Streng gelovige kinderen
Mijn dochter (10) speelt nogal eens met een zwaar gereformeerd meisje die bij ons in de straat woont. Dat meisje is iets jonger, ik geloof dat ze 8 is. Ze mag geen broek aan en mag niet buitenspelen op zondag. Ook gaat ze naar een zwaar gereformeerde school. Eigenlijk mag ze ook niet met mijn dochter spelen want wij gaan helemaal niet naar de kerk.
Nu heeft dat meisje mijn dochter verteld dat mijn dochter dus niet in de hemel mag komen, en als ze nooit in de kerk komt of bidt dus naar de hel gaat.
Nu is dochter vrij nuchter, maar toen ze me dit vertelde was ik toch wel geschokt.
Ook heeft dochter een streng islamitisch meisje in de klas. Ze zijn al sinds groep 2 vriendinnen, maar het meisje mag bijna nooit spelen.
Ze moesten samen een project voor school doen. Dat kon alleen bij ons thuis, want het meisje mag niemand mee in huis nemen. Maar ze moet wel eerst thuis komen om te bidden. Dochter was dus eerst met dat meisje meegelopen, maar mocht niet naar binnen. Op zich niet erg, maar het was noodweer buiten. En ze mocht ook niet naar huis bellen, terwijl dat bidden dus best lang duurde.
Toen ze ging huilen mocht ze toch even in de gang (het hagelde inmiddels) staan en dus toch maar bellen (ik was inmiddels al ongerust aan het worden en had al twee ouders gebeld). Kreeg ik een huilend kind aan de lijn.
Moeder erop aanspreken is lastig, want ze spreekt erg slecht Nederlands.
Ik merk dat ik dit soort dingen steeds vervelender begin te vinden. Deze meisjes leven nu eenmaal in de wereld van mijn kind, en ik probeer mijn dochter daarvoor respect op te brengen. Helaas blijkt dat dus niet wederzijds te zijn. Ik wil mijn dochter absoluut niet verbieden met iemand te spelen. En wil ook nooit onze ideeën opdringen aan andere kinderen. Maar andersom gebeurt het dus wel.
Mijn kind is best beïnvloedbaar/ naïef, ze vraagt zich nu ook af of ze niet een hoofddoek om moet, want binnenkort moet dat islamitische meisje er ook een, anders is ze een slecht kind (zo heeft ze dat verteld aan dochter).
Ik vind dit best lastig. Heeft iemand hier ervaring mee?
Tsja...
Ik snap wat je bedoeld. Mijn dochter van vijf kreeg van een islamitisch jongetje in de klas te horen dat ze niet samen mogen spelen, want dan krijgt hij "een slecht leventje". Ik ben erg tolerant, maar ik vind het moeilijk om m'n meisje te horen vertellen dat hij door haar een slecht leventje kan krijgen. Wat zij geloven vind ik allemaal prima, maar zadel mijn kind niet met die last en verantwoordelijkheid op.
Naar m'n dochter toe reageer ik met wat uitleg over andere geloven en de mededeling "dat is wat zij geloven, ik geloof dat niet".
van alle tijden
Dit is niet nieuw. Ik zat op een openbare school als kind en tegenover ons was de katholieke school, jongens en meisjes in aparte gebouwen. Als de school uit ging werden wij als openbaren regelmatig uigescholden door de katholieken, wij heidenen gingen naar de hel.
En mijn zoon heeft nu een studiegenoot (ze zijn 20) waar hij veel mee samenwerkt in projecten, een jongen uit een heel gelovig milieu. Mag ook op zondags niks behalve 2-3 x naar de kerk. Ze hebben het wel eens over dit onderwerp en die jongen zegt dan, ja het spijt me dat ik het moet zeggen, maar jij komt in de hel.
Het beste wat je kunt doen is zoals Tijgeroog je kinderen uitleggen dat iedereen anders over de dingen kan denken en dat zoals jullie leven heus niet slechter is.
Uitleggen
Ik had vroeger streng christelijke vriendinnen die dat soort dingen zeiden. Ik ben zelf ook gelovig opgevoed ( maar mocht wel broeken dragen), maar mijn (orthodoxe) ouders zijn juist ervan overtuigd dat geen mens op aarde, kan weten of een ander in de hemel komt. 'Dat is een zaak van de Heer en de Heer alleen weet dat.' Die zin. Daarom werd ik nooit van streek van dat soort uitspraken van die meisjes. Mijn moeder zei dan: 'Ze hebben aan hun moeder gevraagd, waarom zij een rok aan moeten en dan heeft hun moeder dat waardeloze antwoord gegeven, dat is fout van die moeder.' Dat kun je misschien aan je dochter uitleggen?
