Volgen jullie tv-serie Dream School ?

Ik vind het verhaal van Julian ook echt heel sneu. Ik kan me ook gewoon niet voorstellen dat je zo met een eigen kind om gaat. Ik hoop echt dat hij wat aan dit programma heeft en leert inzien dat dit niet oke is. Lijkt me zo slecht voor het zelf vertrouwen van een kind.

Ik heb vandaag voor het eerst de 3 afleveringen gezien van dit seizoen. Ik denk dat er bij de meeste best wat in zit, maar die Demi, die trek ik niet. Altijd een grote bek. In de laatst aflevering was Erik op de trap in gesprek met een jongen(naam kwijt) en ze denderde zo door het gesprek heen om maar even duidelijk te maken dat ze zelf wel uitmaakt wat en wanneer ze iets zegt nadat ze was aangesproken over haar vraag aan Edson of die 4 kinderen van 1 of meerdere moeders waren.

Reflectione schreef op 15-01-2023 om 19:27:

[..]

Dat was Anouk toch? Ja irritant figuur, snapt ook echt niet wat Erik bedoelt. Even je mening geven over de discussie over een situatie die je nu weer creëert. Ikke ikke ikke.

Demi is die 16 jarige met paniekaanvallen.

Oh, dan was het Anouk, die halve latina.

Ik vind het een mooie serie en ik hoop ook dat die jongeren het licht gaan zien en goed terugkomen. Al denk ik dat 100% score optimistisch is. Omgeving doet ook veel en die kunnen ze niet echt veranderen. Met Julian heb ik medelijden, hoe kun je als moeder zo met je kind omgaan bizar. 

Ik vind de jongens zo slecht niet eigenlijk, na 3 afleveringen. Bij de meisjes lijkt er meer weerstand te zijn.

Jillz schreef op 15-01-2023 om 18:50:

Ik vind het verhaal van Julian ook echt heel sneu. Ik kan me ook gewoon niet voorstellen dat je zo met een eigen kind om gaat. Ik hoop echt dat hij wat aan dit programma heeft en leert inzien dat dit niet oke is. Lijkt me zo slecht voor het zelf vertrouwen van een kind.

Makkelijke conclusie. Er kan in dat gezin zoveel gebeurd zijn waar we niks van horen. Die moeder houdt hem in dat korte gesprekje enorm uit de wind maar wat is weggelaten, horen we natuurlijk niet. Vanuit mijn eigen ervaring met mijn zoon kan ik helaas wel het een en ander invullen wat de situatie een stuk begrijpelijker zou maken, zoals een dominante, verbaal, psychisch en fysiek gewelddadige opstelling naar de andere gezinsleden. Daar wordt in ieder geval wel op gehint. En natuurlijk weet ik dat niet. Maar zo onbekommerd die jongen sneu vinden en zijn moeder een harteloze trut, dat lukt mij echt niet. 

Ik krijg ook geregeld dit soort reacties van mensen, dat het zo sneu is voor mijn zoon dat ik zo negatief over hem denk. Terwijl hij de boel gewoon loopt te terroriseren thuis. Maar zo lang ze hem niet een beetje tegen de haren instrijken, zien mensen dat niet en dus geloven ze het niet echt. Hij lijkt zo’n beleefde, aardige jongen verder. Maar helaas gedraagt hij zich heel slecht naar mij en zijn zus. Mensen willen dat ook liever niet geloven, dat een 15-jarige zich al zo slecht gedraagt en dat dat niemands schuld is. Hulp krijg je er ook nauwelijks voor. Alleen een paar mensen die vergelijkbare ervaringen met hun kinderen hebben, begrijpen de volle reikwijdte van de situatie waarin je zit. 

Deze jongen is een flink aantal jaren ouder dan  mijn zoon. Ik mag mijn handjes bij elkaar knijpen als mijn zoon op die leeftijd is waar deze jongen nu is. Dan maakt hij weer iets van een kans om wat van zijn leven te maken. 

Jillz schreef op 15-01-2023 om 20:24:

[..]

Ja dat is waar die jongen kan ook heel wat op zijn kerfstok hebben. Maar dan nog zou ik zelfs voor een loge die een nacht komt slapen nog een betere slaapplaats regelen dan zo onder cv ketel. Die jongen slaapt daar elke week hè..

Bovendien weten we ook niet waar zijn eventueel slechte gedrag vandaan is gekomen. Zijn ouders zijn ook gescheiden, hebben nieuwe gezinnen. Dat maakt een puberteit er niet bepaald makkelijker op.

