Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
Euphoria schreef op 20-04-2024 om 14:57:
[..]
Ik sla aan op de manier waarop ze zaken vertaald en verwoord. Ik ben nog steeds van mening dat die betrokkenheid niet zo groot en onvoorwaardelijk is dan ze doet overkomen.
Ik voed mijn dochter onvoorwaardelijk op (naar Alfie Kohn), maar onvoorwaardelijkheid naar je stiefkinderen is ook wel een utopie.
Ik vind haar bericht beter overkomen dan ik zelf zou kunnen bij zulk gedrag van mijn stiefkind. En dan eigenlijk vooral bij de achteloosheid van vader daarbij.
Maar ze reageert verder niet veel nog.
Euphoria schreef op 19-04-2024 om 17:18:
Het eerste dat in mij opkomt: Wie ben jij om zo hoog van de toren te blazen op deze uiterst onprettige wijze?
Het tweede dat in mij opkomt: Is er sprake van een diagnose? Hier lijkt meer aan de hand en ik ben blij voor deze jongen dat hij ouders heeft die zo om hem geven. Hij kan een stiefmoeder die zo doet als jij niet gebruiken.
Wie ben jij om zo heftig te reageren. Voel je persoonlijk geraakt?
TO verwoord het netjes en oprecht. Niets onprettig en hoog van de toren tenzij je er emoties bij hebt omdat je zelf 8n een vergelijkbare situatie zit wellicht.
MamaE schreef op 19-04-2024 om 22:07:
Ik verbaas me eerlijk gezegd wel over de hoeveelheid mensen die dit gedrag van een twintigjarige normaal en/of begrijpelijk zouden vinden en het volledig accepteren en faciliteren. Het is geen peuter/kleuter meer, maar zo wordt hij nu wel behandeld en hij lijkt dat zelf ook normaal te vinden.
Er zit nog heel veel tussen met 18 jaar met ruzie uit huis gaan en op je twintigste knuffelen met je vader alsof je een getrouwd stel bent.
Dat heeft ook niks met jaloezie te maken, maar zulk gedrag is aan tafel in gezelschap écht niet gepast. En al helemaal niet op die leeftijd.
Vinden zijn broers/zussen dit geen vreemd gedrag en zeggen ze er niks van?
Mwah. Het knuffelen daar zit ik niet zo mee en kijk ik ook niet zo van op. Het nagels knippen komt op mij wel bijzonder over.
Ik denk dat heel veel kinderen in bepaalde opzichten langer kinderlijk blijven dan je vooraf zou denken, als ze die gelegenheid krijgen. Als je als ouder vindt dat je kind niet zo kinderachtig moet doen of besluit dat een jongen vanaf 12 jaar geen kusjes meer krijgt van zijn ouders, dan zullen je kinderen dat niet meer doen en die overtuiging overnemen. Maar wie bepaalt dat, en is het erg voor de wereld? Ik denk het niet. Liever zo dan een 15-jarige die alle avonden de hort op is en meer 'volwassen' dingen doet dan je zou wensen. Ik zie in mijn omgeving ook een aantal jongvolwassenen in het ASS spectrum die laat zijn met volwassen worden trouwens. Wat wou je eraan doen?
Hier ook zeer zachtaardige lieve jongens van 15 en 18 en die knuffelen ook (nog steeds?) graag. Met hun vader hebben ze zo hun rituelen/maniertjes en met mij weer anders. Geen dierengeluidjes maar weer andere dingen die kinderachtig lijken voor een buitenstaander. Die van 18 knuffelt tegenwoordig minder met ons maar is nog erg verknocht aan zijn tutteltje en die van 15 lijkt het af en toe heel fijn te vinden om klein te zijn en wil dan op schoot met een dekentje enzo. Wel kunnen ze beide heel goed zelfstandig zijn en goed voor zichzelf zorgen en ze vertonen hun intieme kinderlijke gedrag alleen als ze thuis zijn in vertrouwd gezelschap. Misschien moet TO het zien als een compliment dat haar stiefzoon zich zo gedraagt waar zij bij is.
Moirmel schreef op 20-04-2024 om 15:38:
[..]
En dat baseer jij op het minieme dat haar gepost is? En weer die klassieke uithaal naar de stiefouder.
Kan me de zorgen van To goed voorstellen. Hier stiefzoon met ass van 11 en ook deze is vrij kinderlijk voor zijn leeftijd. Ook is er qua opvoeding wat verschil met mijn partner, waar zij hem meer bemoederd en ik meer op zelfstandigheid aanstuur. Als ik de afgelopen zeven jaar overkijk ben ik het eigenlijk altijd geweest die aanstuurde op zelfstandigheid, van zelf zijn billen afkuisen toen hij vier was tot recent zichzelf afdrogen na het douchen (dat is het niveau waar we zitten).Het komt misschien voor een buitenstaander allemaal wel lief en schattig over, maar zelf kijk ik met een bang hart uit naar het moment dat hij naar de middelbare school gaat en het plots niet meer normaal is om pakweg knuffels mee naar school te nemen of zelf je vlees niet te kunnen snijden.