Ik denk dat het heel moeilijk is, om een echte vriendschap te hebben met iemand, als er niet een wederkerig respect is voor elkaars levensbeschouwing. En echte vrienden laten elkaar niet in de stromende regen staan, terwijl de ander binnen zit. Volgens mij gaat die regel wel over alle geloven en alle culturen heen.
Je schrijft dat je dochter beinvloedbaar is. Nu, dan zou ik denk ik in jouw geval, een soort van uitgangspunten maken van wat jullie geloven in je gezin. Bijvoorbeeld: Iedereen is even belangrijk. Het maakt niet uit hoe je er uit ziet, wat voor een kleding je draagt, het gaat erom dat je je goed gedraagt voor je medemens. Wat je niet wil dat met jou gebeurd, doe dat ook niet bij een ander. Het is belangrijk om voor elkaar te zorgen en naar elkaar om te zien. Iedereen mag geloven wat hij zelf wil, maar kan niet voor een ander bepalen wat die moet geloven.
Nou ja, je snapt het wel. Ik weet niet wat jouw levensovertuiging is, maar ik denk dat jij ook wel zulk soort uitgangspunten hebt? Je klinkt als een heel tolerant en menslievend persoon. Die zou ik gaan delen en bespreken met je dochter, zodat zij niet de gedachte krijgt: Zij hebben 'iets' een geloof (een gevuld leven met regels, vastigheid, vertrouwen, verplichtingen, boeken, liedjes, gebeden) en dat is goed, wij hebben 'niets', geloven nergens in, bij ons is het leven leeg. Want dat is niet waar lijkt me. Ik denk (weet zeker?) dat iedereen wel levensovertuigingen heeft. Als jouw dochter denkt dat zij 'niets' heeft, dan krijgt ze misschien de neiging om dat 'niets' op te vullen. En als zij in gaat zien, dat jullie ook een levensovertuiging hebben, dan voelt ze die neiging minder denk ik?
andere ervaring
Allereerst ben ik het eens met Rozijntje.
Zelf ben ik ook gelovig en ga regelmatig naar de kerk, maar beoordeel zeker niet hoe anderen leven met wel/niet naar de kerk gaan. Er zijn natuurlijk ook genoeg mensen die naar de kerk gaan en er in het dagelijks leven niets van bakken.
Dochter was op BS vriendin met meisje uit moslimgezin (vluchtelinggezin). Vader heel streng in de leer, moeder wat lichter maar droeg wel altijd een rok (geen hoofddoek)
We konden het goed met elkaar vinden en zij stonden juist wel open voor anderen net als wij open staan voor hen. Nu ook nog contact met hen, ondanks dat dochter nu minder contact heeft met dat meisje omdat ze elkaar minder zien door school.
Probeer in ieder geval je huis open te blijven te stellen voor het meisje. Als je dochter niet mee naar binnen mag dan moet ze ook maar eerst naar huis lopen en dan thuis wachten tot haar vriendin komt na het bidden.
Het is heel vreemd dat het zo gaat want gastvrijheid is juist 1 van de belangrijke pijlers van de islam.
weerbaar
Ik denk dat hier niet primair om religie gaat, maar meer over de invloed van andere kinderen op jouw kind. Je schrijft dat ze best beïnvloedbaar is namelijk. Nu ging het toevallig over de hel en een hoofddoekje, maar de volgende keer dan het zo weer wat anders zijn. Mijn zoon heeft bijvoorbeeld een vriendje dat constant aan het vergelijken en opscheppen is. Als mijn zoon beïnvloedbaar zou zijn zou hij misschien denken dat hij enorm tekort kwam in zijn leven omdat vriendje alles meer, beter, mooier en duurder heeft. En hier op het forum zijn genoeg draadjes geweest over vriendinnetjes die manipulatief zijn, roddelen, queen bee gedrag. Daarvan hoop je ook dat je dochter daar bestand tegen is en zichzelf trouw blijft.
