We moeten ons meer met de opvoeding van elkaars kinderen bemoeien
Stelling: We moeten ons meer met de opvoeding van elkaars kinderen bemoeien.
Iemand aanspreken op de opvoeding, dat doe je niet zo snel. Mensen zijn bang om hun mening te geven en ook zelf hoor je als ouder niet graag van een ander wat er zoal aan je opvoeding mankeert. Er lijkt een taboe te heersen op het aanspreken van ouders van andere kinderen op de opvoeding. Is dat erg? Moeten we van dit taboe af?
Vereniging Humanitas wil graag weten wat jij hier van vindt. Heb je zelf ervaring als ouder op dit gebied? Heb je wel eens andere ouders aangesproken op hun manier van opvoeden en beviel dat uitermate slecht of juist goed? Of ben je zelf ooit door andere ouders ter verantwoording geroepen en wil je graag daar je mening over geven?
De stelling komt aan bod in het themanummer over opvoeding in Humanitas-magazine Van Mens Tot Mens dat in november verschijnt. We zouden graag meningen en ervaringen van ouders horen. Plaats daarom graag jouw reactie op de stelling en wie weet komt het in het magazine te staan.
Meer informatie of het vorige Humanitas-magazine bekijken: www.humanitas.nl
[Voor plaatsing van dit onderwerp is toestemming van de Forumredactie]
Geachte humanitas
Lees het draadje 'corrigeren andermans kinderen' en het draadje 'corrigeren andere ouders' door en je hebt antwoord op al je vragen.
Heb ik nog een vraag voor jullie over de stelling. Van wie moet dat dan?
skik
skik
Da's nu juist het principe van de stelling: je stelt iets...
Het is goed om advies en kritiek van andere mensen te krijgen. Ik weet niet alles, ik heb blinde vlekken en ik doe uiteraard niet alles goed. Ik ken mijn kinderen goed maar tegelijk zijn er ook dingen die ik niet zie van de kinderen. Het is dus goed als een derde mij wijst op de dingen die ik niet zie of op zaken die ik anders aan zou kunnen pakken. Verder is het sowieso goed om af en toe een ander perspectief te horen. Het geeft niet of ik het er wel of niet mee eens ben maar het kan me altijd aan het denken zetten. De input van derden is onmisbaar voor zelf reflectie en dat laatste is zeer belangrijk.
Wat betreft aanspreken van andere ouders of zelf aangesproken worden kan je dit het beste op momenten doen dat je met elkaar in gesprek bent. Ik zou niet iemand aanspreken op het moment dat die persoon een conflict heeft met zijn/haar kind of er een moeilijke situatie aan de gang is. Pas als de situatie is afgelopen zou ik er over in gesprek gaan. Op het moment zelf iemand aanspreken werkt meestal niet.
En er zijn natuurlijk ook mensen die je gewoon niet moet aanspreken omdat het anders tot ruzie leidt. Je weet zelf wel meestal met welke mensen je wel of juist niet over deze dingen kan praten.
Hmmm
Nee,mensen mogen zich niet bemoeien met mijn manier van opvoeden.Iedereen denkt anders plus ieder kind is anders.
Wie bepaalt wat goed of verkeerd is.
Mensen mogen me wel advies geven.
Ongevraagd advies
Bemoeienis met de opvoeding heb ik geen behoefte aan. Adviezen, goede raad en tips kan ik prima voor open staan. Open gesprekken voeren met andere ouders en/of deskundigen, bijvoorbeeld op Ouders Online, is interessant. Maar liever geen ongevraagde bemoeienis. Of mijn kind wel of niet met mes en vork moet eten bepaal ik graag zelf. Ook geen kritiek bij een bepaalde momentopname. Ik frons niet bij een onbekende kleuter die een woedeaanval in de supermarkt krijgt. Ik reageer niet als een puber een grote mond geeft tegen de ouders waar ik bij ben.
Bemoeienis
Ik zit niet te wachten op bemoeienis met mijn opvoeding.
Het woord 'bemoeien' associeer ik met beoordelen. Alsof die ander weet wat "goed opvoeden" betekent. Ik ben ervan overtuigd dat "goed opvoeden" niet bestaat. Hoe langer ik ouder ben, hoe bescheidener ik wordt over het begrip 'opvoeden'. Ik vind opvoeden vooral een soort van: 'kijken of we er het beste van kunnen maken in deze situatie'. Dus iedereen die zegt/denkt/uitstraalt dat hij/zij wel weet hoe het moet, dat opvoeden, is niet gehinderd door enige kennis en bescheidenheid. Daar heb ik een gezegde voor: Zij die weten oordelen niet, zij die oordelen, weten niet.
