Strijd tegen kindermishandeling

Blamage

http://nl.wikipedia.org/wiki/Autisme
"Uit differentiële diagnose volgt dat een van de meest voorkomende aandoeningen die dezelfde symptomen oplevert verwaarlozing is. Kinderen die erg verwaarloosd zijn, zoals kastkinderen, kunnen gedrag vertonen dat lijkt op autisme, maar het zeker niet is. Er zijn diagnosecentra in Vlaanderen[30] en Nederland.[31]"
Dan gaat het om kinderen die het daglicht nooit zien of kinderen uit de beruchte Roemeense weeshuizen. Niet en kind dat verder normaal naar school en opvang is gegaan.
Een verband leggen tussen autisme en verwaarlozing is terug naar af, naar Bruno Bettelheim met zijn koelkastmoeders, naar de psychoanalytici in Frankrijk. Institutionaliseer het kind en beschuldig de moeder. Geen begrip en geen hulp. Stelletje dwazen.
Ik denk weleens dat die professor van Dantzig zich zou omdraaien in zijn graf als hij wist wat hij mede heeft aangericht in de ijver om kinderen te redden. Een blamage voor zijn professie.

Harteloos

Hulpverleners die nu nog monomaan op het thema 'kindermishandeling' tamboureren zijn voor mij harteloos.
Vooral als je zelf al om hulp komt vragen en dan uitgemaakt worden voor kindermishandelaar. Dat is een gebrek aan inlevingsvermogen en empathie. En er dan weer een hele tak van de hulpverlening mee opzadelen vind ik gevaarlijk, contraproductief en ja, harteloos. Ik hoop dat ouders en kinderen die in moeilijke gezinssituaties zitten, het kan je gezin enorm ontregelen, en je relatie, als je kind iets heeft dat niet begrepen wordt, die ouders en kinderen dus, hoop ik dat die gerustgesteld worden en geholpen worden zichzelf te begrijpen en goed met elkaar om te gaan. Met zo'n verdenking kindermishandeling is de vertrouwensrelatie en de hulprelatie per direct verstoord. Wie zoiets bedenkt is harteloos.

Kijk naar de film

Maddy Hulshoff wordt voor haar zoon Gijs dooverwezen naar jeugdzorg. Jeugdzorg, jongedames zonder orthopedagogische opleiding laat staan kinderpsychiatrische opleiding, beoordelen aan de hand van signaleringslijstjes en van hun indruk van jou, de klik die ze al dan niet met jou hebben of er een opvoedingscursusje komt 'oude stijl' vol van die pak ze maar aan mentaliteit, vol van dwang om je kind te stimuleren waar je juist de balans moet leren te zoeken. Of dat je echte deskundigheid mag inzetten. Mensen die een werkhypothese/diagnose stellen waar je vervolgens op zoek kan gaan naar manieren om je kind een echt fatsoenlijke opvoeding mee te geven.
Stel je voor dat Maddy Hulshoff eerst nog weer gedwongen was om met Gijs een Triple P cursus te doen. Het ligt aan de ouder die moet maar eens goed gaan opvoeden. School beweegt niet meer want er wordt gewacht op de gevolgen van de goede opvolgingsvaardigheden van de ouder. En het duurt al zo lang voor je eruit komt, anderhalf tot 2 jaar. En in de loop van dat opvoedingsproces bij jeugdzorg kunnen ze een dossier van je gaan aanleggen waar je uiteindelijk in blijkt te verdwalen. Het gedrag van Gijs en zijn welbevinden blijven maar verslechteren. Dan wordt er gekeken naar de dingen die er onvermijdelijk ook fout gaan in de relatie. Opvoeden is soms tasten in het duister en je kunt missers maken. Daar wordt dan weer een bedenkelijke zorgelijke uitleg bij gegeven. Voor je het weet ben je totaal de weg kwijt met je kind en dreigen OTS en UHP. Dat lost niets op, kost een vermogen aan gemeenschapsgeld, en leed.
Ja, ik ben het ermee eens dat de beste adviezen soms komen van leken. Zulke ouders biedt je een deskundige maar ook rijke opvoedingsomgeving waarin de ouder de regie heeft en kan profiteren van de adviezen die er om gaan zonder daartoe gedwongen te worden omdat jij en je kind noodzakelijkerwijze de regie moeten hebben, dat groeiproces moeten beheren. Niet zo'n instantie die met kokerogen blijft kijken en als ze het niet vertrouwen, vaak op subjectieve gronden, dan ingrijpen in jou gezin. Terwijl het aanbod niet aansluit bij de vraag. Dat is wat er gebeurt. En dat levert schrijnende situaties op.
Dat zal alleen maar meer worden als je nog prominenter gaat hameren op kindermishandeling. Nee. Deskundige coachende hulpverleners die een relatie met jou aan kunnen gaan en begrijpen waar je staat en je vorderingen zien en kunnen steunen, dat heb je nodig.

