Stiefzoon (22 jaar) uit huis.
Ik ben op zoek naar een oplossing. Ik heb een stiefzoon van 22 jaar, die erg gemakzuchtig is, ongemotiveerd en nog altijd een bende ervan maakt op zijn slaapkamer. Hij werkt 40 uur in de week. Als hij thuis is, gebeurt er niet veel meer. Ik heb een vrouw die ocd heeft en door de weeks in een kliniek zit en in het weekend thuis. Ik zelf ben bijna 12 uur van huis met werk en reistijd. Als hij zijn taken in het huishouden moet doen dan is het altijd halfslachtig. Als hij zijn kamer stofzuigt dan doet hij allen het oppervlak wat hij kan zien, niet zijn kleding eerst van de grond halen(en wat doet kleding daar op de grond). Hij weet hoe het werkt maar totaal geen zin. Alleen maar achter die computer. Afspraken komt hij niet na. Als zijn moeder uit therapie komt, zegt hij of de verkeerde dingen, dat de spanning bij zijn moeder oploopt en ze zegt er dan wat van en dan loopt ie weg. We roepen hem terug spreken het uit, maar de spanning bij zijn moeder zit er nog en ik kan het samen met zijn moeder oplossen. En waar zit hij, juist. DA tis al een aantal keer gebeurt. Keuken schoonmaken is zijn taak, alleen het oppervlak, de rest raakt ie niet eens aan of zet het opzij. Hij weet hoe het werkt, al honderden keren gezegd...maar nee hoor. In de avond moet hij de hond als laatste uitlaten, dan willen wij dat hij de deur op slot doet. Ook dat lukt niet altijd. Op de zaterdag ligt er een boodschappenbriefje klaar wat hij moet halen. Dan ben ik er met zijn moeder er even tussenuit, gaat hij bellen naar zijn moeder of hij alles moet halen wat er op het briefje staat. Meestal 4 a 5 dingen. Of vragen waarom wij sommige dingen van het lijstje niet halen. Mijn ouders laten de hond tussen de middag uit. Als hij thuis is moet hij mijn ouders even bellen of langsgaan om hun te vertellen dat ze de hond niet uit hoeven te laten. Dat vertikt ie gewoon. En dan sorry zeggen of ''vergeten''. maar wel achter die computer hangen. Er ziin wel meer dingen, ik kan er een boekwerk van maken. Ik was op mijn werk en op einde werktijd keek ik op mijn mobiel en had hij mij een appie getuurd. Of ik groente wilde halen want er was niets in huis. Ik kon niet gelijk terugantwoorden want ik moest mijn bus halen. In de bus een berichtje teruggestuurd, maar ik las hetzelfde berichtje nog eens en ik zag er een tijd bij staan van kwart over drie in de middag. Dus nu moet ik groente halen en ik ben pas 7 uur thuis, maar zelf was hij allang thuis, volgens zijn zegge, maar doet echt geen moeite. Ik was een keer eerder thuis, ik had hem een berichtje gestuurd dat ik eerder thuis zou komen. Ik kwam thuis en ik hoorde hem boven achter zijn computer. Ik denk, ik ga het eten maar klaar maken en even stofzuigen. Toen het eten klaar was, kwam hij naar beneden. Hij zegt; ben je er al? Ik zeg ja, dat staat op je mobiel dat ik eerder zou zijn. Oh, zegt ie; op mijn werk zet ik hem altijd uit. Ik zeg; maar je bent nu thuis. Ohja, zegt ie; ik ben nu thuis. pfffff. Het lijk erg op pubergedrag, al vanaf zijn wel al bezig met hem dat hij zijn diploma haalt van het mbo. We hebben hem tig keer uit de modder getrokken, maar aan het eind heeft hij het gehaald. En op een verjaardag van familie zit ie te vertellen dat het allemaal een makkie was. Ook verteld hij gerust dat hij ass. bedrijfsleider bij de AH kon worden. Totaal niet waar, hij mocht