Volume uit kinderkeeltjes
Wij wonen al meer dan 23 jaar naast een schoolplein en hoe inlevend, meegaand, tolerant etc., we ook (proberen) te zijn, is het geluid van de spelende of aanwezige kinderen steeds minder te negeren. Ligt het aan onze leeftijd? is een vraag waar we natuurlijk over nagedacht hebben en natuurlijk sluit ik dat niet helemaal uit, maar mijn dochters, die hier geboren en getogen zijn, merken ook dat het volume die uit al die kinderen komt steeds harder is.
Ik heb me altijd al verbaasd over het fenomeen 'doet mond open en gilt erop los'. Enthousiaste kreten begrijp ik, maar gewoon gillen om het gillen... waarom zou je het doen? En dat gebeurd dus steeds nadrukkelijker, is ons oordeel.
Afgelopen week heeft mijn man een boek van de bibliotheek meegenomen en daar kwam hij een stukje in tegen wat daar ook over gaat. De conclusie: kinderen zijn verwend. Het moet allemaal mogen van de ouders, ze zijn maar een keer jong tenslotte.
Op internet heb ik gegoogled en ook daar kom ik de conclusie tegen dat de oorzaak ligt in dat ouders en omstanders het gedrag niet meer corrigeren. Bovendien lees ik dat sinds 2009 bepaald is dat kinderen op speelpleinen van scholen e.d. mogen gillen en omwonenden daar niet meer over mogen klagen.
Op internet kan ik dus zien dat het meer mensen is opgevallen dat het gilniveau van kinderen is gestegen in de loop der jaren en een conclusie is: in tegenstelling op vroeger zeggen ouders niet meer dat kinderen hun volume moeten temperen.
Op OO zijn veel ouders van jonge kinderen. Merken jullie ook dat kinderen meer lawaai produceren? Vinden jullie dat dat bij hun 'vrije expressie' hoort? Of mag je van kinderen vragen om rekening met de omgeving te houden? Hoe zien jullie dat?
Combinatie van factoren
Doordat kinderen meer voor het beeldscherm zitten en minder buitenspelen is de "ontlading" misschien groter als ze dan naar buiten gaan, hebben ze meer energie en daardoor ook meer volume.
Verder heb ik alweer jaren geleden het volgende meegemaakt met het dochtertje van een kennis. Ze was toen ongeveer een jaar of 8, kon nauwelijks stilzitten, was regelmatig dwars en had een heel schel stemmetje dat graag overal dwars doorheen tetterde. Je kon haar mijlenver in de omgeving horen. Haar ouders waren dit op een gegeven moment zat en zijn gaan kijken of er iets aan te doen was. Als proef hebben ze hun dochter een tijd lang alleen nog voedingsmiddelen zonder geur-, kleur-, en smaakstoffen gegeven.
Na een paar maanden was het een compleet ander kind. Veel rustiger en gezeggelijker en de schelle stem die ze had heb ik niet meer gehoord. Dit speelde eind jaren '80, toen de gevolgen van allerlei toevoegingen nog nauwelijks bekend waren.
Vond het destijds al heel opvallend en vraag me n.a.v. dit draadje af of dit misschien ook mee kan spelen, de hoeveelheden suikers en andere stoffen in onze voeding.
Ik denk het ook dalarna
Mijn 'observatie' is ook niet van 50 jaar geleden tegenover nu, maar van de 23 jaar dat wij hier nu wonen.
Net waren er kinderen van een bepaalde juf buiten aan het spelen en ik hoorde dat het echt nog wel leuk kan blijven. Normaal speelgeluid met enthousiaste kreetjes, normale aandachtvragerij e.d.. Daar zit ik werkelijk niet mee. Ik denk dat mijn tolerantiegrens ook best hoog is. Mijn dochters ergeren zich meer geloof ik. Ik kan dan alleen maar zeggen, dat dat nu er nu eenmaal bij hoort als je op zo'n plek woont. Wij hebben hier dan ook voor gekozen, mijn dochters niet.
