Waarom is ouderschap soms zo moeilijk?
Kleine kinderen,kleine zorgen,grote kinderen,grote zorgen,zeggen ze wel eens.Met z'n momenten zit daar dus heel veel waarheid in.Als ouder wil je dat je kinderen het goed maken,een mooie toekomst opbouwen enz...maar het kan ook de heel andere weg opgaan,een route die je helemaal niet had zien aankomen,die je eigenlijk niet wil,maar toch moet aanvaarden.
Voel me momenteel rot,want relatie tussen dochter en vriend zit niet goed.Ze wonen reeds een aantal jaren samen (bij ons apart),maar dochter weet het allemaal niet meer zo goed.Ze gaat niet zomaar over één nacht ijs,want ze praten veel en hebben elkaar wat adempauze gegeven,maar het blijft moeilijk.Ze voelen zich beiden slecht natuurlijk.Voor men man en mij is dit ook een moeilijke situatie,ik hoop elk moment wakker te worden uit een nachtmerrie,man kan het niet eens begrijpen...
Heb haar aangeraden goed na te denken,niets overhaast beslissen.Misschien was ze wel te jong (15) toen ze aan de relatie begon,nu (8 jaar later) net afgestudeerd en meteen met twee voeten in de wereld moeten stappen met verantwoordelijkheden enz...misschien is ze niet eens klaar voor het leven...weet het niet,is maar een gedachte van mij.
Zou het verschrikkelijk vinden moesten ze uit elkaar gaan,want haar vriend is ondertussen als een zoon voor
ons.
Hoe kan ik hier best mee omgaan?Wil geen van beiden kwetsen of een schuldgevoel geven.
Als je kinderen zich niet gelukkig voelen...
.. voelt ouderschap moeilijk! Het maakt niet uit welke leeftijd te kinderen dan hebben.
Veel jongeren van nu hebben moeite met volwassenheid. 30 jaar geleden waren veel mensen begin 20 al enige tijd aan het werk en was het ook gewoon om op die leeftijd fulltime te werken. Nu ligt er kennelijk een drempel, ik zie dat bij sommigen ook.
Aan de ene kant heeft je dochter de keus gemaakt redelijk jong te gaan samenwonen (trouwen zou ze op die leeftijd vast niet hebben gedaan, samenwonen is laagdrempeliger). Vroeger ging dat samen met een volwsssen leven inclusief de hele week werken, nu voelt dat anders en dat is lastig.
Toen ze met haar vriend begon, was ze 15. In een andere draad betoogde ik dat 16 nog best jong is voor een vaste relatie - en dat blijkt nu ook, je ontwikkelt je nog volop in de tijd die volgt en het is niet vreemd als je daarin een verschillend tempo/ andere richting kiest.
Ze nemen nu pas op de plaats, dat is verstandig en pijnlijk tegelijk.
Dochter kan niet met relatie doorgaan omdat je zo gesteld bent geraakt op haar vriend, dat besef je zelf ook wel. Het gaat om beider welzijn en ze moeten er samen uitkomen. Probeer wat afstand te nemen, hoe lastig dat ook is.
Veel sterkte ermee!
Niet jij
Dit heeft niets met jou te maken, dit is iets waar je dochter zelf uit moet komen. En je kunt beredeneren wat je wilt (te oud, te jong, te snel, te langzaam) als het niet goed meer gaat en ze komen er niet uit, dan gaan stellen uit elkaar.
Ik snap niet wat je bedoelt met 'schuldgevoel aanpraten'. Dat is toch helemaal niet nodig? Er is niemand schuldig, je hoeft je mening helemaal niet te geven - alleen je support.
Tirza
Juist goed
Beste Andie,
Natuurlijk is het pijnlijk als de relatie van je dochter nu in de problemen is, maar op zich is het helemaal geen slechte ontwikkeling. Het gebeurd vaak dat mensen die in hun tienerjaren, maar zelfs begin twintig bij elkaar komen later in hun ontwikkeling toch weer verder van elkaar af komen te staan.
Ze zijn niet getrouwd en hebben geen kinderen, dus hoewel het op zich sneu is hoef je er niet zo zwaar aan te tillen.
Het is jammer dat door de tegenwoordige ontwikkelingen om niet meer te trouwen het verschil tussen dit soort relaties en bindender relaties niet meer duidelijk is en ze als te groot worden gezien. Vroeger zou je gewoon zeggen dat ze overwoog om haar 'verloving' op te breken. Want in feite is het dat. De eerste experimentele bindingen aan een ander waar je alleen met de tijd achterkomt of je je wel naar elkaar toe ontwikkelt.
Natuurlijk was ze niet te jong om aan een relatie te beginnen. Je moet alleen afstappen van het idee dat de eerste waar ze mee is gaan samenwonen gelijk de juiste moet zijn. Het is juist een prima leerschool in relaties zonder de brokken die je krijgt als je echt trouwt of samen kinderen krijgt. Ze hebben een fantastische tijd met elkaar gehad, waar ze zeker geen spijt van hoeven te hebben en zullen veel geleerd hebben op het gebied van relaties, waardoor ze bepaalde fouten als het goed is niet weer in een volgende relatie zullen maken.
