Wat voor type ouder ben/was jij ?

EmmaT schreef op 29-12-2022 om 09:53:

[..]

Haha, ja dat had ik ook wel gewild. Totdat je kind dyslexie blijkt te hebben en jij 5x per week aan de bak mag om het lezen te stimuleren/ontwikkelen want dat gaat echt niet vanzelf. Of je zit op school om duidelijk te maken dat er echt hulp nodig is met lezen of rekenen en dat alleen op de gang werken geen instructie is. Zo zijn er wel meer dingen die weinig overeenkomen met een filosofie die je van tevoren bedenkt. Kinderen ontwikkelen zichzelf, ammehoela

Oh, dat staat elkaar niet in de weg hoor. Mijn dochter is hypermobiel en heeft fysiotherapie; we doen ook regelmatig oefeningen met haar. En leren lezen en rekenen gaat zeker niet vanzelf. Anders zou ik niet elke dag op mijn werk hoeven te verschijnen. 

Afgehaakt bij die test. Ik heb drie kinderen en zou ‘em voor elk kind anders in moeten vullen.

Test niet ingevuld n.a.v. jullie reacties. Het leek me niet heel zinvol. Qua ouderschap probeer ik in te zetten op zelfstandigheid en zelfredzaamheid, maar ook een liefdevol vangnet te bieden en er te zijn als dochter me nodig heeft.
Mijn kind doet zoveel mogelijk zelf, maar geen bed verschonen. Geen idee hoe een kind van vier dat doet, maar mijn kind heeft een tweepersoonsbed dat tegen de muur staat. Ze is fysiek te klein om het zelf te doen, ze komt er gewoon niet bij. 
Ze moet wel vanaf dag één op de 
basisschool zelf haar brood smeren en 
fruitbakje klaarmaken. Dat doen we bij het ontbijt. Gewoon gezegd dat ze op school gaat eten en zelf haar brood moet 
meenemen dus dat ze dat nu al moet maken. 

Simpele taakjes in huis helpt ze mee. Daar wil ik ook geen discussie over. Ruim x op is een opdracht, geen vraag. 
Misschien best streng, maar ik heb geen zin in overal discussies over voeren. We wonen met zijn drieën in een huis, dan leveren we allemaal onze bijdrage. Uiteraard doen man en ik het meeste, maar we zijn niet haar 
lakeien die alles achter haar kont opruimen.

Renmuis schreef op 29-12-2022 om 09:42:

[..]

Hahaha, ben ik te eerlijk op de late avond?

Nee hoor, ik meen het echt. Maar het is natuurlijk niet dat ik zeg "ga dat maar lekker zelf doen", als mijn dochter 's nachts aan mijn bed verschijnt. Ik volg haar daarin; het gaat helemaal vanzelf, want ze doet het gewoon. Wat ik wel al vanaf kleins af aan doe, is alles samen doen in plaats van voor haar doen, en de "zelluf doen" fase optimaal gebruiken. Dat betekent steeds kleine taakjes geven en kleine stapjes zelf laten doen, als het ook maar enigszins mogelijk en veilig is, ook als het niet meteen lukt, en het risico op een bende groot is. Mijn man kan dat ook niet: die doet het liever vlug, efficient en netjes zelf. Maar door mijn tactiek, doet ze dat verschonen dus inderdaad alleen, op eigen initiatief, niet omdat we dat opleggen. En nee, dan gaat het niet helemaal perfect, maar daar zit ik dan niet mee. En zij ook niet, want ik benadruk altijd dat ze papa en mama best wakker mag maken.

Ik noem het lui, maar ik maak juist heel bewuste keuzes. Dit is mijn opvoedingsfilosofie:

https://www.mother.ly/parenting/lazy-parenting/

https://www.happinez.nl/bewust-ouderschap/leve-de-luie-ouder/

https://www.scarymommy.com/problem-lazy-parenting

Maar in de nacht? Als het kind slaperig is? Ik vind het toch bijzonder.

Maar goed, dat zal wel aan mij liggen dan.

Herfstappeltaart schreef op 29-12-2022 om 11:16:

[..]

Maar in de nacht? Als het kind slaperig is? Ik vind het toch bijzonder.

Maar goed, dat zal wel aan mij liggen dan.

Het ligt niet aan jou, maar ik denk dat je niet precies het juiste beeld heb. Ik dwing het niet af, ik sta er niet naast, ik merk pas ‘s ochtends dat er iets gebeurd is omdat er een stapel was in de hoek van haar kamertje ligt. Geen idee hoe slaperig ze is. Op dit moment heb ik helemaal geen andere keuze dan het te laten gebeuren (behalve de hele nacht wakker blijven en naast haar bed waken - of ik zou kunnen proberen om te zeggen dat het niet mag, maar ik zou niet weten waarom). Ze doet het gewoon. 

Ja, mijn kind is heel zelfstandig, misschien wel extreem. Dat is ook een deel persoonlijkheid natuurlijk. In mijn (kleuter)klas stromen af en toe 4-jarigen in die al kunnen lezen. Mijn dochter kan nog geen letter herkennen, ondanks dat we al vanaf de geboorte meerdere boekjes per dag lezen en ze in een huis vol boeken woont, dus voor mij is het bijna niet voor te stellen dat die kinderen dat zichzelf gewoon geleerd hebben. Maar die ouders zijn daar ook over het algemeen echt niet naast gaan staan om die letters te drillen. Die kinderen hebben gewoon heel veel natuurlijke interesse en motivatie om te lezen. Als je daarin je kind volgt, kunnen ze zoveel ongelooflijke dingen wel (en evenveel onverwachte dingen niet). En geen opvoedstijl is perfect en universeel toepasbaar. Dingen gaan niet volgens het boekje, en wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. Dat is ook oké. 

Ik heb niet echt een bepaalde stijl. Ik vind zelfstandigheid belangrijk dus daar zet ik wel op in. Ik vind zelf autonomie en vrijheid heel belangrijk dus dat straal ik ook uit naar de kinderen. Ook in kleine dingen. Zo laat ik ze al heel jong zelf drinken inschenken en brood smeren en dergelijke. Ik probeer ze vrijheid te geven hun eigen keuzes te maken. 
Mijn partner is bijvoorbeeld veel meer sturend en neemt ze meer uit de handen dan ik doe. Soms is dat sturende ook wel fijn natuurlijk en geeft het ook veel structuur. 

Ik probeer ook voorspelbaar te zijn. Dat vond ik zelf vroeger heel moeilijk, dat mijn ouders onvoorspelbaar waren en je vaak niet wist hoe ze zouden reageren op dingen. Dus ik ben vrij duidelijk en voorspelbaar en geef mijn grenzen ook gewoon aan en die veranderen ook niet. 

En wat hier ook word geschreven: het verschilt natuurlijk ook per kind.