Man en ik waren gister een uurtje in het huis van iemand anders om de kat te verzorgen. Een leuk huis, lekker tuintje zonder inkijk (zoals bij ons wel zo is), prima locatie. Maar kleiner dan ons huis. Onderweg naar ons eigen huis lopend, concludeerde ik dat ik voorlopig nog niet weg wil uit ons huis, ondanks de gildozen en inkijk op en vanaf het plein
We wonen hier echt prima. Ook voor als we, lijkt me leuk, opa en oma zijn geworden. Ideaal toch zoveel speelruimte rond het huis?
Ik weet niet
of je het naar een algemeen beeld kunt tillen dat kinderen overal minder buitenspelen door de computer. Wij wonen in een wijk met volop speelgelegenheid en daar wordt goed gebruik van gemaakt. Dat kan in een wijk 10 minuten fietsen hiervandaan alweer heel anders zijn. Het zal dus ook aan de woonomgeving liggen of spelen aantrekkelijk is of niet. Ik weet nog dat hier op OO een draadje heeft gelopen waaruit bleek dat er ouders zijn die hun kind liever niet buiten de tuin lieten spelen en dat het spelen met buurtvriendjes ook niet erg aangemoedigd werd. Redenen waren meen ik 'buiten beeld is niet veilig', maar ook dat het al druk genoeg was en ze (de eigen kinderen) elkaar ook hadden. Ik weet nog dat ik me daar over verbaasde.
Dat snoep met de daarin zittende stoffen invloed kan hebben, weet ik bijna zeker. Mijn dochter ging bijvoorbeeld stuiteren van Skittles. Maar ik weet niet of dat het verschil maakt tussen vroeger en nu. In mijn kindertijd had je ook kleur- en geurstoffen. Ik heb de indruk dat juist daar al verbeteringen zijn toegepast, vergeleken met vroeger dus, ook wat de kleurstoffen betreft. Van snoep vind ik het ook niet zo verrassend dat er foute stoffen in zitten. Dat is een en al suiker of zoetmiddel.
Kleurstoffen
Nadat ik een programma had gezien waarin ze een onderzoek deden door kinderen uit te nodigen op een feestje geloof ik niet meer in die kleur, geur en smaakstoffen onzin.
In de ene groep gaven ze die kinderen al het snoep dat ze maar wilden en zeiden ze dat de kinderen gezond gegeten hadden.
In de andere groep gaven ze alleen 'gezonde dingen' en zeiden ze tegen de ouders dat de kinderen snoep hadden gehad.
De ouders die dachten dat hun kind snoep had gehad vonden hun kind veel drukker dan de andere groep.
Nav dalarna
Dat was een aflevering van de BBC-serie The Truth about Food, mogelijk nog terug te vinden op internet.
Punt was dat ze de snoepgroep rustige spelletjes lieten doen en een filmpje lieten kijken, de kinderen die verantwoorde natuurlijke brave hapjes kregen werden opgenaaid met allerlei wilde spelletjes. Van tevoren was aan de ouders een blik gegund op de tractaties waarvan ze dus dachten dat de kinderen dat zouden krijgen (snoep of niet) en uiteindelijk werd dus precies het tegengestelde uitgedeeld.
Boodschap: kinderen worden wild van wilde feestjes, maar als de ouders denken dat ze snoep gehad hebben wijten die het daaraan.
Groeten,
Temet
Late reactie op geur- en kleurstoffen
Toch vraag ik me af waarom het ons dan opviel dat onze dochter na het eten van Skittles meer ging stuiteren dan van andere zoetigheid. Ze hoefde het niet gezegd te hebben om het toch te weten. "Heb je weer Skittles gegeten?" En ja.
