Volume uit kinderkeeltjes

Goeievraag

http://www.goeievraag.nl/vraag/maatschappij/samenleving/schreeuwen-kinderen-tegenwoordig-spelen.4384
"Kinderen doen het altijd en zullen het altijd doen. Het hoort bij het kind zijn en het spelen. Daarnaast denken kinderen hoe harder ik praat hoe beter iemand luistert."

Annej

Ja, bij mijn speurtocht kwam ik goeievraag.nl ook tegen, maar ik vraag naar de mening hier en niet naar goeievraagkopieën
Maar misschien kan ik er toch op inhaken: waarom hoort het bij kinderen om echt veel lawaai te maken? Echt zoveel dat je dat ik me af begin te vragen hoeveel decibellen dat wel niet moeten zijn. Ik heb het nu dus niet over kinderen die naar elkaar dingen roepen als 'wil jij me duwen?' (een geliefde vraag op het plein) of zo. Hoe zijn ze aan het idee gekomen dat er niet naar ze geluisterd wordt als ze het niet door hard praten afdwingen?

Afschuwelijk

Tja, niet om politiek correct te zijn, maar ik vind het vreselijk, dat gegil. Kan niet beoordelen of het erger wordt, geen idee. Maar ik sta het absoluut niet toe. Het helpt niet dat ik er soms instant hoofdpijn van krijg; een goeie gil triggert soms een forse aanval, maar dan nog. Mijn eigen middelste is een enorme lawaaimaker, die zul je wel horen op het plein. Roept en schreeuwt, niet om het gillen maar uit plezier/spel. Hij zet nooit zomaar een keel op maar doet bijv een T-rex na. Die corrigeer ik als het uit de hand loopt, maar weet niet of dat op school ook gebeurt. Ik zie ze idd in de pauzes rennen en schreeuwen zonder dat er iets van gezegd wordt.
Zijpaadje: wat mij opvalt op het schoolplein (en wat in mijn tijd volgens mij niet gebeurde): dat heftige gestoei van (meestal) de jongens. Wat ze bijv leuk vinden: stapelen. Je hebt er wel beeld bij denk ik: er gaat er eentje liggen (of die wordt, geheel vrijwillig, neergekwakt) en de een na de ander laat zich erop vallen. Hup, zo 5 achter elkaar. Ik vind het nog gevaarlijk ook, maar het gebeurt veel.
Wat vind ik er eigenlijk van. Gat gegil is duidelijk, moet stoppen. Luidruchtig spelen, oké, moet kunnen zo tussen het saaie rekenen door. Dat stoeien, ik vind het wel gezond geloof ik. Als ze het maar een beetje in de gaten houden en dat lukt niet altijd.

Hier...

Ook ik woon naast een schoolplein en het is inderdaad heel luidruchtig. Overigens ken ik ook een leerkracht persoonlijk en ik weet dat zij kinderen er zeker op aanspreekt. Maar goed, haar klas is niet de enige klas die buiten speelt...stapelen en dat soort gein wordt hier niet goedgevonden overigens. Ergerlijker vind ik de kleinkinderen van overburen die om 7.00 de tuin in mogen en niet gecorrigeerd worden kwa geluid...het gaat door merg en been. En ik ben echt wel wat gewend, ik had ooit ook drie kleintjes..

Aah gelukkig

Ik ben niet de enige die daarover valt. het is mij ook opgevallen. Een enorm geluid uit een klein kinderkeeltje. Dat is tot daar aan toe, maar inderdaad, ouders zitten erbij en kijken er naar. Ik corrigeerde de kinderen altijd bij zoveel stemgeluid, maar tegenwoordig moet dat allemaal mogen. Ik ben altijd blij als de buren op vakantie zijn, even 2-3 weken geen gekrijs. Normale speelgeluiden vind ik prima, leuk zelfs als ze zich zo goed amuseren, maar dat door merg en been gaande gegil? Echt niet.

Wel de leeftijd

'Het moet allemaal mogen tegenwoordig' en 'ze schreeuwen zo hard' en 'wij werden daar vroeger op gecorrigeerd', sorry maar dat zijn exact de uitspraken die onze oudere buurman vroeger deed. In de jaren 70 hè, tegen mijn moeder. En natuurlijk zijn er uitwassen en ik zou flink chagrijnig worden van een paar buurkinderen die om 7 uur al in de tuin schreeuwen. Maar in het algemeen vind ik het wel meevallen en is het ook mijn ervaring dat de meeste ouders daar goed op letten.

