Talent?
Zoonlief (nu 8) heeft van zijn vader leren schaken, gewoon omdat pa altijd ´s ochtends een schaakpuzzeltje op zijn telefoon doet. Pa en zoon vonden het beide leuk en zoon ging lekker met zijn grote zus regelmatig schaken. Niets mis mee.
Zoon bleef schaken leuk vinden en is dus bij de plaatselijke schaakvereniging mee gaan doen, daar hebben ze een flinke groep kinderen die dan les krijgt en lekker tegen elkaar schaken. Hij heeft er lol in en gaat graag. Prima dus.
Nou organiseert de schaakvereniging dat ze eens per jaar een grand prix toernooi waar de schaakverenigingen uit de buurt ook aan meedoen, ze spelen dan in groepjes van 8 en de beste drie krijgen een prijs. Zoonlief deed ook mee en won prompt in zijn groepje een tweede prijs. Hij helemaal gelukkig en trots. Er blijkt dus een compleet circuit te zijn van grand prix toernooien voor kinderen en zoonlief mocht van mij rustig een middagje schaken op de zaterdagmiddag. Ik nam wel een boek mee en ging lekker in het zonnetje zitten.
Dat heeft hij nu een paar keer gedaan en hij wilde graag aan de regionale kampioenschappen meedoen voor zijn leeftijd. Tsja, ach, goed voor hem als hij ook eens wat meer verliest... Dat dacht ik. Blijkt hij verdorie nog te winnen en aan de nationale kampioenschappen mee te doen.
Op de schaakclub was het ook al opgevallen dat hij best aardig kan schaken voor zijn leeftijd en mocht hij meedoen aan de team-wedstrijd voor kinderen onder de 10. Daar won hij op éen na alle partijen en zat hij in een team met 9-jarigen die ook veel wonnen dus daar mag hij nu ook al mee op nationaal niveau spelen.
Er wordt nu op de schaakclub extra aandacht aan hem besteed en ik word door andere ouders aangesproken hoeveel uur ik met hem aan het trainen ben per dag (niet! hij mag schaken en ik heb zo´n gratis account op een schaaksite voor hem aangemaakt waar hij een half uurtje per dag op mag, maar hij hoeft totaal niet) en meer van dat soort vragen. Een ander kind, iets jonger, mag ook nationaal spelen en daar zitten de ouders echt bovenop. Ik vind het vooral belangrijk dat hij ook lekker buiten speelt en dat hij er lol in heeft, het is maar een spelletje!
Ben ik nou zo´n ontaarde moeder? Hoe begeleid je zo´n jong kind nou zodat hij niet naast zijn schoenen gaat lopen, lol houdt in zijn spelletje en dat hij gestimuleerd wordt om door te gaan als het lastiger wordt. Ik maak mij echt geen illusies, landelijk kampioen gaat hij echt niet worden, zo goed speelt hij nou ook weer niet en het zou goed voor hem zijn als hij wat vaker zou verliezen, ook op school gaat alles hem te makkelijk af. Maar ik wil ook niet pushen...
Tips welkom!
Wil hij het graag?
Als hij dit zelf graag wil zou ik het hem niet onthouden en ervoor gaan met hem en hem blijven ondersteunen als dat nodig is.
Ouders die vinden dat je jong en speels moet blijven terwijl je dat niet wil zijn eigenlijk erger dan ouders die naast hun schoenen lopen (of naast die van hun kind)
sorry ging te snel 
Het vraagt van jou wel meer dan een zaterdagmiddag. Intussen gaat hij gewoon naar school natuurlijk en heeft hij zijn vriendjes. Als er momenten zijn dat hij keuzes moet maken goed met hem doorspreken en afwegingen maken, samen met hem. Zorg dat je naast hem staat, niet boven hem.
Mijn dochter heeft ook een bepaald talent. Het kost mij tijd en geld, maar ik weet zeker dat ze het me heel erg kwalijk gaat nemen als dat niet zou mogen. Ze wint zeker niet altijd, en dan moet je er echt zijn, ze leert ook daarmee omgaan. Misschien gaat het over, misschien ook niet en gaat ze echt excelleren. Het is haar ontwikkeling.
Ik begrijp je vraag niet geloof ik. Je zoon doet iets dat hij leuk vindt, maar overvoert zichzelf niet en speelt ook nog gewoon lekker buiten. Ondertussen wint hij vaak, maar niet alles. En jullie leggen geen druk op hem om die paar spelletjes die hij niet wint, wél te winnen, jullie pushen hem niet maar remmen hem eerder een beetje af (max. half uur op de schaaksite). Volgens mij gaat het dus helemaal goed zoals jullie het nu doen. Dus wat wil je dan verder nog van ons weten?