Kindermishandeling

Kindermishandeling volgens deze instanties is: je kunt het niet als ouder. Je faalt om je kinderen politiek correct op te voeden. Elke afwijking van de norm, je kinderen slapen nog bij jou in bed en noem ze maar op, is de reden dat je faalt. Kindermishandeling denkt het algemene publiek aan lijfstraffen, sexuele wantoestanden, ernstige verslavingen, of andere min of meer opzettelijk je kind kwaad doen zaken.
Dat is het niet. Dat is het ook maar in een beperkt aantal gevallen. De rest is beinvloedbaar mits een goede hulprelatie en deskundige hulp. Ook ouders willen wel het goede doen als ze maar kunnen en als ze maar uitgelegd wordt wat het 'goede' dan is. En dan niet een flauw gratuit adviesje maar op hoofdlijnen en soms details op maat. Want uiteindelijk speelt de opvoeding zich af tussen ouders en kinderen in een levenslange band.
Ik wil geen hulpverlener meer aan mijn kinderen die nog gelooft dat kinderen 'goed' geboren worden maar door trauma's gedragsproblemen krijgen en depressies. Psychiatrie komt ook voor bij kinderen en is ook een kwestie van aangeboren, erfelijk, ook omstandigheden, ook falende ouders. Maar het gaat om de deskundigheid om daar mee om te gaan. En het is psychiatrie omdat je er zelf niet uitkomt, het gaat ook gewoon om verschillen in karakters die kunnen botsen met de omgeving. Die botsing, die moet begrepen worden door hulpverleners en niet eenzijdig bij jou als ouder neergelegd. Hoe je gezin ook in de knoop komt te zitten, en dat gebeurt als je kind uitzonderlijk is of gehandicapt, het heeft geen zin om dan de falende ouders 'kindermishandelaars' te noemen. Het heeft zin om ouders te respecteren en te helpen.

Deskundigheid

Ik kom met een hulpvraag bij de hulpverlening omdat ik verwacht dat daar een deskundigheid is die ik zelf niet beheers. Ik kom niet om mijn falen toe te geven. Die insteek waardeer ik niet. En dat is ook een onderschatting van de deskundigheid die hulpverleners zouden moeten hebben. Als mijn kind een been breekt kom ik toch ook niet mijn falen erkennen? Nee. Ik verwacht niet dat ik dan zelf dat been moet fotograferen en gipsen. Oeps, helaas is dat tegenwoordig net zo goed ouderlijk falen. Gebroken been van je kind dan heb je gefaald.
Wat een wereld.

Hulp bij autisme

Dit stukje van deze psychiater vind ik altijd nog een stukje herkenning en troost. Deze hulpverlener weet gewoon hoe ouders veroordeelt worden over hun onbegrepen kind. En dan nu ook weer als kindermishandelaar? Van een trauma en mishandeling krijg je geen autisme. Dat is een leugen.
"4. Is het onze schuld?
Sommige mensen vragen zich af of het syndroom van Asperger veroorzaakt kan worden door een verkeerde opvoeding, mishandeling of verwaarlozing. Dit idee moet van de hand gewezen worden. Jammer genoeg denken ouders vaak dat het gedrag van hun kind veroorzaakt wordt door hun manier van opvoeden of door hun eigen karakter. Pas later gaan ze zich realiseren dat er iets niet in orde is met het kind, en niet met hen. Familie, vrienden en kennissen kunnen er nog lang van overtuigd blijven dat de ouders niet goed met het kind omgaan.
Een kind met het syndroom van Asperger kan het sociale leven van de ouders, de gesprekken thuis en de sfeer in het gezin sterk beinvloeden. Het sociale leven kan op een laag pitje komen te staan, omdat de ouders steeds maar weer moeten uitleggen waarom het kind zich zo anders gedraagt, en vaak hun excuses moeten aanbieden voor zijn gedrag. Gesprekken kunnen een pedante toon krijgen en overheerst worden door het kind met al zijn onderbrekingen en vragen. In huis wordt alles erop ingericht om te voorkomen dat het kind te onrustig wordt. Ouders vragen zich vaak af of het syndroom van Asperger besmettelijk is. Zij waren toch heel normaal voordat dit kind op de wereld kwam? Zoals iemand ooit zei: “Gek zijn is erfelijk. Je krijgt het van je kinderen”.
De positie van de ouders wordt steeds moeilijker, omdat maar weinig mensen echt hulp bieden, zonder meteen kritiek te leveren. Ook officiële instanties kunnen de indruk krijgen dat de problemen van het kind het gevolg zijn van geestelijke mishandeling. Ouders gaan dan contact met hulpverleningsinstanties vermijden, omdat ze bang zijn dat ze de schuld krijgen, terwijl ze juist een open oor en steun nodig hebben."

Je zult toch hulpverlener zijn....

En bij iedere ouder en ieder kind eerst die achterdocht moeten aanwakkeren of er iets niet helemaal goed zit waardoor je direct al een vreemde verhouding kunt krijgen. En natuurlijk zijn er altijd zaken waarvan je mening is dat dat anders zou moeten, opvoeding doe je altijd zelf goed maar een ander zou zich moeten verbeteren. Daardoor blijf je steken en is het moeilijk om aan je echte deskundigheid toe te komen. Nee, ik benijd ze niet. In feite kun je daar aardig gek van worden. Ik heb inmiddels een collega met een burnout die overal alleen nog maar kindermishandeling ziet op de kinderafdeling. Vreemd. Daar ben je toch geen hulpverlener om geworden? Kan best dat je soms zaken hebt waar je alert op moet zijn maar zoals dat nu gaat, dat die zaken zoveel ruimte innemen en de verhouding en de spanningen met ouders zo verstoren, nee, dat lijkt me echt niet leuk meer als je begint te snappen hoe dat in elkaar steekt. Want ook hulpverleners zijn niet dom.