Toch zoiets doms gedaan [dochter verdwaald]
gisteren mn dochter, ruim 10 jaar, laten verdwalen met de fiets, waren onderweg naar oma en ze wist het wel zelf zei ze. dus ze mocht vooruit fietsen. alleen hadden we een weg genomen die we niet vaak meer fietsen dus ik vreesde al dat het niet helemaal goed zou gaan. dat was dus ook zo, het arme kind was verdwaald en veel te ver gefietst. Gelukkig had ze haar mobieltje bij zich dus ik heb r snel gesproken en binnen 10 minuutjes gevonden, maar ze was wel wat overstuur. ik voel me echt n slechte moeder en zij schaamde zich dood. terwijl ze er niets aan kan doen. ik moet r niet aan denken wat er had kunnen gebeuren...
Wat is het probleem?
Ze had ook nog een mobiel bij zich, dan is er toch niets aan de hand? Ze heeft je keurig gebeld.
Ze heeft er een enerverende ervaring mee gekregen, namelijk hoe het is als je iets zelf met uitzoeken. Dat is niet gelukt, en toen kwam jij haar redden.
Misschien kunnen jullie het over een tijdje nog eens proberen, en misschien lukt het dan wél.
Waar maak je je nu zorgen om? Wat had er dan wel niet kunnen gebeuren? Als ze wél de goede weg had genomen had er net zo veel (of weinig) kunnen gebeuren, dat maakt toch niks uit?
Ik zou me geen verwijten maken als ik jou was, ze wilde het toch zelf ook? En het is toch ook prima afgelopen?
Als je je daarom al een slechte moeder moet voelen.... niet doen, hoor 
Margje
Vervelend maar geen ramp
Vervelend voor je dochter, maar volgens mij absoluut geen ramp. En je hierdoor een slechte moeder voelen, niet doen hoor!
Tegenslagen horen bij het leven, ook voor je dochter. Het heeft geen zin je dochter te behoeden voor tegenslag, het is beter haar te leren er mee om te gaan. Ze heeft je gebeld toen ze verdwaald was, en jullie hebben elkaar dus terug kunnen vinden. Ze heeft het dus gewoon heel goed gedaan! Daar zou ik haar mee complementeren. 'Goed gedaan meid, je hebt juist gehandeld!' Tja, verdwalen kan gebeuren (ik verdwaal nog steeds wel eens ergens, komt altijd goed).
Zo dacht ik in eerste instantie ook
ze heeft goed gehandeld, en ikke ook, ik heb haar ook gezegd dat ze het verder goed gedaan heeft, maar de vader reageerder toch wat anders, dat ik het niet goed gedaan had, dat er van alles had kunnen gebeuren, dat het dom en onvoorzichtig was enz..en daarom ging ik twijfelen aan mezelf
Geschrokken
hij is gewoon geschrokken en uit dat wat belabberd wellicht.
Denk het ook
Ik reageer ook wel eens boos uit schrik. Dat vinden ze dan niet leuk van mij, maar dan leg ik het ook netjes uit.
Ik ben eigenlijk een beetje nieuwsgierig waar enge van het verdwalen uit bestond. Kwam ze daardoor in gevaarlijk verkeer, of juist op een erg stille plek? Was het zuiver de schrik?
Ik ben vroeger in het dorp waar we woonden de eerste de beste keer dat ik met mijn fiets eropuit trok verdwaald. Ik wist werkelijk niet waar ik zat en was daar best ongerust over. Ik ben toch weer teruggekomen en kon er achteraf erg om lachen. Het dorp is nu groter, maar toen was verdwalen eigenlijk best een kunst. Ik was toen 9 overigens.
Nijntje
"dat ik het niet goed gedaan had"
Nou, volgens mij valt dat wel mee hoor! We voeden onze kinderen op met als doel dat het zelfstandige wezens worden die hun eigen keuzes kunnen maken. En dat doe je blijkbaar goed, want je dochter van 10 voelt zich al heel zelfstandig en bepaalt zelf de route. Op zo'n moment moet je je kind even loslaten om te kijken hoe het gaat. Oke, ze is verdwaald, maar ze heeft wél juist gehandeld. Dus ook als het even tegen zit, weet ze zich blijkbaar te redden. En dat is toch precies wat we willen met onze opvoeding?