Ik vind je wel een beetje erg onderkoeld, met je opmerking dat hij zeker geen landelijk kampioen gaat worden. Dat weet je niet. Misschien is hij toch wel een supertalent, misschien wordt hij naarmate hij ouder wordt wel fanatieker. Misschien ook niet. Maar ik zou niet nu al uitspraken doen over wat er zeker wel of zeker niet gaat gebeuren. Als hij wel echt fanatiek wordt en graag op landelijk niveau wil spelen, hou je hem dan tegen omdat je zelf geen zin hebt om hem rond te rijden? Of ga je dan op zoek naar wegen om hem dat wel te geven, zonder dat je er zelf teveel voor opzij moet zetten?
De toekomst voorspellen is lastig, ik zou het nemen zoals het komt en vooral goed kijken naar wat je zoon graag wil. En daarbij jullie eigen normen en grenzen in de gaten houden. Maar ik vind dat er nooit wat in beton gegoten hoort te zijn, alles verandert in het leven en dus ook hoe je tegen dingen aan kijkt.
Geniet van een kind dat het zo leuk doet en daar zelf ook van geniet, zonder dat het zijn leven beheerst. Lijkt me heerlijk!
Mooi gezegd door @Emma
Ernaast staan en niet erboven. Het is zijn ontwikkeling, niet de jouwe.
Wat zul je verbaasd zijn geweest toen hij opeens zo goed bleek! En ook wel trots, lijkt me. Heerlijk, toch?
Mijn zoon heeft ook een talent, maar heeft absoluut niet de behoefte om zich daar 100% op te storten. Plezier staat voor hem bovenaan. Ik zou eens aankijken hoe belangrijk het voor hem is / wordt en je vooral niet laten beïnvloeden door andere ouders en hun kinderen, maar je vooral laten leiden door je zoon en jullie eigen mogelijkheden.
Er viel een stukje weg
... Plezier staat voor hem bovenaan. Als hij elke dag anderhalf uur zou oefenen dan zou hij er zijn beroep van kunnen maken, is mij verteld. Maar hij vindt meer leuk en belangrijk in het leven.
gewoon lekker doorgaan
Gewoon lekker doorgaan zoals het nu gaat. Het voordeel van schaken (boven veel andere sporten) is dat er nogal een no-nonsense sfeer heerst. Het trekt toch een bepaald type mensen aan.
Een van mijn kinderen schaakt al jaren, en wat je schrijft over ouders 'die erbovenop zitten' herken ik helemaal niet. Wel ouders die zelf ook goede schakers zijn en heel betrokken zijn, partijen analyseren, tips geven etc. Misschien bedoel je dat? Daar vind ik zelf overigens niets mis mee. Als moeder een boek op het terras leest is natuurlijk ook helemaal prima, maar niet 'beter' dan een ouder die de partij wel volgt en analyseert.
Als je goed bent, krijg je sterkere tegenstanders. Soms spelen 8-jarigen al tegen volwassenen. Dat is goed, want daardoor leren ze ook verliezen. Na een wedstrijd analyseren ze vaak samen hun partij, en daar leren ze ook weer van. Kinderen, hoe talentvol ook, komen niet in de positie dat ze altijd maar alles winnen. Schaken is ook een heel 'feitelijke' sport. Een (computer)analyse maakt haarfijn duidelijk welke zetten goed en minder goed waren.
Met schaken heb je niet de dilemma's die ouders van bijvoorbeeld talentvolle turnmeisjes wel hebben (die dan bijvoorbeeld 20 uur fysiek moeten gaan trainen). Schaken kun je gewoon thuis doen.
soms word ik een beetje gek gemaakt
Zoon is hoogbegaafd en dat is nogal een gedoe met zijn huidige juf. De huidige juf geeft als moeilijker werk extra werk en mijn zoon vindt het niet leuk dat hij eerst al het werk moet doen wat iedereen doet en dan als straf nog extra werk wat ook eigenlijk te makkelijk is, hij zit dus liever in zijn Donald Duck te lezen die hij dan bij voorkeur op schoot houdt tijdens het werken. Juf blijkt met de klassenmoeders te hebben zitten roddelen dat ik zoonlief over het paard til en maar zit te hameren op hoe erg hij zich verveelt terwijl hij zijn werk nooit afkrijgt. En dat hoor je dan weer op het schoolplein terug. Er zijn al gesprekken geweest met de ib-er over compacten en verrijken, maar de plannen daarvoor worden door de juf gewoon niet uitgevoerd. Er is al een gesprek geweest over het geroddel met de klassenmoeders, eerst met de juf (glashard ontkennen), daarna met éen van de klassenmoeders en mij met de directrice. De juf is aangesproken, vooral omdat ik niet de eerste ben die met zoiets bij de directrice kwam, maar dat heeft geen verbetering gebracht.
