Toptip?

Hmm

Ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van het tot achter de komma bijhouden wie wanneer met wat aan de beurt is. Want wat krijg je dan: "mijn dag is op een lange schooldag en de dag van pietje is in het weekend, dat is niet eerlijk", enz.
Daarnaast ben ik ook al geen voorstander van het als ouder oplossen van alle ruzietjes, problemen en onenigheden tussen de kinderen. Liever zie ik ze het zelf uitzoeken (uiteraard helpen we zonodig wel met enige aansturing, maar ik ga het niet overnemen van ze)
Dus. nee, ik vind het geen toptip. Wij hebben 4 kinderen (12, 9, 6 en 4 jaar) die natuurlijk ook regelmatig mot hebben, maar die dat steeds beter zelf op kunnen lossen. Ik ervaar dus ook eigenlijk geen 'probleem' op dit vlak. Dat 'gedoe' hoort er gewoon bij.

Wij doen het ook ongeveer zo

Maar, kleine nuance, ik draai het om: wij hebben geen "kind van de dag" (overdreven gesteld kleeft daar voor mij de associatie aan dat je elke dag een ander lievelingskind hebt oid, of er eentje voortrekt). Ik heb mijn kinderen (10,8 en 6) dagen toegewezen: maandag is de dag van de oudste, dinsdag die van de middelste, en zo tellen we verder. En om het (mezelf) makkelijk te maken, hebben ze die dag niet alleen alle voordelen, maar ook de minder leuke dingen: zo moet degene wiens dag het is, als eerste het bed uit.
En om ruzie over de volgorde te voorkomen: na een periode rouleert het schema, anders is maandag altijd de dag van de oudste Je moet wát, om de vrede te bewaren.
Ik houd er zelf niet zo erg van om dagelijkse dingen heel geprotocolleerd te laten verlopen, liever neem ik het een beetje zoals het komt en handel ik naar bevind van zaken. Maar de ruzietjes over dit soort trivialiteiten die voor hen heel belangrijk zijn, was ik zat. Een goede sfeer is veel waard.

Gedaan

Wij hebben dat vroeger wel gedaan ja. Van elk kind een tekening (we hebben er maar 2) in een insteekhoes en die insteekhoes hebben we opgehangen en draaiden we elke dag om. Wiens tekening voor hing mocht iets bepalen zo nodig. Ik weet niet meer wat we er nog meer aan 'ophingen' maar het betekende zeker niet dat er één die dag het lievelingetje was. Sterker nog ik bedenk me nu dat er ook iets 'negatiefs' aan hing zoals de tafel afruimen ofzo.

Ik heb net een oude posting gevonden uit 2005: "
Ik heb er dan maar twee maar wij hebben in de kerstvakantie iets nieuws ingevoerd: Wiens dag is het?

Ze hebben allebei een kleurplaat uitgekozen van internet en gekleurd, die heb ik voor en achter in en plastic insteekhoes gedaan en opgehangen in de keuken. Elke avond draaien we hem om en wiens kleurplaat voor hangt diens dag is het.

Hij mag bepalen wie er naast hem komt zitten met eten en wie hem naar bed brengt (de hete hangijzers in ONS gezin) en zoiets zou jij ook kunnen invoeren voor de oudste twee. Je kunt dan wiens dag het is voorlezen en de ander mag meekijken en de andere dag andersom.. Misschien is je middelste nog net te klein maar je kunt het in het achterhoofd houden (hier was de jongste 3 jr 3 mnd) toen ik het invoerde.

Als er toch geprutteld wordt roep ik hard: wiens dag is het morgen? En wiens dag was het gisteren?"

Overigens heb je alleen een probleem met kinderen die gaan roepen dat zij altijd op een maandag moeten en de ander een weekendag heeft als je ZEVEN kinderen hebt of veertien. In alle gevallen wisselt het toch steeds?

