Vraag aan ouders van oudere kinderen, of grootouders
Komt er een moment in je leven waarop je denkt: het werk is af, ik heb ze opgevoed, ik ben klaar?
Heel simpel
nooit
Jawel
Mijn moeder voedt echt niet meer op..
) Maar je bekommeren om je kinderen en je zorgen maken, dat houdt nooit op,denk ik.
maar zorgen om en ondersteuning/advies biedend aan, als dat gewenst is: nee, dat houdt niet op, want je blijft wel ouder als het opvoeden klaar is.
Zelf wel wat opvoedmoe/-klaar nu en daar is de (leef)tijd ook naar.
Nou...
ík vind niet dat ik klaar ben, maar dochter wel. Ze is net 17, op de universiteit begonnen (woont nog wel thuis) en trekt haar eigen plan.
Mijn inbreng blijft nu beperkt tot het ongevraagd geven van goede raad (die genegeerd wordt) en ik haal haar van de trein als ze laat thuiskomt. Dat laatste is geen opvoeding, dat is gewoon aardig van mij.
ja,met de oudste drie zijn we duidelijk klaar met opvoeden.(24,25 en 18).
uiteraard blijf je wel betrokken,en maak je je ook zorgen,maar ongevraagd advies geven( = opvoeden)doe ik nooit,alleen als ze om advies vragen of om een mening geef ik die.
Nou...
ik hou de neiging, maar ik moet mezelf nu toch meer in de adviserende rol dwingen dan in de opvoedende.
Vandaag had ik bijvoorbeeld een akkefietje met de jongste (18). Ze heeft zich ziekgemeld voor stage. De reden van de ziekmelding begrijp ik, daar is ze vorige week voor naar de huisarts geweest met mij. Maar ze is afgelopen weekend wel wezen stappen en heeft als gevolg daarvan weer extra last van die reden. Heel stom dus. Ik heb daar dus over gemopperd en heb gezegd dat ze volgende week niet uit moet gaan. Ik zal het haar echter niet verbieden. Als ze toch gaat is het háár verantwoordelijkheid.
Bellefleur
"Komt er een moment in je leven waarop je denkt: het werk is af, ik heb ze opgevoed, ik ben klaar?"
Volgens mijn moeder niet 
Maar ik weet niet of ze daadwerkelijk "opvoeden" bedoelt (hoewel ze nog steeds erg haar best doet, maar ze begint de moed eindelijk op te geven, hahaha!), of het zorgen maken, meeleven, etcetera, al die dingen die vallen onder "het blijft toch je kind"
Nee
Tot nog toe althans niet terwijl de oudste vijf al volwassen zijn. Ik blijf echter altijd bezorgd, maak me constant zorgen en geef ook veel en vaak ongevraagd advies. Dat doet mijn moeder ook nog steeds overigens en mijn oma deed dat ook altijd.
Maylise?
hoe reageren jouw kinderen op je *ongevraagde* advies?
Mijn kinderen worden daar kribbig van,of ze zeggen,Ja Ma ,ik ben volwassen weet je nog?.
Ik weet trouwens van mezelf ook nog dat ik vaak geirriteerd raakte als mijn moeder met ongevraagde adviezen kwam( dat deed ze gelukkig niet vaak).
Volgens mijn man
is het nooit 'klaar'.
'Jouw moeder geeft je toch nog steeds tips, en jij bent pas 52'.
Hm, valt mee hoor, de laatste jaren nauwelijks meer. Hahaha.
Wat mij betreft: het is hier zo goed als klaar. Maar er zijn weleens een paar losse eindjes af te hechten. Een enkele knoop te ontwarren. En dan valt er ineens weer een steek. Helemaal 'af' is het nooit, wederzijds trouwens, en dat houdt het levendig!
tonny
Sus-anne
Mijn kinderen reageren ook geïrriteerd op ongevraagd advies. Dat vinden ze dan zeuren. Of ze zeggen ja en amen om er van af te zien en doen vervolgens het tegenovergestelde. Die laatste techniek pas ik ook toe bij mijn moeder. Hoewel ik nu wel wat ouder en wijzer ben en tegenwoordig beter luister naar advies van anderen.
In elk geval ongevraagd advies geven wordt niet op prijs gesteld maar ze verwachten dan wel weer dat je elk uur van de dag en nacht klaar staat om urenlang naar hun verhaal te luisteren; al is het drie uur 's nachts en hun op hun verzoek van advies te dienen. En dan moet ik het niet wagen om te zeggen dat ik het ook niet weet want ik hoor wel stante pede op verzoek briljant advies te hebben. Alleen als er om gevraagd wordt uiteraard want anders is mijn advies helemaal niet welkom.