Ik zou regelmatig met je dochter praten over de verschillen tussen mensen, dat iedereen andere opvattingen heeft, maar dat wat een ander zegt geen absolute waarheid is en het ook niet betekent dat jij dat ook moet vinden. Leer van anderen, pik er uit wat je aanspreekt en wat bij je past en verwonder je over de verschillen. Zoiets. Best moeilijk voor een jong kind, maar als het een terugkerend onderwerp van gesprek is zo tussen de bedrijven door dan zal ze zichzelf goed leren kennen en steviger in haar schoenen komen te staan.
skik
Gastvrijheid en van alle tijden
Even zo, ik verbaasde me er ook over dat dochter gewoon buiten in de regen moest staan. Ik had juist erg positieve ervaringen met onze vroegere islamitische onderburen.
Ik denk ook steeds dat het om individuele gevallen gaat, maar mijn dochter heeft nu een vrij raar beeld van het geloof heb ik het idee.
Ik geloof van huis uit niet. Mijn moeder is zeer streng gereformeerd opgevoed en in uit de gratie geraakt door met mijn vader (deden er niet veel aan) te trouwen.
Ze heeft mij en mijn zusje niet gedoopt. En uiteindelijk hebben haar ouders haar dat wel vergeven.
Wel zijn we vreemd genoeg naar een vrij strenge protestantse school gestuurd (er was niet veel keuze in ons dorp, leve het speciale onderwijs) waar ik zelf een vrij vreemd beeld van het geloof heb gekregen. Zo kreeg ik het te horen dat we nooit in de kerk kwamen. Dus het fenomeen op zich ken ik al. Ook waren er kinderen waar ik niet mocht spelen. Ik denk nu dat het met ons gebrek aan geloof te maken heeft.
Wel is me altijd bijgebracht om respect te hebben voor het geloof van anderen, en dat heb ik dus.
Maar als mijn kind omwille van het geloof geweerd wordt vind ik wel ver gaan. Maar ik denk, dat deze moeder ook zeer strak wordt gehouden en gewoonweg bang is voor contact van buiten.
Mijn deur staat altijd open voor dat meisje. Zij kan er immers niks aan doen. Het is alleen zo jammer dat haar opvoeding vriendschap met anderen lijkt uit te sluiten. Ik weet ook bijna zeker dat de vriendschap tussen haar en dochter veel hechter was geweest als dit niet speelde. Zo zonde.
En dochter naar huis laten lopen en dat het meisje dan zelf komt dat mag ze dus niet. Ze mag niet alleen over straat. Dochter moest haar na het huiswerk ook weer thuisbrengen. Wat wel raar is eigenlijk, want blijkbaar is het niet erg dat mijn kind alleen naar huis loopt.
En tuurlijk kan ik uitleggen dat wij dat zo niet geloven, dat doe ik ook wel. Maar ik merk gewoon dat dochter er steeds meer mee zit. De school die ze bezoekt is katholiek, ik vond dat een groot nadeel, maar deze school scoorde op alle andere fronten erg goed. En ze doen niet heel katholiek, ze bezoeken naast de kerk ook de moskee. En er waren maar 4 kinderen uit dochters klas die communie deden.
believer
Over dat niet alleen over straat mogen van dat meisje, dat zou ik tot haar probleem maken. Dus niet jouw kind laten wachten of jouw kind wel alleen terug laten lopen omdat zij het niet mag. Dat lossen haar ouders dan maar op als die zich aan die zelfopgelegde regel willen houden.
skik
Eens met skik
Volgens mij krijg je hier de uitdaging je dochter weerbaarder te maken. De wereld is vol met mensen die allerlei overtuigingen hebben en je die willen opleggen. Aan jou de taak om je dochter te leren dat het overtuigingen zijn en geen waarheden.
Het feit dat je dochter in de stromende regen moest staan vind ik weinig met religie te maken. Dit is gewoon universeel onbehouwen gedrag.
skik en n@nny
Skik, dat kan ik doen, maar dan mag dat meisje gewoon helemaal niet meer komen. Dan dupeer ik toch dat meisje? Dat kan ik slecht over mijn hart verkrijgen.
Misschien ben ik wel te soft...
En N@nny, je hebt wel gelijk dat ik dit juist kan gebruiken om mijn dochter het een en ander uit te leggen.
Het is natuurlijk behoorlijk lomp om een kind in dat weer buiten te laten staan.
