wat/wanneer zijn 'de beste jaren van je leven'?
Ik herinner me dat mijn moeder zoiets weleens zei toen we dertigers met kleine kinderen waren. Zelf had ik dat gevoel niet perse, opgeslokt als ik me soms voelde door alle drukte en slaaptekort, maar als ik terugkijk - ha.
Hoe zien jullie dat? Zou je achteraf pas weten wat 'de beste jaren' zijn/waren? Of varieert dat steeds? Is 'beter' de vijand van 'goed'?
Jippox
Ik snap je wel een beetje hoor. Maar het klinkt een beetje.... moraliserend, als ik het zo mag noemen. Alsof je niet mag terugkijken op een mooie tijd wánt je moet er nú iets van maken. Zoiets. Ik vind dat prima samen gaan. Deze twee vind ik ook helemaal niet in tegenspraak met elkaar:
"tja, toen ik er middenin zat had ik het niet in de gaten, maar terugkijkend waren dat en dat de beste jaren van mijn leven" en "Geniet dan gewoon van die goede herinneringen en maak er vooral vandaag ook wat leuks van!" Dat gaat ook prima samen.
dan begrijp ik je nu beter Jippox
Je kwam eerst wat kort door de bocht en ongevoelig over, maar we zijn het denk ik eens 
En wat het originele onderwerp betreft ook. Terugkijken op 'de beste jaren van je leven' vind ik ook triest klinken. Een 65+ vrouw in mijn omgeving zegt vaak dat de jaren toen haar kinderen op de basisschool zaten de mooiste tijd van haar leven was. Dan denk ik ook: is er dan al die jaren daarna niks meer zo leuk geweest? Waarom heb je daar niet iets aan gedaan? Het klinkt alsof je na die mooie jaren dan gaat zitten wachten tot het leven voorbij is.
Lastig
Die vraag is erg lastig te beantwoorden want je weet natuurlijk niet wat er nog gaat gebeuren. Dat nu de mooiste periode is ben ik het niet mee eens. Mijn vriendin heeft een dodelijke ziekte en kan vrijwel niks meer. Zij vindt nu echt niet de beste periode van haar leven. Dat was voordat ze wist dat ze ziek was en toen ze nog een toekomst had.
Als ik zou moeten zeggen wat tot nog toe de beste periode was dan zou ik zeggen dat het de periode was dat ik mijn eerste man leerde kennen en toen we net getrouwd waren. Dat was een mooie tijd. Onbezorgd. Vrij. Ik was nog nooit eerder zo verliefd geweest en hij was zo lief, leuk en mooi. We hadden het geen van beiden veel verplichtingen en we hadden vooral heel veel tijd voor onze vrienden en voor elkaar. Het was een hele fijne, onbezorgde tijd. Elke dag was een belofte. We zijn vrij vlug getrouwd en die periode daarna was nog mooier. Het begin van ons leven samen. Samen plannen maken voor de toekomst. Genieten van elke dag. Toen werd ik zwanger en dat was ook heel fijn. Ik weet nog dat we kort nadat we wisten dat ik zwanger was samen een weekend weg gingen. Het was herfst en koud. Het voelde echt als het begin van ons leven samen. We maakten plannen voor de toekomst, voor het heden, voor de kinderen. Dat weekend was zo'n belofte. Het leven was zo goed.
Kort daarna werd mijn man ziek. Hij was verkouden en bleef dat maar. Uiteindelijk naar de dokter. Testen. Een diagnose. Het was niet goed. Een verzwegen verleden. Vreugde omdat de babies en ik niet dezelfde ziekte hadden.Maar ook verslagenheid omdat hij veel zieker was dan we eerst hadden gedacht na de uitslag. We hebben daarna nog samen een paar goede jaren gehad. Jaren die ook veel mooie dingen hadden waaronder de geboorte van onze kinderen. maar dat onbezorgde, dat vrije gevoel, dat idee dat de toekomst helemaal open lang dat was wel weg. Dat kwam nooit meer terug.
De kinderen waren natuurlijk een grote vreugde. Terwijl zij een steeds grotere aanwezigheid werden in ons leven, terwijl zij letterlijk groeiden en hun plaats in de wereld aan het vinden waren werd de plaats van mijn man steeds kleiner. Hij ging steeds verder achteruit en steeds verder van ons weg totdat hij uiteindelijk stierf.
