Twijfel

Tja

Ik denk dat iedereen dit wel eens heeft min of meer. Cliché s zoals t gras is groener en is dit alles. Mijn tip is spice it up. Doe eens iets geks, spring uit de band zonder meteen alles om te gooien en stuk te maken.

Tsja

Eigenlijk ben ik het wel met je eens, het is puberaal, zelfs knap verwend. Maar dat neemt niet weg dat de ontevreden gevoelens er zijn, terwijl je het zo goed allemaal voor elkaar hebt. Daarom is mijn advies: zoek de ellende actief op. En dat kan van alles zijn: ga vrijwilligerswerk doen in een hospice of bij een daklozenopvang of blijf-van-mijn-lijf-huis. Misschien nog beter: stel je gezin open als pleeggezin. Of emigreer met je gezin naar Malawi of India, en ga iets doen in ontwikkelingswerk.
Het lijkt me goed als je -dat jij zo goed hebt, deelt met anderen die het niet goed hebben. Goed en leerzaam, voor alle partijen.
Dus ja, gooi de boeg om, maar zorg voor mooie gevolgen, in plaats van desastreuze.
Overigens heb ik de tip van 'word pleeggezin' ook gegeven aan een vrouw met dezelfde gevoelens als jij, zij heeft het serieus onderzocht, en heeft inderdaad de stap gezet. Ze heeft er geen moment spijt van gehad, haar leven is zeer betekenisvol geworden. In alle opzichten.

Wat ik herken...

Wat ik herken is dus het 'is dit het' gevoel. Ik ben wel tevreden en kan ook wel genieten van kleinde dingen...

Niet alles

Ook hier in de fase van het goed voor elkaar hebben. Het is-dit- alles- gevoel herken ik echt niet. Ik kan er intens van genieten en ook van de kleine dingen des levens. Maar wel het gevoel soms dat ik nergens meer echt moeite voor hoef te doen. Als ik iets wil hebben kan ik het zo kopen bijvoorbeeld. Ik mis wel eens het gevoel van echt ergens voor sparen, wachten en dan ....uiteindelijk. En ook in mijn carriere heb ik het punt dat ik wilde bereiken al bereikt. Maar verder niet. Misschien scheelt het dat ik regelmatig even eruit kan voor mijn werk naar het buitenland, dat zijn van die fijne intermezzo's die alles doorbreken. Niet dat ik vreemga hoor. Gewoon even een andere omgeving, en lekker alleen zijn.

Zingeving

Geluk zit m natuurlijk niet in het voor elkaar hebben. Ik dat dat zit in dat doen wat jij het liefste doet en waar je ook nog goed supergoed in bent of gaat worden. Iedereen heeft wel zoiets. of gehad. Wat waren je dromen toen je kind/ puber was? Wat voor gevoel gaven die? Maak dat gevoel waar.

Maar jansje

JansjeRommy: " Ik mis wel eens het gevoel van echt ergens voor sparen, wachten en dan ....uiteindelijk."
Als je dat serieus mist, wat let je dan om een deel van je salaris weg te geven, zodat jij weer moet/ kan sparen voor extraatjes of vakanties? Als je het geeft aan een gezin dat iedere maand de eindjes aan elkaar moet knopen en nooit op vakantie kan gaan, dan is het toch een win-win-situatie?

Yep

'dan boek ik een weekje een groepreis India'.....
Omg kost dat?
Ik zou er persoonlijk niet gelukkig van worden.
Volgens mij is dat een typisch gesettelde reactie, man, kind, huis, leuke baan en dan. Is dat het?
Ik ging toch die studie doen, maar ik ben er van overtuigd dat het ook veel goedkoper en anders kan. Verbreed je blik, stap uit je comfortzone, door vrijwilligerswerk maar kan ook door ander soort vakantie, ander nieuwe hobby etc

Margriet

"Ik zou er persoonlijk niet gelukkig van worden."

Tja, ik weet het nog niet, maar ik wordt wel gelukkig van reizen, nieuwe bestemmingen en alleen, met groepsreis, naar India... dat lijkt me nou net een flinke stap uit mijn comfortzone (heel benieuwd hoe jouw comfortzone eruit ziet?). Ik doe namelijk al vrijwilligerswerk en ben voor de komende tien jaar uitgestudeerd.

Zingeving

Het is allemaal super relatief.. als het iets minder gaat realiseer ik hoe veel we eigenlijk hebben. Ik bewonder zoveel anderen die voor mijn gevoel -echt- leven. Dus dat t echt er toe doet wat je doet. Mij gaat alles voor de wind en ik heb zeker nog dromen maar het voelt niet noodzakelijk. Ik mis inderdaad zingeving, ertoe doen!

Ach

Het leven strooit genoeg uitdagingen en toestanden op je pad. Het is goed om elke dag een momentje te nemen om je te realiseren wat je hebt en dat je er nu van moet genieten, want straks kan alles weer anders zijn. En inderdaad, als bij jou alles goed gaat, kun je veel voor anderen betekenen. Dat kan ook als het niet goed gaat, maar dan is de veerkracht wel eens op.

