Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
Ik zou me er vooral geen zorgen over maken. Als deze jongen normaal intelligent is, dan lukt het hem vast om voor zichzelf te zorgen als hij dat moet. Misschien met een uitglijertje hier of daar, maar he, iedereen maakt fouten en leert daarvan!
Ik heb zelf een zoon met ADD (en ASS) en merk dat hij wat langer de tijd nodig heeft om 'uit te rijpen'. Hij is nu 24 en het begint erop te lijken dat hij nu de puberteit achter zich heeft gelaten.
Je kunt wat vinden van het curlingouderschap van zijn ouders, maar ik zou me daar buiten houden. Zeker op wat moeder doet heb je geen invloed. En je man heb je er al op aangesproken en die ziet geen probleem. Ga dat er dan ook niet van maken.
En over het kroelen: mijn dochter van 21 komt nog iedere avond bij ons op bed stoeien met haar vader. Behalve dat het mij soms irriteert als we net een serie aan het kijken zijn, vind ik het alleen maar fantastisch dat ze zo'n band hebben. Ik was zelf met net 18 al met ruzie het huis uit, dus ik tel echt mijn zegeningen dat we met beide kinderen een goede relatie hebben. Ik raad jou ook aan te focussen op het goede. Dat is er genoeg als ik je post zo lees!
Zoals je je stiefzoon beschrijft, heeft hij veel overeenkomsten met mijn zoon. Die is de 20 voorbij en hij heeft ASS (met AD(H)D). Hij is intelligent en welwillend, maar ook een enorme chaoot en emotioneel jonger dan zijn leeftijd. Zijn ontwikkeling verloopt een stuk trager dan die van zijn zusje. Zij is net 18 en zit op kamers. Het verschil is best pijnlijk, voor mij, maar natuurlijk vooral voor hem!
Je kunt er maar het beste van uitgaan dat het onvermogen is, geen onwil of luiheid. Misschien kun je samen met je man je eens inlezen in ADHD (en ASS) en wat dat voor gevolgen heeft. Dan begrijp je hem beter.
Verder raad ik je dringend aan de opvoeding aan zijn ouders over te laten. Deze kinderen krijgen al zoveel onbegrip over zich heen en worden al zo overvraagd, dat het heel fijn zou zijn als er een volwassene aan de zijlijn staat die hem accepteert zoals hij is en niet ook nog aan hem gaat duwen en trekken.
Als je denkt dat er professionele hulpverlening nodig is (autisme/ADHD-coach oid) dan kun je je man daarop wijzen, maar hou je er verder buiten en geniet van de mooie, lieve kanten van je stiefzoon.
Ja hier moet je je bij neerleggen. Ik zeg niet dat sommige dingen niet zorgelijk zijn hoor. Het is alleen jouw plaats en taak niet. Wel de plaats en taak van de vader. Hoe staat hij er in?
Beetje makkelijk om alles op de zogenaamd dominante moeder te schuiven. Waarom leert hij zijn zoon niet een nagelknipper te gebruiken? Laat hij het bij zijn ex zowel als bij jou een beetje aan de vrouwen over om dingen voor te doen?
Natuurlijk kan je wel aangeven als er dingen zijn die jij vervelend vindt in jouw huis zoals niet opruimen en zo.
Wonen jullie samen? Zo ja dan zit je in een lastige positie. Sterkte
Volgens mij heb je een probleem/ irritatie met je man iov je stiefzoon.
Vindt je dat hij de opvoeding anders moet doen?
Dat mag he
Ik zou mij hier ook aan irriteren. Je wilt je kinderen zelfstandig maken
Toch?
Heeft zoon een diagnose??
Ik vind het gedrag wat je beschrijft wel degelijk zorgelijk voor iemand van twintig. Een knuffel met je ouders is prima, maar tijdens het eten tussen ongeveer elke hap door? Dat hebben wij nooit gedaan, ik vind het ook niet gepast en zeker niet in gezelschap. Mijn man en ik zijn ook niet intiem tijdens de maaltijd.
Het ding met keuzes maken en verantwoordelijkheid nemen is dat dat wel iets is dat je moet leren. Dat begint al met laten kiezen wat ze op brood willen, wat ze aan willen, welke sport ze willen doen, welke kinderen ze leuk vinden om mee te spelen en later wat ze willen studeren, wat voor werk ze willen doen, etc.
Deze jongen heeft dat blijkbaar nooit geleerd en dat is wel degelijk zorgelijk. Want dingen als een agenda bijhouden, jezelf verzorgen en voor jezelf zorgen is wel degelijk belangrijk. Als hij over een paar jaar gaat werken, kan zijn moeder ook niet meer alles voor hem bijhouden en regelen. Iemand die zo onzelfstandig en afhankelijk is, zie ik ook geen gezonde relatie hebben.
En zelfs als er sprake is van autisme/ad(h)d of een ander stoornis is het belangrijk om in te zetten op zelfstandigheid en ontwikkeling. Het is vanuit hem misschien onvermogen, maar dat wordt op deze manier ook in stand gehouden.
