Vreemde ouders aanspreken op opvoeding?
Ik ben normaal gesproken helemaal niet van het bemoeierige soort. Een kind van mij zit op een clubje waar ik vaak blijf kijken, dat doen meer ouders. Nu irriteert één van de moeders me mateloos, en ik vind dat ze bijzonder onrespectvol met haar dochtertje omgaat, een meisje van een jaar of 6. Nu kan ik zelf ook best katten en ongeduldig naar mijn kinderen zijn, maar die moeder hoor ik alléén maar katten naar dochter. En ik zie dat meisje nooit iets ´verkeerds´doen. Maar in de ogen van moeder lijkt ze helemaal nooit iets goed te doen. (schiet nou óhop, let eens op!!! luister nou toch eens een keertje!! doe normaal! Waarom doe je altijd zo gek!)
Ik spreek nooit ouders aan, behalve als ik echt het gevoel heb dat mensen over grenzen gaan. (verbaal of fysiek geweld) Maar in dit geval heb ik zo´n ontzettende zin om er iets van te zeggen.(vind dit eigenlijk ook best geweld, omdat het zo structureel lijkt) Vraag me alleen wel af waar mijn behoefte vandaan komt, irriteert het me zelf zo of wil ik echt beter voor het meisje. En dan nog, misschien kuurt ze zich dan juist weer op haar dochter af, het lijkt me niet het type ouder die graag kritiek hoort.
Van de andere kant is ze zich misschien niet goed bewust van haar gedrag, en bedoelt ze het wel goed. En laat ik een kans liggen. Ik weet het, het beste zou misschien zijn contact te leggen maar het is een type mens (erg luidruchtig en oogt zelfingenomen) dat ik normaal gesproken graag mijd.
Herkent iemand dit soort situaties, en wat zouden jullie doen?
Moeilijk
Ik herken je gevoel wel, ook uit een soortgelijke ervaring. Maar ik zou het erg moeilijk vinden om de moeder er direct op aan te spreken. Ik heb er toen voor gekozen (situatie was anders maar vertaald naar jouw situatie) door zelf het meisje aan te spreken (met de moeder erbij) op de manier die ik zou doen. Complimentjes maken, gesprek aangaan: goh, dat heb je leuk gemaakt, hoe heb je dat gedaan, of juist op een normale manier zeggen: kom, je moet zo naar huis, misschien kun je beter alvast gaan opruimen. Zoiets dus. En dan maar hopen dat er iets blijft hangen bij de moeder.
Vreemd vs bekenden
Mijn vorige draadje ging aanspreken van bekende/bevriende ouders m.b.t. opvoeding. Dat ligt al heel moeilijk.
Vreemde ouders aanspreken op de opvoeding heeft volgens mij al helemaal geen zin naast dat het nog veel moeilijker ligt.
Het is af en toe weerzinwekkend hoe ouders met hun kinderen omgaan. Zaterdag op strand gaven de ouders naast ons aan dat hun dochter (van 5 ofzo) echt d'r bek moest houden (pa en ma lagen languit op de strandstoelen van "hun" dagje strand te genieten terwijl hun enige dochter wanhopig om aandacht vroeg).
Liefst had ik die dochter stevig vastgehouden en getroost en die ouders een uitbrander gegeven maar het is helaas niet mogelijk anderen te veranderen.
De wereld ietsje beter maken door zelfbewuste, niet-agressieve kind(eren) groot te brengen heb je natuurlijk wel in eigen hand 
Lastig
Je zou kunnen proberen om 'spontaan' aan te haken. Als zij zegt: wat doe je nu weer raar!, dat jij er gelijk op reageert met 'oh wat doet ze raar dan?' Laat het vooral niet klinken alsof je er weken op hebt zitten broeden voor je dat durfde te zeggen. Als je dat niet lukt zou ik er niet aan beginnen.
Ik herken mezelf
behalve dan dat ik luidruchtig ben of zelfingenomen overkom.