Inderdaad, de leeftijd

Ook ik leef in de heilige overtuiging dat mijn kinderen nooit gilden, altijd keurig naast mij liepen in de winkel, nooit een driftbui kregen als ze het zakje snoep niet kregen, altijd uitsliepen, konden lopen toen ze 8 maanden waren, AB en C hadden binnen een jaar en zindelijk waren met anderhalf Maar dus vooral dat ze NOOIT GILDEN!!!
Helaas weet ik van mezelf inmiddels dat ik steeds intoleranter word richting jonge kinderen of hun ouders, hahahaha. Tuurlijk, ze zijn heel schattig, maar ik wil er geen last van hebben. Die kinderwagens overal, ga toch niet een drukke binnenstad in! Gejengel op een terrasje, ga lekker naar een speeltuin met je koters. Rijdt er weer zo'n miniwinkelwagen tegen je kuit met een joelend kind erachter, ga je moeder/vader pesten.
Wel weet ik dat ik mijn kinderen veel strakker heb gehouden dan het merendeel van de kinderen die ik nu tegenkom. Ze zijn trouwens bijna allen tiener hier, jongste is 8 bijna 9. Ik wilde absoluut niet dat zij anderen tot last waren.
Nu is een schoolplein met zoveel kinderen hartstikke lastig te controleren. Bovendien zijn ze vaak ingebouwd tussen andere gebouwen, wat het geluid weerkaatst. Staat er veel groen op jullie schoolplein? Dat filtert nl ook het geluid.
Ik vrees dat jullie gewoon deze fase ontgroeid zijn, tijd voor een ander huis?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bevrijdend

Het hangt ervan af wat de reden van het gillen is. Mijn oudste ging als wandelend cliché vaak middenin het gangpad van de supermarkt liggen gillen, dat vond ik wel vervelend (maar ook weer niet heel erg eerlijk gezegd). Maar bij het spelen? Ik laat ze gillen en in de auto gil ik mee of op de fiets onder een tunnel:ECHOECHO, heerlijk bevrijdend vind ik dat. We hebben geluk met onze buren: aan de ene kant nemen de bejaarde dove buurman en mijn zoon elke dag schreeuwend over de schutting de dag door en de andere buren houden van elk aspect van kinderen en hun kleinkinderen gillen gelukkig nog harder dan de onze. Als de buren wel last hadden gehad, zou ik ze misschien wel zachter laten praten. Jengelen, dat vind ik nou vervelend, of dat nu zacht of hard gebeurt. Ik heb als kind op het gebied van spelen totale vrijheid genoten, net als mijn vriendjes, dat gun ik mijn kinderen ook. Over een nat pak, scheuren en EHBO werd nooit moeilijk gedaan en we zullen ook wel hard gegild hebben... Ik denk niet dat kinderen zo veranderd zijn, in ieder geval niet de Nederlandse kinderen. Mijn grootouders zeiden altijd dat het gedrag van hun kinderen in het buitenland zo "vreemd" was: veel lawaai maken, spelen, praten tijdens het eten, enz., terwijl ze in Nederland "doorsnee" waren. Ik ben goed opgevoed, moest ook werken, doorzetten, niet zeuren, met twee woorden spreken en oog hebben voor de medemens. Maar spelen mochten we, gelukkig!

Tolerantie afgenomen

Mijn tolerantie voor kindergekrijs is ook al heel lang afgenomen. Net als hysterisch gesproken puberfilms met hysterisch lachend publiek. Als we samen tv kijken is het zo'n slome KRO detective of een nieuwsprogramma.
De buurvrouw vind altijd dat die 'buitenlandse' kinderen zo gillen. Maar ik herinner me van vroeger ook een hoop gegil. En toen stoorde het me niet. Net als achtbanen en enge alienfilms met alarmgeluiden. Harde dansmuziek. Allemaal niet meer leuk.

Corrigeren helpt maar matig

Mijn kinderen zijn niet erg geneigd om te schreeuwen om het schreeuwen. Als ze schreeuwen of gillen is daar altijd een reden voor. Vinden zij tenminste...

