Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
Moxxie schreef op 20-04-2024 om 18:46:
[..]
Ik vond jouw eerste post behoorlijk aanvallend naar TO, terwijl ik alleen maar een bonus- of stiefmoeder lees die zich zorgen maakt om die jongen, en er verder expliciet bij schrijft dat het een lieve, onschuldige en dankbare jongen is en ook lief voor haar.
Of ouders het meestal het beste weten of niet staat er verder buiten, de uithaal naar TO was nogal onder de gordel.
Dat mag jij vinden Moxxie.
Het zorgen voor een kind dat misschien wat meer tijd nodig heeft om volwassen te worden en het kind daarin tegemoet komen kan ook een invulling voor ouders worden. Enerzijds de behoefte om zorg te geven maar ook de angst dat het kind het niet redt en het teveel uit handen te nemen. Een ouder moet ook kritisch naar zichzelf kijken van doe ik dit voor het kind of voor mijzelf. Ik vind dat ook duidelijk in de berichten van MamaE die zelf in die kindrol gezeten heeft en een dochter met autisme heeft en die bewust haar kind daar voor behoed
Dank jullie wel voor jullie reacties!
Het was moeilijk om het zo kort mogelijk voor te leggen, en daarom zal ik hier nog wat uitleg geven.
- Een diagnose is gesteld toen hij ergens in het midden van zijn lagere schoolperiode zat. Voor de concentratieproblemen heeft hij toen medicijnen gehad en is begeleid tot aan zijn eindexamen toe.
- Mijn stiefzoon heeft, met de hulp van zijn ouders, een vwo diploma gehaald, dus dom is hij niet. Hij is vreselijk goed met mobieltjes en computers, hij is autodidactisch, het is zijn grootste passie. Hij doet echter een andere opleiding (hij is zich aan het voorbereiden voor het conservatorium), die hij ook leuk vindt, maar waarvan ik niet zo zeker weet of dat succesvol zal zijn.... En dat kan ik goed inschatten omdat ik dezelfde opleiding heb gedaan. Ik ken de muziekwereld door en door, ik werk al 25 jaar in deze branche. Ik ken het niveau van mijn stiefzoon beter dan zijn ouders. Ik heb sterk het idee dat hij deze kant op wordt gestuurd omdat zijn ouders dat willen. Maar ik denk dat hij het zich niet realiseert wat een conservatoriumstudie inhoudt, hij weet ook niet wat hij ermee wil, hij vindt muziek maken gewoon leuk en that's it.
- Ik heb mijn man weleens voorgesteld om met een vriendin van ons, die psychologe is, te praten. Hij twijfelde toen even, maar zei dat hij dat niet zag zitten omdat dat niet kan achter de rug van zijn ex. En zijn ex is ERG dominant (mijn man is onder meer daarom van haar gescheiden en heeft er nog moeite mee om daarmee om te gaan).
- Ja, die nagelknipper... Mijn man knipt zijn nagels met een gewoon nagelschaartje, en dat is natuurlijk veel moeilijker! Toen ik zag dat stiefzoon er moeite mee had kocht ik een nagelknipper en die gebruikt hij nu. Trots liet hij zijn handen zien aan zijn vader "kijk pap, zelf geknipt!" Nu geen probleem, bij ons doet hij het zelf, maar bij zijn moeder nog steeds niet. Ik heb hem wel eens gezegd dat hij de nagelknipper mee mag nemen, maar dat durft hij niet.
- Zijn broer en zus zijn een stuk zelfstandiger en hebben een snellere ontwikkeling. Dat is ergens ook logisch omdat hun oudere broer alle aandacht nodig had en de tweeling meer zelf moest doen. Het zijn geweldige kinderen en accepteren hun broer zoals hij is. Een keer heeft mijn stiefdochter iets tegen me gezegd over voortrekkerij naar haar oudere broer toe. Dat heb ik toen ook tegen mijn man gezegd.