Ach ja zo blijf je bezig. Het hoort er allemaal bij.
Herkenbaar maylise
dat herken ik,vooral dat luisteren ,heel veel aanhoren en dan proberen geen ongevraagd advies te geven is moeilijk soms,maar het gaat me steeds beter af
Het resultaat
Ah mooi. Dus er komt ook voor mij een moment waarop ik kan besluiten dat het áf is. Natuurlijk blijft het zorgen en redderen wel. Me zorgen maken is mijn tweede natuur. Dat geef ik niet zomaar op.
En hoe kijken jullie naar jullie kinderen, zijn jullie tevreden over het 'product'? Is het geworden wat jullie hadden gehoopt? Zijn ze goed opgedroogd? Is het resultaat naar wens?
Ach... ik word hier een beetje weemoedig van
10 jaar geleden kwam ik net kijken, en hadden sommigen van jullie een kind van 11.............. En nu heb ik een prepubertje van 11, die soms nog lekker op schoot komt als ze verdrietig is. En ik hoop dat we een leuke moeder-dochterband blijven houden! Gelukkig heb ik ook nog een jongere windbuil door huis rennen. Ben heel benieuwd wat jullie antwoorden zijn op bellefleurs laatste vragen..
Bellefleur
Dat is een hele lastige vraag omdat het zo'n moment opname is. Ben ik tevreden over het eind resultaat... meestal wel, soms even niet. Er zijn momenten dat ik enorm trots of ontroert ben en dan zijn er ook momenten dat ik dat helemaal niet ben. Dat ik me afvraag hoe ze zoiets kunnen doen, hoe ze zulke beslissingen kunnen nemen. Maar meestal ben ik wel tevreden. Ik heb wel veel spijt van een aantal dingen die ik heb gedaan tijdens hun jeugd. Verkeerde beslissingen die ik zelf heb genomen. Daar hebben zij alleen minder last van dan ik.
Maar ik ben zeker blij me hoe nu met ze gaat. Het zijn leuke en lieve mensen.
Over
de grote lijnen zeker! Uiteraard blijven het eigen persoonlijkheden met eigen beslissingen, denkwijzes en ook dat is mooi om te zien, zelfs al zou het mijn keuze niet zijn. Met jongste ben ik nog wat puntjes op de i aan het zetten, maar dat is er eentje die leert door knoeperhard op haar gezicht te gaan en zelfs dan......
Dat wordt voor mij een stukje acceptatie en ook dat ben ik nog aan het leren Verder fijne wereldburgers met een goed en loyaal karakter.
Resultaat
"En hoe kijken jullie naar jullie kinderen, zijn jullie tevreden over het 'product'? Is het geworden wat jullie hadden gehoopt? Zijn ze goed opgedroogd? Is het resultaat naar wens?"
Laat ik het zo zeggen: het is héél anders dan ik dacht. Je hebt toch een bepaald plaatje in je hoofd als je zwanger bent en als dat uiteindelijk heel anders wordt, bijvoorbeeld omdat de kinderen een autistische stoornis blijken te hebben, dan is dat op zijn zachtst gezegd even aanpassen.
Maar ik heb inmiddels het woord "normaal" uit mijn leven gebannen en de feiten geaccepteerd zoals ze zijn. En als die verwachtingen en wensen van vroeger allemaal zijn losgelaten, wordt het toch nog gezellig
Belle
Jouw laatste zin doet me ineens denken aan die Engelse film "Magnificent 7". Met een positief einde, vooral door de instelling van de moeder tegenover haar kinderen.
Ik heb ook heel wat verwachtingen en ideeën over de kinderen losgelaten. Ze zijn beide anders dan anders, om diverse redenen. Of het resultaat naar wens is? Niet zoals ik ooit gewenst had, maar ze zijn prima zoals ze zijn!
Rixt
Precies!
Sluit me aan
Mijn dochters in het algemeen gezien zijn prachtige vrouwen (aan het worden). Deels dankzij ons en deels ondanks ons. Als ze zich op dezelfde voet blijven doorontwikkelen komt het helemaal goed met ze.
Hun hart zit op de goede plaats. Ze zijn prettig in de omgang (thuis laten ze wel eens een humeurtje zien, maar ach wie niet?
) en ze hebben beiden veel vrienden.
Natuurlijk is niet alles perfect, dat mag je ook niet verwachten. Ik kan alleen maar hopen dat ze het zo verstandig mogelijk zullen aanpakken als ze eenmaal het huis uit zijn. En anders leren ze er ook weer van.
Tevreden?
of ik tevreden ben? moeilijke vraag.
mijn (nu 3 volwassen)kinderen zijn allemaal verschillend,vullen hun leven alledrie anders in,nemen soms beslissingen die ik zelf nooit zou nemen.