Wat mij verder ook zo stoort is dat het meisje hier altijd welkom is, ik me best doe om toch een leuk gesprek aan te gaan met de moeder (dat valt niet mee), me superbegripvol opstel als het gaat om brengen en halen, maar dat er andersom niks voor terugkomt. En dat de kinderen daarvan de dupe zijn. Ik begreep dat mijn kind een van de weinig is waar ze nog mee kan spelen, want anderen gaan er niet zo in mee.
Ik vind dat zo sneu.
believer
Wel moeilijk zo. Misschien dat je dan toch maar moet vragen of ze het kind dan maar zelf kunnen brengen, het wordt straks slechter/kouder weer. Je kan niet van jouw kind verwachten dat het in de kou blijft wachten, dit moet je dan ook de ouders vertellen.
Een vriendschap heeft twee kanten en hoeft dus niet alleen van jouw kind te komen.
Als die ouders niet willen dat hun kind niet alleen over straat gaat dan zit er naar mij idee niets anders op dan dat ze het zelf brengen.
Als het gaat over een speel afspraak maar over een schoolopdracht zou ik school natuurlijk inlichten als het dus misloopt als ouders het kind niet komen brengen anders is jouw kind alsnog de dupe.
wachten in de gang
Ik zou eerst proberen om de ouders te vragen of je dochter in de gang op haar vriendinnetje mag wachten, buiten is te slecht weer. En laat dat vooral ook door je dochter vragen: mag ik binnen wachten? Het is te koud en te nat buiten.
Verder vind ik dat ook erg ver gaan. Maar ik zou er wel op een zo positieve manier iets aan voorstellen. Vaak denken mensen daar helemaal niet bij na. En kan het wel makkelijk opgelost.
Faciliteren
Believer, zolang jij het steeds mogelijk maakt voor die ouders om hun regeltjes te kunnen toepassen door het op hun voorwaarden mogelijk te maken dat hun dochter kan spelen of aan een project voor school werken kunnen zijn die regeltjes in stand houden. Dat gaat ten koste van jouw dochter, maar ook ten koste van hun dochter. Want hun dochter is er niet bij gebaat om dusdanig buiten het gangbare maatschappelijke leven gehouden te worden. Natuurlijk mag iedere ouder zelf beslissen of hun kind al dan niet alleen over straat mag, en wie er bij hen binnen komt. Maar de consequentie daarvan is wel dat de mogelijkheden van het meisje beperkter zijn. Er is ook niks mis met steeds bij jouw thuis spelen als het bij het andere kind niet kan, het hoeft heus niet keurig om en om. Maar als jij je grenzen aangeeft zodat jouw kind niet in de stromende regen buiten staat, zullen zij ofwel moeten accepteren dat hun dochter haar schoolproject niet kan maken en haar sociale contacten kwijtraakt, of ze zullen inzien dat ze wat soepeler moeten worden. Faciliteer ze in elk geval niet ten kosten van jouw dochter.
skik
vriendschap hoort niet ingewikkeld te zijn
Skik, Believer is er niet om het vriendinnetje te redden of te behoeden van de bijkomende minder prettige uitwerking(en) van een religieuze keuze van haar ouders. Deze keuze heeft kennelijk ook een minder prettige keerzijde die ze vooral zelf mogen ervaren.
Buiten moeten blijven wachten heeft naar mijn mening niets met religie te maken maar alles met horkerig en afwijzend gedrag van mensen die lijken geen verantwoording te willen nemen. Heb je nog wel een veilig gevoel bij deze ouders? Je kan het proberen te bespreken.
En trouwens, ook het niet aanhangen van een religie of geloven in een hogere maker, is een geloofsovertuiging. Gelovige mensen vergeten dat wel eens.
Voor mij zou het trouwens nog 1 kant op gaan: vriendin zou wel hier mogen komen en van de verantwoording van het halen of brengen onthef ik dochter. Dat zou ik desnoods zelf doen. Ik zou hoe dan ook zulke situaties voor mijn dochter vermijden.
Overweeg eens om niet al te veel moeite meer te doen om het gesprek met de moeder aan te houden. Want daarmee kan je ook een boodschap afgeven. Je investeert veel in deze vriendschap -dat is mooi als het andersom ook zo is- met als gevolg dat mensen voor wie zo'n vriendschap minder belangrijk is, achterover gaan leunen.