Zonnetje van de dag

Zo'n methode doen ze ook op de school van mijn jongste (groep 1, cluster 3 onderwijs). Het heet dan 'het zonnetje van de dag'. Het zonnetje van de dag mag naast de juf zitten, de kinderen een hand geven een een beetje 'helpen' en als eerste z'n broodtrommel pakken, dat soort dingen. Het kind is speciaal.
Thuis zou ik dat niet willen. Niet 1 kind voortrekken, ik heb er maar 2. Ze zullen juist moeten leren er samen uit te komen. Nu maken ze niet echt ruzie omdat het ontwikkelingsverschil te groot is en omdat jongste zich niet kan verweren.

Vaste afspraken

Wij hebben vaste afspraken en gewoonten. De kinderen schelen bijna 6 jaar in leeftijd (14 en 8), dus het oudste kind zit altijd voorin. Sinds kort is jongste ook lang genoeg om voorin te mogen, dus wanneer grote zus er niet is mag zij voorin. Aan tafel en op de bank hebben we vast zitplaatsen, ik zie het nut er ook niet van in om die te wisselen. Wat we eten gaat vaak in overleg, waarbij ik de kaders schep en het laatste woord heb. Ik kan eigenlijk geen situaties bedenken waarbij we er baat bij zouden hebben om een 'kind van de dag' te benoemen. Dat zou hier waarschijnlijk ook alleen maar tot meer gezeur leiden als bijv. een kind die dag in een bepaalde situatie geen gebruik maakt van zijn voorkeursrecht en dat dan de volgende dacht meent te kunnen inhalen. Het zijn nogal pittige dames hier, die iedere ruimte voor discussie proberen te benutten.

Idd vic

'Dat zou hier waarschijnlijk ook alleen maar tot meer gezeur leiden als bijv. een kind die dag in een bepaalde situatie geen gebruik maakt van zijn voorkeursrecht en dat dan de volgende dacht meent te kunnen inhalen.'
Ja, dat zou hier dan ook gebeuren. Of ze gaan onderling ruilen. Of een kind is er een dag niet en kan dan geen gebruik maken van het privilege, waarop de anderen willen ruilen of zo. Of ze gaan zeggen: 'Jij mag vandaag naast mama zitten, als ik morgen dan het eerste op de computer mag.' Pfff, dát zou pas tot strijd leiden, geloof ik.

Floptip

(andere nick ivm citaatrecht dit keer)
Het is een methode uit het basisonderwijs, waarbij leerkrachten een krampachtige poging doen om niemand maar over het hoofd te zien en vooral eerlijk te willen zijn. Om dat over te hevelen naar het gezin vind ik een minder goed idee. En waarom heeft bijna iedereen hierboven al verwoord. Eigenlijk bevestig je ook de strijd van de kinderen, het is inderdaad iets om ruzie over te maken, en daarom voeren we nu een systeem in waarbij ieder dezelfde rechten en plichten krijgt volgens bepaalde regels. Alles eerlijk en in prinipe vooral alles hetzelfde.
Ik ben er voor kinderen te geven wat ze nodig hebben. En dat is per definitie ongelijk. Ze hoeven ook niet te vechten om een plekje aan tafel, want hun plekje is er al Hun eigen vaste plekje. Ze hoeven niet te vechten om hun plekje op de bank, in de auto, etc. Ook die plekjes zijn er gewoon al. Daar hoef je niet om te strijden, het is er.
Zo ook met taakjes, die zijn er gewoon, voor hun. Ieder een eigen taakje, passend bij het kunnen en de mogelijke verantwoordelijkheid. Geen ruzie of discussie mogelijk. Zo ruimt de een hier altijd de vaatwasser uit, de ander in, de ander swiffert de vloer, etc. 's Ochtends dekt diegene die het laatst weg moet, de tafel. Elkaar helpen en bijstaan wordt een basisgegeven.