Sindsdien heb ik nog veel mooie dingen meegemaakt. Ik ben weer verliefd geworden, ik heb meer babies gekregen, ik heb fantastisch mensen leren kennen. Maar als je me vraagt wat de mooiste periode was dan zou ik zeggen die periode van toen we elkaar leerden kennen tot de diagnose. Dat vrije, dat onbezorgde, de belofte van de toekomst, dat komt nooit meer terug.Daarna waren er ook mooie en goede dingen maar nooit meer zo puur en onbezorgd. En ik denk ook niet dat het ooit weer zal komen want er is nu te veel gebeurd. Bovendien hij is nu dood en dat gemis zal altijd blijven.
raar lezen
waarom kun je dat niet denken, dat een bepaalde tijd de mooiste van je leven was. Er kan naar 1 tijd het mooiste zijn (overtreffende trap);met daarnaast nog heel veel mooie tijden/jaren. Wat is daar mis mee. Er wordt toch niet gezegd dat er niet meer genoten wordt!
eh tja?
Wat mij betreft mag iedereen je alles vinden en denken en voelen en doen enz. Ik geef hier alleen ook maar gewoon antwoord op de vraag, en dat is dus niets meer of minder hoe ik er persoonlijk over denk. Dat mag je verder zo stom vinden als je maar wilt hoor 
Interessant vraagstuk
Maar ik zou niet één periode willen benoemen. Want als ik dat doe, heb ik immers voor mezelf al bepaald dat alles wat nu komt, minder is dan die beste periode. En ik geloof dat het leven uit pieken en dalen bestaat. Geluksmomenten ervaar je ten opzichte van minder goede momenten. Anders herken je die geluksmomenten niet als je geen mindere momenten kent.
Mocht ik toch voorzichtig wat willen benoemen, dan is het misschien de creche- en basisschoolperiode van onze 2 dochters. Wat hingen die meiden nog aan je en je was echt de held voor ze. Vakanties kon Indonesie zijn of Appelscha (Landal huisje). Het maakte ze niet uit. Klein geluk met slechts een schep, zand en water.
Echter zijn er ook periodes geweest uit mijn single man tijd die heerlijk waren. En ook nu blijven er altijd momenten komen dat je volop geniet. Kortom: Misschien komt de beste periode nog en als ik 90 ben maak ik wel eens de balans op, terugblikkend.
#CF
Jippox
Ik vind jouw eerste posting juist ontzettend mooi. Heb m zelfs de dag erna nog eens opgezocht om te herlezen. Het stuk wat Lou aanhaalt vind ik juist zo ontzettend treffend! En ook stimulerend/motiverend om (meer) in het nu te leven.
Als je terugkijkt
Ik merk dat periodes in je leven als je terugkijkt ' fijner' lijken te zijn dan toen je er middenin zat.
Heb ik ook weleens met weekendjes weg of zo. Herinneringen hebben een soort tijdloosheid, je haalt de kostbare momenten terug en laat de saaie fases ( in de file staan; wachten op een vertraagde vlucht; gemodder met een kotsend kind in een vakantiehuisje - dat soort dingen ) weg. Zoiets.
Dat met weemoed terugdenken aan tijden van onbezorgdheid, niet voorval alles en nog wat verantwoordelijkheid voelen, dat herken ik wel. Op dat moment zelf vond je dat niets bijzonders, je was gewoon een schoolgaande puber en wist niet beter. Om een voorbeeldje te noemen.
Zorgeloosheid
Dat heb ik ook weleens dat ik met weemoed terugdenk aan tijden die veel zorgelozer leken en die ik veel zorgelozer heb ervaren. Maar als je ouder wordt komt daar wel een gevarieerdere en misschien daardoor wel rijkere ervaring voor terug. Er is altijd nog zoveel geluk mogelijk en plezier, naast zorgen, ziekte en tegenslag.
Ik kan daar wel van genieten en op hopen. Door de goede momenten kun je, denk ik, de moeilijkheden ook beter verdragen.
Pubergekwetter uit de slaapkamers nu.