Het enge van het verdwalen
ik denk dat het meer de schrik geweest is en dat ze niet wist waar ze was, maar ook dat ze ervan baalde dat het haar niet gelukt was de weg te vinden, ze is nogal perfectionistisch. Ik geloof niet dat ze echt heel bang was dat er iets gebeuren kon. ze was netjes naar een herkenningspunt gereden en toen heb ik haar gezegd haar fiets langs te kant te zetten en lekker even te gaan zitten totdat ik r was. toen was ze ook wel al rustiger, maar toen ze me zag moest ze wel weer even huilen.
mama, iedereen keek naar mijn band, alsnog ie lek was en ik daar stond! ach, ik blijf t sneu vinden hoor. echt waar
Ik vind het juist goed en leerzaam
Dit is een gecontroleerde manier om haar zelf de weg te laten vinden in de wereld. Dit keer letterlijk de weg vinden, maar in andere situaties (later) doe je dit ook: zo leren kinderen op eigen benen staan en heel goed dat ze dat in het begin kunnen leren met de zekerheid dat er iemand is die hen opvangt.
Ik zou precies hetzelfde hebben gedaan: haar laten gaan. Verdwalen is niet erg, de schrik leert je juist waar je grenzen liggen. Trek je niets aan van de opmerkingen van anderen, die kunnen hun schrik ook niet altijd goed onder woorden brengen.
Mensen zijn tegenwoordig wel heel snel erg beschermend naar kinderen vind ik. Je zult zien dat je dochter nu weer wat zelfstandiger is geworden!
groet, Mamvantwee
Precies.
Ik vind de reactie van je man wat overtrokken hoor. Dochter had mobiel, dus kon terug geloosd worden. Klaar. Niet meer over piekeren.
Ik was 6, werd voor het eerst naar de lagere school gebracht, een aantal kilometer lopen. terug was er niemand om op te halen, ik ben serieus verdwaald, voordat ik ook maar een bekende weg zag. het enige wat mijn moeder zei was: goh, wat ben je laat. geen woord over vuil gemaakt verder.
Nijntje
Ik kan de schrik heel goed voorstellen hoor. Ik ben als 13 of 14 jarige een keer op de verkeerde bus gestapt. Ik moest mezelf echt bedwingen om niet in huilen uit te barsten in die verkeerde bus. Net zoals ik wél moest huilen omdat ik een uur te vroeg op school was. Ik had me onderweg zo zitten opwinden omdat ik dacht dat ik juist te láát was dat ik de tranen daardoor al hoog had zitten. De stilte langs de weg schreef ik toe aan dat iedereen al op school zat, dus fietste ik nog harder. Eenmaal op school, om half 8, dus in tranen mijn ouders gebeld 'ik ben al op school hoor!'.
Geen probleem
Wat tillen jullie hier zwaar aan. Verdwalen is vervelend maar ze is 10 en heeft ook nog een mobiel. So what? Ik zie echt geen probleem en zou mij als moeder geen verwijt maken. Zou het zelfs niet zo heel sneu vinden. Kan toch gewoon gebeuren? Ze kon jullie bereiken en jullie hebben haar opgehaald. Ik zie echt geen reden om overstuur te zijn of sneu (of een schuldgevoel te hebben.)
Liedewij
Geen reden zien
Ja maar dat jij geen reden ziet om overstuur te zijn wil niet zeggen dat een kind dat ook zo ervaart. Een volgende keer zal ze misschien minder schrikken en dus niet meer huilen. Bij al dit soort situaties vind ik het vooral belangrijk om er als ouder passend op te reageren. Meehuilen en dus bevestigen dat het zo erg was helpt niet, monter opmerken dat het goed gegaan is en dat ze dus op zichzelf kan vertrouwen is handiger.
Oh jee
Ik ben een heel slechte moeder. Ik zou mijn kind troosten, maar toch ook hartelijk uitlachen
Tenminste, als het een bekende weg is en er sprake is van een mobiel.
Prulletje
Niet sneu of zielig
Ik snap wel dat een kind overstuur kan zijn van dingen waarvan ik de reden niet zie, Maar daarom vind ik het dan nog niet sneu of akelig voor haar. Waarschijnlijk geen erg empatische moeder maar ik zou inderdaad passend reageren; lakoniek, een knuffel en dan weer klaar. Ik vind het gewoon echt niet sneu. Dit zijn gewoon dingen/misverstanden die gebeuren en waarom is dat erg of sneu/zielig? Het is mooi als het kind het zelf oplost, dat heeft ze gedaan. Dus klaar.