zijn laatste maand contract nog uitdienen, en daarna mocht ie weg, want hij had een minderjarig personeelslid midden op zijn gezicht geslagen. Zijn interesse in zijn moeders problematiek is bitter weinig. Als zijn moeder vrijdagavond na 5 uur reizen met de trein en overstappen met bussen en wachttijden, moe is en in haar dwang zit, maar eerder thuis is haar zoon. Dan heeft hij bij de turk een Turkse pizza gehaald en bij thuiskomst, vraagt hij aan zijn moeder; hoe was je week. Dan ziet hij al dat ze in haar dwang zit en hele korte antwoorden geeft. Dat komt mooi uit want anders wordt zijn Turkse pizza koud. Dus zijn moeder zegt; goed hoor en hij is vertrokken naar boven. Dit zegt zijn moeder, tegen mij, want ik was er nog niet. Je kan over alles praten, uitleggen, proberen te motiveren, niets helpt. Dus, van mij mag hij de deur uit. Dat wil zijn moeder niet, die wil sancties op gaan leggen, als hij weer loopt te klungelen. Ik begin er niet aan, sancties werkte ook niet toen hij 16, 17, 18, 19 was. We vroegen op zijn 18e dat hij zijn eigen maar moest inschrijven voor een woning(wachttijd circa 2 jaar). We vragen het telkens weer aan hem, ben je ingeschreven. Nee, dat moet ik nog doen. En nu nog steeds. Ik baal van dit gedrag. Ik ben al blij als ik samen met zijn moeder een beetje weekend heb. Mijn vrouw heeft een poging tot zelfdoding gedaan, door veel medicatie in te nemen. Ik heb gebeld voor een ambulance en we werden meegenomen naar het Maasstadziekenhuis, daar moest ze 24 uur onder toezicht blijven. Ik bel mijn stiefzoon op wat er gebeurt was die zondagochtend, het enige wat hij zei was; dat zat er toch een keer in. Niet vragen hoe gaat het, wast is er gebeurt, niets. Toen ik thuis kwam vroeg ik aan hem waarom hij geen interesse toonde. Antwoord was; er is altijd wel wat met mijn moeder. Zijn moeder heeft nog een opname gehad van 4 dagen om tot rust te komen. Toen ze thuis was, ging ze het gesprek aan met haar zoon, waarom hij niet had gebeld naar zijn moeder. Hij werd kwaad op haar om wat ze had gedaan, minutenlang boos op haar reageren. Hij had een aantal dagen vrij genomen omdat hij daar zin in had, tegen zijn moeder zegt hij, dat hij vrij had genomen omdat wat ze gedaan had te kunnen verwerken. Ik begrijp er echt niks meer van. Dus ik wil hem het huis uit met spoed, kost veel te veel energie.
Sorry
Tijdens het lezen van de tekst kwam er maar een gevoel naar boven: medelijden met deze jongeman dat hij dit op deze leeftijd allemaal (al) heeft mee moeten maken en moet meemaken.
Vader
Heeft hij geen vader waar hij kan wonen? Of anders toch op kamers.
Ik lees niets geks aan zijn gedrag, het is gewoon een nog niet helemaal uitgepuberde jongvolwassene. Voor hem is het ook beter om op zichzelf te gaan, ipv bij een stief die hem niet kan luchten.
Nou...
Niet eens met de eerste twee reacties. Een 22-jarige zou echt wel meer verantwoordelijkheid mogen tonen! Ook al zou hij nog puberen (dan pubert hij als ik het goed begrijp al zeker 6 jaar! Dat is lang!), dan nog kan hij zich verantwoordelijker gaan gedragen. De meeste pubers doen dat toch echt veel jonger al.
Liegen over hoe hij zijn diploma heeft gehaald, ik snap dat hij niet aan iedereen wil vertellen dat dat moeite kostte. Maar liegen over dat hij een goede baan bij AH zou krijgen, wat niet klopt, en iemand slaan op zijn werk is toch niet normaal.