Maar ik mis ook mijn ouders. Echt wel. Voor mij blijft het toch een onbegrijpelijk idee dat je elkaar uiteindelijk kwijt raakt. Hoeveel mooie woorden er ook zijn dat ze in je voortleven en dergelijken. De vriendschap, de levenslange band, de zorg en de liefde, de onvoorwaardelijkheid.
Maar zelfs als je tachtig mag worden kun je nog verliefd worden, nieuwe relaties aangaan of bijzondere ervaringen opdoen.
het is maar een fase
Zo heb ik me altijd 'geergerd' aan de zin : het is maar een fase. Hier op dit forum wordt het ook vaak gezegd: Jankbaby, het is een fase, opstandige peuter? ach een fase, een irritante puber? weer een fase. En zo staan veel mensen in de stand van: het overleven van een fase. Ik zie dat veel mensen om mee heen toch doen: overleven van een fase, tot de volgende zich aandient en dat houdt natuurlijk niet op. Ipv inderdaad te genieten. Want als je besluit dat je deze fase moet overleven (het gaat vanzelf weer over) dan leef je van fase naar fase en opeens is het klaar en op...en heb je dan echt genoten?
Klopt Angel
Scherp opgemerkt. Alsof een intense kindertijd alleen te overleven valt en wachten tot het weer beter gaat, even op de 'uitstand'. Misschien kun je dan toch beter gemengde boodschappen uitsturen. Ja, het is een fase, het is misschien wel heel moeilijk nu, maar er zijn vast ook wel momenten waarin alles even wegvalt en je intens kunt genieten van een zorgeloos moment met je kind. Want dat is er ook als je het wil zien. Zelfs met een huilbaby.
Misschien hebben de goede momenten in zo'n tijd wel meer waarde omdat het contrast zo groot kan zijn.
Ja die fases
Vond ik ook altijd wel een wonderlijk advies: ach het is maar een fase. Maar toch, ergens ook wel geruststellend en zo was het natuurlijk ook bedoeld. Het nachtbraken van de baby en de driftbuien van de peuter: dat zijn fases, die gelukkig weer overgaan. Maar het genieten van je kind is geen fase! Althans, dat hoop ik niet of gaat iemand me dat nu ook vertellen
Jippox
"Ik vind weinig triester klinken dan wanneer iemand zegt: "tja, toen ik er middenin zat had ik het niet in de gaten, maar terugkijkend waren dat en dat de beste jaren van mijn leven"
Dat is toch verschrikkelijk?!"
Hoezo? Destijds kon ik niet in de toekomst kijken maar nu wel naar het verleden. En terugkijkend op die periode merk ik hoe plezierig ik die heb gevonden. Dat kan komen omdat dat (tot nu toe) de meest plezierige periode was, of dat mijn geheugen mijn herinnering heeft vervormd. Neemt niet weg dat de rest van mijn leven ook fijn is en je zal me ook niet horen zeggen dat mijn leven toen uitsluitend over rozen ging.
Als je van alle maanden of jaren van je leven een rangorde zou moeten maken zal er toch één periode zijn die het allerbeste was. Die komt niet noodzakelijkerwijs precies aan het einde van je leven, het is geen gestaag opgaande lijn. En om nou steeds maar te hopen of er naar te streven dat het steeds beter wordt lijkt me ook frustrerend.
Het leven is wat het is, je hebt vaak helemaal geen invloed op wat je op je bordje krijgt. De periode waar ik nu in zit, met pubers/jong volwassenen vind ik persoonlijk zwaarder dan toen ze ukkies waren. Desondanks wel heel boeiend en meestal ook heel leuk, maar wel pittig. Ik zou ook echt niet terug hoeven naar die periode maar kijk er met veel plezier en dankbaarheid op terug. En nu is nu. En wie weet wat er allemaal nog gaat komen!
skik
Jippox
"Ik vind weinig triester klinken dan wanneer iemand zegt: "tja, toen ik er middenin zat had ik het niet in de gaten, maar terugkijkend waren dat en dat de beste jaren van mijn leven"
Dat is toch verschrikkelijk?!"
