Vraag: hoe omgaan met ass buurmeisje?
Ik hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot in dit draadje (bv ouders met kinderen met een oss), maar ik vind het best een beetje lastig om om te gaan met ons buurmeisje. Ze is gediagnosticeerd met een autistische spectrumstoornis. Op zich functioneert ze redelijk, gaat naar een gewone school en slikt geen medicijnen, maar wat ik erg moeilijk vind: ze voelt sociale verhoudingen niet goed aan en gaat constant over grenzen. Ze kan echt vijf keer per dag aan onze deur komen, dan stampt ze zo door naar de woonkamer en ik denk 9 van de 10 keer: ga weg, ik heb er geen zin in. En als ik (zo nu en dan) zeg dat het niet uitkomt, krijg ik driehonderd vragen: "ja maar waarom, dan kunnen we het toch zus of zo doen, etc." Grrrr, heel irritant. En de grenzen moet ik constant weer opnieuw duidelijk maken... en opnieuw... en opnieuw. Mijn kinderen zijn eigenlijk echt te jong voor haar om mee te spelen, maar zij vindt dat waarschijnlijk, zo las ik her en der, wel prettig omdat ze dat goed aankan. Maar het probleem is: mijn kinderen kunnen haar niet zo goed aan. Praten met de ouders vind ik lastig, ik ken ze goed en weet hoe ze worstelen met de problematiek. Ze hebben het ook nog niet helemaal geaccepteerd voor mijn gevoel, en ik ben dus bang om ze voor het hoofd te stoten als ik mijn problemen kenbaar maak. Whattodo, whattodo... Ik heb soms de neiging om uit mijn huis te vluchten, hahaha, ja belachelijk maar het is echt waar. Dan denk ik: ik ga maar eens even de stad in, heb ik dat gezeur ook niet 
Dus: hard op zoek naar tips. Wie roept?
Geduld
Ik denk dat je moet proberen geduld met haar moet hebben en je moet realiseren dat ze nog moet leren hoe ze met mensen moet omgaan.
Waar je natuurlijk wel een stokje voor kunt steken is dat ze binnenkomt als jij dat niet wil. Als jij de deur opendoet, dan zorg je er toch voor dat ze niet langs je heen loopt? Desnoods doe je de deur maar een klein stukje open en dan zeg je dat ze niet kan komen spelen. En dat blijf je geduldig elke keer herhalen. En als je in een goede bui bent, dan laat je haar wel binnen en probeer je het gezellig te maken en houden.
En als ze aan de deur komt en je zegt nee, en ze gaat met je in discussie, dan kap je de discussie gewoon af. Net zoals je met jehova-getuigen of vervelende verkopers aan de deur doet.
Afspreken
Vertel haar dat ze 1x per week mag komen op een vaste dag en een vaste tijd. Geen discussie, blijf dat gewoon zeggen. Als ze dan langs komt dan vraag je 'is het woensdag?' 'is het 14.00 uur? Oke, dan ga je weer naar huis.
Eindtijd
O, en een eindtijd is misschien ook wel handig. Direct zeggen en aan vasthouden.
Veel te beleefd
O ik heb dat ook gehad ,met een buurjongetje. Ik werd er ook echt ongelukkig van. Steeds stond hij voor de deur en liep hij gewoon door en zat al aan het speelgoed voordat ik adem had kunnen halen. En echt altijd, de hele week door. Ik weet dus hoe ongelukkig je daar van kunt worden.
Uiteindelijk heb ik m'n eigen gedrag onder de loep genomen. Ik wilde niet naar z'n ouders want die hadden al genoeg op hun bordje met het jochie en ik vond dat ik dit zelf op moest lossen. Dus ik ben gestopt met zinnen als : nou, eigenlijk komt het nu niet zo heel goed uit maar misschien zometeen eventueel.......ik ben begonnen met zeggen: Nee. En daarbij hield ik de deur nog maar op een kier. Werkte perfect, en het belangrijkste: buurjongen leed er niet onder. Hij vond het denk ik een stuk duidelijker,
Je moet
je voorstellen dat dit meisje gewone omgangsvormen en sociale grenzen echt niet aanvoelt. Stel dus vriendelijk maar kordaat hele duidelijke grenzen. Vertel haar bijv. dat zij het altijd moet vragen of ze binnen mag komen. Nooit zomaar doorlopen. Laat haar ook altijd hooguit 1 of 2 keer op een dag komen. Doe dan verder de deur bijv. ook niet open en/of zeg door het raam of de deur dat dit niet de afspraak is, bijv.