Ik zou niet weten of ik het helemaal anders zou doen. Een kind wat zijn ouders heeft proberen te domineren, moet zijn plek weer ‘leren kennen’. Ik hou het echt open, zou veel meer willen weten van de voorgeschiedenis voordat ik zeker zou weten wat ik zou doen. En wat er ook aan is vooraf gegaan, agressie en dominantie in het gezin is gewoon niet oké. Daar excuses voor aandragen, is victim blaming. Er zijn grenzen aan wat je mag doen uit frustratie. 

Omnik schreef op 15-01-2023 om 20:31:

[..]

Ik zou niet weten of ik het helemaal anders zou doen. Een kind wat zijn ouders heeft proberen te domineren, moet zijn plek weer ‘leren kennen’. Ik hou het echt open, zou veel meer willen weten van de voorgeschiedenis voordat ik zeker zou weten wat ik zou doen. En wat er ook aan is vooraf gegaan, agressie en dominantie in het gezin is gewoon niet oké. Daar excuses voor aandragen, is victim blaming. Er zijn grenzen aan wat je mag doen uit frustratie.

Maar we weten helemaal niet of die jongen überhaupt heeft geprobeerd om het gezin te domineren, agressief is geweest of ander buitensporig gedrag heeft laten zien. 

Wat we horen is dat hij zich heel verloren voelde en zich nergens echt thuis voelde. Dat zijn ouders de eerste jaren gericht waren op hun nieuwe gezinnen en weinig oog voor hem hadden. Dat zijn moeder tegen hem schreeuwde en dat hij dan terug ging schreeuwen of andersom. En dat hij uiteindelijk zelf heeft besloten om bij zijn oma te gaan wonen.

Jij denkt dat zijn moeder hem uit de wind houd. Maar zou jij dan op tv ook het boete kleed aantrekken als je zoon zo je gezin op zijn kop heeft gezet?

Ik vermoed dat hij echt probleem heeft in aanpassing. Niet voor niks kan hij baantjes niet langer dan twee weken volhouden. En hij zal gerust voor onrust binnen het gezin hebben gezorgd.

Wat ik voor mij zie voor ongewenst gedrag bij iemand die zich niet thuis voelt is vooral een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Bijvoorbeeld niet melden hoe laat thuis komen, lawaai maken op onmogelijke tijden en troep laten rondslingeren. Waarvan ik mij kan voorstellen dat dat binnen een gezin niet gewaardeerd wordt, maar waarbij ik dan wel vind dat er ook iets van begrip kan zijn. Als het echt zo geweest is dat hij aggressief is geweest, dan is daar natuurlijk geen excuus voor. 

Ik weet niet zo goed wat ik er van vind..

Ik vind het een manko aan het programma dat er weinig aandacht is voor wat er onder de problematiek speelt. Het tegen alles en iedereen aanschoppen, je geheel terugtrekken of het grijpen naar drank en drugs, is natuurlijk maar een uitingsvorm van een onderliggend kwetsuur. Iemand met een totaal gebrek aan vertrouwen in de hele wereld, zal toch meer nodig hebben dan een leuke opleiding of werkplek waar ze wel in je geloven. Dat is een prima eerste stap, maar dat andere moet óók opgepakt worden. Dat hoeft niet op tv, maar het benoemen ervan lijkt me vrij relevant en ik vind dat dit maar zwak aan bod komt. En de vechtersmentaliteit van Lucia is heel mooi op zijn tijd, maar kan voor iemand die trauma op trauma heeft doorgemaakt, juist helemaal niet zo best zijn. Het voelt voor mij alsof iedereen altijd door hetzelfde malletje moet. Ik heb echt wel eens tergende gesprekken gezien van zowel Eric als Lucia met een jongere, waarin ze de verkapte therapeut speelden, maar in mijn optiek veel te hard op het gedrag gingen zitten en totaal voorbij gingen aan hele moeilijke en diepgaande beschadigingen die de jongeren hadden opgelopen. 

Dus ik worstel altijd een beetje tijdens het kijken, want aan de andere kant vind ik het ook heel mooi dat deze maatschappelijke problematiek aan bod komt. En dat de jongeren die in de media al snel worden verketterd als jongeren waar nooit wat van terecht komt, hier gevoelig en kwetsbaar worden geportretteerd. Waardoor er empathie ontstaat en er kansen worden gecreëerd. 

