Vriendschap en kinderen

Meenemen

Neem je wel iets mee voor je dochter? Laat haar zelf een tasje pakken van wat ze meeneemt om daar mee te gaan spelen Natuurlijk is het er voor haar geen lol aan als ze daar niets mag en zich verveeld als jullie zitten te kletsen. Het leeftijdsverschil met het andere kind is te groot. Verzin samen met je dochter wat te doen en leg het anders eens voor aan je vriendin, hoe jullie het voor jouw dochter toch een aangenaam bezoekje kan zijn.
En waarom ben jij dan gestresst?

Met kinderen

Misschien helpt het als je je iets meer in haar kunt verplaatsen? Een kind van 1 en daarmee een nieuwe moeder zijn kost heel veel energie en vraagt eigenlijk al je aandacht. En misschien lukt het wel niet zo goed om kleintje op tijd in bed te krijgen en dan moet ze kiezen en haar aandacht verdelen. En jij zit op haar te wachten tot ze tijd voor je heeft. Nee, ik kon ook echt niet met iedereen gezellig omgaan toen de kinderen zo klein waren. Gewoon omdat ze altijd voor gaan en dat kunnen mensen met grotere kinderen of zonder kinderen niet altijd meer begrijpen.

Clementine

Ik ken wel een paar vrouwen die er niet leuker op werden toen ze eenmaal kinderen hadden. Gelukkig geen hele close vriendinnen maar het verbaasde mij enorm hoe erg ze veranderd waren.

Voorlopig zou ik er maar voor kiezen om elkaar zonder kinderen te zien zodat er geen ruzie van komt.

Anders

Ik ging een paar dagen met zoon, anderhalf, logeren bij een vriendin. Het hele huis stond vol met kleine dingetjes die zoon in zijn mond kon steken. In de tuin had puberzoon een half zwembad afgegraven zodat rustig in de tuin zitten ook onmogelijk bleek. Dan maar een wandelingetje in het bos. Bleek geen bospad maar een bladerenpad waar we door heen moesten zwoegen. Erg vermoeiend allemaal en niet voor herhaling vatbaar. We hebben er samen maar even om gelachen en de keer daarop ben ik even alleen langs gegaan toen het even kon. Noodzakelijkerwijs heb ik op dit moment minder contact met vriendinnen, vooral die ver weg wonen, dan ik zou willen, maar het komt wel weer. De kinderen worden nu ook groter en af en toe kan ik wel iets organiseren.
Wat wel heel handig bleek was met vriendinnen met kinderen van dezelfde leeftijd of een vriendin met kleinkinderen van dezelfde leeftijd iets ondernemen, bijvoorbeeld naar de dierentuin of naar een speelpark. Daar kwam langs de kant nog weleens een zinvol contact tot stand.

Lastig

Bedankt voor de reacties.
Bij elke andere vriendin zou ik zoiets hebben van: Dan maar even niet met de kinderen erbij. Maar dit is een vriendin die voelt als familie. (mijn dochter noemt haar ook tante). Ik vind het dus een heel lastige kwestie.
Er speelt vanalles mee. Ik vind mijn vriendin echt veranderd sinds ze een kind heeft, inderdaad nogal bovenop d'r kind (mijn dochter mag ook nergens mee helpen enz, ze is heel streng met regels, die dan ook voor mijn dochter gelden daar in huis). Daar word ik ook weer spastisch van, en daar wordt mijn dochter dan weer heel vervelend van.
Een gesprek denk ik dat er nog wel gaat komen (ik heb nu gezegd dat ik er even over na wil denken). En misschien mag ik me idd best wat meer inleven in mijn vriendin, en het klopt idd dat ik het alweer helemaal kwijt ben, hoe het is met een klein kindje. En ik baal ook gewoon dat mijn vriendin (en/of de situatie) zo veranderd is. Eigenlijk baal ik gewoon van de hele situatie.