Ik vind je dochter juist erg verstandig, bijzonder volwassen en uitermate klaar voor het leven dat ze durft toetegeven en naar buiten te komen dat het dit misschien toch niet is, ipv door te gaan op de automatische piloot tot er kinderen zijn en pas 10 jaar later een ongelukkig huwelijk moeten opbreken waarin de partners na jaren slepen elk gevoel en respect voor elkaar verwoest hebben.
Ik zou haar juist toe willen roepen om bij twijfel niet door te gaan ipv niks overhaast te beslissen. Dat wil niets over haar vriend als persoon zeggen, die waarschijnlijk een hardstikke leuke aardige jongen zal zijn, maar misschien passen ze gewoon niet meer bij elkaar.
Ik krijg meer het idee uit je berichtje dat JIJ en je man degenen zijn die nog niet klaar zijn voor het leven met een volwassen dochter die haar eigen weg gaat zoeken. Haar partner zal bij haar moeten passen en niet bij jullie.
Niet voor niks schijnen relaties die aan het eind twintig /begin dertig beginnen statistisch het stabielst te zijn. Die hebben vaker ervaring en lering getrokken uit vorige 'verkeringen' en 'verlovingen' en zijn nog niet zo vastgeroest in hun eigen gewoonten dat ze zich moeilijk naar een partner toe ontwikkelen. Ik zeg statistisch, want natuurlijk heb je ook mensen die elkaar van af de tienertijd tegenkomen en een heel leven gelukkig met elkaar zijn, maar het is helemaal niet ongewoon als na jaren blijkt dat ze toch niet helemaal de juiste voor elkaar bleken te zijn. Niks om je voor te schamen en het betekent ook niet dat ze 'gefaald' hebben. Hou dus op om te doen alsof je dochter in scheiding ligt, daar heb je haar juist niet mee, ze is gewoon volwassen aan het worden met alle lastige beslissingen die daar bij horen. Maak die nou niet nog lastiger voor haar. Je wilt toch zeker niet dat later in een ongelukkig huwelijk zit en echt zal moeten overwegen of ze wil scheiden of voor de kinderen bij elkaar wil blijven?
Groeten Primavera
Je hebt gelijk primavera...
Ik weet het...mijn dochter is van een puber van 15 opgegroeid naar een vrouw van 23 en ze is inderdaad veel veranderd met de jaren.Veranderingen die voor haar vriend waarschijnlijk niet te begrijpen zijn.Heb met haar vandaag nog een gesprek gehad en daaruit blijkt nu wel duidelijk dat er door de jaren heen allerlei hindernissen zijn opgetreden tussen hen.Het gaat niet alleen over uit elkaar groeien en andere interresses hebben of gekregen hebben,maar ook over dingen die haar al een hele tijd storen.Dat hij haar graag ziet zal wel een feit zijn,maar voor hem is zijn liefde een soort van obsessie geworden,denk ik.Daardoor kan hij haar ook op bepaalde vlakken moeilijk loslaten en dat werkt bij haar net in de omgekeerde richting...ze probeert zich los te maken uit een relatie die voor haar eerder een gevangenis lijkt te zijn,terwijl ze nog zoveel plannen heeft voor haar toekomst.
Wij willen alleen maar het beste voor onze dochter en we zijn echt wel klaar voor een dochter die haar eigen leven gaat leiden.Ze is trouwens niet de eerste van onze kinderen die aan een toekomst wil bouwen.Haar oudere zus heeft die stap al gezet en we hebben daar geen problemen mee gehad.
Alleen vrees ik dat wij ons té hard hebben gehecht aan haar vriend en dat het daarom nu zo moeilijk is.Moest het alsnog mis lopen,zal het voor ieder van ons even tijd vragen om alles te verwerken.
Mijn zus is ook met haar jeugdliefde getrouwd
ze was ook een jaar of 15 toen ze hem leerde kennen. Nu ze 35 is, heeft ze er enorm spijt van dat ze zich zo jong heeft gebonden. Ze had meer om zich heen willen kijken. Terwijl mijn zwager een schat van een man is. Het hoeft niet per se zo te zijn, maar omdat het niet de norm is je zo jong te binden, kan ik me voorstellen dat veel mensen spijt krijgen naarmate ze ouder worden.
Geen spijt
Misschien heeft het niet met spijt te maken,maar met het gevoel van zoveel te hebben gemist.Wanneer ze zo jong beginnen aan een relatie en dolverliefd zijn,snappen ze het niet dat jong zijn zoveel in petto heeft.Mijn dochter heeft maar één vriendje gekend en ik zeg niet dat dit percé slecht is,maar hij was een aantal jaren ouder,ging reeds werken,terwijl zij nog op de schoolbanken zat en met leeftijdsgenoten omging,die op haar niveau stonden kwa studeren,uitgaan,mensen leren kennen...alleen...voor haar was er maar weinig sprake van uitgaan,want haar vriend hield daar niet van.