Het woord bemoeien associeer ik ook met dwang. En daar zit ik al helemaal niet op te wachten. Als mensen zich bij mijn opvoeding gaan opdringen, ben ik weg.
Het kan soms wel helpen als mensen vragen stellen. Maar dan ook alleen maar op een moment waarop daar ruimte is. Ik zit niet te wachten op een gesprek over mijn opvoeding, op het moment dat ik druk verwikkeld ben in een conflict met mijn kind, of als ik iets anders aan het doen ben, wat mijn aandacht vraagt.
Nog beter is het, om te wachten tot degene die worstelt met opvoeding, zelf vragen stelt. Ik wil dan altijd graag toelichten hoe ik bepaalde problemen heb kunnen oplossen met mijn kinderen. Maar ik zeg er dan altijd bij: Dat werkte bij mijn kinderen he? Die van jou zijn weer eigen wezens, met eigen gedrag. Misschien werkt het bij jou wel helemaal niet. Die disclaimer hoort er altijd bij, vind ik persoonlijk.
grappig
Ik las de titel van de nieuwe draad en dacht onmiddellijk "O jasses, is Plasterk weer bezig?"
groeten,
Temet
wel toevallig hoor, deze vraag
na de vorige draadjes. Ja, ik zou het graag doen, maar nee, het wordt geloof ik niet zo erg gewaardeerd (dat wist ik natuurlijk al, maar de antwoorden in 'corrigeren andere ouders' bevestigen dat nogal).
Nou... dan moet het wel heel zorgvuldig verpakt gedaan worden
Als iemand mij botweg zou vertellen wat ik verkeerd doe en hoe het dan zou moeten, zou ik dat niet bepaald waarderen. Ik vrees dat ik me omgekeerd bij een (vroegere) vriendin niet altijd heb kunnen inhouden. Maar dan niet aanvallend gebracht, maar meer vragend. "Hebben ze dan nog nooit eten gehad waar je geen appelmoes overheen deed? Okeeee.... " (waarmee ik dus wilde zeggen: doe dat is. Of als ze nogal tegen een kind tekeerging "niet huilen": gaat ie daar niet juist door huilen?
Ik vond het best irritant van mezelf dat ik dat wel eens deed, maar ik kon me soms dus niet bedwingen.
niet 1 beste methode
Ik zit er ook niet op te wachten, er is niet 1 beste methode. wel geef ik wel eens tips om eens uit te proberen aan een vriendin met een jonger kind, maar niet als kritiek.
Wat ik wel vind is dat ik best een kind mag aanspreken op straat dat zich misdraagt, zoals twee jaar geleden op sint maarten (zonder ouders in de buurt overigens).
Wat dat betreft houden veel mensen dan ook liever hun mond, ben ik bang.
N@nny
Ik vind het voor een stelling nog wel uitmaken vanuit welke hoek je die moet zien. Vinden ouders onderling dat we ons meer met elkaars opvoeding moeten bemoeien, of de kerk, de regering, school? Vandaar mijn vraag.
skik
ik heb niets met bemoeien
Wel met meer ervaren ouders die delen hoe dingen bij hen gingen en welke fouten ze gemaakt hebben en wat ze daarvan geleerd hebben.
ja maar dirksmama
Echt delen is volgens mij toch maar weinig mensen gegeven. Het is ook een kunst. Om te beginnen moeten de ervaren ouders dan al echt naar zichzelf kunnen kijken, en dat is best moeilijk.
Het is mijn ervaring helaas dat de meeste mensen botweg hun mening geven. Er zijn dan ook maar weinig mensen waar ik zelf nog echt mee in gesprek ga over mijn kinderen. Ik zit absoluut niet te wachten op de mening van zomaar iedereen. (grappig, heb een pup en merk dat dat mensen ook aanzet tot ongevraagde adviezen. Soms best leuk, maar zeker niet altijd.
delen
Ik kan me wel in de reactie van Dirksmama vinden. Bemoeien nee (ervaar ik als een eenzijdige communicatie). Delen wel. De basis daarvoor moet m.i. zijn dat we eerst allemaal eens gaan erkennen dat we het ook niet altijd weten.
Opvoeden is moeilijk. We proberen vaak maar wat en gelukkig werkt het vaak. Maar net zo vaak ook niet. En dan maakt het niet uit of je een ervaren ouder bent of niet.