Corrigeren is moeilijk. Om te beginnen bestaat het risico dat je, om gehoord te worden, nog harder moet schreeuwen om eroverheen te komen. En dat wil je natuurlijk niet. Dus moet je ofwel druk gaan gebaren & boos kijken - maar ze kijken net niet jouw kant op natuurlijk - of naar ze toe lopen, ze aantikken, en met nadruk zeggen "niet zo schreeuwen!". Dat helpt. Ongeveer 20 seconden. Je blijft dus aan de gang.

Ja, maar, uiteindelijk leren ze het wel, zullen jullie denken. Nou, dat is maar de vraag. Ik weet niet hoe vaak ik wel niet op een dag mijn kinderen maan om minder lawaai te maken. Waarschijnlijk houdt het op termijn wel op. Als ze 18 zijn ofzo...

Groeten,

Temet

Er mag meer

Wij hebben al ruim 25 jaar als gastgezin kinderen over de vloer en hebben die ervaring ook: dat kinderen minder snel worden gecorrigeerd. Als gastopvoeders proberen we onze gastkinderen onder meer zelfbeheersing aan te leren.
Als wij gastkinderen manen tot zachtjes praten of verbieden om (voor de lol) te gillen, zeker buiten, vinden ouders dat raar. Deze ouders van de kinderen van nu zijn zelf kinderen uit eind jaren '70 en jaren '80, die vrijer zijn opgevoed (met het ideaal van zelfexpressie en experiment) dan de ouwe muts die ik me begin te voelen (*1965) met mijn vooroorlogse strenge ouders en leerkrachten.
Wij mochten vroeger op het schoolplein echt niet schreeuwen of gillen, soms werd er wel gejoeld maar de strenge meesters maakten daar dan korte metten mee. Straf. Thuis ook, altijd geleerd om rekening met anderen (lees volwassenen) te houden. Vroeger moesten we ingetogen zijn, dat was fatsoenlijk. Nette mensen schreeuwen niet, die houden zich in. Dat zit er wel in geramd. Dus ik erger me ook aan volwassenen die in de trein hard met elkaar praten, of mensen die naar elkaar roepen op straat terwijl ik dan vlak langs hen loop.

En gastvrouw?

"Vroeger moesten we ingetogen zijn, dat was fatsoenlijk. Nette mensen schreeuwen niet, die houden zich in."

Ik vind het vooral heel gefrustreerd klinken. Als in niet ontspannen (weet even het juiste woord niet). Het was zo, maar ik vind het echt niet beter.

Wat betreft mijn kinderen, ik heb 2 levendige jongens van 5 en 7 die vooral heel veel fysiek spelen, en daar gaat wel geluid bij, maar niet echt gegil. Ik probeer ze los te laten wanneer het kan, en te corrigeren en te leren waar ze zich in moeten houden. De enige die gilt om het gillen is mijn dochter van 2. Vond haar oma leuk om haar te leren, en daar houdt ze nu niet meer mee op. Ik negeer het zoveel mogelijk.

Ik denk dat er op een schoolplein extra lawaai gemaakt wordt, omdat de kinderen zich daarvoor zoveel in moesten houden. En ik herinner me ook een hoop kabaal van toen ik kind was.

Supermarkt

Ik erger me zo aan het gegil in de supermarkt. Ik ging vroeger altijd met m'n kinderen boodschappen doen (soms wel met drie tegelijk) maar als ze gingen gillen werd daar heel snel een einde aan gemaakt. Ik had/heb daar zo een hekel aan. En gisteren ook weer, zo'n gillend kind bij de AH. En ik maar denken, zegt die moeder er nu echt niets van? Brrr, vreselijk. Als mijn kinderen thuis gaan schreeuwen zeggen wij er ook echt iets van. Ik wil het gewoon niet horen. Als je niet iets normaal kan zeggen dan zeg je maar helemaal niets.

