Vroeger zelf gepest, hoe ga je nu om met alles mbt kinderen

Zoo moeilijk

Heel herkenbaar hoor! Ik merk dat mijn man , die ook zegt gepest te zijn vroeger, het toch heel anders ervaart. De manier waarop hij dingen kan wegwuiven en bagatelliseren leert mij dat ik ws veel gevoeliger hierin ben, veel meer meteen de pijn voel die ik van vroeger heb meegekregen.
Ik probeer mijn kinderen serieus te nemen, maar ook te leren relativeren. Ook te leren hoe ze ermee om kunnen gaan (als een regendruppel van je af laten glijden, dat beeld helpt echt! bij mijn dochter) en ze zelfvertrouwen mee te geven.
IK heb ooit eens jankend op het schoolplein gestaan toen mijn dochter door een aantal kinderen werd tegengehouden in het fietsenhok. De juf nam mij mee naar binnen en een andere juf praatte met de andere kinderen. Ik kon er niets aan doen, het deed me zo verschrikkelijk zeer om dit te zien.
Dus ja, ik herken het. Inmiddels ben ik wel al redelijk ervaren, de oudste is inmiddels 15, maar de jongste bijna 9, dus die zit er nog middenin, soms.
Zou fijn zijn met je te kunnen wisselen van ervaringen, Faith

Goh

wat fijn om te lezen dat anderen dit ook zo kunnen ervaren, je trekt idd je eigen rugzakje met bagage soms weer open. Tot nu toe heb ik er eihgenlijk nauwelijks last van gehad maar nu de basisschool voor de oudste is begonnen vind ik het soms wel moeilijk, maar ik zal er mee moeten leren omgaan anders ga ik het nog heel moeilijk krijgen de komende jaren.

Faith, daar zou ik ook om kunnen huilen, ben al een stuk emotioneler sinds ik kinderen heb en helemaal wat het mijn kinderen betreft. Als 1 van de 2 pijn heeft en huilt kan ik zo meejanken.

Mijn man zegt ook gepest te zijn geweest maar is toch een stuk makkelijker hierin. Ik weet niet of het ene man/vrouw verschil is of toch de mate waarin je gepest bent geweest.

Toen dochter vorig jaar net 2 weken op school zat kwam ze thuis met verhalen dat ze gepest werd en dat de kinderen haar uitscholden. Toen ben ik de dag erna meteen naar haar juf gegaan, ik vond het echt naar zelf. Juf kon het zich niet voorstellen maar beloofde wel goed erop te letten.

Gepest

oh ja, zeker wel; de laatste twee jaar van de basisschool. Daarna niet meer.
Heb nooit veel vriendinnen gehad,maar in elke situatie wel ééntje.

Eigen kinderen zijn niet zozeer gepest, maar (zeker de meiden) lagen niet zo geweldig in de groep. Zolang kinderen nog één goede vriend/vriendin hebben, redden ze het. Leuk is anders, maar ik denk dat volwassenen sowieso een te positief beelt hebben van hoe leuk het is om jong te zijn met een hele vriendenschaar. Lang niet iedereen heeft zo'n jeugd.

Sorry, beetje negatief verhaal.

tonny

Terugtrekken!

Heel herkenbaar Ayla, en met elk volgend kind doe ik het een stukje beter. Oudste zit inmiddels op de middelbare school, redt zich goed maar mist in sociale situaties het inzicht en het zelfvertrouwen. Bij hem heb ik er altijd erg bovenop gezeten: hem gestuurd in 'goed' sociaal gedrag, bijgestuurd, boos geworden bij onhandige acties... met als gevolg dat hij weinig vertrouwen heeft dat 'ie het zelf wel kan, en dat hij fouten mag maken. In groep 8 viel hij echt buiten de boot, dat vond ik erg moeilijk om te zien maar het einde was tenminste in zicht.
Nummer twee is een sociaal kind, redt zich prima en heeft veel vriendjes om zich heen. Die heeft zich er ook nooit iets van aangetrokken wat ik vond of wat klasgenootjes vonden.
Nummer drie lijkt op oudste, is ook sociaal niet zo handig, maar ik ben zelf een stuk wijzer. Hij mág onhandige dingen doen. Met kinderen afspreken met wie hij na een kwartier al niet meer weet wat ze moeten doen. Zich kinderachtig, 'raar' of kwetsbaar gedragen. Vriendjes die bellen om te spelen afwijzen om onduidelijke redenen. Alles waar mijn alarmbellen van afgaan. Het is hoe hij is, en als ik zijn zelfvertrouwen en zijn plezier in dingen maar niet knak komt hij er wel. En eerlijk, juist dat blijkt te werken.