Ik loop ook zo vaak te vitten op mijn dochter, bij zwemles bijvoorbeeld, mijn stresslevel is dan uitermate hoog. Het is moeilijk voor mijn dochter om geconcentreerd iets te doen, bijvoorbeeld aankleden, ik moet dan altijd een keer of 10 zeggen 'kom even opletten, wat moest je nou ook al weer doen' en na de 3x keer zeggen raak ik geirriteerd 'schiet nou op je komt te laat !". En ik ben mij daar wel bewust van, ik ben momenteel met dit issue bezig, er zit heel veel in van mijn eigen frustraties. En dit zie je terug op het moment dat we ergens naar toe moeten, heel geregeld dus. En aangezien het dus in het aard van het beestje zit ben ik degene die mij aan moet gaan passen, dit besluit heb ik al genomen, ik moet op een betere manier hier structuur ik brengen en haar positiever gaan opvoeden en stimuleren.
Dus misschien is het wel goed om er iets van te zeggen, ja je moet er maar wat van zeggen dat motiveert haar misschien wel om meer bewust van te worden.
Overigens heel persoonlijk
ik ben momenteel in therapie/ik ben een paar keer op gesprek geweest en heb dit aangegeven dat ik daar aan wil werken.
het komt voort uit controle willen hebben denk ik, dat alles goed gaat, omdat andere dingen in mijn leven niet goed gaan (in mijn beleving) wil je juist controle over het handelen van je kind.
Ik heb inmiddels mijzelf de taak opgelegd om vaker aan mijhzelf te vragen "hoe belangrijk is het nu eigenlijk ? is het heel erg dat we te laat komen ? wat leert zij hier nou eigenlijk echt van ? Gaat dit nu over mij of over haar ?"
nou ja even heel persoonlijk dus, niet om mezelf te verdedigen want ik doe het ook niet goed genoeg, maar wel om aan te geven dat er schot in de zaak zit 
Waarom ligt het zo gevoelig?
Vrijwel iedereen vindt van zichzelf dat hij zijn best doet in het leven en er zijn maar weinigen die zitten te wachten op ongevraagd advies van anderen. In de opvoeding van je kinderen komt dit allemaal bij elkaar en daarom voelt ongevraagde kritiek op onze manier van opvoeden aan als indirecte kritiek op onszelf.
Chris
Hahah asa
Geweldig! Ik had hem al eens voorbij zien komen, maar wat lekker herkenbaar.
gr Dropke
Bloem
Je geeft zelf al aan dat je deze moeder eigenlijk helemaal niet goed kent. Zijn die paar minuten van de dag structureel? Misschien moet ze na haar dochtertje ook nog een andere dochter ophalen en daarna een zoon, ik noem maar wat.
Ik kon me eerder ook zo gedragen als ik dochter kwam halen van haar dansles en ik haar nog uit de zaal moest plukken terwijl ze wist dat er nog twee zaten te wachten.
Dan was ik meteen geirriteerd, omdat de afspraak was dat ze direct haar schoenen en jas zou pakken. Verder heb ik plentie geduld met die kids van me, maar op zulke momenten, aaaaahhh!!! En oke, dat kan een keer gebeuren, 2x ook nog, misschien 3x, maar bij alle keren zat ze nog in de zaal te kleppen, of hadden ze ballen, speelmatten enz erbij gepakt en zat ze vrolijk te spelen. Ik kon dan ook heel bits reageren op haar. Het was dus niet zo zeer dat ik geen respect voor mijn dochter had, maar zij lak aan mij en haar broers. Inmiddels kan ze zelf naar het dansen, maar nog steeds heeft ze de neiging te blijven hangen.
Als je de moeder niet goed kent zou ik er niet zomaar aan beginnen er iets van te zeggen. Nou vind ik het ook niet wereldschokkend wat ze tegen haar dochter zegt,
gr Dropke
Manda
Fijn je posting, maar mmhh, blijft moeilijk. Zoals jij het beschrijft, herken ik vooral mezelf erin
Ik kan ook weinig hebben! Lastig te beoordelen vanaf papier (?) maar de persoon waar ik het over heb lijkt echt iets te zoeken, ik zie nl helemaal geen treuzelend, of gek doend kind. Vanaf seconde 1 bijv bij het omkleden zit ze erbovenop, dus niet na een aantal minuten waarna ik zelf begin te zuchten bij mijn eigen kinderen en dat zie ik wel bij meer ouders...(ook niet om het goed te praten) Haar toon is ook áltijd gelijk fel en heel negatief. Daarbij hoor ik haar nooit iets positiefs, of zelfs neutraals zeggen tegen het meisje.
