Tante mag zich niet bemoeien met de opvoeding
Ik ben tante (34) van twee nichtjes. Ik ben ontzettend dol op ze maar ik zit met een ontzettend dilemma.
Ik heb autisme, diabetes en nog een paar dingen meer.
Ik heb besloten om geen kinderen te krijgen i.v.m. mijn beperkingen ook heb nu geen partner in mijn leven. (De wens is er natuurlijk wel maar ik vind het niet verstandig).
Nu krijg ik van de ouders van nichtjes voortdurend te horen als jij tips of adviezen geef over de opvoeding dat mag als je kinderen krijgt of hebt dan mag jij ermee bemoeien. Ze zijn op de hoogte van mijn keuze.
TIPS van mij: Ga niet voortdurend staan te vragen of ze hun schoenen aan doen maar maak er spelletjes van (ik ben er sneller mee, wie is het snelste).
En verplicht niet hun bordje leeg te eten (dat kan ik weten vol is vol).
Maar als de ouders gaan roken dan moet ik op ze letten, mag ik met ze naar een speeltuin (achter) toe. Ook heb ik meerdere malen bij de speeltuin "in gegrepen". Ik vind dat ook opvoeden.
Ik mag niet gaan fietsen met oudste want ik kan niet ingrijpen.
Zo gaat het voortdurend... Recent ruzie gekregen. Wat is nu logica?
opmerkingen
Allereerst: respect voor je keuze om onder deze omstandigheden geen kinderen te krijgen. Dat moet een moeilijke beslissing zijn geweest.
War betreft je vraag: De opmerkingen die jij maakte komen neer op kritiek. En dat krijg je als ouders al veel teveel. Daar raken ze dus geïrriteerd van. Die opmerkingen in de trant van: jij mag niks zeggen want je hebt geen kinderen, hebben niets te maken met de inhoud van jouw opmerkingen, maar wel met die irritatie. Waarschijnlijk weten ze diep in hun harty wel dat wat jij zegt zinvol is, maar door die irritatie willen ze het niet horen. Ik zou dus zeker stoppen met die opmerkingen.
Dat heeft niets te maken met de vraag of jij wel of niet kan ingrijpen/opvoeden. Als ze dachten dat jij dat niet kon, dan mocht je ze ook niet meenemen naar het park, zoals je zelf al aangeeft. Ze vertrouwen je dus wel. Fietsen is misschien weer een ander verhaal. Het verkeer is gewoon bloedlink en ik zou zelf ook niet snel met het kind van een ander gaan fietsen, tenzij ze minstens in groep 7 zaten.
Om ruzie te vermijden zou ik dus geen adviezen meer geven, want dat is irritant voor ouders. En verder doe je met je nichtjes wat de ouders goed vinden en waar je zelf ook nog zin in hebt. Zo houd je de relatie goed en zie je je nichtjes opgroeien. En hoe meer ze zien dat jij prima met ze omgaat, hoe meer de ouders aan je over zullen laten.
Contact houden en geen ruzie krijgen is het belangrijkste. Op een dag zijn de nichtjes groot (duurt niet eens zo lang) en dan wil je wel onderdeel van hun leven zijn, en niet door een stomme ruzie aan de zijlijn staan.
Ongevraagd
Voor zover ik weet heb ik geen autisme, maar ik kan ook niet, ongevraagd, opvoedingsadvies gaan geven. Aan niemand. Niet aan mijn zus, niet aan vriendinnen, op wiens kinderen ik, voor ik ze zelf kreeg, veel heb gepast.
Ouders kennen hun kind het beste. Kennen meer situaties die ze al met kind hebben meegemaakt.
Het is soms wel op je tong bijten ja. Het enige dat je kunt doen is het goede voorbeeld geven. Let vooral op jezelf en doe het zelf zo goed en leuk mogelijk maar onthoud je van elk advies.
In de praktijk krijgen ouders namelijk al allerlei soorten advies. Ongevraagd. Van vreemden en bekenden.. Vaak zit er wel iets in, maar heel vaak is het niet gepast en zit het net even anders. En is het ronduit irritant.
Opvoedadvies kun je beter op een forum spuien.
Oh, en dan heb ik nog niet over advies over een kind met autisme. Dat kan helemaal fout aankomen.
Punten scoren
Wat soms wel handig is om juist naar andere ouders te kijken wat je opvalt dat ze volgens jou juist heel goed doen. Daar leer je zelf van en je kunt ze er een goed gevoel mee geven.
Door te benoemen wat je zag en wat je er goed aan vind. Moet je natuurlijk wel zeker weten dat ze het zelf ook handig en goed opvoed gedrag vinden.
Wat ik handig vind aan mijn vader is dat hij bij een opkomend conflict even zijn hele agenda laat zitten. Zijn ogen gaan glimmen en hij gaat er even helemaal op in om het met een kind even uit te zoeken en op te lossen. Geduldig, luchtig, speels. Daar heb ik veel van geleerd. Zelf wilde ik vooral op spitmomenten wel even doorduwen omdat het toch ook druk is met kinderen en het avondeten moet af. Maar als je even een geduldig momentje neemt en kind is weer tevreden dan kun je zelf des te sneller weer door.
Mijn zus wist ook al met hele kleine kinderen ze te betrekken bij de benodigde werkjes. Even bloemen in een vaas zetten bijvoorbeeld. Kind was nog geen twee jaar. Grote pot met water op de grond. Snijden op het aanrecht en dan reikte ze kind een bloem met steel aan zodat die de bloem in de vaas kon zetten.