Nog duidelijker is, maar wel hard, om haar helemaal niet meer te accepteren. Als jij denkt dat het voor je kinderen echt niet leuk of goed is met haar tespelen, moet je gewoon helemaal de boot afhouden. En dat kun je op een vriendelijke maar beslistte manier doen, zodat zij zich niet afgewezen voelt maar het wel; als praktisch gegeven beschouwt dat zij met die kinderen gewoon niet speelt.
De discussie niet aangaan is ook een punt. Vertel haar duidelijk hoe en wat en zeg dan bijv. dat je er verder niet over wil praten, dat het zo genoeg is en dat je geen antwoord meer geeft als zij wel doorgaat met de discussie. En doe dat dan ook. Blijf vooral gewoon vriendelijk, maar wel beslist!
Inderdaad
Als moeder van... kan ik ook zeggen: wees superduidelijk. En hou dat even vol want het duurt wrs iets langer voor het bij haar ingesleten is: daar biet naar binnenlopen, of: 'dan en dan mag ik 5 minuten iets vertellen over mijn glitterpennen' ofzoiets.
Ik vind het zelf nog wel eens lastig im mijn eigen kind als een soort robot te benaderen maar inderdaad werkt dat voor haar wrs ook het best.
Toch zou ik het ook (luchtig) aan haar ouders voorleggen want zij kennen haar het best en daarbij is het goed als zij horen hoe hun dochter zich bij jullie gedraagt. Daar leren ze ook weer van. Zeg ik wederom uit ervaring. 
Haakje
Zet bv een haakje op je deur, zodat ze niet door kan lopen. Tja als jij niet wil dat ze binnen komt zeg je gewoon: nee. Of; nee, nu niet. Nu heb ik geen tijd. Andere keer. Dag.
Heel duidelijk zijn.Het is jouw huis Als je wel zin en tijd hebt voor een praatje, en zodat jij er bij kan blijven: zet je een eierwekker op x aantal minuten. Laat je ook aan haar zien, als het belletje gaat is het weer afgelopen.
Herkenbaar
Ik heb een kind dat net zo kan zijn. En mijn ervaring is: alleen duidelijkheid helpt. Heel duidelijk en zakelijk je grenzen stellen.
Ik heb dat ook moeten leren, duidelijk de grenzen aangeven. En dat ik daarbij geen hele verklaring omdat het misschien anders zo sneu is, hoef af te geven. Gewoon "nee, nu niet". Punt, uit, klaar.
En terwijl ik stijf stond van de schuldgevoelens zei mijn kind eenvoudig: "Oké." En het was goed zo.
Misschien helpt dat ook met je buurmeisje. Gewoon een zakelijk: "Nee, Marietje, ik heb nu geen tijd voor je."
Is het verder geen probleem als ze af en toe wél bij jullie komt? Dan kan je met haar afspreken dat ze welkom is als er een groen blokje in de vensterbank ligt (of een groen vlaggetje aan de voordeur), maar dat het niet kan als er een rood blokje ligt. Dat is duidelijk, en duidelijkheid is waar autisten enorm behoefte aan hebben.
Meedenken
Wat lief dat jullie zo met me meedenken. Dank! Grenzen stellen en duidelijk zijn probeer ik al, en dan voel ik me vaak SUPERbot. Wat het misschien soms ook lastig maakt voor mij, is dat ik zelf niet precies weet waar mijn grenzen liggen op sommige punten. Mijn kindertjes zijn nog vrij klein en die doen hele andere dingen dan zij. Bij de dingen die zij doet, daar heb ik heel vaak nog niet over nagedacht of van doorvoeld wat ik daar nu van eigenlijk vind.
Eerlijk gezegd vrees ik dat zij ergens aanvoelt dat ik het lastig vind en dat ze probeert uit te vinden waar ze staat ten opzichte van mij. Zou dat kunnen? Wat ze namelijk veel doet, is met haar zusje komen, of met andere kinderen en dat maakt het voor mij extra lastig. Want de kinderen waar ze mee komt, zijn vriendjes van mijn oudste en dan kan ik natuurlijk niet haar alleen weigeren. En zij stampt dan dus gewoon door.