Ben heel blij met de reacties, hoop op nog meer! Wat ik wel al heb geprobeerd, is mijn eigen kinderen op dat moment extra positief benaderen, gelijk als ze moeilijk doet, in de hoop dat ze dat hoort. Haar kind aanspreken, dat ga ik proberen. De sfeer is er op de een of andere manier niet zo naar om met elkaar te praten, lastig uit te leggen, bij andere clubjes ed heb je makkelijker contact met bijv de andere kinderen.
Nou maar toch
ik ben ook wel eens aangesproken erop in de kleedkamer in de vorm van een kleine interventie van andere moeders.
en dan dacht ik 'hou je waffel' en negeerde het volledig, maar het bleef dan wel hangen in mijn overhitte brein. Als ik dan s'avonds weer afgekoelt in mijn bed lig dan overdenk ik dat soort dingen wel en dan vind ik mezelf zo'n ergelijk mens.
Ze heeft geen haast
Ze is ook absoluut niet oververhit.(of dat moet haar normale staat van zijn zijn) Dan zou ik eerder denken aan een soort van onmacht en zou de drempel om iets te zeggen voor mij kleiner zijn.
Ik vind haar eerder zelfs wat vals. Om een voorbeeld te noemen, voor de les begint spelen de kinderen wat. Het meisje speelt absoluut niet anders dan andere kinderen! Zeker niet wilder of drukker en het mag daar allemaal ook best. Maar als ze een sprongetje maakt dan maant moeder haar al tot *normaal doen*. Mijn kind is nogal lui en ging er lekker bij liggen. ´Kijk nou eens naar hem!`beet moeder haar gelijk toe, ´die jongen doet tenminste normaal!`enz enz. Ik vermoed trouwens ook absoluut geen gebrek aan intelligentie!(wat ook iets zou kunnen verklaren)
Het lijkt wel haast of het niet zo is dat haar dochter haar irriteert oid, maar erger, of ze haar helemaal niet leuk vindt ofzo. Vandaar ook dat ik het niet helemaal vertrouw, ben écht bang dat het meisje de rekening gepresenteerd krijgt als ik me moei.
Ze praat ook altijd heel luid over haar kinderen, open en bloot over best privacy gevoelige zaken, in mijn ogen dan. Verbijsterend vond ik het dat ze dat zelfs deed in bijzijn van haar oudere kind, terwijl ze hele verhalen óver hem afstak. Maar naar hem toe hoor ik haar nooit naar doen.
Neemt niet weg
dat jullie berichten me stimuleren om toch eens te kijken of ik een opening kan vinden! Misschien moet ik het *nare* straal negeren (misschien is dat ook maar mijn invulling) en doen alsof ik gek ben, kan iid eens vragen of ze haast heeft.
Jeetje
ze zal wel doodongelukkig zijn anders doe je niet zo. Vreselijk eigenlijk, misschien is ze zelf nog wel veel erger opgevoed.
Positief benaderen
(ik heb niet alles gelezen hoor)
Ik zou het geloof ik positief proberen. Haar een keer vertellen dat je het zo'n leuk meisje vindt, wat punten benoemen waarvan je vindt dat ze het goed doet. Als ze er niet op reageert kun je het wel als inleiding voor wat meer vertrouwen gebruiken. Misschien dat je er dan een keer voorzichtig iets over kan zeggen, of regelmatig blijven herhalen dat je het zo'n leuk meisje vindt.
Maar ik zou niet plompverloren zeggen dat ze aardiger moet zijn voor haar dochter, ik denk dat dat ook geen zin heeft.
Tjee manda
Het is wel herkenbaar hoor. Vitten gebeurd bij mij ook en dan is het vaak bijvoorbeeld in de drukte van drie kinderen tegelijk naar bed brengen (voor de derde keer deze week)...... Dan maar wat minder van het een of ander...
Ik ben redelijk ongeduldig, het onder controle hebben heb ik met drie kinderen soms maar laten varen.. Op tijd van huis weggaan helpt ook! Dan heeft je dochter ook tijd om zich rustig om te kleden.
Maar goed eigenlijk schrijf ik alleen maar op om te laten weten dat meer mensen daarvan last hebben. Volgens mij is bewust ervan zijn 1, stap 2 er wat aan doen...
Doe normaal
Gut als iemand tegen een kind dat normaal doet brult 'doe normahaal', dan zou ik geloof ik eruit flappen 'dat doet ie toch?'