Mama 5

Wat je zegt: het elkaar wat gunnen, blij zijn voor een ander... Dàt is wat ik nou 1 van de belangrijkste zaken vind om mijn kinderen bij te brengen.
En hoe zouden ze dat moeten leren wanneer je een systeem hanteert waarvan de essentie is dat alles precies eerlijk verdeeld moet worden?

Like!

Jammer dat we niet facebookachtig kunnen liken, maar wat een likes zou ik nu uitdelen. Jippox, Mama5: vindikleuk!

Voorspelbaarheid

Onder bepaalde omstandigheden kan ik me best voorstellen dat dit goed werkt en veel strijd voorkomt. Ik heb zelf nooit deze methode gebruikt omdat het leeftijdsverschil tussen de kinderen daarvoor te groot is. Echter met een paar kinderen die in leeftijd heel dichtbij elkaar zitten en daardoor veel conflicten hebben kan het misschien veel rust geven.

Zelf merk ik dat mijn kinderen heel erg behoefte hebben aan voorspelbaarheid en vastigheid. Ze willen graag vaste plekken aan tafel (van mij hoeft dat niet), vaste taken (wederom van mij hoeft dat niet) en dingen eerlijk verdelen en om de beurt doen. Ze willen echt weten wat hun plek is. Hoewel ik zelf meer van laat maar waaien ben merk ik dat dit voor mijn kinderen niet goed genoeg werkt. Hier hebben we dus veel vaste afspraken en dergelijke. Daar voelen ze zich prettig bij. Ze hebben veel behoefte aan structuur en voorspelbaarheid en vaste afspraken helpen daar goed bij.

Aha

Ik heb dit nooit vergeleken met het 'zonnetje' op school waarmee ze een dag in het zonnetje staan en extra aandacht krijgen. Dat is niet zo in het gezin, in ieder geval ging dat hier niet zo. Het is meer iets voor de kleine dingen als inderdaad eerste kiezen bij dit (er zijn nog maar een paar soorten ijsjes) wie brengt wie naar bed etc.

Ik geloof ook dat als je zoiets instelt het een paar weken intensief gebruikt wordt en het opeens bijna niet meer gebruikt wordt juist omdat het er is of was. Ze zien dat ze heus wel aan de beurt komen en opeens vergeet je eens het blaadje om te draaien en gaan er dagen voorbij dat er niet naar om gekeken wordt of dat ze (inderdaad) de ander het gaan gunnen. Dus juist andersom wat anderen hier denken.

Tips

Ik vind het wel een heel goed idee om iedereen met tips te laten schieten op zoiets als de rugtas. Ik ben ook wel benieuwd naar tips over het oplossen van conflicten tussen kinderen onderling en daar dan tips bij zien.
Zelf heb ik geen kinderen meer in de basisschool leeftijd. Bovendien waren mijn kinderen nogal dwingend en rigide dus ik vraag me af hoe dat dan zou gaan, misschien wel heel goed. Het leuke vind ik dat je kinderen een bepaalde verantwoordelijkheid geeft zodat ze met die gedachte leren spelen. Ze kunnen iets kiezen dat ze zelf willen maar ook iets kiezen waarmee ze iemand anders een plezier doen. Ik had er nog nooit van gehoord maar vind het wel een idee om over na te denken.

Reactie

Pieternel: "Eigenlijk bevestig je ook de strijd van de kinderen, het is inderdaad iets om ruzie over te maken, en daarom voeren we nu een systeem in waarbij ieder dezelfde rechten en plichten krijgt volgens bepaalde regels. Alles eerlijk en in principe vooral alles hetzelfde."
Ik weet niet hoe de tip bedoeld is, maar hier is nog volop ruimte voor het leren elkaar iets te gunnen, strijd voeren en zelf dingen uitzoeken. Het is idd meer zoals P beschrijft: er is een aantal dagelijks terugkerende klusjes en favoriete dingen, en ik werd het zat om ie-de-re dag dezelfde discussies daarover aan te horen. Maar het gaat dan idd om dingen als: wie staat het eerst op, wie gebruikt mama's zilveren lepeltje etc. Bij uitstek zaken die ook echt om de beurt gaan (want waarom zou alleen oudste voor altijd mijn zilveren lepeltje mogen gebruiken?).
Er is nog meer dan genoeg wat niet "eerlijk verdeeld" wordt: feestjes, goede cijfers, sportprestaties, ze eten niet allemaal precies evenveel hagelslag, enfin you name it. En dat is prima, daar leren ze mee omgaan.
Overigens gaat het hier idd ook zo dat we het na een tijdje weer vergeten en dat is ook prima. En beginnen ze weer over dat lepeltje, haal ik "de dagen" weer van stal.