In mijn omgeving ken ik maar zeer weinig mensen die openlijk toegeven dat ze het soms ook nirt weten. Met die mensen kan ik delen. Van die mensen kan ik leren. En van die mensen kan ik het hebben als ze zeggen' 'zou je dat wel zo doen?'
delen
Delen is prima. Mits ik er om vraag.
liever niet
Mijn ervaring is dat juist niet de ervaren en wijze ouders je ongevraagd van advies voorzien. Het verschil met kortzichtig commentaar is niet zo groot dan.
Advies en alternatieven zijn wel welkom en daar maak ik ook gebruik van als het bij ons past.
delen, bemoeien, gevraagd of ongevraagd advies....
......c'est le ton qui fait la musique. Het ligt er maar net aan hoe iets gebracht wordt, en vanuit welke bedoeling.
Ik merk bij mezelf dat ik vroeger toch wel lichtelijk verbolgen was als iemand me aansprak op de opvoeding van mijn kids. Het lef, en waar bemoeien ze zich mee. Pas later ging ik er dan over nadenken of er wat inzat, en soms was dat ook zo. Tegenwoordig, nu ze toch best leuk op aan het drogen zijn, heb ik daar niet meer zo'n last van en ben ik ook beter in staat om naar eigen handelen te kijken. Onzinnige opmerkingen kan ik heel goed naast me neerleggen, daar wind ik me niet zo over op. Ook kan ik goed bedenken, goh jij vind dit, nou, dat vind ik niet, en dan parkeer ik iets ook gewoon.
En als je een goede relatie met iemand hebt, en je brengt het een beetje tactisch, vind ik dat je je best met de opvoeding van een ander mag bemoeien-er wat over zeggen: als je hetgeen in jouw ogen niet goed gaat echt belangrijk vindt.Het is dan aan de ander of die er wat mee wil doen of niet.
niet bemoeien
Inderdaad zijn het juist vaak veroordelende bozige volwassenen die vervelende opmerkingen maken over vermeende kinderlijke overtredingen. Ik zie daar zelden de toegevoegde waarde van in. Ik merk ook aan mijn vriendinnen dat het al heel gevoelig ligt terwijl je een vertrouwensband hebt en dat communicatie over het omgaan met je kinderen omkleedt wordt met veel armslagen om de ander niet voor het hoofd te stoten. Een bot geplaatste opmerking in de publieke ruimte maakt juist zaken kapot. Ik vond het ook heel wonderlijk om te merken dat toen ik kinderen kreeg dat zoveel mensen er zoveel van vinden dat je gewoon een soort publiek bezit lijkt te worden.
Komt er een artikel in de krant over maxicosi's die slecht zijn voor babyruggetjes kan ik niet meer onbespied in het ov met mijn baby in de maxicosi: slechte moeder met die maxicosi!
Als er iets is dat ik, zeker nu ik ouder wordt, probeer te doen, is ouders steunen en kinderen juist positief benaderen. Natuurlijk geef je wel eens een instructie, daar wordt ik ook makkelijker in, maar niet zo'n bozige escalerende opmerking. Dan gaan de oren dicht. Wat heb je daar nou aan. En ik vind heus weleens iets, maar houdt dat meestal maar wijselijk binnen. Ik overzie het geheel niet zoals de betreffende ouder, en ik vind dat ik maar naar mezelf moet kijken of daar geen balk in een oog zit en of ik daar wat mee moet.
Liever niet
Die keren dat iemand zich met de opvoeding van mijn oudste (13) bemoeien, dan zijn het volwassenen die hem de berm in rijden ( of op een andere manier van de sokken) en hem op een scheldpartij trakteren. Wat een voorbeeld!
Een goed gesprek kan ik altijd waarderen.
Zo hebben mijn kinderen geen bedtijd en levert dat op bijv de camping wel vragen op. Q
Het lastige is dat het al snel in een oordeel kan vervallen.
Gevaarlijk
Dan moet je wel heel tactisch en weloverwogen je woorden kiezen.
Meestal maak je er geen vrienden mee, wanneer je kritiek uit op de opvoeding van een ander.
De meeste mensen kunnen heel erg slecht tegen kritiek, zelfs opbouwende kritiek wordt vaak in het negatieve getrokken.
Je moet er in iedergeval van uit gaan dat iedereen zijn uiterste best doet naar weten en kunnen bij het opvoeden van de kinderen.