Gillen
De reden dat ik dit draadje weer even opzocht was omdat ik zojuist een prachtvoorbeeld hoorde van gillen. Een meisje wilde blijkbaar aandacht van juf. Dus het begint met (al verhoogd volume en hoog geluid) "Juffrouw!". Juf reageert niet, waarop het juffrouw steeds dwingender, gillender en hoger wordt, eindigend met een letterloos gegil. Ik weet niet waarom juf niet reageerde. Mijn invulling daarvan is dat juf vindt dat kind naar haar toe moet komen. Als dat de reden is, geef ik haar gelijk. Waarom zou je niet naar iemand toelopen om iets te vragen, maar moet dat op hoge toon opgeëist worden? En dat gedrag hoor ik best veel. En als dat gedrag zich voortzet naar pubers dan krijg je wat wij afgelopen week rond het huis hadden, maar dan om middernacht. Een paar jongeren, blijkbaar aangeschoten van de kermis richting huis gelopen, liepen enorm stampij te maken met hard gebrul en luid gejammer van het meisje in reactie daarop. Meisje gaf aan dat ze totaal geen ervaring had op relatiegebied. Nou fijn om te weten, maar ik vond dat gebrul en dergelijke inmiddels heel wat bedreigender klinken dan die hoge eisende stemmetjes van kleuters. Ik heb het raam daarom toch maar een stukje dichter gedaan.
Kaaskopje
Skittles staat erom bekend inderdaad, en ik haalde ook echt nooit Wickie rood.....
Oh ja?
Nou mazzel dan dat mijn dochter van framboos hield.
Oh ja!
Mijn kinderen zijn ook zo luidruchtig. Zeer storend. Hoe zet ik dat uit?
Soms kun je er niets aan doen
maar ik vind wel dat je als ouder een goed begin maakt door echt onnodig luid gedrag bij te schaven. Bij eigen kinderen mag dat ook
Berber
Gewoon aan het oor draaien, dan gaat het volume naar beneden 
Yaron
Net even uitgeprobeerd bij jongste zoon maar hij gaat alleen maar harder. Is-ie stuk?
Berber
Nee hoor, je zoon is niet stuk. De mijne ook niet. Ze missen alleen nog wat beschavingsupdates die pas na de puberteit kunnen worden geüpload (vaak neemt de eerste vaste verkering deze klus waar). Bij sommige basismodellen ("Wesley", "Dani", "Maikol") kunnen deze updates niet worden geïnstalleerd.
Berber
Bij sommigen gaat het geluid zachter als je een tikje geeft tegen de grote teen. En anders is ie echt stuk helaas.
Hahaha mea
Wat een ontzettend grappige reactie. Ik heb de lach van de dag weer gehad!
Bedankt.
Verstuurd met de Ouders Online iPad app
Mijn kinderen zijn ook luid 
Als ik een kwartje krijg voor elke keer dat ik zeg "ssst, niet zo luid, ik sta naast je, doe eens rustig, gebruik je praatstem, niet je schreeuwstem" was ik stinkend rijk. Mijn oudste van 5 heeft dan ook nog eens een heel luide stem.
En dan gilt mijn jongste ook nog eens en laat zich niet afleiden. Dus ik heb twee opties ik kan hem rond laten rennen en hem niet corrigeren, maar dat in een draadje hieronder niet of ik kan hem corrigeren en dan gaat hij gillen maar dat mag in dit draadje dan weer niet.
Ik tolereer gillen trouwens ook niet en lawaai maken ook niet, maar mijn kinderen hebben daar helaas niet zo'n boodschap aan.
Ik denk dat ik dan maar ducttape koop en hun monden dichttape. Of zou dat ook niet mogen?
Ductape
Ja, dat zou zo'n rust geven...
Mijn remedie is over het algemeen om ze voldoende uit te laten en desnoods naar huis te laten rennen (over de stoep dus) vooral na schooltijd zijn ze echt zo actief. Ik probeer bezoekjes aan apotheek (ellenlang wachten) altijd zoveel mogelijk zonder hen te doen en als ze toch mee moeten de boel dan maar uit te zitten en te proberen om die energie zo te leiden dat zo min mogelijk mensen zich eraan storen. Ik moet zeggen dat ik de oudsten wel eens in het speeltuintje vlakbij heb laten spelen om geen gedoe te krijgen (ze zijn oud genoeg en wisten waar ik was en het was nog geen 200 m van de apotheek).