Er gaan twee boodschappen vanuit; wij doen dit want je kunt dit niet zelf en dit en dit en dit is de taak van de ouders/de moeder.
We weten niet of deze jongen een stoornis heeft. Hij is blijkbaar nooit getest. Maar ook met een stoornis zijn jongeren leerbaar. En moet worden toegewerkt naar zelfstandigheid. Hoe ver ze uiteindelijk komen is per jongere natuurlijk verschillend. Maar het betuttelen en bewust klein houden is voor geen enkel kind goed.
Wat ik hier lees is dat ouders weinig tot niet stimuleren in zelfstandigheid. Terwijl dit een vormende leeftijd is om zaken te leren. Hij heeft ook geen hulpverlening (een professional pakt dit echt wel anders aan). Natuurlijk doen ze dit uit goedheid. Maar als partner zou ik hier best op afknappen als ik eerlijk ben. Die jongen kan er weinig aan doen. Maar het gedrag van jouw partner is niet goed. Hij geeft geen grenzen aan. Gaat er volledig in mee. En denk aan je eigen toekomst. Wil jij hem tot zijn 30e of verder nog in huis hebben wonen? Als een volwassen kind? Op een gegeven moment willen jullie toch ook een eigen leven samen opbouwen en niet continu met hem rekening moeten houden of hem volledig verzorgen? Jij hebt niets over hem te zeggen. Maar een goede partner neemt jouw zorgen wel serieus. Wuift hij alles weg? Dan is het aan jou om zo'n toekomst te accepteren of andere keuzes te maken (bijvoorbeeld je eigen woning en gaan latten).
Koester vooral de onderlinge relaties die goed zijn! Op deze leeftijd in een samengesteld gezin is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Verder sluit ik me aan bij de anderen.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Overigens helpen wij zoon nog steeds (hij is 24 intussen) met zijn schoolwerk, al wordt dat, nu hij een opleiding heeft gevonden waar hij het echt naar zijn zin heeft en hij eindelijk is uitgerijpt, wel rap minder. Dat heeft niks met dominantie te maken, wel alles met het onvermogen van zoon om overzicht te krijgen. Hij raakte in paniek als hij het niet overzag en blokkeerde dan totaal. We moesten hem met heel veel dingen echt aan het handje nemen, opdrachten in hele kleine brokken opsplitsen en hem iedere keer weer helpen om een volgende stap te zetten.
Die intensieve begeleiding heeft wel opgeleverd dat hij het nu wel zelfstandig kan én op tijd aan de bel durft te trekken als het toch mis dreigt te lopen. Wij hebben hem nooit veroordeeld als het een keer niet lukte en altijd alle zeilen bijgezet om hem niet vast te laten lopen. Dat zullen veel mensen vast ook curlingouders noemen. En dat waren (zijn?) we ook. Maar kinderen als onze zoon leren niet van 'op hun bek gaan'. Integendeel, het kleine beetje zelfvertrouwen dat ze hebben is dan ook zo verdwenen. En dan doen ze maar helemaal niks meer... Dan liever jarenlang hem intensief begeleiden. En het is dus best goed gekomen met hem. Hij is nu de beste van zijn jaar en doet best veel in huis. Intussen zelfs zonder dat we erom hoeven te vragen.
Tsja zoals je het omschrijft klinkt hij bijna verstandelijk beperkt. Als dat niet zo is dan loslaten en aan de ouders overlaten. Als dat wel zo is dan ook loslaten en aan de ouders overlaten.
Ik krijg er wel Kees Moma vibes van, een kind dat niet volwassen wordt en ouders die dat graag zo houden. Een soort wurgomhelzing, in stand gehouden door de drie partijen met het kind als slachtoffer.
Het zou de ouders sieren als ze hem meer richting zelfstandigheid bewegen en hem niet steeds wijsmaken dat hij dat absoluut niet kan.
Er zit echt nog wel wat tussen pardoes in het diepe gooien en zo klein houden. Je kunt ook voorzichtig nudgen, en je kind zelfvertrouwen op laten doen door kleine stapjes die eerst heel eng lijken maar toch goed gaan.
Hoe dan ook, het is aan de ouders en niet aan TO om hier iets aan te doen. Al hoeft TO ook niet mee te gaan in het frame, dus jij kunt hem wel gewoon behandelen als een kerel van 20, en hem laten beslissen wat hij wil drinken.
Ik zou het wel een keer aankaarten bij mijn partner trouwens, ik vind het onaardig tegenover het kind om hem niet de kans te geven uit te vliegen en zijn eigen fouten te maken. Dat je man het "wel schattig" vindt is goed en aardig, maar daar is die jongen niet mee geholpen. Een kind is geen knuffeldier maar een mens die de kans moet krijgen om uit te groeien.
Dus ja, ik vind het klein houden wel een vorm van mishandelen, maar dat wil niet zeggen dat TO dat zomaar op kan lossen en ook niet dat je het kind ineens als een ooievaarsjong uit het nest kan duwen vanaf 60 meter hoogte terwijl hij nooit geleerd heeft om te vliegen. Dat zou ook wreed zijn.
