinden jullie dit ook of stel ik me aan?
Tips om er toch een knalfeest van te maken?
Ook kleine familie
Hier komt alleen maar een oma op de verjaadagen van de kinderen, de rest is niet familieziek, zoals ze dat zelf noemen en dan hebben we ook nog een kleine familie..
Ik vind het al jaren heel erg voor onze kinderen, mede omdat ik het zelf heel anders gewend was thuis en weet hoe fijn ik het altijd vond dat er zoveel visite was.
Wij maken er altijd voor de kindern wel een speciale dag van en ik heb ook niet het gevoel dat het hun wat kan schelen maar het blijft mij zo dwars zitten juist omdat de weinige familie die we dan hebben gewoon niet wil komen..
Eira
Hoewel ik snap dat je je kind een 'doenige' verjaardag gunt, zou ik echt stoppen met zielig vinden. Als je kind er gevoelig voor is pikt het jouw gevoelens op en dat wil je natuurlijk niet. Een verjaardag is óók normaal als er helemaal geen familie komt. Misschien heb je wel vrienden die je eventueel kunt uitnodigen. Met het partijtje kun je het zo druk en uitbundig maken als bij je kind past.
Ik schreef het al eerder, maar ik had nooit, op 2 x na, visite van familie of vrienden van mijn ouders. Die woonden te ver en/of er waren teveel kinderen in de familie om iedereen af te lopen. (aan moeders kant kom ik zo al op 25 neefjes en nichtjes...). Ik vond dat dus normaal.
Mijn eigen kinderen krijgen visite van familie en vrienden. Ik heb een heel kleine familie. Aan mijn kant komt 1 zus vaker niet dan wel, dan blijft er nog 1 over. Aan de andere kant is ook maar 1 broer en zijn vrouw die komt. Oma en opa (mijn schoonouders) laten nooit verstek gaan. Daarnaast komt sowieso 1 stel vrienden, wat er verder komt is altijd onzeker.
Eira
Als je het al jaren zo erg vind voor je kinderen ,waarom doe je er dan niets aan?
je kan toch ook buren,schoolvriendinnetjes met hun ouders,vrienden en kennissen uitnodigen?
of zit hier mee achter?ben je gewoon teleurgesteld in het feit dat er zo weinig contact is met je familie?
Eire
Ik neem je gevoel serieus, maar het klinkt alsof het vooral jouw verdriet is, omdat je familie het af laat weten en omdat jouw verjaardagen als kind wel zo druk waren.
Jouw kinderen lijken er niet mee te zitten.
Hoewel ik je gevoel wel herken (ik vond het een paar jaar terug ook zo erg)... Probeer het gevoel niet op je kinderen over te brengen. Die vinden het allang best volgens mij, zoals het nu gaat 
Desnoods maak je een knal-kinderfeest, als er geen familie komt! MEt vriendjes van school en uit de buurt waar ze mee omgaan
Kinderfeestjes
Die maken we altijd wel groots en dat vinden ze ook heel leuk, en eigenlijk ook het belangrijkst.
Ja ik ben best teleurgesteld in mijn familie, dat wel, ik heb twee veel oudere zussen die de kinderen al de deur uit hebben, maar ik kwam vroeger wel op hun feestjes.. Vind dat dus niet kloppen.
Mijn oudste van 14 wil helemaal geen feestje meer, heeft ook geen behoefte aan zijn vrienden van school, maar dat heeft meer met zijn autisme te maken denk ik al vind ik het wel sneu.
Middelste wil ook geen kinderfeestjes meer, hij is 12 en dochter heeft nog wel feestjes, ze is 8 maar dat moet vooral niet te druk (autistisch).
Kinderfeestjes
Op een gegeven moment houden de kinderfeestjes inderdaad op, maar die kun je vervangen door feestjes waar ze zichzelf bij moeten vermaken. Film kijken, drinken, chips, blijven eten... chillen maar dan iets feestelijker dan normaal.
Het lijkt erop dat je aan twee kanten met een teleurstelling zit. Aan de ene kant je familie en aan de andere kant je kinderen die het zélf niet aankunnen als het te druk wordt. En jij zit daartussen met andere verwachtingen. Ik snap dat wel, maar je moet dat echt loslaten. Je weet ondertussen wat voor vlees je in de kuip hebt met je eigen zussen. Als het teveel moeite kost.. nou dan niet hoor. Dan hoef jij die moeite naar hun toe ook niet te nemen. Kijken hoe ze daarop reageren.
Wat dat betreft had ik met een zus ook een aanvaring. Ze was vergeten dat ik haar een uitnodiging had gestuurd voor mijn verjaardag. Ik had er speciaal een mooie uitnodiging voor gemaakt, omdat het een uitgesteld feestje voor mijn 50ste verjaardag was. Dat ze reageerde met 'oh vergeten' viel dan ook al niet lekker bij mij. Ze snapte niet dat ik er een punt van maakte. Het niet snappen kwam voort uit dat ze zélf geen belang hecht aan het vieren van haar verjaardag. Heel apart dus dat ik er wel belang aan hecht, in haar ogen. Dit is dus een meningsverschil over verjaardagen. Ik ga uit van wat de ánder leuk vindt, mijn zus gaat blijkbaar uit van de waarde die zij aan een verjaardag hecht.
Iets anders gaan doen......
Ik heb al op verschillende plaatsen op dit forum geschreven over de situatie in mijn familie. Ik ben het zwarte schaap, ouders en zussen lijken besloten te hebben dat ik zwakbegaafd ben en dus naar hen dien te luisteren, ook al ben ik nu 40. Het heeft even geduurd voordat ik er tegenop kon en toen is het begonnen: treitereien, treitereien, treitereien.....Deze hebben zich ook uitgebreid naar mijn andere contacten, deze werden even zozeer getreiterd, bedreigd etc. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben door toedoen van mijn ouders en zussen alles en iedereen kwijtgeraakt omdat niemand iets met hen te maken wilde hebben. Mijn man is enig kind. Het resultaat is dus dat op verjaardagen alleen zijn ouders er zijn. En wijzelf en onze kinderen. Ja, dat voelt soms heel eenzaam, aan de andere kant ben ik blij dat we dat nog wel hebben. Ze hebben ook geprobeerd onze kinderen af te pakken, bijna met succes omdat de instanties neit meteen zagen wat er aan de hand was.
'Een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie', is een lied dat voor ons opgaat. We hebben zoveel mensen verloren, dat we niet eens meer moeite willen doen om echt nog contacten aan te gaan. Ja oppervlakkige, die doen geen zeer als ze afhaken.....En oppervlakkige contacten, die komen niet op verjaardagen.
En die verjaardagen, ach, we hebben elkaar en we gaan gewoon iets anders doen. Lekker uit eten (net zo duur als verjaardagsboodschappen), weekendje weg, pretpark, net zo leuk. En op termijn zal het heus wel weer eens gewoon zijn: we hebben vier kinderen en als die straks groot zijn en aanhang hebben en misschien ook kinderen, dan wordt het misschien toch nog eens gezellig druk.
Eerlijk gezegd;
Ja, je stelt je aan!☺
Vind je dochter dat erg?
Als je in totaal met 10 personen bent, kun je het toch heel gezellig en knus hebben met elkaar?