Praatstem
Mijn oudste dochter en ik hebben een behoorlijke 'praatstem' onze 'schreeuwstem' ligt eigenlijk altijd stil. Want die hoeven we bijna niet te gebruiken...Hoogstens als we bij een concert zijn of een voetbalwedstrijd ofzo. Maar dat zijn dan ook de enige keren.
Thuis praten wij op ons 'zachtst' en dat kost ons doorgaans niet enorm veel moeite. We moeten er ons alleen wel 'bewust' van wezen. Doen we geen moeite dan praten we dus een stuk harder en luider dan de gemiddelde Nederlander.
Soms is dat lastig. Maar soms ook erg prettig. Onze stem is ook nog 's duidelijk. Er is nooit iemand die ons niet kan verstaan in grote gezelschappen en we kunnen ook met gemak een kamer vol mensen entertainen. Een kind verder weg in de straat roepen wij zo. Niet dat we dat doen, als er niks aan de hand is loop ik erheen want we hebben ook nog buren, maar als je ziet dat ze bijna voor een auto lopen ofzo kan het enorm goed van pas komen. En voor een grote zaal als de microfoon stuk is schieten wij niet in de stress, we doen er een stukje bovenop en iedereen verstaat ons....
Op ons werk geeft het ons veel profijt (ouderen). Niet dat we daar de hele tijd zo hard praten, maar de duidelijkheid doet ook heel wat. En is er wel 1 slechthorend dan verstaat die ons ook wel zonder veel inspanning.
Maar dan komen we thuis.
En dáár gaat het mis. Het overschakelen van luid en duidelijk naar 'zacht' dat we thuis altijd doen wil dan niet zo 1,2,3. Vroeger toen ik alleen thuis kwam zo van werk zei man dat altijd wel....maar ik dacht wat een zeurneus...want ik deed écht wel mijn best.
Maar nu hoor ik dochter en hoe die thuiskomt en dan denk ik ook....kan dat niet wat zachter?
Na een half uur ofzo lukt het pas weer om dat automatisch te doen. Dus zonder erover na te denken.
Maar dat eerste half uur dus nog niet.
En écht het kost ons meer inspanning om op normaal volume te praten dan op ons 'eigen' volume.
Het grootste voordeel vind ik dat áls ons iets gebeurd....we onze stem als wapen hebben. Ik heb mezelf al eens gered uit een netelige situatie door flink te schreeuwen. Binnen no-time stond er hulp ook al was het midden in de nacht en de hulp niet op 2 meter afstand.
Ik weet dat dochter dat ook kan.
Niet elk groot volume is dus schreeuwen. Ons grote volume is onze praatstem. Wij kunnen er niks aan doen. Erfelijk denk ik. Mijn moeder had het ook en er ook vaak profijt van (onderwijzeres).
groeten albana
Dat is zo albana
Sommige mensen hebben een luidere stem dan gemiddeld en daar doe je weinig aan. Wij hebben juist vrij zachte stemmen, wat voor oudere mensen niet praktisch is Dus als oma op visite is, moet opa vaak bijspringen om mijn woorden even door te schreeuwen.
televisie
Mijn dochter was vroeger nogal fan van Winx Club,ICarly, Zac en Cody en dat soort nagesynchroniseerde televisie. Daarin wordt hard, schel en schreeuwerig gepraat. Dochter ging dat nadoen. Dan zei ze niet 'Wil je de deur even voor me opendoen?' maar schreeuwde ze 'Hé mam, open de deur even, wil je?' Niet om aan te horen. Ik heb de hoeveelheid televisietijd dan ook behoorlijk ingeperkt en toen ging het weer beter. Ik heb echt het idee dat die schreeuwtelevisie erg meewerkt aan het volume van de kinderen. Paulus de Boskabouter schreeuwde nooit zo
Familiedingetje
Ik zat net even in gedachten mijn familie en vrienden langs te gaan en gemiddeld genomen praten de kinderen daarvan niet luid en ik denk ook niet dat ze op straat erg aanwezig waren qua volume. Behalve bij een gezin, waar het ook in huis vrij normaal is om meer geluid te maken. De jongens uit dit gezin zijn vrij rustig, maar de meisjes hebben schelle stemmen die je, toen ze klein waren, overal overheen móest horen. Moeder van dit gezin is best rustig als ze praat, maar als ze aandacht wil, weet ze de volumeknop ook te vinden.