Waarom is dat triest? Toen wist je toch niet wat er zou gaan gebeuren. Ik was tijdens die eerste periode met mijn man heel gelukkig maar ik had ook heel veel plannen voor de toekomst en ik wist zeker dat we nog gelukkiger zouden worden. Dat liep anders. Dat ik toen niet weten. gelukkig maar wat juist dat onbezorgde maakte die tijd zo speciaal.
Ik ben overigens niet bitter verder. Het leven is nog steeds goed en God is altijd goed. Mijn leven is nu ook mooi. Ik hou van mijn tweede man, ik hou van mijn kinderen, ik heb fantastische vrienden... Maar dat echte pure geluk dat is er niet meer. Ik ben echter dankbaar dat ik het heb meegemaakt. Maar zo mooi kan het niet meer worden. Daarvoor is er te veel gebeurd en is er te veel gemis. Dat constateer ik zonder bitterheid verder. Dat is nu eenmaal het aardse leven, loslaten, gemis, bitterheid en verlies behoren daar net zo goed bij. Maar het laat wel littekens achter. Die pas weg zullen gaan op die dag ver in de toekomst in het volgende leven.
halfvol glas
Ik ben van het halfvolle glas.
Genieten van alle mooie momenten in het leven.
En dat heb ik altijd, zelfs nu ik in een flinke dip zit met mijn relatie.
Van de kinderen heb ik altijd genoten, ook nu in de pubertijd, waar ik het soms (erg) zwaar heb, geniet ik altijd weer van de positieve dingen en momenten.
Wanneer de beste jaren van mijn leven zijn?
Ik weet het niet.
Ik denk inderdaad dat je in het verleden veel wat mindere momenten vergeet (behalve de echt slechtere), waardoor er een positiever beeld blijft hangen dan toen je er middenin zat.
Ik denk wel dat de tijd 20-30 jaar, de studietijd en daarna het werken zonder kinderen met relatie het meest eenvoudig waren. Geen zware verplichtingen, veel feesten en leuke dingen doen. Maar sinds de kinderen er zijn is natuurlijk duidelijk dat het hebben van kinderen het mooiste is wat er is! Dus dan zou ik zeggen: de laatste jaren sinds er kinderen zijn, al is het minder geworden qua relatie.
Maar uiteindelijk heeft Jippox wel een beetje gelijk: pluk de dag!
dromen over de toekomst
Als ik terug kijk vond ik ook de fase van verliefd zijn en daarna de eerste zwangerschap een hele mooie tijd. Niet zozeer beter dan nu maar vooral de belofte van de toekomst, het dromen over wat gaat komen....
Nu is meer de realiteit. Niet dat ik niet gelukkig ben maar er zitten mooie en minder mooie kanten aan. Leven met een chronische ziekte , zorgen soms om je kind.Zo heeft iedereen wat op zijn of haar bord, en naarmate je ouder wordt is het meer leven in het heden dan dromen over wat gaat komen.....
net als Machteld
'Nu is meer de realiteit. Niet dat ik niet gelukkig ben maar er zitten mooie en minder mooie kanten aan.'
De prille verliefdheid, het moment waarop we besloten om te gaan samenwonen, het moment dat 'we' stopten met de pil, de eerste positieve zwangerschapstest, de echo's, dat waren allemaal momenten dat het leven super was. Maar ook de interrail-reis toen ik 22 was, met een stel vriendinnen heel Europa door. De wereld lag aan onze voeten, the sky was the limit. Alles kon nog, alles lukte ook. Met recht fantastische jaren.
Dat wil niet zeggen dat mijn leven nu niet mooi meer is. En dat ik niet geniet. Maar er is nu ook meer het besef dat er dingen mis kunnen gaan, en je hebt je verantwoordelijkheden. De hypotheek, schoolvakanties, bedtijden, huiswerk.
Ik kijk met plezier terug op die mooie jaren en krijg daar veel energie van. En mijn leven is zeker niet 'over' nu die mooiste jaren achter me liggen. Wat voor me ligt, is vast ook mooi. Maar minder zorgeloos.
Verdwenen zorgeloosheid
Dat benoemen jullie terecht. Wat je in je jeugd als zorgen zag, lijkt nu peanuts.
Mijn leven is rijker geworden, en tegelijk met meer zorgen. Met ieder persoon erbij groeit de kwetsbaarheid. Klinkt wel zwaar besef ik.