Wij zien maar een klein gedeelte van wat er gebeurt. Ik vind het wel heel dapper van de jongeren dat ze hun problematiek zo durven te laten zien op tv. Ik kan verder niet echt oordelen over (gebrek aan) nazorg en de kwaliteit van de begeleiding. Er zijn ook psychologen etc. bij betrokken, maar die zien wij, ik denk terecht, niet. 

Ik denk dat er in elk verhaal wel een legitieme reden waarom dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Trauma's, psychische problemen, niet gezien worden thuis, afwijzing etc. Wat Lucia en Erik deze jongeren willen leren, is in mijn ogen dat het geen excuses zijn voor slecht gedrag. Ook als je een klotejeugd hebt kom je in de maatschappij niet weg met slecht gedrag als stelen, liegen, agressie etc. en betekent dat ook niet automatisch dat de rest van je leven alles voor je opgelost gaat worden. 
Er zijn bepaalde gedragspatronen (te laat opstaan, afspraken niet nakomen, middelengebruik, afhaken bij de minste of geringste tegenslag) die doorbroken moeten worden. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, het is immers niet niks en ze zitten niet al jaren thuis vanwege hun zweetvoeten. 

MamaE schreef op 15-01-2023 om 23:27:

Wij zien maar een klein gedeelte van wat er gebeurt. Ik vind het wel heel dapper van de jongeren dat ze hun problematiek zo durven te laten zien op tv. Ik kan verder niet echt oordelen over (gebrek aan) nazorg en de kwaliteit van de begeleiding. Er zijn ook psychologen etc. bij betrokken, maar die zien wij, ik denk terecht, niet.

Ik denk dat er in elk verhaal wel een legitieme reden waarom dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Trauma's, psychische problemen, niet gezien worden thuis, afwijzing etc. Wat Lucia en Erik deze jongeren willen leren, is in mijn ogen dat het geen excuses zijn voor slecht gedrag. Ook als je een klotejeugd hebt kom je in de maatschappij niet weg met slecht gedrag als stelen, liegen, agressie etc. en betekent dat ook niet automatisch dat de rest van je leven alles voor je opgelost gaat worden.
Er zijn bepaalde gedragspatronen (te laat opstaan, afspraken niet nakomen, middelengebruik, afhaken bij de minste of geringste tegenslag) die doorbroken moeten worden. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, het is immers niet niks en ze zitten niet al jaren thuis vanwege hun zweetvoeten.

Maar door de manier waarop ze aangesproken worden, geef je hen én de kijker het gevoel dat de jongere daar altijd invloed op heeft. Terwijl ik geloof dat er flink wat jongeren tussen zitten, die zó beschadigd zijn geraakt, dat ze geen keuze hebben. Dat zijn jongeren voor wie het níet gebruiken van middelen of het wél vertrouwen van mensen (en bijbehorend positief gedrag) zo vreselijk beangstigend is, dat ze overgaan tot (zelf)sabotage. 

Ik zou het fijn vinden als ze op een of andere manier explicieter aandacht besteden aan uitleggen hoe een hechtingsstoornis, PTSS, depressie of ADHD iemands (een pubers) gedrag beïnvloedt bijvoorbeeld. Dat draagt bij aan zowel inzicht (waar ligt wél jouw invloed) als begrip. 

Ik mag toch aannemen dat deze jongeren door professionals vooraf zorgvuldig gescreend zijn, of er niet te heftige onderliggende problematiek is om te kunnen profiteren van deze interventies puur op gedragsniveau. Als de makers dat niet goed doen, is het natuurlijk gewoon schadelijk. Het zou niet zo moeten zijn dat er psychiatrische problematiek is die onbehandeld blijft. Als dat aan het licht zou komen, is het afgelopen met dat programma.  

Omnik schreef op 15-01-2023 om 23:50:

Ik mag toch aannemen dat deze kinderen door professionals vooraf zorgvuldig gescreend zijn, of er niet te heftige onderliggende problematiek is om te kunnen profiteren van deze interventies puur op gedragsniveau. 

veel diagnoses kunnen niet op zo’n jonge leeftijd gesteld worden. Daarnaast is deze vorm van diagnostiek iets anders dan een gebroken been diagnosticeren met een röntgenfoto of een ander fysiek gebrek met een bloedtest. En zelfs daar gaat veel mis. Deze vorm van diagnose is zwaar aan interpretatie onderhevig (en het palet is beperkt). Dus ondanks dat er vast gescreend wordt, zet ik vraagtekens bij hoe adequaat dat zelfs bij de meest optimale condities zou kunnen. 
Zoals ik al zei; ik vind het een ingewikkeld programma. Hoe liefdevol de intenties ook zijn of lijken.