Om een lang verhaal kort te maken: bijt op je kiezen en bemoei je er niet mee. Niet preventief, niet straffend, niet motiverend... trek je gevoel ervanaf. Geef je kind de mogelijkheid om zelf in de praktijk te ontdekken hoe het met anderen kan omgaan. Laat het z'n eigen plezier en wensen ervaren en belast het vooral niet met jouw verleden - en dat kan alleen door je terug te trekken. Vertrouw op je kind. En vertrouw niet op je eigen impulsen, want die zijn gevormd door het soort ervaringen dat je voor je kind nou juist wilt vermijden.

Sterkte, 't is niet makkelijk.

Jazeker

ben zelf ook flink en lang gepest vroeger en nu ben ik ook erg allert vooral met de oudste. Oudste is niet zo sociaal handig, snel gepikeerd, snel in tranen enzo. Ze heeft twee vriendinnen maar daar zit ze niet meer bij in de klas en dat maakt het voor haar wel weer moeilijker. 1 vriendin is ook vaak bazig en trekt ook makkelijk naar andere kinderen toe. Ik probeer mijn dochter te stimuleren ook andere vriendinnen op school te maken. Ook verteld ze uit haar zelf niet zo veel en dan heb ik de neiging regelmatig te vragen of alles goed gaat, wat ze heeft gedaan tijdens pauze of overblijf etc etc. Bij de jongste heb ik dat veel minder die is zelf gewoon veel makkelijker/socialer en stapt veel makkelijk op andere kinderen af.

Het blijft mijn zwakke punt en dat zie ik ook weer terug bij mijn dochter maar ik probeer niet te veel te pushen of teveel tips te geven. Verder kan ze mij ook ergeren door te piepen, te zeuren of een piepstemmetje te gebruiken en dat wil ik niet. pff moeilijk

Fladder (licht ot)

Ik ben vroeger ook flink gepest op de basisschool (lievelingetje van de meester, teveel tienen etc). Op de middelbare school lukte het mij om onzichtbaar te zijn, dus niet gepest, maar wel genegeerd. Toen ik zestien of zeventien was, meldde ik me aan bij een toneelgroep. Waarom weet ik nog steeds niet, een rare impuls die ook mijn ouders verbijsterde. Op het toneel staan heeft mij niet alleen van al mijn angst afgeholpen, het heeft mij laten inzien dat er een showmens in mij schuilt (en dus een docent). Ik heb werkelijk geen idee wat jouw zoon ervan zou vinden, maar ik kan het van harte aanbevelen. Een van mijn beste vrienden, een 'zware' autist, heb ik trouwens leren kennen in die toneelgroep. Hij was hartstikke goed.
Groetjes
Marieke

Mmm miesje

ik vind dat lastig. Ik zeg dat ook weleens tegen zoon die te goed voor deze wereld is maar die zegt dan: oh mam dat mag niet! (iemand stom noemen of terug duwen of iets dergelijks) .Dus dat werkt voor geen meter hier (hij is bijna 6).

Ik ben zelf niet gepest, integendeel was vrij 'populair' maar niet in de noemer zoals dat nu missch zou zijn qua hip, de juiste kleren, etc. Ik weet niet of het uitmaakt of je zelf gepst bent. Mijn hart breekt als mijn zoontje met dat soort dingen thuis komt. Hij wordt niet structureel gepst maar ik heb weleens het idee dat hij dingen wat eerder zwaar opvat. Hij begrijpt veel kleutergedoetjes niet (jij mag niet op mijn feestje komen als je niet doet wat ik wil en dat soort teksten, daar kan hij niks mee)
Anyway ik moet mezelf zeer bedwingen om er niet bovenop te duiken en ja ik denk ook over een 'pester': #$%#$% kind, nog 1 keer en ik pak je .....
Sterkte

Bang om zelf een pester te hebben...

Ik doe er alles aan om mijn zoontje van 3 1/2 mee te geven dat pesten niet mag en zeker niet leuk is, maar uitgerekend hij kan zelf ook wel een beetje pesten al. Ik probeer er niet te hard op te springen, maar ik laat hem wel zn excuus aanbieden en als het erg ver is gegaan moet hij iets van zijn ' eigen' centjes kopen (hij krijgt wel eens 5 of 10 cent als hij me goed heeft geholpen, voor autootjes kopen)

maar moeilijk hoor, ook als je andere kindjes tegen die van jou hoort zeggen: en jij mag lekker niet meedoen' oef, komt hard aan dan...

zelf ook altijd gepest, qua kleding en bril viel ik nogal uit de boot, erg leuk was op de lagere school de broek naar beneden trekken en public, op de middelbare hebben ze mn haar afgeknipt en peuken op me uitgemaakt (en wat zei de rector: 'en wat heb JIJ gedaan'... unbelievable!)

laat mijn astjeblieft geen pestkind worden...