1e kind

Ik denk dat de meeste moeders bij de eerste veel beschermender zijn dan bij de kinderen die daarna komen. Mijn oudste was bijna 2 weken toen iemand anders dan ik of haar vader haar voor het eerst mocht vasthouden. Jongste nam ik na 10 dagen mee een kleuterklas in, waar ze geaaid werd door 20 naar dampo ruikende kleuters

Geduld

Ik denk inderdaad dat je misschien wat geduld moet hebben met je vriendin. Als het echt een goede vriendschap is, dan komt het wel weer in orde. Ook zou ik denk ik toch overwegen om even zonder kinderen af te spreken. Want het lijkt nu toch wel het struikelblok te zijn in jullie contact. Over een half jaar ziet het er misschien weer anders uit!
n@nny

Hahaha vic

Vreselijk herkenbaar, snotterige kleuters die je pasgeboren baby bepotelen. Ik begrijp die eerste-keer-moeders ook wel, trouwens. Je bent dan zo doodsbang om iets verkeerd te doen, met name iets waardoor je kind allerverschrikkelijkst en levenslang beschadigd raakt. Die angst raak je kwijt, maar je hebt 'm in het begin wel (sommigen onder ons in elk geval). Ik weet nog dat ik in het begin bijna dagelijks in paniek een zus, schoonzus of vriendin belde met de meest mallotige vragen. Bij de tweede belde ik al niemand meer. Hooguit om op te scheppen .

Herkenbaar

Mijn kinderen zijn 12 en 13, maar mijn zusje heeft nog heel jonge kinderen, nu 3, dus ze wordt wel iets makkelijker, maar bij de eerste was ze verschrikkelijk. Mijn moeder paste 1 dag in de week op en ik zag een schriftje liggen en daarin stond zo ongeveer van minuut tot minuut wat kind deed op zo'n dag. Ik zei er wat over en mijn moeder antwoordde dat ze het maar precies was gaan opschrijven omdat mijn zusje het eigenlijk allemaal helemaal niet vertrouwde. Tja ga dan maar niet werken denk ik dan als je toch niemand met je kind vertrouwt. Het is ook allemaal veel moeilijker om naar ons toe te komen (wonen 200 km uit elkaar), terwijl toen onze kinderen klein waren het wel van ons gewoon verwacht werd. Dat vind ik eigenlijk nog het vervelendste van vrienden/familie die later kinderen krijgen dan ik. Toen die van ons klein waren moesten wij ons maar aanpassen aan de mensen zonder kinderen en nu die van hun klein zijn moeten we ons weer aanpassen.
Een paar jaar geleden hadden wij een hele leuke vriendenclub, gingen elk jaar een weekendje weg met zijn allen, hadden enorme lol. Sommigen hadden kinderen, sommigen niet. Natuurlijk was dat soms moeilijk om je kind achter te laten, maar we deden het omwille van de leuke vriendschap. Heb zelfs eens een heel weekend moeten kolven. Tot de laatste 2 kinderen kregen, toen moest opeens het weekend met kinderen worden ipv zonder. Degenen met oudere kinderen wilden dat helemaal niet, want die vonden het inmiddels wel lekker en met verjaardagen merkten al wel wat ergernissen als bijvoorbeeld 1 van de oudere kinderen per ongeluk een bal tegen een peutertje van een verse moeder aan gooide ofzo. Dus het leek ons niet handig om dat allemaal nou een heel weekend bij elkaar te zetten, kon je wachten op ruzie. Nou ja om een lang verhaal kort te maken, dat was dus het einde van de vriendengroep.
Achteraf vraag ik me wel af of ik ook zo meutig was, ik denk wel dat ik erg ongezellig was, was eigenlijk alleen geinteresseerd in welk potje welk kind wanneer at, hoe zwaar het was en of het borstvoeding kreeg etc, maar ik kan me niet voorstellen dat ik opeens midden in iemands verhaal mijn kind op pakte om een luier te gaan verschonen ofzo (wat mijn zusje doet). Nu ben ik ook weer ongezellig voor mijn zusje denk ik, want die verhalen over voeding en luiers etc die boeien me echt niet meer. Ik vind er ook werkelijk niks aan om een kind de fles te geven of een potje te voeren, dat wordt dan nog wel eens als een soort eer gezien en dan krijg ik kind aangereikt met potje, slabbetje en lepel in de veronderstelling dat ik dat leuk vind, maar ik vind er niks aan, wat ik uiteraard niet laat blijken hoor hahaha. Gelukkig vindt mijn dochter het fantastisch dus die wil het meestal overnemen.
Zo heerlijk even alle frustraties eruit gegooid.