- Ik erger me wel aan de dierengeluidjes, ik kan het niet helpen. Hij staat 's ochtends op en zegt dat "Meeeeeec..." Dat betekent goedemorgen. Als ik alleen thuis ben dan doet hij het niet, en zegt dan gewoon Hooooi...
De meeste reacties zeggen dat ik me er beter buiten kan houden en dat had ik ook wel verwacht. Ik ben niet zijn moeder. Maar ik ben wèl al jaren zijn stiefmoeder en ik wil er zijn voor mijn stiefkinderen waar nodig. Mijn oudste stiefzoon gedraagt zich wat normaler buitenshuis. Maar hij is zó onschuldig, dat mensen misbruik van hem kunnen maken. Dat is de grootste angst van zijn vader, en terecht. Ook denk ik dat een potentiële vriendin af zou kunnen knappen door zijn kinderlijke gedrag thuis.
Nee, ik ben er niet bang voor om hem tot zijn 30e thuis te hebben. Dat zal waarschijnlijk zo zijn en daar heb ik allang vrede mee. Zijn ouders hebben een co-ouderschap: de kinderen een week bij papa, en een week bij mama. En dat zal voorlopig nog zo gaan, al zijn ze al 17 en 20 jaar.
Dank jullie wel voor reacties met eigen ervaringen, en ook van indrukken van buiten af. Ik zal me erbij neerleggen, zoals ik al dacht. Het kost me wel moeite om me niet in zijn studie in te mengen, want ik denk dat ik op dat gebied wel meer inzicht heb dan zijn ouders, maar ja. Komt tijd komt raad. Alleen jammer als hij ziet dat anderen een hoger niveau hebben dan hij. Bij iets van een informaticastudie zou hij degene zijn die met kop en schouders boven iedereen uitsteekt. Ik denk dat dat veel beter zou zijn voor zijn zelfvertrouwen.
Iemand van jullie zei dat ik het als compliment kan beschouwen dat hij zich in mijn bijzijn zo kinderlijk gedraagt. Ik heb idd geluk met mijn stiefkinderen. Tussen mijn kinderen en mijn man is het wel anders geweest, door toedoen van mijn ex. Maar nu is alles ok.
IMI-x2 schreef op 20-04-2024 om 19:15:
[..]
Alkereerst, ik ben het eens met je post, MamaE.
Maar ik wil toch even opmerken dat iemand met ADHD en/of ASS per definitie neurodivers is en dus geen normaal stel hersens heeft. 😉
Je hebt gelijk. Al vind ik het nog steeds lastig om zo naar mezelf en mijn kind te kijken.
MamaE schreef op 20-04-2024 om 20:28:
[..]
Je hebt gelijk. Al vind ik het nog steeds lastig om zo naar mezelf en mijn kind te kijken.
Anders is anders, niet slechter he!
Izza schreef op 20-04-2024 om 19:36:
Het grote probleem hier is dat de ouders niets doen of lijken te doen om hun kind dingen te leren. Juist jongeren met een beperking hebben extra hulp en ondersteuning nodig om in hun eigen tempo vaardigheden aan te leren. Het overnemen van taken is dus absoluut niet helpend.
Dus niet voor hem gaan nagelknippen. Maar zeggen "zullen we het samen oefenen"?
Dit irriteert me enorm. Hoe wil jij nu weten wat betreffende ouders allemaal wel en niet doen?
Een gemiddeld kind leert alles vanzelf, daar hoef je alleen maar ruimte voor te geven, groeien en bloeien doen ze dan vanzelf wel.
Een wat specialer kind moet je idd wellicht meer helpen met vaardigheden leren.
Maar ook als je daar wél heel veel tijd en moeite insteekt (terwijl je natuurlijk net zo veel of weinig tijd en energie hebt als een ouder van meer gemiddeld kind!) dan gebeurt het vaker dat zaken nog niet kunnen, het erg hardnekkig blijft, kind dwars gaat liggen etc etc. Dus je gaat keuzes maken, dat is niet anders. En dan laat je zaken liggen. Want je wil ook nog andere dingen met je leven, het leuk hebben samen enz.