@To, geen tips omdat wij nog in een jongere fase zitten, maar ik kan je zorgen wel begrijpen. Hier houden we er zeker rekening mee dat stiefzoon bij ons zal blijven wonen en dat we later in de richting van begeleid wonen moeten kijken als voor ons de zorgen te veel worden.
Ik haal nooit specifiek uit naar een stiefouder. Wat een onzin. Dat bagatelliseren is slachtoffergedrag. Daar hou ik ook al niet van.
krulliebollie schreef op 20-04-2024 om 16:17:
[..]
Wie ben jij om zo heftig te reageren. Voel je persoonlijk geraakt?
TO verwoord het netjes en oprecht. Niets onprettig en hoog van de toren tenzij je er emoties bij hebt omdat je zelf 8n een vergelijkbare situatie zit wellicht.
Neen, ik voel mij niet persoonlijk geraakt.
Euphoria schreef op 20-04-2024 om 17:28:
[..]
Ik haal nooit specifiek uit naar een stiefouder. Wat een onzin. Dat bagatelliseren is slachtoffergedrag. Daar hou ik ook al niet van.
Ik snap wel wat hij bedoelt. Als stiefouder dien je volkomen apathisch te zijn richting kind en je mag vooràl geen mening hebben, laat staan je ergens mee bemoeien. Je hoort alleen direct het toneel te verlaten indien kind dat wenst, of als een ander denkt dat dat in het belang van kind zou zijn.
Moxxie schreef op 20-04-2024 om 18:24:
[..]
Ik snap wel wat hij bedoelt. Als stiefouder dien je volkomen apathisch te zijn richting kind en je mag vooràl geen mening hebben, laat staan je ergens mee bemoeien. Je hoort alleen direct het toneel te verlaten indien kind dat wenst, of als een ander denkt dat dat in het belang van kind zou zijn.
Tuurlijk hoeft een stiefouder zo niet te zijn. Wat mij betreft is een stiefouder een volwaardig opvoeder, echter is het aan de “echte” ouders om te beslissen hoe de opvoeding vorm krijgt. Zij weten vaak beter wat een kind nodig heeft. Zij kennen kind vanaf de geboorte.
Net zo goed geld dat ook voor de kinderen van Gabri, waar zij en de vader van haar kinderen meer zeggenschap over opvoeden hebben.
Flanagan schreef op 20-04-2024 om 14:41:
@Gabi, zou de jongen baat hebben bij de aanschaf van een hond waar hij zijn liefde en aandacht aan kan geven, waar hij verantwoordelijkheidsgevoel mee ontwikkelt, die hij eten gaat geven omdat zijn hond anders honger krijgt; een middel om meer van hem te vragen?
Mogelijk is het zorgen voor de hond juist hetgeen waar hij veel aan heefT. Dat betekent niet dat hij meteen alles heeft te doen, maar gelijkelijk aan. Iets dat hem het gevoel van waardering bezorgt.
Hij heeft bij zijn moeder thuis een poes! 
Gabri schreef op 20-04-2024 om 18:31:
[..]
Hij heeft bij zijn moeder thuis een poes!
Euphoria schreef op 20-04-2024 om 18:29:
[..]
Tuurlijk hoeft een stiefouder zo niet te zijn. Wat mij betreft is een stiefouder een volwaardig opvoeder, echter is het aan de “echte” ouders om te beslissen hoe de opvoeding vorm krijgt. Zij weten vaak beter wat een kind nodig heeft. Zij kennen kind vanaf de geboorte.Net zo goed geld dat ook voor de kinderen van Gabri, waar zij en de vader van haar kinderen meer zeggenschap over opvoeden hebben.
Ik vond jouw eerste post behoorlijk aanvallend naar TO, terwijl ik alleen maar een bonus- of stiefmoeder lees die zich zorgen maakt om die jongen, en er verder expliciet bij schrijft dat het een lieve, onschuldige en dankbare jongen is en ook lief voor haar.
Of ouders het meestal het beste weten of niet staat er verder buiten, de uithaal naar TO was nogal onder de gordel.
Voor de mensen die het nog niet weten; zowel ikzelf als mijn dochter hebben autisme.
Ik snap dat volwassen worden soms meer tijd kost. En juist daarom is het zaak om dat wél te stimuleren en tegelijkertijd ook een veilige haven te bieden om te ontprikkelen.
Alleen kan dat ook onder voorwaarden en gelimiteerd. Ik heb er niks tegen om te knuffelen met je ouders, maar dat hoeft niet in ieders bijzijn, aan tafel en met dierengeluiden. Een kind van 20 met een normaal stel hersens zou dat moeten kunnen begrijpen.
Een medeforummer heeft mij wel eens gezegd 'bij kinderen met autisme gaan veranderingen en ontwikkeling vaak niet vanzelf. Waar andere kinderen op een gegeven moment uit zichzelf stoppen met bepaalde gedragingen, of omdat ze aanvoelen dat het sociaal gezien niet meer geaccepteerd is, hebben kinderen met autisme daar hulp bij nodig en komt er ook niet zomaar iets voor in de plaats. Daar hebben ze een zetje vanuit de omgeving bij nodig'.