Herkenbaar

Ik ken echt een moeder die halverwege een zin, zich kan afwenden en bezig kan gaan met haar dochter. Ik vind het zo onbeleefd, ik leer mijn kinderen dat ze af en toe maar even moeten wachten.

Maar terugkijkend, denk ik dat ik met de eerste ook een beetje tever doorsloeg.

Geef je vriendin dus de tijd, en waarschijnlijk komt het gezonde verstand wel weer terug.

Hydrofielluiers en muisjes

Bij de oudste reikte ik bezoek eerst een gewassen en gestreken hydrofielluier aan voordat ze mijn kostbare schat tegen zich aan mochten drukken. Want oh... die bacteriën en andere viezigheid op de kleren van andere mensen he.
Mijn derde schudde ik eerst standaard ondersteboven uit voordat ik haar aan het bezoek overhandigde. Dit om alle muisjes uit haar haar en kleding te krijgen. Wat daar allemaal boven die wieg hing met beboterde en bemuisde handjes hield ik niet meer bij.
n@nny

Maf

Ik had juist bij mijn eerste en enige het gevoel dat al die ervaren moeders zaten te fronsen bij alles wat ik deed. Laat je hem door iedereen vasthouden? Moet hij niet in zijn eigen bed? Moet je dat speentje niet ontsmetten?(Of: geef je hem een speentje?! Ben je niet bang voor speen/tepelverwarring?) Zit hij niet te lang in de wipper? Gaat hij nu al naar het kdv?
Enzovoorts. Ik neem dus maar aan dat ik geen al te krampachtige nieuwe moeder was. En dat anderen altijd wel iets te miepen hebben, dat ook. Bij kinderloze vriend(inn)en vroeg ik af en toe of ze mij wilden zien of het kind, en mits het eerste, dan probeerde ik het zo te regelen dat we elkaar zonder spraken. En af en toe vroeg ik of ik niet te veel vermoederde.
Het duurt hoe dan ook altijd even tot je ingeregeld bent, en in die periode kan het geen kwaad wat geduld te hebben met zo'n verse moeder, vind ik. En als het een beroepsmoeder wordt die nooit meer een andere focus krijgt dat het kind, tja. Maar dat kun je nu nog niet zeggen.

Je bemoeien met het moederidee van een ander

is dé manier voor ruzie en verstoorde relaties.

Laat ieder het mooi op haar eigen manier doen en zelf het wiel uitvinden. Erger je niet en probeer nu en dan zonder kinderen af te spreken. Het komt met de tijd vanzelf goed.

Volgens mij zou ik dat best kunnen, zomaar ineens een luier gaan verschonen of zo. Waarschijnlijk is het dan geen erg interessante gesprekspartner en is het een goede reden om er vanaf te raken?

Wat een gezeur om niets eigenlijk. Als een moeder alle aandacht heeft voor een volwassene en het kind haalt kattekwaad uit is het ook weer niet goed

Hahaha

Mag ik niet tijdens een gesprek een luier verschonen? Oeps.... Liever in de stank zitten dan?