Hoe dan ook vind ik echt dat we weer wat meer vertrouwen mogen gaan hebben in elkaar als mede ouder. Er gelijk van uitgaan dat als kind zich niet perfect gedraagt de ouder dus er niks van heeft gebakken vind ik nogal makkelijk en giftig.
Ik ben het deels ermee eens dat je je er niet mee moet bemoeien, maar anderzijds toch niet. Hij is volwassen en heeft een vwo-diploma. Op die leeftijd kun je wel wat positieve en realistische feedback en goede raad gebruiken als het gaat om je capaciteiten en studiekeuze. En niet alleen van je ouders. Je man en je stiefzoon weten toch wat jouw opleiding en werk is. Willen zij niet weten wat jij van die conservatoriumstudie denkt? Je hoeft het hem niet tegen te maken. Maar ik zou het wel vreemd vinden als het helemaal niet wordt besproken.
Euphoria schreef op 20-04-2024 om 19:36:
[..]
Dat mag jij vinden Moxxie.
Ze is niet de enige Euphoria. Categorie onvriendelijke uithaal.
Ik lees veel vermijdend gedrag. Ouders die vermijden. Een man die de confrontatie met ex vermijdt. Jij die het gesprek met man vermijdt.
Vermijden is een strategie die in het leven best wel zinvol kan zijn. Het houdt het ogenschijnlijk harmonieus. Maar deze kop in het zand steek manier kan ook later op het bordje terugkomen. Dan blijkt dat er misschien wél meer met zoon aan de hand was. Maar doordat zoon ouders heeft die dit niet hebben willen zien, heeft zoon dan niet de juiste hulp gekregen. Waarbij juist niet per se gelijk staat aan het zijn zoals de wereld voorschrijft. Maar kan me bijna niet anders voorstellen dan dat oudste zoon zelf ook steeds meer gaat merken dat hij afwijkend is tov leeftjidsgenoten en achterblijft. Dan kan het heel veilig zijn om zichzelf steeds verder terug te trekken in het bekende ouderlijke nest. Maar zijn jongere tweeling sibs vliegen een keer uit en dan zit hij zijn vader nog miauwend kopjes te geven tijdens het eten?
Wat denk je te kunnen mogen verwachten qua ontwikkeling? Of ben je er helemaal senang mee dat hij met 40 jaar nog thuiswoont en tussen jullie inzit op de sofa? Ik zou toch dat gesprek eens voeren met je man. Niet omdat hij een bepaalde ontwikkeling uit MOET. Maar het is best wel handig om wat meer inzicht in hem te krijgen. Misschien kan hij het met wat aanmoediging prima. Waarom zou je hem dat willen onthouden?
Ben het wel eens met je man dat dit niet kan zonder medeweten van zijn moeder.
Gabri schreef op 20-04-2024 om 18:34:
[..]
En als jullie ook een poes in huis nemen, kan hij bij jullie die poes kroelen ipv zijn vader.😉
Desnoods een poes uit asiel voor de proef.
Je kan ook vragen of hij blij zou zijn met een hond omdat hij daarmee kan wandelen.
Maar uit je antwoord lijkt het alsof de jongeman veel om dieren geeft. De zorg voor dieren werkt voor sommige mensen heel ontspannend/ therapeutisch.
Verder heeft hij best humor als hij zijn huisgenoten groet met een ‘Meeeec’ alsof jullie schapen zijn. Maar hij is niet gek; hij heeft drommels goed in de gaten waar en bij wie dat hij die grap niet moet uithalen. Heb je wel eens ‘Meeeech’ terug gezegd? Mogelijk dat je je er dan minder aan gaat irriteren als je er de grap van inziet.