Whatever works

"dan boek ik een weekje een groepreis India\'.....

Omg kost dat?

Ik zou er persoonlijk niet gelukkig van worden."

Nee, maar als dat voor die persoon werkt en die heeft er het geld voor, wat is er mis mee?

Het gaat mij niet zo

om het geld, dat is relatief, maar om wat je met het geld doet en hoe je het wilt besteden.
Een weekje India, klinkt voor mij decadent en verveeld.
Zoals Gitje stelt: 'Ik mis inderdaad zingeving, ertoe doen!'

Lukt dat dan wel met een weekje India (waarvoor je ook nog vier dagen aan het reizen bent)?

Existentiele crisis

Heet dat ....
http://psychosynthese.nl/Coaching

Herkenbaar. Je bent niet de enige.
Dronken worden, vreemd gaan , nieuwe baan allemaal symptoom bestrijding . Het zit op een dieper niveau...

Decadent en verveeld.

"Een weekje India, klinkt voor mij decadent en verveeld".

Dat is in mijn ogen een beetje een waarde-oordeel.

Misschien IS het ook wel decadent en verveeld, who knows.

Maar als die persoon zelf het idee heeft dat ze weer 'zin' gevonden heeft, wie zijn wij om daar over te oordelen?

Kaatje

Ik ben niet karig in het weggeven hoor, merk dat ik daar ook zeer van kan genieten. Ik denk dat het meer een heimwee is naar dat verwachtend uitzien naar iets. Zoals ik soms ook een soort heimwee kan krijgen van hele kleine eenvoudige huizen. Ook dat zal sommigen wel verwend in de oren klinken neem ik aan. En dat is het waarschijnlijk ook. Maar ik weet uiteindelijk wel dat geluk voor mij niet in het materiele zit, zo zit ik niet in elkaar.

The jealousy map

Ik heb eens een oefening gelezen uit een boek van Julia Cameron die mij toen (ruim 10 jaar geleden) erg heeft geholpen. De oefening heet "the jealousy map." Het idee is dat je een aantal personen (kunnen beroemdheden, maar ook inspirerende mensen uit je omgeving zijn) opschrijft waar je, op welk vlak dan ook, jaloers op bent. Bijvoorbeeld: een vriendin die kunstenaar is, of iemand die heel betekenisvol werk doet (waterputten slaan in Afrika, weetikveel), of iemand die ergens heel goed in is, of een bijzonder leuke relatie heeft. Vervolgens ga je bedenken wat er nou precies is wat jij ook zou willen/kunnen/hebben. En daar ga je dan aan werken, maar dan wel binnen je eigen leven. Je hoeft niet je huis en gezin achter te laten om in Afrika vrijwilligerswerk te gaan doen, maar je kunt misschien wel geld inzamelen, of in je eigen wijk vrijwilliger worden. Je hoeft niet je baan op te geven en kunstenaar te worden, maar misschien is er wel een leuke creatieve cursus die je kunt doen, of een koor waar je kunt zingen - en wie weet waar dat weer tot leidt. Je hoeft geen nieuwe relatie, maar misschien kun je afkijken wat er nou zo leuk aan andermans relatie is, en dat thuis toepassen.

Nou ja, zoiets dus. Ik heb zelf gemerkt dat ik me nu bij al mijn activiteiten, en ook de richting van mijn werk, afvraag: word ik hier gelukkig van? Ik ben financieel nog lang niet waar ik wil zijn, maar door hier en daar een beetje bij te sturen, en tijd en ruimte te vragen (binnen de grenzen van wat ons gezin wil) voor oa mijn hobby, ben ik over het algemeen heel gelukkig. (Nou ja, afgezien van hormonale toestanden dan...) Ook mijn man doet waar hij gelukkig van wordt, en dat vind ik heel belangrijk.

Misschien is het gewoon tijd om de inventaris op te nemen en hier en daar een scheutje gekkigheid/blijheid/hobby toe te voegen?

Valkyre

Weekje india

Je moet het weekje India niet uit zijn verband rukken. Ik zie het niet als zin-geving maar ik koppelde het aan de zin: "Bij mannen (vrouwen misschien ook wel) zie ik vaak dat ze vanaf deze leeftijd (leuke vrouw, leuk huis, leuke baan, twee kindjes...) vreemd gaan. Tja, dat vind ik zo sneu. Ik bedoel: ga dan een week parachutespringen of wordt een keer weer goed dronken."

Nou, in plaats van vreemdgaan en mijn relatie en het geluk van mijn kinderen op het spel zetten of huis en haard verlaten omdat je het helemaal zat bent...boek ik een weekje India. Lijkt me een stuk goedkoper dan een scheiding.