Brutale opmerkingen maken leren ze misschien wel eens van tv en dan klinkt dat meteen ook nogal vervelend, maar heel erg aanwezig zijn door stemgeluid/schreeuwen/gillen is naar mijn idee toch weer iets anders. Maar wie weet zit ik ernaast en heeft het toch invloed.
Tja, het mag van de minister blijkbaar
Maar er zijn meer mensen die vinden dat er meer kabaal gemaakt wordt.
Ik neem het maar voor wat het is
Als ik uit twee kwaden moet kiezen, verhuizen of het gegil accepteren, dan ga ik toch maar voor het laatste. We wonen hier echt super voor stadse huurhuisbegrippen. Misschien moet ik me voor de volgende zomer maar een stel waxdopjes aan laten meten voor als ik niet ten onder wil gaan aan zuurstofgebrek vanwege een gesloten raam.
Maar ik vind het wel prettig om te weten dat het dus niet aan mij of ons ligt dat we het gevoel hebben dat er meer lawaai is,het is dus waar. Dochter relativeerde: wees blij dat je niet bij een kinderopvang woont, dat is nog vele malen erger. Wat eigenlijk een bevestiging is van wat er in het artikel in de link van Dirksmama staat. Kinderen leren al van kleinsafaan elkaars gedrag als voorbeeld te nemen en dat is blijkbaar communiceren via krijsen en gillen.
Maar die mevrouw Kuitenbrouwer uit het stuk komt naar mijn smaak wel met een vreselijke opmerking: Zo’n systeem van kinderopvang is wel handig voor hun op werk gefixeerde ouders, maar de kinderen zelf worden er niet socialer van. Meer rustige uren in huiselijke kring en selectiever omgang met vriendjes is beter voor de ontwikkeling, aldus Kuitenbrouwer.
Hoezo 'hun op werk gefixeerde ouders'? Alsof er alleen op geld- en carriërebeluste vrouwen naar de kinderopvang komen.
Ligt aan opvoedmethode denk ik
Hier in de straat wordt ook flink gegild, maar dat zijn ook kinderen die voor de rest ook erg veel mogen. Zo mogen ze altijd snoep, dus gaan ze ook daar bedelen, bij ons nooit, want ze krijgen alleen fruit. Mijn kinderen mogen dus niet bedelen.
Mijn kinderen mogen in principe ook niet gillen om het gillen en de afspraak is na het eten (zo'n 19 uur) hou je rekening met kinderen die al op bed liggen. In de ochtend (weekend) ook.
Maar dat is nogal nutteloos als er zo'n 5 kinderen wel mogen gillen, en dat dus ook doen.
Het gaat om zo'n 3 gezinnen, en die kinderen zijn hier erg overheersend aanwezig. Ook lopen ze gewoon mijn tuin in, ook al staat er een schutting om. Als ik dat verbied vinden ze dat raar.
Ik zie wel een verband.
Ik moet wel zeggen dat ik die gezinnen verder gewoon best aardig vindt, en ik peins er ok niet over om dit aan te kaarten.
Ieder voedt op zijn manier op, en toen ik jong was waren er ook gillende kinderen (ha en die waren ook verwend in mijn ogen).
Ik mocht dat niet, dan werd ik meteen naar binnen gehaald.
Overigens Kaaskopje, mijn kinderen hebben van 0-8 jaar op de opvang gezeten, 3dagen per week en gillen niet, en zijn volgens mij hartstikke sociaal. Ik geloof niet dat je daarvan gaat gillen.