Zoon heeft zijn beker mee naar school genomen, hij was apetrots, en ik moet bij de juf komen wat ik in vredesnaam aan het doen ben door zo´n kind zo ontzettend te pushen.
Ah, dus dát is eigenlijk je vraag
Hoe ga ik om met een juf die mijn zoon niet ziet/niet kan of wil geven wat hij nodig heeft? Nu begrijp ik je eerste post beter!
Ik denk dat ik, omdat je al best wat hebt geprobeerd en juf niet mee lijkt te willen werken, de juf een experiment voor zou stellen. Als ze nou eens wél zou compacten en je zoon iets aan zou bieden wat hij wél boeiend/uitdagend zou vinden, en hij belooft dan niet meer in zijn Donald Duck te lezen, zou dat een werkbare afspraak zijn?
Ik herken het hoor, zo'n juf die vindt dat het werk eerst af moet zijn, voor ze verder wil kijken. Maar zo'n juf snapt hoogbegaafd niet, of in ieder geval herkent ze het alleen als een kind dan ook supersnel werkt. Maar zo zit niet iedereen in elkaar. Hier ook, dochter was niet te motiveren tot wat ook, niks kwam af. Na verloop ook niet de dingen die ze wel leuk vond om te doen. Gewoon snel afgeleid, en uiteindelijk een gewoonte geworden om traag te werken. Zo zonde...
En sowieso, of het nou lukt deze juf of niet, thuis meer uitdagen. En zoon uitleggen dat school gewoon moet, ook als het niet leuk is. Het schooljaar duurt niet meer zo lang, dat houdt hij nog wel vol. Hopelijk volgend jaar een leerkracht die beter naar hem kijkt en meer rekening met hem houdt.
Pfff juffen
Ik had ook zo’n kind. Zoon mocht niet versnellen,
niet compacten en niet naar de plusklas. Toe ik buiten de school om een IQ-toets liet maken door een herkende psycholoog - omdat zoon totaal vast liep op de basisschool en ging pesten en gepest worden - en aan de juf liet zien, toen pas mocht hij wel meedoen met de +klas. Met de opmerking van juf “grappig dat had ik nooit bij hem vermoed”...
Achteraf (kijk je een koe in de kont) achteraf had ik zoon van school moeten halen en een andere school. Als de juf niets wil is dit misschien een optie? Wat zegt de IB-er en de schooldirecteur/trice?
Sini
Hoge bomen
vangen veel wind. Dat is zo. Je kind zal daarmee om moeten leren gaan, maar jij als ouder ook. Ik weet ook niet goed hoe je dat doet, maar toch een paar tips:
- denk niet dat de andere ouders pushende ouders etc. zijn en dat jij het dan goed doet; de meeste ouders zijn, voor zover ik het zie, verbaasd over een kind met bijzondere talenten. Elke ouder weegt af: wanneer stimuleren, wanneer inperken, wanneer blij zijn, wanneer bescheiden. die afwegingen worden niet door iedereen op dezelfde manier gemaakt, maar er is ook niet één manier te noemen die echt het allerbeste is. Vooral jezelf blijven denk ik.
- bij de omgeving (inclusief juf) speelt vooral onbekendheid een rol; een leegte die gevuld wordt met de meest obligate opmerkingen, waarvan de bron een dosis jaloezie lijkt te zijn. Ik heb het altijd lastig gevonden om mensen mee te nemen in het verhaal, want je lijkt of te overenthousiast (en even enthousiast over andere talenten doen is soms zo gemaakt), of het lijkt alsof het je niks doet of normaal is, wat ook nogal gekunsteld lijkt.
- waar ik veel aan gehad heb zijn andere ouders die in eenzelfde situatie zaten en die een hele avond hebben gepraat en verteld over hun dilemma's, vragen en oplossingen.
Tsjor
Film tip
Hoi,
Hier ook 2 schakers. Een jongen en een meisje. Geen bijzondere talenten, maar ze spelen al jaren iedere zondag met veel plezier. Soms ook met een aantal bejaarden als vrijwiller. Zolang het voor hem geen obsessie wordt is het geen probleem. Juist goed als ze hun kwaliteiten ontdekken en daar iets mee doen. Ik denk dat jullie het prima doen. Houdt hem alleen zelf goed in de gaten, want het kan dat hij op zeker moment niets anders meer wilt doen. Dan wordt het denk ik een ander verhaal.
Hier een goede film tip, die precies hier over gaat. Jongetje zal zo ongeveer van dezelfde leeftijd zijn. Waar gebeurd.
‘Searching for Bobby Fischer’.
https://g.co/kgs/nkzegr
Sini
Haha, het is erkende psycholoog, niet herkende. Heb je dat altijd fout verstaan of heeft de autocorrectie het gedaan?