Zucht, waarschijnlijk blijft het goochelen en slalommen, ben ik bang. Als iemand de gouden oplossing heeft, hoor ik het graag...
Niet slalommen, duidelijkheid
Ook als ze met andere komt, kan je nog steeds duidelijk zijn. Als je oudste wel buiten mag spelen zeg je tegen de kinderen aan de deur: Ik kijk wel of ze buiten wil spelen. Dan deur dicht (kinderen buiten laten). Wil je dochter dan gelijk naar buiten, wil je dochter niet. Sorry ze wil niet, tot ziens! Deur weer dicht.
Wij hebben ook een heel leuk ass jongetje in de buurt en ik heb er ook niet altijd zin in. Maar hij is nog nooit boos op me geweest. Hij heeft gewoon een gebruiksaanwijzing en meestal gaat het goed, soms niet en dan moet hij gewoon naar huis. Z'n moeder begrijpt dat ook. Nooit problemen gehad.
Zoon
Zoon heeft zo'n "vriendje". Zoon vindt het helemaal niet leuk dat die jongen komt want hij schreeuwt enorm, maakt dingen kapot en zoon moet altijd zijn zin doen. De vriendschap komt overduidelijk van 1 kant en dat laat zoon ook merken. Als zoon zegt dat hij niet kan of wil of wat dan ook, dan accepteert "vriendje" dat niet. Dus ik bemoei me er tegenwoordig ook mee. Jongetje laat zich niet zomaar wegsturen, hij accepteert geen nee. Wij zijn, zoals jullie hier ook adviseren, erg duidelijk door gewoon nee te zeggen. Hij stelt dan 110 vragen en uiteindelijk na toch erg bot een keer of 30 nee gezegd te hebben gaat hij weg. Overigens is die jongen al 13.
Lia, leeftijd
Leeftijd zegt helaas niet veel. Mijn kind is helaas ook nogal aanwezig. Gelukkig schreeuwt en sloopt hij niet, maar hij kletst iedereen de oren van het hoofd en claimt echt je volle aandacht o.a. door continu vragen te stellen en een reactie op zijn monologen te eisen.
Ik houd mijn hart vast voor later, als hij volwassen is en zelfstandig wordt verondersteld te zijn. Dat wordt een grote ramp, voor hemzelf en voor zijn omgeving.
Duidelijkheid is bij hem ook belangrijk en hij accepteert het ook, maar als je hem te vaak "afwijst" wordt hij weer heel verdrietig, dus je moet er wel een balans in vinden.
Heel lastig allemaal.
Een moeder
Leeftijd zegt inderdaad niet veel. Maar mijn zoon is 14 en die verwacht van een jongen van 13 ander gedrag, net als zijn andere vrienden. Schaamtegevoel speelt ook mee (leeftijd). En ik heb hem uitgelegd wat het probleem van die jongen is maar zoon zegt dat hij het echt helemaal niet leuk vindt iets met die jongen te doen.
En ja, ik vind het ook vervelend het jongetje steeds af te moeten wijzen maar in het verleden heb ik na 20 keer nee zeggen jongetje wel toegelaten en dat is diverse keren niet lekker afgelopen (ruzie, met dingen gooien, dingen vernielen etc). Daarom wil zoon echt niet meer en ik eerlijk gezegd ook niet tenzij ze buiten gaan spelen. Maar zover krijg ik puberzoon niet.
Ik vind het zelf ook heel lastig allemaal.
Een moeder
ja, dat gevoel heb ik ook: als je te vaak afwijst, wordt het echt sneu. Dan gaat zo'n kind zich toch afvragen wat er mis is met haar. Dat schijnt ze ook echt te doen, weet ik van haar moeder. Ze vraagt zich af waarom niemand haar leuk vindt en waarom ze haar zo pesten enzo. Dat is toch ook wel triest.
Gisteren heeft haar zusje hier een broodje gegeten en ik weet nu hoe het de komende weken gaat: dan vraagt ze keer op keer op keer op keer: mag ik hier eten? Wanneer mag ik hier een broodje eten? Dan denk ik: niet, want dat vind ik lastig. Maar ik zeg dan waarschijnlijk 10x: nu niet. Maar uiteindelijk is dat niet houdbaar en moet ik een keer ja zeggen. Dat bedoelde ik met slalommen. Als ik op dit soort punten echt duidelijk zou zijn (ik wil niet dat jij hier eet of komt) kwets ik haar enorm. En de buurtjes daarmee ook.