Ik voel me juist in die zingeving wel eens beknot door mijn kinderen. Mijn kinderen geven mijn leven zin, maar het is lastig om het hele spul mee te nemen om waterputten in Afrika te gaan slaan. Ik doe al vrijwilligerswerk, maar dat is dan eigenlijk ook zo'n bij-dingetje.

Ergens mis ik het gevoel dat ik 'echt' leef. Ik weet dat ik het belachelijk goed heb, ik ben zeer zeker niet ontevreden, het dringt ook wel door, geniet ook wel van kleine dingen...maar ik leef niet 'echt'.

Het wrange is dat ik weleens denk dat je juist door ziekte, scheiding, etc weer voelt dat je 'echt' leeft. Vorige week in "over mijn lijk" een vrouw die nog een paar dromen kon vervullen. Voor haar was een weekje New York, haar trouwerij, etc een stuk meer bijzonder dan voor mij... Moeilijk uit te leggen!

Relatief

Nou is gister mijn overgroot oma overleden. Ze is 96 geworden..! Nu voel ik me eigenlijk heel stom, zit ik te zeuren over zingeving terwijl het leven om me heen gewoon doorgaat. Ben zo blij dat ik mijn man, met al z'n gebreken dat wel, en mijn lieve kids heb! Zou ze niet willen missen. Ik wordt eigenlijk best boos op mezelf, het leven is kort ( ik hoop wel 96 te worden!)

weer met beide benen op de grond. Heerlijk toch!

Nou gitje...

dat ligt er wel een beetje aan hoe....

Volgens mij

Zit m het niet zozeer in Africa of India of betaald werk of vrijwillig. Ik denk dat het vooral zit in doelen stellen en ernaar toe werken die te verwezenlijken. Zien dat jouw bijdrage ertoe doet, ergens naar toe werken, verder komen, obstakels (in jezelf en buiten jezelf) overwinnen. Het mooiste is als je je doel kunt kiezen, mij lijkt het nog mooier als je daarmee anderen kunt helpen.

Ik zie het bij vriendinnen trouwens. Zelf geen ervaringsdeskundige, ook niet voordat ik kanker kreeg . In mijn gesprekken met die vriendinnen heb ik me eigenlijk altijd rijk gevoeld, al was mijn bankrekening leeg

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het zijn

ook vaak de omstandigheden dat je dit soort gedachten krijgt. Je heb blijkbaar alle tijd en ruimte, financiele mogelijkehden om je dit soort dingen af te vragen. Dit vind ik echt iets van de westerse wereld. Een mega luxe probleem. Hiermee wil ik het niet bagatelliseren maar misschien zou je wat meer moeten relativeren en genieten van alles wat je hebt. Het kan zo maar ineens anders worden. Dat bedoelde ik ook met weer met beide benen op de grond.

Moeten relativeren

"Maar misschien zou je wat meer moeten relativeren en genieten van alles wat je hebt. Het kan zo maar ineens anders worden".

Ik denk dat de mensen die met dat probleem zitten, verstandelijk wel snappen dat dat de juiste weg is, maar op een een of andere manier lukt het toch niet dat ook zo te voelen.

Fred

Je hebt daar helemaal gelijk. Verstandelijk vind ik het ook belachelijk dat ik me vaak zo voel, toch is het zo..

Tips kaatje

Ik vind dat Kaatje hier al veel tips heeft gegeven. Waarom ga je daar dan niet mee aan de slag? Zoek uit wat je met die ontvrede wil of kan doen. Kortom, misschien tijd voor actie?

Inderdaad

Bedankt voor alle tips, het is inderdaad tijd om er iets mee te doen!

Gebrek aan uitdaging.

Misschien dat je de "struggle of life" niet meer voelt? Dat alles te vanzelfsprekend is? Alles onbedreigd lijkt? Ik denk dat vrijwilligerswerk in een omgeving waar gewone mensen, die alles goed voorelkaar hadden, door vette pech in het slop zijn geraakt het meest therapeutisch werkt.

En karakter?

Ik denk dat het ook aan je karakter ligt. Ik heb echt nooit dit soort gedachtes, maar heb ook nogal de neiging mezelf te vergelijken met mensen die minder hebben, en ik weet dat alle luxe in mijn leven puur mazzel is. Een grote ramp en het kan voor ons allemaal over zijn, dit luizeleventje. Dus (?) ik geniet ervan.

Maar ik ken iemand, die zichzelf altijd maar vergelijkt met mensen die meer hebben. Ze voelt zich altijd arm en is altijd ontevreden. Beetje jammer.

Heb je het boek de kathedraal van Ken Follett weleens gelezen? (in het engels de pillars of the earth, is ook een miniserie). Ik vind het in het boek beter overkomen dan in de serie (die ook goed is), maar je wordt in het boek echt met je neus op het feit gedrukt hoe hard het leven kan zijn, en hoe sociale zekerheden gewoon niet bestonden en ik vond dat erg verfrissend om te lezen.