Ze werd na een aantal jaren reeds behandeld als een volwassene,terwijl ze dat nog helemaal niet was.Ik denk ook niet dat ze spijt heeft van de voorbije jaren,want ze was dol op hem.Alhoewel wij 15 behoorlijk jong vonden om zich te binden,hebben we haar toch die kans gegeven.
Ik snap het niet
Er wordt gezegd: "Wanneer ze zo jong beginnen aan een relatie en dolverliefd zijn,snappen ze het niet dat jong zijn zoveel in petto heeft"
Wat heeft dat jong zijn dan precies in petto? Wat voor essentiële dingen missen ze bij jong verkering?
Momenteel zie ik vooral dat het iets toevoegt, iets heel moois en waardevols, en met de beste wil van de wereld zie ik niet wat dochters missen omdat ze verkering hebben.
Natuurlijk begrijp ik de moeilijkheden van Andie best, maar diezelfde moeilijkheden zou ze hebben met haar dochter als de relatie uitgaat, de leeftijd lijkt mij van minder invloed. Stel dat het uitgaat bij een dertiger, dat is voor een moeder ook heel erg naar, misschien nog meer omdat er dan vaak ook kindertjes bij betrokken zijn.
Ik snap het wel
zo'n jonge verkering kan enorm claimerig zijn, alles staat in het teken van de verkering waarbij andere vriendschappen en activiteiten op een laag pitje raken.
Da's allemaal niet zo erg zolang het goed gaat, want liefde kan vleugels geven! Maar als het uitraakt, is de klap hard en is er weinig over aan contacten om het leven weer voort te zetten.
Ik begrijp nu dat dochter van vraagstelster met een wat oudere jongen omging - dat kan ertoe leiden dat je een fase overslaat die je later blijkt te missen. Tussen 15 en 20 zit een enorm verschil qua beleving.
Relatiebreuk
een relatiebreuk is op alle leeftijden pijnlijk en verdrietig. Natuurlijk is het nog veel erger als er kinderen in het spel zijn. Geen twijfel over!
Aha tonny
Nou, maar dan maak ik me maar geen zorgen. Ten eerste zijn ze hier exact even oud, allemaal net 16, dus in hetzelfde belevingswereldje. En ten tweede maken ze deel uit van een grote vriendenclub, waarmee regelmatig iets gezamenlijk wordt afgesproken, waaronder bijv. ook met z'n allen kamperen, logeren. Ten derde zijn er nog contacten met vriendinnen te over waarmee echte meisjesdingen gedaan worden, juist zónder de jongens erbij.
En de keerzijde van liefhebben kan inderdaad zijn: verdriet hebben. Maar om daarom nou maar niet meer lief te hebben...tsja.
Zo is dat kaatje
de situatie die je schetst is prima!
En wat de keerzijde van liefhebben betreft... sjaa... daar weet jij alles van (((Kaatje)))
Ik hoop dat je dochter lang gelukkig is met haar geliefde!
Maar dat wil niet zeggen dat ik het altijd even makkelijk vind...vanaf wanneer is het 'echt'?, hoe sterk hecht ik me aan de potentiële schoonzonen?...in hoeverre kan ik nog bepalen 'en nu even niet', of 'nee, je mag nu niet mee-eten?'...en idd...het lijkt me een ramp als het dan, na 10 jaar nog uitgaat...
sterkte Andie!
Jeugdliefde
Ik ben ook getrouwd met mijn jeugdliefde. Nooit,nooit spijt gehad, en ook geen gevoel van te gebonden zijn, we lieten en laten elkaar vrij om ook met anderen dingen te ondernemen. Overigens, hier eet iemand al snel mee,ik zeg zelden nee, ongeacht wie het is. Dus ook een losvaste lover mag gerust een hapje meeeten.
Dat is het nou net
"We lieten en laten elkaar vrij om ook met anderen dingen te ondernemen"
Daar ging het,denk ik,ook voor een groot stuk mis,want hij heeft altijd ergens schrik gehad om haar kwijt te raken.Ze was een knappe meid en is nu uitgegroeid tot een nog knappere jonge vrouw,die niet onopgemerkt blijft bij anderen.Hij heeft haar altijd wat willen afschermen voor de buitenwereld,haar voor zichzelf willen houden,dus ook getracht het contact met vrienden te vermijden.Hij is daar gelukkig niet helemaal in gelukt,omdat ze zich daar tegen verzette.Dit lijkt me geen gezonde situatie.Ook respect tonen voor je partner zijn interresses,zelfs al ben je zelf niet helemaal geinterresseerd,is een optie om een relatie draaiende te houden.Dàt zijn toch wel dingen die nu naar boven komen en die zeker héél wat tijd en energie zullen vragen om alles weer op z'n pootjes te zetten.
Momenteel gaat het met mij even beter,heb alles op een rijtje gezet en besef dat ik niet kan beslissen voor mijn dochter.Het is haar vader die het nu even behoorlijk moeilijk heeft en alles niet goed kan vatten.
Maar,we proberen ons sterk te houden en elkaar bij staan hierin.
