Weekje ny zonder kids?

Nuchter

Pelle's nuchterheid is natuurlijk volkomen terecht. Maar wij hebben toch, vanwege dezelfde gevoelens als Emlyn, besloten om dat nou net niet te doen - samen naar New York vliegen. De vraag is uiteindelijk of je gevoel wel of niet in de weg zal staan van de lol van zo'n weekje.

Jazeker zou ik gaan Emlyn. Jouw verhaal doet mij direct denken aan mijn zusje. Haar eerste kindje was 8 maanden oud toen ze met haar man een weekje naar Canada gingen, op wintersport. Wij gingen in haar huis op het meisje passen. Ze was al op Schiphol toen ze me helemaal overstuur opbelde: Stel dat er iets met ons gebeurt, willen jullie dan alsjeblieft voor altijd voor ons meisje zorgen?????

Tot die tijd was ze heel nuchter geweest, had alle vertrouwen in ons, maar op het moment surpreme vloog het haar toch even aan.

En wij hebben natuurlijk volmondig JA gezegd op haar vraag!

Reina

Precies. Met beide benen op de grond blijven staan. En dus niet vliegen
Ik zou aan dit gevoel toegeven. Het is een soort oergevoel en het neemt in de loop der jaren vanzelf af. Tijd genoeg om dingen met zijn tweetjes te doen, als je dat al zou willen. Tirzaman en ik liepen er nooit hard voor in elk geval. Wij kunnen ook enórm onszelf zijn met de kinderen erbij.

Tirza

Gaan

Hoi,

Gewoon gaan! Als er iets is, kan je echt terug hoor. Je bent binnen een dag terug. En natuurlijk kunnen jullie beiden doodgaan, maar zoals al eerder gezegd, dat kan ook echt als je naar Londen gaat of naar Giethoorn.

Ik ben de enige ouder van mijn kinderen, dan zou ik dus nooit weg kunnen!

Liora

Gaan

Toen onze kinderen 5 en 2 waren zijn we ook een lang weekend naar NY geweest. Toen ze ouder werden werden de lange weekenden weekjes. Oma helemaal in haar element als oppas. Vreemd, nooit bij stilgestaan dat er iets zou kunnen gebeuren. Ik ben vrij nuchter in die zaken en ik vind dat als je kinderen hebt je niet je hele leven in dienst van hun moet stellen, maar vooral ook je eigen dingen moet kunnen blijven doen. En eentje daarvan is: lekker weg met je man.

Gaan

ik zou gewoon gaan. New York is een heerlijke stad en je zult vast een leuke week hebben. De kans dat er wat gebeurd lijkt me statistisch gezien niet groter dan de kans dat er wat gebeurd in je eigen omgeving.
De kinderen meenemen kan natuurlijk ook. Jullie jongste kan nog gratis vliegen dus de kosten vallen dan wel mee. Alleen wordt het wel een ander soort vakantie omdat je met twee kleine kinderen natuurlijk toch minder kan ondernemen. Daarnaast gaat dan het met z'n tweeën zijn aspect ook verloren.
Mijn man heeft ook nooit zo'n behoefte aan vakanties met z'n tweeën maar zelf heb ik het altijd heerlijk gevonden om een paar dagen met alleen hem en zonder de kinderen te zijn.

Maylise

Pelle

Ik heb hetzelfde als jij, maar vooral ook dezelfde motivatie. Ik hoor ook overal hoe goed 't is om er samen even tussenuit te gaan. En hoe dat ook voor iedereen 't geval kan zijn, mij trekt 't totaal niet. Laat mij maar lekker mét de kinderen weggaan.

Een hele dág weg, ergens in Nederland ofzo, is voor mij al voldoende, kan ik heel lang op teren.

Groetjes,
Wilma

Tja

Ik zou niet gaan. Ik zou de reis zowieso niet geboekt hebben. Ik wil de kinderen geen week of weekje missen. 1 nacht missen vind ik lang genoeg.
En daarbij komt dat ik heel graag met beide benen op de grond blijf. Ik ben 1 keer naar Canada gevlogen en dat was genoeg voor de rest van mijn leven. Helaas moest en wilde ik ook weer terug.

Ik vind het wel verantwoord wat jullie doen. De kinderen zijn in goede handen. De kans is heel erg klein dat jullie beiden iets overkomt. Alleen, ik zou niet gaan.

Ik vind het geweldig dat je het doet

ik kan het echt niet.

Toen ik voor mijn werk een weekendje wegmoest wegens een conferentie was ik echt zielig die avond.
Ik miste mijn zoontje zo erg, dat ik me gewoon schaamde voor mezelf. Een vriendin van mij is violiste en die moet voor haar werk af en toe tien dagen touren, dan blijft haar zoontje gewoon thuis. Ze vindt het wel moeilijk, ze mist hem wel, maar vindt het ergens ook wel leuk

Nee hoor, ik vrees dat we de komende jaren met de kinderen op vakantie gaan. Ik kan echt niet zonder

Zo deden wij dit

Hoi,

herken je gevoel!

toen onze kinderen klein waren had ik ook deze gevoelens.
we hadden Londen geboekt en ook mij bekroop een naar gevoel. Om niet af te willen zeggen hebben we beide een eigen vlucht genomen, zodat we niet tegelijk zouden chrashen en onze kinderen zonder ouders achterlaten. Ik vind het nu ver gezocht van mezelf maar toen was het voor mij de optie om wel samen naar Londen te gaan.