De een steekt de ander aan

Op zo'n plein kan ik me voostellen dat het steeds luidruchtiger wordt, dat ook de rustiger kinderen moeten gaan roepen naar elkaar omdat ze de ander anders misschien helemaal niet kunnen horen (door het gegil van de andere kinderen)
Hier thuis mochten ze heus wel lachen en spelen, maar gillen en joelen om herrie te maken vind ik niet nodig, en ik ben ook opgevoed met dat je andere mensen niet hindert met domweg geschreeuw. Als de een iets van de ander wil wordt er wel eens naar elkaar geroepen, maar meestal zeg ik dan, loop er even heen, dan hoef je niet zo te schreeuwen, dat is echt makkelijk aan te leren, maar als niemand je erop wijst, dan zal een kind dat denk ik niet zo snel doen uit zichzelf.
In het buitenland (heb buitenlandse vrienden en familie) wordt juist weer vaak gezegd dat die nederlanders altijd zo luidruchtig zijn. Hard praten op straat, roepen naar elkaar inderdaad. (alsof we alleen op de wereld zijn)
Ik zou dus pleiten voor de gulden middenweg, geluid mag best, maar een kind moet ook leren dat het ook wat rustiger kan tijdens het spelen.

Geen idee

Was het schoolplein vroeger echt stiller? Geen idee.
Wat mij wel opvalt: gillende jongetjes gaan daar gewoon mee door als ze de baard in de keel krijgen. En dan klinkt het gegil/gebrul dus minstens een oktaaf lager. En dat dus ook 's avonds op straat. En ik vind dat heel bedreigend klinken, het kost me altijd moeite om daar nog gewoon onschuldig jongens-gegil in te horen.

Herken het wel

Mij viel het vooral bij de avondvierdaagse op. Ik heb er zo'n hekel aan. Mijn kinderen krijgen gelijk met een zeer chagrijnige moeder te maken, als ze gillen. Die doen het dus niet zoveel. Maar mij viel op, dat klasgenoten van mijn zoon, meisjes, heel erg aan het gillen waren. En dat de ouders dan zeiden: 'Oh, ik kan harder hoor.' En dat dan ook deden. Leuk gevalletje omgekeerde psychologie wat niet werkte. Wat een herrie. En ik heb toch al zo'n hekel aan die achterlijke avondvierdaagse...
Brrr, volgend jaar gaat mijn man maar meelopen!

Tolerantie

Tjee, wat zijn wij gezegend met de tolerante omgeving waarin onze kinderen kunnen opgroeien, misschien omdat het in een uithoek is? Als m'n jongen lag te krijsen in de supermarkt was er altijd iemand die zei: "dat deden die van mij ook" en dan bleven ze erbij staan zodat ik even snel de boodschappen kon doen. Dat doe ik nu op mijn beurt ook. Dat is pas rekening houden met elkaar! Een beetje afkeurend doen over ouders die niet over al die fantastische pedagogische vaardigheden beschikken als jezelf, dat komt op mij niet erg meelevend over en dat is nou een eigenschap die ik graag in mijn kinderen zou willen zien. En mijn grootouders met hun onaangepaste onfatsoenlijke en niet nette kinderen die ook in het buitenland lekker mochten spelen en schreeuwen? Alle kinderen zijn goed terecht gekomen en hebben een flinke portie gemeenschapszin.

Ilva (en anderen)

"maar als ze gingen gillen werd daar heel snel een einde aan gemaakt"

Ja maar *hoe* dan? En beklijfde dat?

Nogmaals, ik corrigeer ook. En niet alleen op dit punt, overigens. Als ik een dubbeltje had gekregen voor elke keer dat ik mijn zoon heb gezegd zijn mond dicht te houden als hij eet, dan kon ik nu met mijn partner uitgebreid dineren in een driesterrenrestaurant.

Maar ik dwaal af.

Ja, ik corrigeer. En vele ouders ongetwijfeld ook, maar soms helpt het gewoon geen ene bal. In elk geval niet op het moment zelf, ik mag maar hopen dat er op termijn iets van blijft hangen. Waar komt toch het idee vandaan dat onwenselijk gedrag van kinderen *dus* betekent dat er niet gecorrigeerd wordt?

En ik ga nu even een ander draadje over corrigeren openen.

Groeten,

Temet

Nou

Ik heb ook het idee dat kinderen tegenwoordig meer volume produceren of liever, mógen produceren. Ik stam ook nog uit de generatie die in de 60er jaren het levenslicht aanschouwden. De generatie van: "Kinderen mogen gezien, maar niet gehoord worden. Oké, waarschijnlijk daardoor gefrustreerd tot op het bot, omdat we in feite véél meer moesten binnenhouden. Ik merk het vandaag de dag nóg. Ik help een hoogbejaarde en hoogdove dame met boodschappen doen en moet met stemverheffing communiceren. Dat stuit me tegen de borst omdat schreeuwende vrouwen en meisjes vroeger ordinair werden gevonden.
Ik heb mijn kinderen ook opgevoed om niet te schreeuwen en te gillen en dwangmating ter supermarkt vloer vallen werd niet getolereerd. Wel mochten ze meer dan ik vroeger. Ik wilde ook geen frustraatjes grootbrengen tenslotte.