Lastige situatie. Rare ouders.
Bijzonder ook dat blijkbaar de andere kinderen wel gewoon volwassen mogen worden?
En met volwassen bedoel ik dus niet: allemaal hetzelfde kunnen op hetzelfde moment. Ik heb zelf ook kinderen die voor bepaalde dingen wat meer tijd nodig hebben.
Maar wij helpen ze wel verder, al hoeft het tempo dan niet voor iedereen even hoog te liggen. En we duwen ze wel uit hun comfort zone, en we laten ze fouten maken, in de zekerheid dat wij er ook zijn om ze op te vangen. Maar het mag soms best even een beetje zeer doen of moeite kosten.
Het eerste dat in mij opkomt: Wie ben jij om zo hoog van de toren te blazen op deze uiterst onprettige wijze?
Het tweede dat in mij opkomt: Is er sprake van een diagnose? Hier lijkt meer aan de hand en ik ben blij voor deze jongen dat hij ouders heeft die zo om hem geven. Hij kan een stiefmoeder die zo doet als jij niet gebruiken.
Wat ik vooral lees is een jongen met zware ADHD problematiek.
En ja, die vergeten te eten, drinken, en lichamelijke verzorging moet aangestuurd worden, evenals school, huiswerk, taken, niet stil kunnen zitten aan tafel, wat zich uit in dat gedrag wat jij beschrijft. Ook zijn jongere gedrag is daardoor te verklaren: en kan wel 3 a 4 jaar verschil zitten en tel daarbij zijn kwetsbaarheid op van zijn adhd en dan oogt hij jong.
Wat fijn dat zijn ouders hem zo goed ondersteunen en waarschijnlijk precies inspringen op de momenten wat hij anders vergeet. Ik denk dat je dat je dat nietdominant moet noemen van die moeder, maar goed aanvoelen waar de problemen liggen, maar er geen label aan hebben gekoppeld van adhd. En van een adhd'er hoef je niet hetzelfde te verwachten als jou kinderen zonder adhd.
Dus mij lijkt het raadzaam om dat te onderzoeken. Bij adhd is medicatie noodzakelijk en ook een andere benadering.
Veel dingen die je noemt, zouden inderdaad kunnen wijzen op ASS. Dan is het geen kwestie van 'hij wil niet volwassen worden' maar van 'met de jaren wordt steeds duidelijker wat zijn beperking precies inhoudt'.
Diagnose of niet, hij heeft blijkbaar veel knuffels en wat extra hulp nodig. Ik kan me voorstellen dat jij je afvraagt waar dat vandaan komt en of/wanneer hij ooit zelfstandig kan functioneren. Maar als stiefmoeder heb je er verder niet veel in te beslissen. Zijn ouders kunnen en willen hem (voorlopig?) die extra aandacht geven. Dat is fijn. En zij bepalen zelf hoe langdurig en intensief hun hulp zal zijn. In welke mate hun zoon ooit zelfstandig zal kunnen functioneren, zal vanzelf wel duidelijk worden. Tegen die tijd zullen ze met zijn drieën moeten bedenken òf, wanneer en hoe hij uitvliegt. Als stiefmoeder ben je daar misschien eerder aan toe. Geen idee? Maar je hebt er waarschijnlijk geen beslissende rol in.
Maar zelfs als er een diagnose aan ten grondslag zou liggen, wat ik zeker niet wil uitsluiten, want een 'normale' 20-jarige zou dit niet meer accepteren van zijn ouders, dan nog is het zaak om wel stapjes te zetten op weg naar volwassen worden. Dat gaat niet vanzelf en waarschijnlijk ook niet zo snel vanuit deze jongeman zelf.
Maar het is waarschijnlijk handiger om het in kleine stapjes zelf te leren dan alles in één keer als hij het huis uit gaat en dan volledig vastloopt in zijn functioneren. Dat is ook niet goed voor zijn zelfvertrouwen.
Je kind op weg helpen is prima, hem laten uitrijpen ook, maar op weg helpen is wat anders dan alles uit handen nemen is een ander uiterste. Daarvan leer je het niet zelf te doen, wel dat je zelf bedroevend weinig kunt.
Je kunt wellicht niet hetzelfde verwachten van neurodiverse kinderen als van neurotypische kinderen op dezelfde leeftijd, maar je mag echt wel íets verwachten. Als je stelt dat deze jongeman mentaal vijftien/zestien is, dan is het nog steeds geen 'normaal' gedrag voor de leeftijd.
Ik denk dat je best een afspraak kunt maken dat er tijdens het eten niet gekroeld en geknuffeld wordt tussen iedere twee happen. Je kunt het als een algemene melding doen net zoals je niet tussen iedere twee happen door op je mobiel gaat zitten turen. Zou het dan uitbreiden dat dat gedrag ook niet in de openbaarheid getoond moet worden net zoals je in het openbaar niet in je neus peutert zo ga je ook niet in het openbaar met je vader kroelen (met of zonder miauwgeluiden)