Ik nam de vlucht na de zijne, zo stond hij daar op mij te wachten toen ik landde. Best bizar nu er over terug denk m aar ik voelde me heel erg rustig om alleen te vliegen. De wetenschap dat mijn kind dan altijd nog 1 ouder overheeft vond ik prettig.
Misschien ene optie

Wel gaan hoor,het is zo fijn even samen!!

Veel plezier,
Pria

Gedaan..

... en het is niet in me opgekomen dat ons iets zou overkomen. Als het wel in me was opgekomen had ik inderdaad vervolgens bedacht dat we dat risico iedere dag lopen.

Mijn beste vriendin heeft ons als verlaat huwelijkskado gegeven dat we ieder jaar een lang weekend weg mogen, hoeveel kinderen we ook krijgen, en het eerste jaar mochten we een week weg. Wij zijn dus toen mijn zoon 1,5 was en ik zwanger was van nummer twee 8 dagen (!) naar NY geweest. Heel veel gebabbeld over ons jongetje, iedere dag bellen, en het thuiskomen was heerlijk, maar we hebben genoten van de vakantie. Ik ben ook al wel eens een week met een vriendin weggeweest, of een lang weekend londen met man.

Nee, ik ben dus niet van het type dat geen nacht zonder de kinderen kan. Het wakker worden omdat je uitgeslapen bent, ipv een wekker of een kind: feest! Kuieren door een vreemde stad..Heerlijk! Onze kinderen vinden het leuk, terwijl ze het gezin van mijn vriendin niet eens zo erg goed kennen. Maar het is een lieve schat en ze voelen zich er thuis. Voor mij is het broodnodige verse energie!

Lies

We weten het nog niet

Dank voor alle, diverse reacties! Het komt er natuurlijk op neer dat je je hart moet volgen, je in ieder geval niet laten leiden door irrationele angsten over neerstorten enzo... Ik vind eigenlijk dat we gewoon moeten gaan (maar wel nog even goed met de achterblijvers bespreken hoe het verder moet met de kinderen, mocht ons iets overkomen). Zoals Tops terecht opmerkte, we hebben al geboekt dus afzeggen gaat eigenlijk niet meer (of het kost ons een heleboel geld). Manlief blijft echter in zijn hart liever thuis. Wellicht ga ik dus strakjes met een vriendin...

Emlyn

Zijn jullie nog nooit samen weggeweest sinds je kinderen hebt? Want samen weg met de auto is risicovoller dan met het vliegtuig, het is het idee dat als er iets gebeurt je ws beiden er niet meer bent, maar de kans dat er iets gebeurt is zo vreselijk klein. Hoe lang kun je dan niet samen weg, terwijl het jou wel leuk lijkt, hoe oud moeten de kinderen zijn voor het wel veilig voelt?

Doen

Een aantal jaren terug zijn mijn man en ik naar Londen gegaan. Ook vliegen. Hij wilde me eerst verrassen maar heeft het me toch maar gevraagd van te voren. Eerst wilde ik echt niet. Ik kon toch niet in een vliegtuig stappen en m'n kinderen hier achter laten. Als er iets zou gebeuren. Doodeng vond ik het. Langzaam aan het idee gewend en uiteindelijk toch gegaan. Het was geweldig. Heerlijk zo'n weekend zonder de kinderen. Oppas vinden is nu wat moeilijker dus het gebeurd niet meer (we hebben nu 3 kinderen, en dan oppas voor een paar dagen vinden is heel moeilijk, geen grootouders meer). Maar naar New York, doen! Het is een heerlijke stad, lekker naar het theater gaan. Bekijk een bijzonder museum (Metropolitian bijv.) en lekker slenteren door de stad zonder constant de kinderen in de gaten te moeten houden. Echt als de oppas goed is, gaan!

Gevoelsmatig

Gevoelsmatig zag ik dat niet zitten, toen de kinderen klein waren.

Maar verstandelijk is het voor kinderen niet anders dan dat je een weekend in Nederland uit bent.
En qua risico's op dodelijke ongelukken - dat risico bestaat altijd. Alleen bij een vliegreis hebben sommige mensen meer het gevoel 'overgeleverd' te zijn.