Lorwyn
Ik ben een kind van een moeder die altijd negatief reageerde op dingen. De positieve dingen werden nooit benoemd. Ik ben altijd een rotmeid geweest omdat ik wel eens kattekwaad uithaalde. Pikte niet altijd alles wat ze zei en dat veroorzaakte veel ruzie. Nu ik zelf kinderen heb is deze manier van opvoeden me als een klap in mijn gezicht gekomen. Ik kan niet begrijpen dat je zulke lelijke dingen tegen je eigen kind kan zeggen. Ze heeft mij vroeger tijdens ruzie vaak uitgeschoolden voor de meest vreselijke dingen. Ik kreeg een zware depressie en ben in therapie beland. Hier ben ik er achter gekomen wat voor littekens het achterlaat als je als kind alleen maar negatieve dingen hoort van de mensen die van je moeten houden. Heel veel problemen in mijn latere leven zijn hier naar terug te leiden. Het is zoooo belangrijk om juist de positieve dingen te benoemen. Ik moet hier exta op letten omdat mijn zoon ADHD heeft en ik zie dat het bij mijn jongste ook veel effect heeft. Ik zou hier toch altijd iets van proberen te zeggen, zelfs als het een vreemde zou zijn. Dan maar boze blikken, maar misschien denkt ze dan toch na de volgende keer. Ik kan gezien mijn ervaring natuurlijk uitleggen hoe verdrietig een kind hier van wordt.
Laatst
Was laats bij H&M kleren voor mijn kinderen uitzoeken, was er een stel met 2 kinderen: een jongen van zo'n 4 jaar en een meisje van ongeveer anderhalf. Dat meisje was zo schattig en lief, voor de jongen hadden de ouders geen goed woord. Hij moest wat kleren passen (wat hij braaf deed), opmerkingen als:
nee, dat staat hem echt voor geen meter,
ja maar kijk dan hoe raar hij er dan bij gaat staan, vind je het gek dat het niet staat,
ja inderdaad, waarom moet hij er altijd zo lullig bij gaan staan, het ziet er niet uit
Alles wat deze jongen deed was verkeerd, hoe hij keek, hoe hij stond en hoe hij deed. het was echt heel zielig. Dit komt niet voort uit gestress, dat ken ik ook, hoor ik mezelf weer: schiet nou een ohhhhop, kom nou eens.
Dit is gewoon afzeiken.
Het gaat toch niet over mij he
Ik ben bang dat ik ook wel zo over kan komen al ben ik ook vaak genoeg in het openbaar erg lief tegen mijn kinderen (maar dat wordt vaak niet gezien dan)
En zelfingenomen kan ik denk ik ook wel overkomen maar dat is een houding hoor
Tja, als een wildvreemd iemand in zo'n situatie op mij zou afkomen dan zou ik dat niet fijn vinden! En ik vrees dat als ik erg in de stress zit, krijg je van mij ook een vinnige opmerking terug waar je je mee bemoeit.
Niet doen dus! Het zijn jou zaken niet, je weet niet wat er achter zit, hoe gestresst die mevrouw is. Ze zit niet lekker in haar vel dat is duidelijk, anders ben je niet zo snel geirriteerd en dat weet ik uit eigen ervaring.
Ook ik heb hier net als Manda hulp voor, maar het is moeilijk om van mijn gejaagde gevoel af te komen.
Maar weet je, ik praat wel heel veel met mijn kinderen als ik ze weer afgekat heb over dat het niet aan hun ligt, maar dat mamma niet zo blij was enzo. Ik leg ze altijd heel veel uit. Niet dat het daarmee goed te praten is want ik blijf echt wel met een schuldgevoel zitten hoor als ik zo tegen ze heb gedaan.
Toch durf ik ook te zeggen dat ik meestal wel een lieve moeder ben en thuis erg veel met ze knuffel, grapjes met ze maak, heel veel met ze praat over vanalles en nog wat en erg veel van mijn kinderen hou.
Voor de buitenwereld is dit helaas niet altijd te zien omdat je dan ook in een andere situatie zit, je moet ergens heen of je bent ergens en je wilt dat je kind zich goed gedraagd of opschiet. Dat zijn stressvolle situaties voor mij en dan wil ik nog wel eens doordraven.
Dus erger je er niet aan, je weet nooit de achtergronden van de situatie van een ander. En vooral niet mee bemoeien want daar wordt zo'n moeder alleen nog maar chaggerijniger van.