Dat moedigde mij aan om ook veel samen met een kind te doen.
Even geduldig, even nadenken wat een kind zou kunnen doen, en dan voelen kinderen zich erbij betrokken, ze leren wat en het geeft ze zelfvertrouwen.
En zo hebben veel ouders en omstanders ook vaak opvoedgedrag dat handig is, opvalt en waar je wat aan hebt.
En dat goede opvoedgedrag observeren is veel handiger dan op foutjes of onhandigheden in de opvoeding letten. Ook al is dat vaak wat je het eerste opvalt.
geen advies geven
Mijn zus kreeg veel eerder dan mij kinderen en ik was heel veel bij haar toen m'n neefjes en nichtje klein waren, maar wat ben ik blij dat ik nooit ongevraagd advies heb gegeven of commentaar heb geleverd, want pas toen ik zelf kinderen kreeg wist ik dat je anders reageert en handelt als je er zelf midden in zit. Ik zou mijn kind nooit een fopspeen geven, niet voor de tv zetten voor ze een jaar of 10 zouden zijn, we zouden leuk samen spelen, spelletjes doen, knutselen, ik zou nooit m'n geduld verliezen of boos zijn op m'n kinderen en wat is het als jezelf kinderen hebt anders. Minder slaap, nare bevalling, zieke kinderen, druk met werk noem het maar op het is allemaal van invloed en dat heb je niet als je maar 'even' bij je nichtjes bent. Dus als je de verstandhouding goed wilt houden dan geef je geen ongevraagde adviezen of tips meer en ga je van je genieten en hen verwennen met jouw onverdeelde aandacht, de ouders weten zelf ook wel dat nichtjeswelsoms wat meer geduld zouden kunnen opbrengen, maar het lukt niet altijd.
Creatief
Ik vind namelijk erg om te zien dat de ouders zo geïrriteerd zijn van hun dagelijkse stress, dat ze dan de kinderen nogal stevig beet pakken, tikken geven of dreigen met eten / speelgoed etc. Natuurlijk zetten ze hun kinderen ook in de gang of draaien ze een stoel om als ze niet luisteren. Maar soms...
Regelmatig schreeuwen, schoppen en tikken geven de ouders elkaar.
En mijn nichtje (4) zegt dan zeer zacht tegen mij: "Ik vind dat niet leuk".
Een situatie: Nichtje (4) ruimt niet op na herhaaldelijk vragen en mama stop de vuilniszak vol met haar speelgoed en zegt herhaaldelijk (tirade) met een knal rood hoofd: "Ik gooi je speelgoed allemaal weg omdat je niet luistert".
Met als gevolg dat mijn nichtje bi mijn been pakt en en me smekend met huilende ogen mijn aankijkt: doe iets.
En ik zeg dan (Naam van moeder) wil je even stoppen met het herhalen van de boodschap. Dus timeout voor mama. De moeder was daar ontzettend boos over omdat ik het ouderlijk gezag ondermijnt.
Later bleek dat mijn nichtje bijna niets hoorde.
Emoties en autisme gaat niet zo hand in hand.
Ik zou het zo ontzettend fijn vinden als ze hun opvoeding op een creative manier aanpakken. Nu is er voortdurend strijd.
Ik vind het oké dat ze hun stoel omdraaien of naar de gang brengen. Met uitleg op hun hoogte achteraf.
Ik heb met mijn begeleidster erover gehad en die zegt BIJT MAAR OP JE TONG. Onthou je van alle adviezen en ga leuke dingen doen met je nichtjes. Wat jullie (@Li, @AnneJ, @Yaron) ook zeggen!
Ik vind het echt moeilijk!
Nou
dat kan ik me voorstellen! En toch is het het enige dat je kan doen. De ouders gaan toch niet doen wat jij zegt, dus zorg dat je welkom blijft door je mond te houden.Je nichtjes houden duidelijk van je, dus het is in hun belang dat jij niks zegt en welkom blijft. Dan kun je ze zien opgroeien en op jouw manier bijdragen aan hun opvoeding. Niet door de ouders te zeggen wat ze fout doen, maar door leuke dingen met ze te doen. Dat zullen ze zich hun leven lang herinneren.
Dat moet je ook niet zo doen....
Je moet je zus niet terechtwijzen, maar helpen.
Wat je had kunnen doen is aanbieden om samen met je nichtje op te ruimen. En als de gemoederen heel hoog oplopen kun je het beste helemaal niets doen. Dat gooit alleen maar olie op het vuur. Behalve als er echt bloed dreigt te vloeien, maar daar was hier geen sprake van.
Helpen
Dit klinkt inderdaad als een nare situatie en ik snap dat je handen jeuken als je dit ziet. Maar kritiek werkt averechts, dit verhoogd hun stress alleen maar.
Er zijn twee dingen die wel constructief zijn volgens mij.
1. De ouders ontstressen
Dus zorgen dat zij minder zorgen hebben. Dat kan daar ze expliciet te vragen waar je ze mee kunt helpen. Niet met de 'dan zijn jullie geduldiger met de kinderen' boodschap, maar 'ik heb meer tijd en doe graag wat voor je'.
2. Een leuke tante zijn
Juist als er thuis veel stress is kan de aandacht van een derde zo belangrijk zijn! Of dat nou lekker mee naar de speeltuin gaan is, of een spelletje doen, voorlezen of iets groters als een dagje speeltuin: dat is echt goud waard. Iemand die je ziet, waardeert en aandacht geeft.