Moirmel legt dat denk ik goed uit; zijn stiefzoon zet ook niet uit zichzelf stappen in zijn ontwikkeling en vindt het wel makkelijk als zijn moeder zijn billen nog zou vegen en hem zou wassen en afdrogen en aankleden etc. Moeder vindt dat wellicht prima en doet het met liefde. Toch is dat niet in het belang van het kind, want op school moeten ze zichzelf ook kunnen aan- en uitkleden voor de gymles en zelfstandig naar de wc gaan.
Ik vind het daarom goed dat Moirmel zijn stiefzoon dat wel leert.
Ik was zelf ook zo'n kind dat het wel makkelijk vond dat alles voorgedaan werd. Als ik net wakker was, werd er al gevraagd wat ik op de boterham wilde en als ik beneden kwam stond het klaar. Ik werd aangekleed en gewassen en afgedroogd tot ik een jaar of negen was. Toen heeft school tegen mijn ouders geklaagd over mijn gebrekkige zelfredzaamheid, terwijl ze wisten van mijn diagnose. Op mijn vijftiende moest ik ruzie maken om zelf mijn brood te mogen smeren en zelf mijn kleding klaar te leggen. Want 'het kost weinig moeite'. Klopt, maar het is niet de verantwoordelijkheid van de ouders op die leeftijd. En het concept verantwoordelijkheid is nogal lastig voor ze.
Ik heb daarom zelf juist radicaal ingezet op eigen verantwoordelijkheid, zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Al voordat ik wist dat mijn kind ook autisme heeft, maar ze kan het prima aan en ze weet ook waar de verwachtingen liggen.
MamaE schreef op 20-04-2024 om 18:54:
Een medeforummer heeft mij wel eens gezegd 'bij kinderen met autisme gaan veranderingen en ontwikkeling vaak niet vanzelf. Waar andere kinderen op een gegeven moment uit zichzelf stoppen met bepaalde gedragingen, of omdat ze aanvoelen dat het sociaal gezien niet meer geaccepteerd is, hebben kinderen met autisme daar hulp bij nodig en komt er ook niet zomaar iets voor in de plaats. Daar hebben ze een zetje vanuit de omgeving bij nodig'.
Hier ben ik het helemaal mee eens, maar daarnaast kan nog steeds bestaan dat het gaat zoals TO aangeeft zonder dat dit meteen een probleem hoeft te zijn of niet normaal.
Misschien doet haar stiefzoon dat kroelen en knuffelen allen thuis en niet buitenhuis, en heeft hij geleerd wat sociaal acceptabel is maar voelt hij zich thuis vrij om toch aan deze behoefte toe te geven. Alleen is met de komst van TO als nieuwe vriendin ineens de buitenwereld naar binnen gekomen.
En wat betreft de zelfstandigheid van stiefzoon kan het ook zomaar zijn dat het compenseren van ouders ooit heel functioneel was en nu misschien iets minder functioneel is maar dat zij daar wat langer in zijn blijven hangen. Patronen zo zijn ingesleten. En het kan ook best zijn dat de frisse blik van TO daarbij wat kan helpen om daar op een andere manier te gaan kijken. Maar dat maakt het nog niet perse een (groot) probleem.
MamaE schreef op 20-04-2024 om 18:54:
Voor de mensen die het nog niet weten; zowel ikzelf als mijn dochter hebben autisme.
...
Alleen kan dat ook onder voorwaarden en gelimiteerd. Ik heb er niks tegen om te knuffelen met je ouders, maar dat hoeft niet in ieders bijzijn, aan tafel en met dierengeluiden. Een kind van 20 met een normaal stel hersens zou dat moeten kunnen begrijpen.
Alkereerst, ik ben het eens met je post, MamaE.
Maar ik wil toch even opmerken dat iemand met ADHD en/of ASS per definitie neurodivers is en dus geen normaal stel hersens heeft. 😉
@MamaE:
Iets wat ik in gedachten probeer te houden is mijn ervaring met mijn broer (ook ass). Hij was ook zo'n kind dat mentaal wat jonger bleef en waar mijn moeder veel voor zorgde. Helemaal prima, maar op de middelbare school had hij onvoldoende de capaciteiten om voor zichzelf op te komen, gevolg: jaren zwaar gepest, ingezet door dealertjes, bedreigd en misbruikt. Op zijn zestiende is hij compleet gestopt met school.
Net die ervaring maakt het dat ik het belangrijk vind om te werken aan die zelfredzaamheid, want thuis kunnen we de zaken wel aanpassen maar in de buitenwereld is dat niet steeds het geval.
Het grote probleem hier is dat de ouders niets doen of lijken te doen om hun kind dingen te leren. Juist jongeren met een beperking hebben extra hulp en ondersteuning nodig om in hun eigen tempo vaardigheden aan te leren. Het overnemen van taken is dus absoluut niet helpend.
Dus niet voor hem gaan nagelknippen. Maar zeggen "zullen we het samen oefenen"?