Gillen

Ik weet wel dat wij vroeger veel meer speelruimte rond de school hadden als dat ze nu hebben. Ook was er vroeger veel meer gras en bomen rond de school en was er achter de bomen nog een basketbalveldje bij een gymzaal voor de zesde klas.

Nu is alles beton en klinkt het allemaal veel harder. Er is gewoon veel te weinig ruimte en zeker geen ruimte voor grasveldjes, struiken en grote bomen. Ik ben vorig jaar nog naar een reunie geweest van mijn oude basisschool en daar was het echt veel groener dan nu op de basisschool in een vinexwijk. Je kunt het ook zien aan de basisscholen in het oude deel van onze gemeente. Veel struiken rond de school bijvoorbeeld.

Dat kinderen op elkaar gaan zitten mag hier absoluut niet. Je mag niet meer aan elkaar zitten dan voor tikkertje nodig is. Dat maakt het allemaal een stuk duidelijker te begrenzen.

Scherm en spelen

Een verschil tussen mijn jeugd en die van deze generatie? Schermtijd en bijbehorende geluiden en onrust. Wij speelden, speelden en anders lazen we een boek, tv kijken mochten we 1x in de week en dat was dat. Nu zitten veel kinderen uren per dag voor een scherm. Dat mag van mij dan weer niet. En dat heeft dan als consequentie dat mijn kinderen urenlang buitenspelen met bijhorende geluiden. Gelukkig wonen we in een omgeving waar dit nog de norm is, anders zou ik me de hele dag moeten verantwoorden. Net als de kinderen van Temet worden die van mij opgevoed. Maar aangezien overgevoeligheid voor geluid hier geen issue is, maak ik er ook geen prioriteit van.

Kaaskopje

" Bovendien lees ik dat sinds 2009 bepaald is dat kinderen op speelpleinen van scholen e.d. mogen gillen en omwonenden daar niet meer over mogen klagen"

Van wie niet? Waar lees je dat?

Volgens mij gaat het om iets anders, tenminste: er staat me iets van bij dat er rond die tijd in Amsterdam een zaak was van omwonenden over de geluidsoverlast van een kinderdagverblijf, en kennelijk is dat toen voor dat kdv goed afgelopen.

Ik heb even gegoogled maar kon zo snel niet echt iets over bepalingen vinden. Wel een stuk over regels in een deel van Amsterdam. Probleem is hier dat met name in de negentiende eeuwse wijken veel gesloten bouwblokken staan, met binnentuinen. Als in eén van die panden een kdv komt klinken de schelle kinderstemmetjes enorm tegen de muren op, en een kdv moet een buitenruimte hebben - en voor aan de straat kan meestal niet.

Vroeger deden die problemen zich veel minder voor, niet alleen zaten er toen sowieso al minder kinderen op een kdv, maar in Amsterdam speelt daarnaast het verschijnsel dat die 19e eeuwse wijken nu heel populair zijn bij ouders van jonge kinderen, terwijl die groep vroeger de stad uitging.