En, geef hem een eigen nagelknipper die hij bij zijn moeder thuis kan laten. Hij is niet voor niets trots dat hij dat nu zelf doet. Hij kan toch op zijn slaapkamer zijn nagels doen, daar heeft hij toch haar toestemming niet voor te vragen. Misschien is ze wel blij als ze ziet dat hij dat het tegenwoordig zelf prima af gaat.
Mogelijk dat de tweeling hem hierbij kan helpen door hun moeder uit te leggen dat hun broer dit al enige tijd gewoon zelf kan.
Hoe vaak kan een mens eigenlijk zijn nagels knippen 
?
(Ik knip die dingen om de paar weken.)
Als mam die nagels zo belangrijk vindt ... haar probleem in haar week.
Bolmieke schreef op 20-04-2024 om 20:17:
Het zorgen voor een kind dat misschien wat meer tijd nodig heeft om volwassen te worden en het kind daarin tegemoet komen kan ook een invulling voor ouders worden. Enerzijds de behoefte om zorg te geven maar ook de angst dat het kind het niet redt en het teveel uit handen te nemen. Een ouder moet ook kritisch naar zichzelf kijken van doe ik dit voor het kind of voor mijzelf. Ik vind dat ook duidelijk in de berichten van MamaE die zelf in die kindrol gezeten heeft en een dochter met autisme heeft en die bewust haar kind daar voor behoed
Deze reactie vind ik ook heel goed. Denk dat daar een belangrijke kern in zit.
Diyer schreef op 20-04-2024 om 22:06:
[..]
Ze is niet de enige Euphoria. Categorie onvriendelijke uithaal.
Nogmaals, dat mag. Ik heb mijn kijk op dit verhaal.
Zo veel mensen, zo veel meningen. Daarvoor is dit forum immers bedoeld.
Allemaal gezellig met elkaar eens zijn is niet de realiteit.
Gabri schreef op 20-04-2024 om 20:18:
Dank jullie wel voor jullie reacties!
Het was moeilijk om het zo kort mogelijk voor te leggen, en daarom zal ik hier nog wat uitleg geven.
- Een diagnose is gesteld toen hij ergens in het midden van zijn lagere schoolperiode zat. Voor de concentratieproblemen heeft hij toen medicijnen gehad en is begeleid tot aan zijn eindexamen toe.
- Mijn stiefzoon heeft, met de hulp van zijn ouders, een vwo diploma gehaald, dus dom is hij niet. Hij is vreselijk goed met mobieltjes en computers, hij is autodidactisch, het is zijn grootste passie. Hij doet echter een andere opleiding (hij is zich aan het voorbereiden voor het conservatorium), die hij ook leuk vindt, maar waarvan ik niet zo zeker weet of dat succesvol zal zijn.... En dat kan ik goed inschatten omdat ik dezelfde opleiding heb gedaan. Ik ken de muziekwereld door en door, ik werk al 25 jaar in deze branche. Ik ken het niveau van mijn stiefzoon beter dan zijn ouders. Ik heb sterk het idee dat hij deze kant op wordt gestuurd omdat zijn ouders dat willen. Maar ik denk dat hij het zich niet realiseert wat een conservatoriumstudie inhoudt, hij weet ook niet wat hij ermee wil, hij vindt muziek maken gewoon leuk en that's it.
- Ik heb mijn man weleens voorgesteld om met een vriendin van ons, die psychologe is, te praten. Hij twijfelde toen even, maar zei dat hij dat niet zag zitten omdat dat niet kan achter de rug van zijn ex. En zijn ex is ERG dominant (mijn man is onder meer daarom van haar gescheiden en heeft er nog moeite mee om daarmee om te gaan).
- Ja, die nagelknipper... Mijn man knipt zijn nagels met een gewoon nagelschaartje, en dat is natuurlijk veel moeilijker! Toen ik zag dat stiefzoon er moeite mee had kocht ik een nagelknipper en die gebruikt hij nu. Trots liet hij zijn handen zien aan zijn vader "kijk pap, zelf geknipt!" Nu geen probleem, bij ons doet hij het zelf, maar bij zijn moeder nog steeds niet. Ik heb hem wel eens gezegd dat hij de nagelknipper mee mag nemen, maar dat durft hij niet.