Goh

Als ik erover nadenk hebben wij dit soort voorbeelden helemaal niet. Alles is tot in den treure geregeld, zelfs de kleur beker waaruit de kinderen drinken en aan welke kant van mij ze lopen als we met zijn drieën op stap zijn. Erg eigenlijk

Oh ja ruzie om een lepeltje

Bij ons was het lepeltje waar ruzie over was "opeens" verdwenen. Vaste plekken en eigen bekers dat herken ik wel. Over wie voor in de auto mocht hadden we ook afspraken. Maar een echt systeem niet.

Lepeltje

Nou, dat soort dingen dat speelt hier niet dus. Als ze ruzie maken om een onb ienullig voorwerp wat van niemand is, dan gaat dat voorwerp hup op de kast. Dat gaan we echt niet doen hoor. Als ze er samen niet uit komen, neem ik wel een beslissing.

Ik denk dat er achter die strijd tussen broers en zussen vaak wat anders zit. Behoefte aan erkenning en voorspelbaarheid. Als die behoeftes vervuld worden, hoeft het kind ook niet in paniek te raken als broer of zus iets heeft wat zij wil hebben. Daar kan zo'n systeem dan misschien wel bij helpen, maar juist niet bij een groot gezin, omdat het door alle verschillende leeftijden en belangen juist onduidelijk wordt.

Vic

Enerzijds komt dat bij jou door het veel grotere leeftijdsverschil maar het kan bij anderen ook komen dat je iets al vanaf zo'n jonge leeftijd duidelijk moet maken anders heb je constant strijd. Als je twee kinderen hebt met een kop erop zorg je er wel voor dat iedereen een eigen beker, stoel of wat dan ook hebt.

Hier was het dus blijkbaar (dat wist ik niet meer) een issue wie wie naar bed bracht: papa of mama? Met dit systeem mochten ze om de dag kiezen, het kan zijn dat een paar weken papa favoriet is en dan een paar weken mama. Dit zijn geen dingen die ik hard zou gaan regelen, dat past weer niet in ons gezin en soms is er geen keus want dan is papa of mama er gewoon niet. Jammer dan. Het is niet zo dat ze dan de dag erna weer mochten kiezen ofzo. Zo strikt gaat dat niet.

Mijn manier is

a la Jippox en Mama5, geen manier dus? Gunnen dat is wat wordt geleerd. Ik zou zelf helemaal knetter worden van de lijstjes (en die ook netjes zelf nakomen). Daarvoor ben ik zelf veel te ongestructureerd.... Het enige lijstje dat wij hebben is voor wie de tafel afruimd (en die wordt nogal vaak vergeten). Doel is natuurlijk het leren uit jezelf op te ruimen en dat doen ze steeds vaker.
Verder regelt het zich bewonderingswaardig vaak vanzelf en zijn eventuele conflictjes ook weer snel opgelost.
Ik kan me niet anders herinneren dat mijn ouders ook altijd ons aanspreken en we zijn alle vier best netjes geworden.

Ik ben ook "op mama5"

Ja! Jij verwoordt precies hoe ik vind dat het zou moeten, en wat ik zoveel mogelijk ook probeer in praktijk te brengen: leer aan kinderen dat ze blij mogen (moeten/kunnen) zijn voor een ander. Gunnen!
Nix geen lijstjes of kind van de dag.