Groeten,

Temet

Jaren '60

Heel herkenbaar Tigress. Ik stam uit een gezin met 'denk om de buren' als lijfspreuk. En dat zit er bij mij ook nog in, maar net als jij heb ik voor mijn kinderen besloten dat ik daar niet zo mee om ga als mijn ouders. Kinderen mogen best gehoord worden, maar regelrechte geluidsoverlast is weer iets anders.
Niet iedereen beleeft lawaai hetzelfde blijkbaar. Zo had ik vroeger kennissen met 6 kinderen, waar lawaai veel eerder als lawaai werd gezien dan hoe ik het beleef. Kinderen die van de ene kamer naar de andere kamer even iets riepen werden meteen gecorrigeerd. "als je wat wilt zeggen, kom je hier". Het resultaat was wel dat het lekker stil was in hun huis. Ik ben daar makkelijker in. Ik sta ook onderaan de trap te blèren dat het eten klaar is bijvoorbeeld. Wij hadden daar thuis een belletje voor. Dus 'tingelingeling' en pas als daar iemand voor bij de trap verscheen een heel bedaard 'eten'. Dat gegil onderaan de trap vonden ze onaangenaam.
Speelgeluid vind ik normaal, zelfs als een jongetje speelt dat hij sirene is. Hoort erbij. Maar wat gaat storen stijgt dáár bovenuit. Ik heb net voor de gein een decibelmeter op mijn telefoon geïnstalleerd en tijdens het speelkwartier gemeten. De gildozen kwamen uit op boven de 60 decibel. Te vergelijken met een stofzuiger dus
Ik ben wel opgelucht dat ik bijval krijg, zeg ik eerlijk. Ik wil hier namelijk geen zeur in zijn, juist ook door mijn opvoeding. Kinderen die geen geluid mogen voorbrengen is ook niet goed lijkt mij. Ik heb daar toch ook wel de gevolgen van gemerkt. Ik heb mijzelf lang niet durven laten horen. Ik heb mijn kinderen wel bijgebracht dat ze enigszins met de omgeving rekening moeten houden. Ik besprak wel met ze wat ik storend vond. Zo was er een meisje die buiten de schutting van haar vriendin de naam van haar vriendin gilde tot die vriendin reageerde. Dat werd door ons besproken als 'kan die niet gewoon naar de voordeur?' Het was namelijk haar gewoonte en geen uitzondering dus.
Ik zit nu overigens met het raam open en zit in een muur van geluid. De tv, want daar kijkt mijn dochter naar en buiten de overblijfkinderen. Ik ben eraan gewend, maar toch vallen de 'onnodige' gillen mij dus echt op. En ik kan me niet herinneren dat dát vroeger als normaal werd gezien.

Temet

Ik zal proberen of ik het weer kan vinden, ik kwam er al doorklikkend bij terecht. Er staat me bij dat een aantal jaar geleden iets in het nieuws is geweest van een buurman van een schoolplein, maar of dat met dat jaartal te maken heeft weet ik dus niet.

Bij mij de hondenuitlaters

Ik woon bij een grasveldje met speeltuin. Ondanks dat hier veel te spelen valt, zijn er maar weinig kinderen die er spelen. En als ze spelen, valt het stemgeluid meestal reuze mee.
Maar dan de hondenuitlaters. Ze komen in groepjes en communiceren op heel luide toon met elkaar. Recht onder het slaapkamerraam van mijn dochter die daar erg boos om kan worden, als ze zit te leren of juist uit wil slapen. Verder schreeuwen ze hun blaffende hond toe dat-ie zich koest moet houden. Ze komen daarbij boven het volume van hun hond uit.
Gelukkig hoeven de honden niet zo vaak uitgelaten te worden, maar wat een volume gebruiken ze erbij!
Het zijn overigens hondenbezitters in de leeftijdscategorie 55+. Ik weet niet hoe ze zijn opgevoed destijds...

Grappig

Als kinderen niet gillen is het omdat 'ik er echt het niet van gediend ben' of: 'er snel een einde aan maak'.

Ik ben er ook niet van gediend maar vooral mijn jongste heeft heel veel gegild, gehuild en geschreeuwd. Dat is beter geworden vanaf zijn 3,5e. Misschien deels doordat ik er beter mee omging maar ik denk vooral door het ouder worden.

Maar ik heb het altijd minstens zo erg, zo niet erger, gevonden als sommige schrijfsters in deze draad. Echt ik kan er niet tegen! Maar daarmee is het nog niet voorbij!

Mijn kinderen maken nu wel erg veel lawaai als ze stoeien. Dan wordt er veel gelachen en hard ook, en ook wel gegild, maar dan van plezier.
Vind ik ook erg storend.

Liora

Dalarna

In dat opzicht wonen wij ideaal. Er is hier veel ruimte en groen, zeker voor stadse begrippen. Ik denk dat de kinderen hier meer ruimte hebben dan wij als kind hadden op het plein in een dorp. En 8ste groepers mogen hier ook van het plein af en naar het speelveld.

Supermarkt (temet)

Ik had het niet zo zeer over twee jarige die gewoon krijsen omdat ze nu eenmaal twee zijn. Maar de wat oudere kinderen die gewoon gillen om het gillen. Natuurlijk die hele kleintjes, vind ik ook erg maar daar heb ik wel begrip voor, maar gillen om het gillen, bah.