Veel duidelijker
Ik denk dat het beter is om nog duidelijker te zijn.
Dus in het geval van mamachi, of: Je vind het uiteindelijk goed dat als ze een keer een broodje bij je gaat eten en dan zeg je bijv: 'Het mag woensdag, omdat het vakantie is. Maar het is maar voor een keer, daarna doen we het niet meer.' Of duidelijk: 'Nee, dat wil ik niet en je hoeft het ook niet meer te vragen. '
Dat laatste vind ik dan wel hard, omdat je het van het zusje wel goed hebt gevonden. Misschien kun je dan het leeftijdsverschil als reden aangeven? Zusje is net zo oud als...., dus dan mag het wel. Ik zou er zelf geloof ik voor kiezen om het toch een keertje te doen.
Als je weet dat je het na tig keer vragen toch goed gaat vinden, zeg dan niet eerst tig keer nee, om uiteindelijk toch ja te zeggen. Dat vind ik niet eerlijk naar het kind toe. Geen wonder dat ze dan toch blijft hopen. Maak een duidelijke afspraak. Als je het echt niet wil en niet gaat doen, zeg dat dan.
Maar of je het broodje eten nu goed vindt, of niet, je hoeft het in ieder geval niet goed te vinden, dat ze er iedere keer om vraagt. Dat kun je dus zeggen. 'Niet meer vragen, je weet het antwoord.' Dat iedere keer vragen, is een ander probleem dan het broodje eten, snap je?
Het geval van Lia lijkt me helemaal duidelijk. Jouw zoon is te groot om nog mee te spelen. Ze zijn uit elkaar gegroeid, jouw zoon wil het niet meer. Dat zou ik dan ook duidelijk zeggen. 'Buurjongen, Zoon gaat niet meer met je spelen, want hij wil dat echt niet meer, je hoeft het niet meer te vragen.' Want zo vind ik het sneu. Ik zou dat dan gelijk ook even tegen de ouders zeggen. Het is toch ook wel weer 'normaal'. Vriendschappen veranderen op deze leeftijd. Mijn kinderen zien ook hun vriendjes van de lagere school nooit meer.
En ik vind het trouwens wel naar voor deze kinderen. Ik heb ook een zorgenzoon, met zeer weinig sociale contacten. Hij kiest daar alleen zelf voor en dat voelt dan toch weer anders. Maar ik vind wel, dat onduidelijk zijn, zoals jullie beschrijven, nog zieliger is, dan een duidelijke afwijzing. Want dan blijft het kind hopen dat het deze keer misschien toch.... Je houdt dan zelf het probleem in stand.
Je kunt wel denken dat je 'laat merken' dat je er niet blij mee bent. Maar juist dat 'laten merken', dat is nu precies moeilijk op te pikken voor iemand met ass.
Hier ook
Ook hier hebben we zo'n buurjongentje. Tis nog een kleuter en ik weet niet of er iets speciaals met hem is. Maar hij is wel heel irritant. Ik herken veel in bovenstaande postings. En ik vind het heel rot dat ik zo over 'm denk, maar zoon speelt liever niet met hem. Dus parkeer ik hem toch buiten de deur als hij zich naar binnen heeft gewurmt.
Wat soms ook lastig en zielig is, want dan is de rest van de straat hier wel en hij mag dan niet. Maar hij speelt niet leuk mee en sloopt mijn huis.
Hoe rot ik het ook voor hem vind, ik probeer het niet mijn probleem te laten zijn.
Dendy
Ow en aha
Dank Karmijn, het was een ware AHA erlebnis. Ow dus DAT is duidelijk zijn. Goeie! Ja weet ik veel, tegen mijn eigen kinderen zeg ik best vaak: misschien straks. En die vergeten dat dan regelmatig, ze kunnen beter omgaan met onduidelijkheid.