- Zijn broer en zus zijn een stuk zelfstandiger en hebben een snellere ontwikkeling. Dat is ergens ook logisch omdat hun oudere broer alle aandacht nodig had en de tweeling meer zelf moest doen. Het zijn geweldige kinderen en accepteren hun broer zoals hij is. Een keer heeft mijn stiefdochter iets tegen me gezegd over voortrekkerij naar haar oudere broer toe. Dat heb ik toen ook tegen mijn man gezegd.
- Ik erger me wel aan de dierengeluidjes, ik kan het niet helpen. Hij staat 's ochtends op en zegt dat "Meeeeeec..." Dat betekent goedemorgen. Als ik alleen thuis ben dan doet hij het niet, en zegt dan gewoon Hooooi...
De meeste reacties zeggen dat ik me er beter buiten kan houden en dat had ik ook wel verwacht. Ik ben niet zijn moeder. Maar ik ben wèl al jaren zijn stiefmoeder en ik wil er zijn voor mijn stiefkinderen waar nodig. Mijn oudste stiefzoon gedraagt zich wat normaler buitenshuis. Maar hij is zó onschuldig, dat mensen misbruik van hem kunnen maken. Dat is de grootste angst van zijn vader, en terecht. Ook denk ik dat een potentiële vriendin af zou kunnen knappen door zijn kinderlijke gedrag thuis.
Nee, ik ben er niet bang voor om hem tot zijn 30e thuis te hebben. Dat zal waarschijnlijk zo zijn en daar heb ik allang vrede mee. Zijn ouders hebben een co-ouderschap: de kinderen een week bij papa, en een week bij mama. En dat zal voorlopig nog zo gaan, al zijn ze al 17 en 20 jaar.
Dank jullie wel voor reacties met eigen ervaringen, en ook van indrukken van buiten af. Ik zal me erbij neerleggen, zoals ik al dacht. Het kost me wel moeite om me niet in zijn studie in te mengen, want ik denk dat ik op dat gebied wel meer inzicht heb dan zijn ouders, maar ja. Komt tijd komt raad. Alleen jammer als hij ziet dat anderen een hoger niveau hebben dan hij. Bij iets van een informaticastudie zou hij degene zijn die met kop en schouders boven iedereen uitsteekt. Ik denk dat dat veel beter zou zijn voor zijn zelfvertrouwen.
Iemand van jullie zei dat ik het als compliment kan beschouwen dat hij zich in mijn bijzijn zo kinderlijk gedraagt. Ik heb idd geluk met mijn stiefkinderen. Tussen mijn kinderen en mijn man is het wel anders geweest, door toedoen van mijn ex. Maar nu is alles ok.
Je klinkt als een betrokken en liefdevolle stiefouder, TO, en ik denk dat je een toegevoegde waarde kunt zijn in het leven van stiefzoon. Juist omdat je een andere blik hebt. Het is voor alle opgroeiende kinderen mooi als er meerdere volwassenen een rol spelen, aan wie zij zich kunnen spiegelen, die hen een nieuw blik op het leven en henzelf geven. Zijn ouders zijn natuurlijk niet perfect en het kan zomaar zijn dat zij wat te lang zijn blijven hangen in hem beschermen. Als het je lukt om op een niet-oordelende manier een fijne rol in zijn leven te spelen, dan is daar niets mis mee. En het klinkt alsof je daar voorzichtig mee om springt. Het kan best zijn dat zijn vader hierdoor op termijn ook met nieuwe ogen naar zijn zoon gaat kijken en in kleine stapjes meer zelfstandigheid gaat stimuleren.
Overigens, als er sprake is van neuro divergentie bij stiefzoon, dan kan het zomaar zijn dat zijn moeder's dominante gedrag ook een oorsprong in neuro divergentie heeft. Dat zet dingen misschien wat in perspectief.