Hier ook mama5 stijl

Bijvoorbeeld als ik spontaan iets leuks meeneem van een winkel (Action, Hema, Zeeman) dan krijgt maar één kind iets. Een andere keer is het andersom. Daar wennen ze snel aan ondanks dat één kind van de twee snel jaloers kan zijn. Ze snappen vanaf een bepaalde leeftijd heel goed dat ik anders niets meeneem (als het altijd voor twee kinderen moet zijn).
Gesteggel over spullen werd hier ook opgelost door de spullen weg te leggen.
Nu is de jongste 10 en komt dit geneuzel niet meer voor.
Wel nog gesteggel over wie meer moet doen dan de ander (huishoudelijke taakjes). Ze zien meestal wel wat ze zelf moeten doen maar niet wat de ander moet doen. Natuurlijk houd ik zelf een goede verdeling in de gaten maar die is leeftijdsafhankelijk. Dat is wel eens lastig uitleggen.

Het kan samen gaan

Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, het wordt hier erg zwart wit gesteld.
"leer aan kinderen dat ze blij mogen (moeten/kunnen) zijn voor een ander. Gunnen!"
Ook al gaat mijn zilveren lepeltje bij toerbeurt (en nee berg ik niet op in een kast - zonde van mijn geboortelepeltje , dan nog kunnen mijn kinderen heel goed leren elkaar iets te gunnen. Het voorbeeld van Annet (iets leuks voor de één meenemen) doe ik ook gewoon hoor. En de volgende keer een ander (nee, niet alleen op zijn of haar dag). Ik heb niet hele _hele leven_ in die "dagen" gepropt, het gaat om een paar triviale steeds terugkerende klusjes/favoriete dingetjes. Maar goed, ik val in herhaling geloof ik.

Nee!

Ik vind het helemaal niets. Gevoelsmatig kan ik niet 1 kind boven een ander zetten, behalve op een verjaardag.

Hoe wij dit soort dingen voorkomen is ze leren onderhandelen zonder ruzie. Ze vinden of samen een film of wij kiezen een film. Degene die de tafel dekt mag bepalen wie waar zit, en in de auto hebben ze vaste plekken. Voor slapen ook, dat is hun eigen bed. Ze krijgen alledrie omstebeurs 's avonds een half uur 1 op 1 tijd, tussendoor krijgen ze allemaal aandacht. En verder sluit ik mijn oren voor kleine ruzietjes. Dat moeten ze gewoon ook leren en ik bemoei me er niet mee. (Is ook niet nodig, is allemaal vrij redelijk hier).

En stel je voor dat je je op de dag van nummer 2 lamlendig moe voelt. Dan krijg je gezeur over dat de dag van nummer 1 veel leuker was. Pff. Liever niet.

Het is duidelijk dat...

.. iedereen aan iets anders denkt en nu staan we steeds verder tegenover elkaar en dat is helemaal niet nodig.

Het idee dat ik kleding voor de ander zou meenemen als ik iets leuks voor de één ziet omdat ik vroeg een poosje 'wiens dag is het' hanteerde? Wat hebben die dingen met elkaar te maken? Precies zoals bij verjaardagen: ik wilde niet dat mijn schoonmoeder iets meenam voor de ander als de één jarig is. Verder schijnen je kinderen hierdoor niet te leren dat ze de ander wat moeten 'gunnen'? Ook al niet van toepassing. Verder is het voorbeeld van dc al helemaal niet van toepassing (lamlendig voelen) omdat kinderen bij mij helemaal geen extra aandacht kregen ofzo alleen als er iets te kiezen valt is er niet eerst ruzie maar keek iedereen even naar het papiertje.

Ik had de rest nog helemaal niet gelezen, ik reageeerde enkel op het eerste bericht, wat ik dus toch opvat als de een boven de ander zetten.