Maar zonder dollen: mijn ervaring is dat kinderen sowieso een extra dimensie geven in vriendschappen. En natuurlijk komt het dan voor dat je niet op 1 lijn zit. En als er en een groot leeftijdsverschil en een andere opvoedstijl is kan dat lastig zijn. Maar het is toch zonde om daar een goede vriendschap voor in de wilgen te hangen? Een vriendschap is toch in de basis tussen jou en de ander? En de kinderen komen daar bij. Als dat niet zo leuk is als zonder kinderen, tsja, jammer maar dat gaat vanzelf over . Of moeten de kinderen mee tot hun dertigste?
En voor topic startster: heeft jouw vriendin zich niet hoeven aanpassen toen jouw dochter werd geboren denk je? Het komt op mij over dat zij een stuk beter zich heeft kunnen aanpassen aan de komst van jouw kind destijds dan jij nu aan het hare.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Nee dat vind ik niet, wacht in ieder geval tot de zin af is of verontschuldig je of kom daarna op het verhaal terug. In het geval met mijn zusje zat ik iets te vertellen dat mij hoog zat (ziekenhuistoestanden) en dat je graag met je zus wilt delen. Het deed me echt pijn dat ze opeens op stond en zonder iets te zeggen haar kind op pakte en ging verschonen. Ze is er daarna ook nooit meer op terug gekomen, volgens mij is het hele verhaal haar volledig ontgaan, want ze zat vermoedelijk al tijdens het hele verhaal te denken dat ze zo een luier moest verschonen. Ik vertel dat soort dingen dus niet meer aan mijn zus, valt blijkbaar in de categorie onbelangrijk voor haar op dit moment, hapjes, flesjes en welk merk luiers is toch het belangrijkste in haar leven nu. Ik hoop/verwacht dat ze ooit wel weer bij trekt.

Ik hoor het mijn moeder

nog zo zeggen: als het/je niet samen gaat/kan, dan maar apart.
Dat riep ze tegen broer en mij voor ze ons uit elkaar haalde of afleidde met het ene of andere.

Je zit in verschillende fases in je leven en zelfs dat hoeft nog niet eens een oorzaak te zijn, want ook als je in dezelfde fases zit kan er van alles meespelen. Als vriendin het waard is als persoon (zie haar dan even als een blanco pannenkoekje), dan spreek je apart af. Desnoods wat minder vaak, of je belt eens tussendoor. Giet de vriendschap gewoon in een aangepaste vorm. Dan haal je er in elk geval uit wat er inzit en als er niets overblijft dan kom je daar snel genoeg achter en ga je zonder knallende ruzie, haat en nijd elk haar's weegs. Het leuk is dat je dan weer heel nieuwe fijne mensen erbij leert kennen.

Begrijp het wel

Op een feestje zijn met kinderen leidt nogal af. Ik weet zeker dat ik heel vaak luiers heb moeten verschonen, kristallen beeldjes uit kinderhandjes heb moeten redden, kaarsjes terugleggen, knopen uit monden heb moeten halen, voorkomen dat kinderen van de trap vallen etc. En dat vast allemaal terwijl iemand tegen me praatte.
En ik ben vast nooit meer op het gesprek teruggekomen...

Liora

Hmm

een feestje vind ik wat anders dan een gewoon bezoekje. Op een feestje kom je ogen tekort en zijn de gesprekken vaak wat oppervlakkiger.
Als je een op een in gesprek bent waar verder niemand bij is vind ik het zeer onbeschoft om midden in een zin weg te lopen om een luier te verschonen. Dat de ander geen interessante gesprekspartner is doet dan helemaal niet ter zake.

Inderdaad

Bij feestjes enzo met veel kinderen, verwacht je ook niet echt een heel goed gesprek. Ik heb het over bezoek met een paar kinderen, waar mij steevast halverwege een zin van mij, me de rug wordt toegekeerd zonder pardon omdat een 8-jarig meisje iets wil. Dus ik heb het ook niet over het vervangen van een luier.

Ik ben gek op de persoon die het doet verder, maar hier word ik af en toe kierewiet van

Volgens mij

Is die hele luier discussie een symptoom en meestal geen oorzaak of reden. Volgens mij kun je continu luiers verschonen en nog steeds een goed gesprek hebben en kun je volledig langs elkaar heen praten zonder dat er een luier aan te pas komt

Het klinkt mij toch in de oren dat het gaat om een contact dat niet lekker loopt. En ja, dat kan gebeuren dat contacten veranderen als situaties veranderen. Tell me about it. Maar ik probeer toch te leven naar de gouden regel; eerst begrijpen, dan begrepen willen worden.

Trouwens: het gesprek dat telkens onderbroken wordt omdat een (groter) kind wat wil vragen valt voor mij in een andere categorie : dat zijn ouderwetse opvoedirritaties

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.