Waar denk jij aan tijdens het herdenken?
Tijdens de twee minuten stilte heb ik stilgestaan bij:
- het verhaal van een Amsterdammer jaren geleden over joodse kinderen die aan hun haren een vrachtwagen op geslingerd werden.
- de joodse familie in de Oekraïne, waarvan de vader gedwongen werd een graf te graven en vervolgens iedereen doodgeschoten is.
- de totale rechteloosheid van mensen en hoe gevaarlijk het is.
- hoe gevaarlijk het is "de volkswil" tot norm te verheffen.
- de Duitse moeders en hun wanhoop. Omdat hun zoons bij bosjes sneuvelden en hun dochters tijdens de bevrijding massaal verkracht werden.
- mijn familieleden
- vrijheid en hoe totaal niet vanzelfsprekend het is in vrijheid te leven.
- bijltjesdag en de bijbehorende nazipraktijken.
En jullie?
De twee minuten zelf
Ik kan die beelden in mijn hoofd tijdens de stilte niet toelaten. Ik denk even Auschwitz en Syrie, en ik kijk in een peilloze afgrond en er komt een enorme buikpijn op vanuit mijn flanken.
Er viel mij toen het lied in 'geef vrede heer geef vrede' en ik heb de rest van de tijd dan ook biddend doorgebracht.
Daarna weer heerlijk genoten van de gesprekken met zoon over die zaken terwijl we naar de diverse beelden op de tv keken. Genietend van de vrede die wij hier al zeventig jaar wel hebben.
En de verhalen opgehaald van onze eigen familie tijdens de oorlog.
Anne Frank
En wat een afgrijselijke dingen sommige mensen anderen aandoen. Het vermoorden van zo veel mensen is al absurd, maar de mishandeling en de ronduit schandalige manier waarop voor die tijd met de Joden (en anderen) werd omgegaan, is niet te bevatten.
De Tragiek
http://www.npo.nl/2doc/03-05-2015/POW_01112853
Hans Knoop over de uitertst tragische rol van de Joodse Raad bij de deportatie van Joden. Ongewild werden ze onderdeel van de moordmachine.
Wat zou jij doen? Zeer makkelijk om dat vanuit je luie stoel te bedenken.
Cohen en Asscher zijn na de oorlog, waarbij ze zelf ook gedeporteerd zijn geweest en afgevoerd naar een kamp, uitgestoten door de Nederlandse en de Joodse gemeenschap.
Aan alle slachtoffers van oorlogsgeweld
In mijn eigen dorp, die na al die jaren nog steeds ieder jaar genoemd worden. Maar ook aan de andere slachtoffers, in Nederland en op al die andere plekken in de wereld. Aan de slachtoffers van MH17, die -naar het er op lijkt- ook slachtoffer werden van oorlogshandelingen.
Aagje
Mensen
Ik denk ook wel aan de zinloosheid etc, maar dat doe ik vooral bij documentaires of krantenartikelen, die er nu volop zijn.
Ik denk vooral aan dode familieleden (niet door de oorlog overigens), maar aan mensen die ik heb gekend er niet meer zijn.
Machteloos
Aan de verhalen van mijn moeder. Duitse soldaten die nog zo jong waren. Ze waren kind. Ze hadden soms een snotneus van het huilen. Aan dat het nooit ophoudt: overal in de wereld gebeuren vergelijkbare dingen.
dat dacht ik nou ook, tijdens die twee minuten
waar zal ik nu aan denken!
Maar.. ik dacht aan niks. Ik hoorde de vogeltjes twinkelen in de bomen, heeeel in de verte een brommer en ik verwonderde me over de vrede.
nergens aan
Ik denk aan niets bijzonders. Ik luister naar de stilte. Dit jaar niet, toen luisterde ik naar het geboor van iemand om de hoek die op zijn balkonnetje doorging met klussen
Eerlijk?
Niet persé aan de de Tweede Wereldoorlog of aan slachtoffers van andere conflicten. Ik kijk vooral naar de mensen in beeld, ik waardeer het zo ontzettend om ouders met jonge kinderen daar te zien. Kinderen met ernstige gezichtjes, want het is belangrijk wat ze daar doen. Ik kijk naar de veteranen, die zoveel hebben meegemaakt en zich nu met hun hoogbejaarde lijf toch nog naar de herdenking hebben gesleept. Ik zie de enorme mensenmassa op de dam (daar kijken wij altijd naar) en ben onder de indruk. Dat doe ik vooral tijdens die twee minuten. Ik ben het hele jaar door begaan met slachtoffers van oorlogen, maar 4 mei beleef ik de herdenking zelf vooral. Het feit dat er herdacht wordt is mij die twee minuten stilte meer dan waard.
Degenen die gestreden hebben voor onze vrijheid
Wat mooi en interessant om te lezen waar iedereen aan denkt. Ik denk vooral aan degenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog gestreden hebben voor onze vrijheid. Zowel aan degenen die dat met hun leven hebben moeten bekopen als degenen die het overleefd hebben.
Aan mijn oma
...die zo'n hekel had aan het televisieaanbod rond 4 en 5 mei, omdat het zoveel herinneringen oprakelde bij haar....
Jonge dwangarbeiders
Ik vond de verhalen van die drie oudere mannen uit limburg en hun nog altijd kwellende verdriet over die tijd heel erg. Die mannen die als jongens van 14-16 jr van straat werden geplukt zonder hun ouders nog te kunnen zien en daarna in de hitte van de ovens moesten werken en ook geknuppeld werden. Daar kreeg ik het koud van want mijn eigen kinderen zaten op hun gemak in alle vrijheid op de bank te kijken. Ze hebben het geluk dat ze 70 jaar later geboren werden.
Ik denk aan mijn opa
die in het KNIL zat en bij een van de eerste bombardementen van de Jappen levensgevaarlijk gewond raakte. Hij heeft nog een half jaar geleefd, werd verzorgd in een nonnenklooster. Maar mijn oma wist dat niet, dat hoorde ze pas na de oorlog. Daar zat ze dan, met 3 kleine kinderen (mijn vader van 4 was de oudste). Ik vind het nog altijd een groot gemis dat ik hem nooit gekend heb.
En in het verlengde daarvan bedenk dat zonder die oorlog, ik er nooit geweest zou zijn. Dan zou de familie van mijn vader in Indië zijn gebleven. Raar idee.
Ik denk aan Anne Frank, en aan Hannie Schaft (ik woon in een Hannie Schaftstraat, dus zij spreekt mij erg aan). En inderdaad, zoals hierboven door verschillende mensen ook al is opgemerkt, aan de onnoemelijke wreedheden die mensen elkaar aandoen.
En ik realiseer me op 4 en 5 mei altijd heel goed hoe zeer wij hier boffen, met 70 jaar vrede en vrijheid.