En die dromen, ja die zijn er niet meer zoals ooit. De tijd ' dat alles ging beginnen' is nu de tijd van mijn kinderen, niet meer die van mij en dat voelt soms weemoedig. Ze leven met de kansen en tegenslagen van nu, de fase die ik ooit beleefde.
De kunst is vooral nu te leven, en te beseffen dat geluk dieper is dan zorgeloosheid.
Naast elkaar
Ik vind de tijden waarin je partner en jij naast elkaar zwaar weer kunnen trotseren, mooie tijden.
In periodes waar het samenwerken het laat afweten, is dat contrast des te voelbaarder. Dan denk je naar die mooie tijden van samenwerking, ( ongeacht het weer).
Samenwerking schept vertrouwen en rust, essentieel voor mooie jaren.
ik realiseer me ook meer
De eindigheid van het leven.... dat had ik niet toen ik 20, 30 was. Een gevoel van onsterfelijkheid had ik, ondanks het weten dat het niet zo is.
Dat maakt wel dat ik bewuster leef en ook bewuster van het moment geniet. Ik ben geen 20 meer maar ook nog zeker geen 70!
eens, Flanagan
'Ik vind de tijden waarin je partner en jij naast elkaar zwaar weer kunnen trotseren, mooie tijden. In periodes waar het samenwerken het laat afweten, is dat contrast des te voelbaarder'
En dat is iets kostbaars wat je mettertijd verwerft, als het goed is. Onmisbaar. Veel waardevoller dan een 'zwitserlevengevoel'
Toen ons jongste kindje prematuur geboren werd en ik ziek was, hield mijn wederhelft het gezin gaande, onverstoorbaar en met goede moed. Wat troostte dat me.
En nu, met alle zorg om hoogbejaarde ( O)ma, nu ik de mantelzorg moe ben, is hij er voor mij. Super.
Er waren ook tijden dat we nogal langs elkaar heen leefden. Helaas. Toch bleef de verbondenheid en dat is zo kostbaar.
ja, die eindigheid
Dat weet je wel als je jong bent, maar het is nog niet zo concreet. Althans, voor mij niet - een van mijn zoons verloor al jong enkele leeftijdgenoten. Toch is dat denk ik anders dan wanneer je zelf inmiddels ruim 'over de helft' bent. Je zit dan nog in de verwachtingsvolle fase van opbouw - dat voelt anders.
Ik verloor anderhalf jaar geleden mijn beste vriendin na een zeer kort ziekbed. Mijn man onlangs een jeugdvriend. Dan weet je: dit zijn de eersten, er komen er meer.
Neem niets/niemand voor vanzelfsprekend en ga met zorg om met je contacten...Proberen, tenminste.
nu!
Ik vind dit een geweldige tijd. Man en ik zijn dichter naar elkaar gegroeid dan vroeger, toen er nog wel eens suffe ruzietjes waren. Nu zijn we helemaal op elkaar ingesteld en valt er veel te genieten. Misschien speelt daarbij ook wel mee dat je je nu beter realiseert dat je elkaar niet voor eeuwig hebt.
De zwangerschappen en bevallingen waren vreselijk en de zorg voor jonge kinderen viel me fysiek zwaar. Maar die pubers zijn zo heerlijk zelfstandig en het is zo mooi om te zien hoe ze groeien en bloeien en hun eigen ideeën hebben, terwijl man en ik weer wat meer privacy krijgen.
Ik denk dat het dus erg persoonlijk is en mede afhangt van zaken als gezondheid, financiën, en ontwikkeling van de kinderen.
zeker Li
Ik denk dat het dus erg persoonlijk is en mede afhangt van zaken als gezondheid, financiën, en ontwikkeling van de kinderen.
Dat denk ik ook, dus voor mij ook NU. Maar ik vind het dan ook wel weer leuk hoe 18-jarige zoon in het leven staat. Hij ziet alleen maar kansen. Van nature een optimist, die goed is met mensen, zijn babbeltje altijd klaar heeft: de wereld is echt zijn speeltuin. Toch ook wel heel bijzonder vind ik, die onbevangenheid. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat op die leeftijd allemaal niet durfde.