Ik mis de wederkerigheid en gevoel van gelijkwaardigheid in je verhaal: is het wel een vriendschap? Als het allemaal moeilijk blijkt, is het de niet iets voor nu. Wie weet later, over een (half) jaar of zo.
Judith
Eigenlijk is dat nu precies wat Believer doet, het vriendinnetje behoeden voor de effecten van de regels van haar ouders. (Ik heb het trouwens niet over religieuze keuzes gehad). De nadelige consequenties van die opvoedregels ervaren die mensen nu deels niet, omdat Believer die voor hen oplost, zoals haar dochter dat vriendinnetje te halen en te brengen omdat vriendinnetje niet alleen over straat mag. Niet dat het een taak van klasgenootjes en hun ouders is om het meisje een leven volgens de standaardnormen te laten leiden, maar waarom zou je meewerken aan het omgekeerde terwijl je je eigen kind daarbij benadeelt?
skik
heb er een hard hoofd in
Ik probeer dit soort zaken zoveel mogelijk bij mezelf te houden, en probeer anderen hierin niet te veranderen. Volgens mij kan dat nauwelijks. De ouders van betreffende meisje hebben er wel degelijk -last- van, (andere kinderen spreken niet af) maar het is maar de vraag of ze het zo ervaren. Ik weet niet of je iets veranderen kunt door zo'n kind volledig te isoleren. Niet dat ik dat zie als mijn verantwoordelijkheid (maar een stukje wel) maar probeer te kijken naar mijn eigen grenzen hierin en daar keuzes te maken, in principe zoveel mogelijk voor mijn eigen kinderen, maar belang ander kind neem ik hierin wel mee.
Ik heb dit overigens nooit meegemaakt adhv culturele verschillen, maar misschien wel sub-culturele verschillen. Maar er zijn nu eenmaal altijd ouders die minder meewerken. Door het langs me heen te laten gaan en me te focussen op mezelf in deze (zelf keuzes maken) verdwijnt bij mij voor een groot deel de frustratie.
Zo van, oke, dit is de manier waarop contact/vriendschap mogelijk is, dit zijn de grenzen, ga ik daarin mee of niet, en hoe dan. Zoon heeft weleens een vriendje gehad waarbij veel energie van mijn kant uit ging zitten, maar er was veel onmacht aan de andere kant. Ik koos ervoor toch deels te fascilitairen, dan zijn de gevolgen ook voor mezelf.
" Ons soort mensen"
Volgens mij heeft dit minder met religie te maken, dan met een bepaald soort angst voor mensen die op de 'e'en of andere manier anders zijn.
De BFF van mijn dochter (sinds 6 jaar) kreeg in eerste instantie van haar ouders het dringende verzoek niet meer met mijn dochter om te gaan, want zij (onze dochter dus) deed zulke rare dingen. Het ging hier over een bezoek aan de lokale kermis! En nee deze mensen zijn niet zwaar christelijk, ze zijn niet eens gelovig, maar ze zijn elitaire nouveau riche. Ze wonen in de villawijk en hun sociale kring beperkt zich tot de hockey, golf en tennisclub. Wij zijn ook niet echt het type flodder en meestal worden wij als rijke lui gezien; dus dit was wel een eye-opener voor mij.
Ik heb aan de andere kant weinig vriendelijkere mensen ontmoet dan die van de ultra christelijke school hier. Kortom het zit niet in de religie, maar in de mensen. Het blijft wel sneu voor je dochtertje. Mijn dochter is inmiddels 18, maar vond het toch enorm heftig om te horen dat zij in het verleden te min werd bevonden. Ook omdat ze niet op zichzelf werd beoordeeld, maar op haar afkomst.
Misschien kun je hier wat mee voor je dochter
Ik geloof in een universum waarin iedereen zijn/haar eigen keuzes mag maken. Ik geloof in de vrije wil voor iedereen.
De keuzes die een ander maakt, denkt of zegt, hebben geen invloed op mijn eigen keuzes, gedachten en uitspraken.
De keuzes die ik maak zullen een ander geen schade toebrengen.
Het hangt van de keuzes af die ik maak, of ik een hemel of hel creeer op aarde.
p.s. Ik ben streng gelovig opgevoed, met rokjes, zondagsrust, hel en verdoemenis e.d.
Gelukkig heb mijn eigen weg gevonden in dit leven, een leven met een God van pure liefde.