Ik ben het ook echt wel met je eens dat het naar is voor deze kinderen. Daar zit voor een heleboel ouders natuurlijk een dilemma; je wilt geen kinderen afwijzen maar het is gewoon heel erg inspannend. Op mijn "zorgdagen" (tussen haakjes want stom woord 
heb ik genoeg aan mijn eigen kinderen, mijn huishouden en mezelf. Het is dan gewoon teveel, zeker als het je eigen kind niet is en nog meer als het kind ook nog eens ouder is dan je eigen kinderen en je je zo vaak je afvraagt: wat vind ik? wat wil ik wel en niet van de dingen die jij doet? Het kost me meer dan het me oplevert aan energie. Ja het is erg, maar voor mij wel waar. Heb je ook nog een tip voor dat speeldilemma dat ik eerder schetste? Wat zeg ik dan?
Wel fijn, die herkenning van anderen die ook worstelen met buurtbewonertjes.
Duidelijkheid
Het begint first and foremost met duidelijkheid.
Wij kregen een nieuwe collega die heel autistisch bleek. Hij ging volledig door de grenzen heen. Andere kamergenoten werden er horendol van, bleven maar hinten, maar ja, die hints kwamen niet aan.
toen heb ik ze een handleiding van internet laten lezen over hoe je eenduidig duidelijk communiceert. En er ging een wereld voor ze open. Niet alleen geen hints of onduidelijke terechtwijzigingen, maar ook geen woordgrapjes of metaforen meer.
Het gaat nu echt veel en veel beter.
Daarnaast zie ik bij jou de onwennigheid, los van ass, met oudere kinderen. Die herken ik ook. Dan is het recept eigenlijk hetzelfde als bij mensen met ass: knetterduidelijk zijn en veel en veel meer afbakenen. Weet je het niet zeker? Niet balen dat dat je energie kost, gewoon meteen nee zeggen. Hoppa.
En als laatste: je ego eruit halen. Helpt ook altijd.
Even zo
Hey evenzo, dank voor je reactie.
De laatste zin moet je nog even uitleggen, ik snap niet zo goed wat je daarmee bedoelt...
Herkenning
Mag ik dan even tussendoor ook gelijk vragen om deze herkenning te gebruiken voor de gezinnen waar die kinderen in opgroeien? Paar reacties in dit draadje die die "vervelende buurtkinderen" ook hebben. En bij dat gevoel kan ik me alles voorstellen, maar ik koppel het ook aan de berichtgevingen dat kinderen gemedicaliseerd worden, dat alles maar samen in 1 onderwijs moet en dat de gemeenten straks over hulpvragen moeten gaan want nu wordt er teveel hulp gegeven.
Terwijl als zo'n kind in de buurt of de klas zit dan is het ineens vervelend. Prima hoor als ik mijnkind moet accepteren (en dat gaat over het algemeen prima) maar dit soort draadjes maakt wel weer duidelijk dat dit soort kinderen gewoon echt anders is en niet als heel positief worden ervaren. En dat ouders er van lieverlee ook achter komen dat "gewoon" opvoeden niet voor elk kind werkt.
Voor TS: goed dat je vraagt hoe er mee om te gaan en dat is inderdaad door je eigen grenzen goed te weten en deze ook zo door te geven. Een misschien, straks, nu niet, andere keer worden ook echt zo opgevat. En daar wordt ook door kind op terug gekomen. Maar: zelfs als je duidelijk bent, kan kind blijven proberen. Doet ze niet om je te treiteren trouwens of om brutaal te zijn. Maar omdat ze niet beseft dat dat niet hoort en drammerig gedrag is en het gewoon probeert. Duidelijk blijven zeggen wat wel en niet mag. Liever bijv maar 1 keer in de week gewenst een uurtje laten komen dan dat je haar elke dag moet wegsturen.
Uitleggen aan kinderen
Ik heb aan mijn jongste (nu 8) die veel speelt met het ass kind uitgelegd dat zijn hersenen iets anders werken en dat hij soms dingen kan doen die wij niet zo goed begrijpen. Probleem is nu alleen dat hij vaak alles goed wil praten naar andere toe. Vriendje ging belletje trekken, persoon die open deed was boos. Zoonlief zegt: ja, maar zijn hersenen werken anders dus hij kan er niets aan doen. Haha. Maar even uitgelegd dat ook vriendje niet mag belletje trekken ook al is hij een beetje anders.
Ilva
Mooi verhaal!