Lotto
Ik geloof je gelijk hoor
Ik werk met kinderen en ben van een verouderd bouwjaar. Mij valt op dat sommige kinderen, 5/9 jarigen idd veel gillen; hoog en schel en meer dan 90 DB producerend, met geen andere reden dan de impuls om te gillen. Met name de kinderen die veel tv kijken en al op jonge leeftijd gamen. Mijn oren gaan ervan suizen. Afgezien van dat ik dit bijzonder onaangenaam vind, vind ik het ook asociaal en ongepast in gezelschap en dan ook door mij afgestraft: ga maar in een andere ruimte staan gillen, maar niet hier in mijn oren! Ongeacht hoe oud je bent; je hebt rekening met elkaar te houden. Je kind disciplineren niet te gillen heeft niets te maken met beperking van vrijheid. Ieders vrijheid houdt op bij dat van de ander. Een baby/dreumes dat niet anders kan dan huilen als communicatie, produceert niet dat schelle geluid van oudere kinderen. Een kind dat uit ontevredenheid begint te gillen kun je leren hoe zich constructiever te uiten. Toen mijn kinderen klein waren heb ik heel duidelijk gemaakt dat er niet gegild of elkaar vanaf grote afstand toegesproken kon worden. Ze dienden naar ons toe te komen als ze iets wilden zeggen en niet van de ene ruimte naar de ander te schreeuwen. Niet vanuit de achtertuin naar binnen schreeuwen. Buiten dim je je stem omdat andere mensen ook graag van het mooie weer willen genieten zonder de gesprekken van luidruchtige buren opgedrongen te krijgen. Laat staan gegil dat de 90 decibellen overschrijdt. En ja, dát is een kwestie van fatsoen! Amusant detail: tijdens de studenten ontgroening van mijn dochter moest haar "geleerd" worden te schreeuwen want haar "nieuwe opvoeders" konden haar niet horen. Dus toch gevalletje van gehoorbeschadiging van het ongecontroleerde gegil?
Pompiedompiedom schreef op 25-09-2023 om 22:54:
Ik werk met kinderen en ben van een verouderd bouwjaar. Mij valt op dat sommige kinderen, 5/9 jarigen idd veel gillen; hoog en schel en meer dan 90 DB producerend, met geen andere reden dan de impuls om te gillen. Met name de kinderen die veel tv kijken en al op jonge leeftijd gamen. Mijn oren gaan ervan suizen. Afgezien van dat ik dit bijzonder onaangenaam vind, vind ik het ook asociaal en ongepast in gezelschap en dan ook door mij afgestraft: ga maar in een andere ruimte staan gillen, maar niet hier in mijn oren! Ongeacht hoe oud je bent; je hebt rekening met elkaar te houden. Je kind disciplineren niet te gillen heeft niets te maken met beperking van vrijheid. Ieders vrijheid houdt op bij dat van de ander. Een baby/dreumes dat niet anders kan dan huilen als communicatie, produceert niet dat schelle geluid van oudere kinderen. Een kind dat uit ontevredenheid begint te gillen kun je leren hoe zich constructiever te uiten. Toen mijn kinderen klein waren heb ik heel duidelijk gemaakt dat er niet gegild of elkaar vanaf grote afstand toegesproken kon worden. Ze dienden naar ons toe te komen als ze iets wilden zeggen en niet van de ene ruimte naar de ander te schreeuwen. Niet vanuit de achtertuin naar binnen schreeuwen. Buiten dim je je stem omdat andere mensen ook graag van het mooie weer willen genieten zonder de gesprekken van luidruchtige buren opgedrongen te krijgen. Laat staan gegil dat de 90 decibellen overschrijdt. En ja, dát is een kwestie van fatsoen! Amusant detail: tijdens de studenten ontgroening van mijn dochter moest haar "geleerd" worden te schreeuwen want haar "nieuwe opvoeders" konden haar niet horen. Dus toch gevalletje van gehoorbeschadiging van het ongecontroleerde gegil?
Het topic is al 10 jaar oud en in geen 10 jaar in gereageerd.