Ik denk dat dit soort afspraken in de meeste gezinnen gewoon niet nodig zijn, omdat het zichzelf wel regelt allemaal. Dus misschien handig om uit te proberen als je hele gezin gek wordt van de onderlinge ruzies.

Samen gaan

Dingen kunnen samen gaan. Ik sluit me helemaal aan bij Anneque en P. Hier vinden we het ook belangrijk dat onze kinderen elkaar en anderen dingen gunnen maar daarom kan je nog wel dingen om en om doen. Nee, niet alles wordt hier pp een weegschaal gelegd maar we houden we rekening mee dat we de balans niet laten doorslaan. Dat gebeurt overigens vanzelf hoor. Daar hoeven we niet echt heel veel moeite voor te doen. Wij hebben zelf nog nooit de regel toegepast dat ze vaste dagen hebben maar wel met bepaalde dingen. Zo mogen ze nog steeds om en om kiezen wie ze naar bed brengt. Zo'n voorbeeld van dat lepeltje zou ik dus ook oplossen door dat om de beurt te doen. Het wordt nu door sommigen wel heel erg zwart wit gesteld met lijstjes etc. maar dat is natuurlijk aan jezelf in hoeverre je het toepast.

Wat is er eigenlijk mis met dingen om de beurt doen? Dat is toch juiste heel netjes. Hierdoor krijgt iedereen een kans om in dezelfde mate aan bod te komen. Als je het helemaal los laat krijg je vaak dat de meest gehaaide vaker aan bod komt. Dat is ook niet echt eerlijk.
Juist vaste afspraken als bepaalde dingen om de beurt doen brengen vaak veel rust omdat ze dan minder om hun plekje hoeven te vechten.

Toch

moeten lijstjes bij jouw maar ook bij je gezin passen. Bijv. om en om naar bed brengen dat werkt hier niet. Soms ben ik hier niet, soms mijn man niet en niet op vaste dagen. Deed dat vroeger keer 3, ehhhh ik zou daar niet uitkomen en het leidt tot veel extra discussie (dit soort regels onderhouden kinderen dan altijd wel heel goed). Dus als het voor de een werkt hoeft het niet voor een ander te werken lijkt mij de conclusie. Afhankelijk van hoeveel kinderen (als je er zes hebt, komt je kind maar iets meer dan 1x per week aan de beurt), hoeveel tijd jezelf hebt, hoe je humeur staat (vroeger droeg ik ze wel eens over als ik het even zat was aan manlief) etc etc. Vroeger hadden wij nooit lijstjes met een gezin van vier en ik ben prima groot geworden...

Bemoei

Geheel onwetend hier, want maar 1 kind. Maar zelf wel uit gezin van 3 kinderen. Mijn ouders bemoeiden zich eigenlijk nooit met onze ruzies. Zolang we elkaar de hersens niet insloegen dan.
Was er een tijd geleden niet ook een redactioneel stuk over de relaxte opvoeding, luie ouder oid? Hoe verhoudt dit nieuwe artikel zich daar toe?

Gedoe

Het zou me veel te veel gedoe zijn om zo'n schema in te voeren. De tafelschikking staat vast en is vooral praktisch ingesteld, zodat ik de twee jongsten kan helpen tijdens het eten en zodat de twee ruziemakers niet te dicht bij elkaar zitten. Verder krijgt iedereen de beurt om wat te zeggen, maar wie het eerste wat mag en wil zeggen kan een paar dagen hetzelfde zijn, maar ook per dag verschillen. Ze hebben dat maar te accepteren en ik vind dat dat niets met te veel of te weinig aandacht of eerlijkheid te maken heeft. Het enige waar ik een uitzondering in maak is het roze bord dat de jongste twee allebei willen, dat gaat om de beurt, ik weiger om er nog zo'n bord bij te kopen, maar om daar nu elke avond gezeur over te hebben daar heb ik ook geen zin in. We hebben overigens vier kinderen.

Verstuurd met de Ouders Online iPad app.