Ze kunnen me soms ontroeren,verrassen,laten schrikken,door hoe ze met dingen omgaan.
Maar door het onvoorwaardelijk houden van,kan ik alles accepteren en respecteren wat ze doen.Voor mij is het belangrijkste dat ze hun hart op de goede plaats hebben,en dat ze zelf tevreden zijn met hoe ze in het leven staan.
Erg tevreden
Onze kinderen zijn nu 26 en 24. Beiden klaar met de studie, hebben direct na de studie werk gevonden en wonen nu beiden in eenflatje, meer of minder alleen.
Volgens mij was de laatste stap het uit huis gaan met alle spullen. Onze dochter heeft tijdens de studie altijd op kamers gewoond en kwam veel thuis in het weekend. Nu is ze echt weg.
Ze vragen veel om advies over van alles en nog wat.
Het enige wat ik recentelijk nog deed en nog wel eens wil doen is kookles geven.
Ik kom uit Beieren, en de kinderen vinden bepaalde gerechten (van Oma en mij) erg lekker.
Ik wil niet dat ze, na mijn dood zeggen, had ik het maar geleerd om het zelf te maken.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Angelika
Goed van je! Zelf heb ik er inderdaad spijt van dat ik aan mijn moeder nooit bepaalde recepten heb gevraagd en zij kwam ook niet op het idee om het mij te leren.
Mooie vergelijking van tonny
Tonny:
"Wat mij betreft: het is hier zo goed als klaar. Maar er zijn weleens een paar losse eindjes af te hechten. Een enkele knoop te ontwarren. En dan valt er ineens weer een steek. Helemaal 'af' is het nooit, wederzijds trouwens, en dat houdt het levendig!"
Ik vind dat heel mooi gezegd van Tonny.
Ik ben kind van mijn ouders. En ook op mijn 48e levensjaar heb ik soms hun steun nodig om even die enkele knoop te ontwarren, die is ontstaan in mijn woelige leven. Daarom kan ik ze niet missen, die lieve ouders van mij (inmiddels 79 en 70 jaar).
Zelf heb ik een zoon van 17 en dochter van 14 jaar. Ze zijn in de laatste fase van het "kind zijn", genaamd de Puberteit. Volgend jaar behoort mijn zoon volgens de wet tot de volwassenen.. maar is hij het dan wel? Uiteraard kunnen ze zichzelf douchen, aankleden, eten (ook wat simpele gerechtjes koken), zelfstandig naar school en bijbaan gaan en dan weer thuiskomen en vrienden bezoeken. Ze zijn zelfstandige jonge mensen en hun hart is op de juiste plaats. Ik heb ze vooral geleerd om anderen in hun waarde te laten. Andere mensen te respecteren. Maar mijn taak als moeder is nog niet af. Ik merk nu dat ik langzaam de teugels laat vieren en hierin ook een sturende rol heb. Een paar voorbeelden.
Mijn dochter is nu in een leerproces om met vrienden om te gaan. Vrienden kunnen echte vrienden zijn of je merkt achteraf dat het niet zo is. En hoe ga je daarmee om? Hoe haal je toch wat positiefs uit? Zij is op dit moment aan het leren om haar teleurstelling en de boosheid die daaruit voortvloeit onder controle te krijgen. Daar heeft ze mijn hulp (van een ervaringsdeskundige, zoals ik, dus iemand die in het verleden met deze problemen geworsteld heeft) en eventueel ook van anderen nodig. Dat is een leerproces. Straks zal ze ook te maken hebben met (onbeantwoorde) liefdes en het samenwerken met collega's. En daar zullen ook mensen tussen zitten waar je niet zo goed mee om kan gaan... Ik ben blij dat ik, met mijn ervaring, haar hiermee mag ondersteunen.
Mijn zoon is een chaoot. Hij is een slechte planner en ik ben blij dat ik hem help om orde in zijn chaos te scheppen. Vriendschappen gaan hem goed af.
Wij hebben samen vaak hele goede gesprekken over verschillende (actuele) onderwerpen. Zij kunnen dan overgaan in discussies, waarbij ze hun mening goed kunnen ventileren. Zij leren hierdoor goed na te denken over zichzelf en het leven.
Ik hoop dat ze straks hun diploma's halen en zelfstandige mensen worden. Zelfstandig wonen en werken en dan eventueel een gezin stichten. Ook dan zullen zij behoefte hebben aan adviezen van een ervaringsdeskundige die hun hele leven heeft "gecoached"..
Kortom, mijn werk is nooit af. Je blijft je hele leven moeder...