Succes met je besluit, ik kan me de verwarrende gevoelens best voorstellen!

tonny

Pria, apart een vlucht boeken

Pria:
"Om niet af te willen zeggen hebben we beide een eigen vlucht genomen, zodat we niet tegelijk zouden chrashen en onze kinderen zonder ouders achterlaten."
Ik ben toch benieuwd of je altijd apart van elkaar zal reizen. Fiets- en auto-ongelukken komen eenmaal veel vaker voor dan vliegtuigongelukken. Ook zal je niet samen in één huis of hotel kunnen zitten als de kinderen uit logeren zijn (stel als er brand uitbreekt en jullie gaan allebei dood). En reis je daar ook apart (apart in een taxi, een sightseeing met de touringcar niet door laten gaan, want stel je eens voor dat zo'n bus crashet...). En op 11 september moet je maar niet samen naar de VS gaan, want het gebeuren van toen kan zich weer eens herhalen..... hoe gek kan je zijn??
De kans dat jullie samen verongelukken is wel aanwezig, maar o zo klein!
Ik ben zelf ook een ontaarde moeder, zo'n 6 jaar geleden ben ik samen met een vriendin voor 3 weken naar een caraïbisch land gegaan. Ja, samen, ver van mijn kinderen èn overige familie! En wij hebben enorm genoten, wat ik zeker nodig had na een stressvolle periode op mijn werk. Ik heb het echt als vakantie beschouwd, wij konden alles doen wat maar mogelijk was, zonder dat je rekening moest houden met kinderen... dat was pas echt vakantie! Natuurlijk miste ik de kids, bijna elke dag belde ik naar hun logeeradres. Maar het was een vakantie om weer aan terug te denken! En bang om te vliegen? Omdat wij het niet zo vaak deden was het wel even spannend, maar rationeel gezien is autorijden veel gevaarlijker dan vliegen.

Is ook zo

Hoi Reina, jawel, we zijn weleens vaker samen weg geweest (weekendje Deventer vorig jaar, uit eten soms en voor mijn werk ben ik wel eens een paar dagen weg geweest). We zijn alleen nog nooit zo ver en zo lang samen weg geweest. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk, de kans dat er iets gebeurt is heel erg klein. Alleen, als je je er (hoe irrationeel ook) rot onder voelt om weg te gaan heb je geen leuke vakantie. Mijn man heeft dat gek genoeg nog meer dan ik.
Ik sta er zelf van te kijken hoe "moeilijk" we erover doen, want ik ben ook zo'n ontaarde moeder die het heerlijk vindt om soms even haar kinderen ergens onder te brengen en lekker wat voor zichzelf te doen. En dan ligt nu ineens kennelijk hier de grens. Weet ook niet, hoe oud de kinderen moeten zijn (sprak een collega met bijna volwassen kinderen en die heeft het nu nog).

Hoe oud zullen de kinderen moeten zijn..

om hen achter te laten?
"Weet ook niet, hoe oud de kinderen moeten zijn (sprak een collega met bijna volwassen kinderen en die heeft het nu nog).
Volgens mij zal de angst altijd blijven bestaan, ook als ze volwassen zijn en en nog thuis bij de ouders wonen.
Als ze op zichzelf wonen dan ga je je automatisch minder zorgen maken, want anders heb je geen leven. Je kind zie je immers de hele dag niet?
Volgens mij duiken er andere zorgen op: eet mijn kind wel goed, hoe gaat het op het werk of met haar of zijn relatie, komt mijn kind financieel goed rond, etc.
Ik heb zelf nog niet de ervaring (die van mij begint de een met puberen, de andere is al een tiener), maar ik kan het wel zien bij mensen die al volwassen kinderen hebben.

Emlyn

" Ik sta er zelf van te kijken hoe "moeilijk" we erover doen, want ik ben ook zo\'n ontaarde moeder die het heerlijk vindt om soms even haar kinderen ergens onder te brengen en lekker wat voor zichzelf te doen. En dan ligt nu ineens kennelijk hier de grens".
Dat herken ik dus precies. Weekendje weg samen: heerlijk. Ook een uurtje vliegen is nog niet eens zo'n probleem. Maar die grens is er bij ons kennelijk wel als het gaat om een langere vlucht en dan "ook nog" NY. Nee, dat laatste is totaal niet rationeel. Maar een verre bestemming betekent wel dat als er iets met (een van) je kinderen is, het toch een tijd duurt voor je terug bent. Wij hebben bovendien geen familie in de buurt waar de kinderen kunnen logeren; opa & oma komen regelmatig bij ons maar zijn begin 70 en ook niet meer zo fit zullen we maar zeggen..
Maar goed, ik denk er dan wel weer serieus over om komend jaar met een vriendin naar New York te gaan. Waarschijnlijk ben ik een van de laatste Nederlanders die er nog nooit is geweest

Wel een reden

"Maar een verre bestemming betekent wel dat als er iets met (een van) je kinderen is, het toch een tijd duurt voor je terug bent." Kijk, dat vind ik wel een reden om niet te ver weg te gaan als je kinderen thuis zijn. Ik vind het nu ook een naar idee dat ik niet snel naar mijn zoon kan als hem iets overkomt. Maar daar gaat het volgens mij in dit geval niet om. En nee, zorgen-maken gaat niet over, alleen datgene waar je je zorgen over maakt verandert.