Ik kan me ook best voorstellen dat het ook allemaal niet makkelijk is, met een stiefvader (hoe lang ben je al zijn stiefvader?) en een psychisch zieke moeder. Dat hij het moeilijk vindt om interesse te tonen, iedere week weer, voor hoe zijn moeder zich voelt, snap ik ook. Maar huishoudelijke taken half of helemaal niet doen, daar is hij m.i. wel te oud voor.
Hebben jullie wel eens hulp gehad? Voor hem voor het omgaan met een zieke moeder, voor jullie voor het omgaan met hem? Misschien dat dat kan helpen!
Hadewich
Hij is 22 heeft een mbo-opleiding en een fulltime baan. Dat vind ik al een hele prestatie met zo'n achtergrond. De meeste jongens van die leeftijd zijn niet zo poetserig aangelegd. Ik denk dat de verwachtingen veel te hoog liggen.
Katniss
Het gaat niet alleen om het poetsen, maar ook om het boodschappen doen wat hem niet lukt. Ik denk dat je dat toch zeker mag verwachten, dat hij op tijd alle boodschappen kan halen. Er liggen verdorie lijstjes voor hem klaar! Hij is 22, woont in een gezin, dan lijkt het me logisch dat hij ook een deel van het huishouden op zich neemt. En wat denk jij dan van het liegen en iemand slaan op zijn werk?
Het lijkt wel of jij het allemaal logisch en normaal vindt, maar er zijn m.i. toch flinke problemen.
Logisch tja
Dat slaan is natuurlijk fout! Maar verder... Je moet ze de kost geven, die overjarige pubers die op hun 20e nog geen bijdrage in het huishouden leveren. Die van mij is dan weliswaar nog maar 16 maar voert ook niets uit. Heel af en toe brengt ze haar bord naar de keuken. Jammer ja, maar ik ga daar echt niet over blijven zeuren, ik heb wel wat beters te doen.
Op kamers gaan lijkt me het best, kan hij het daar zo'n puinhoop laten worden als hij zelf wil. Lijkt me trouwens voor zo'n jongen ook 1000 keer fijner dan met een mopperende stief.
Heftig
Nu is hij 22, maar hij heeft dus zijn hele jeugd doorgebracht met een psychisch zieke moeder? Dat is heel erg heftig en beschadigend voor een kind. Ik vind het een hele prestatie dat hij zijn opleiding heeft afgerond en nu fulltime werkt. Wat betreft het huishouden klinkt hij als mijn man. Die vertel ik al al bijna dertig jaar dat hij op mijn manier moet opruimen/schoonmaken, ik vrees dat het niet meer gaar gebeuren... Is het een oplossing om hem voor een aantal uur per week een hulp te laten betalen? Dan draagt hij op die manier toch een steentje bij. Het is zielig voor je vrouw dat ze zo ziek is, maar ik zou het idee loslaten dat de zoon hierin een ondersteunende rol moet spelen. Ik vind het heel begrijpelijk dat hij woedend is over de suicidepoging van zijn moeder, jij niet? Het lijkt een beetje alsof de ziekte van moeder de spil is in het gezinsleven. Daarmee voelt je stiefzoon zich misschien tekort gedaan en boos? Kunnen jullie daar een gesprek met hem over voeren?
Praktische oplossing
Stiefzoon heeft een fulltime baan. Betaalt hij kostgeld? Van dat geld kan je een schoonmaakster inhuren die op vrijdag voordat je vrouw thuiskomt het hele huis spic en span maakt. En in plaats van het schrijven van een boodschappenlijstje tik je de benodigde boodschappen in op Albert.nl die ze dan thuis komt bezorgen. En zijn eigen kamer mag hij verzorgen of verslonzen zo hij wil, daar hoeft je vrouw niet te komen dus hoeft ook geen trigger voor haar dwang te zijn.
skik
Ik ben
het met Katniss. Die jongen heeft gezien de omstandigheden de boel goed voor elkaar met een fulltimebaan en mbo opleiding. Ik denk dat vooral de dynamiek onderling totaal niet goed is en daardoor er weinig bereidwilligheid is vanuit de kant van zoon. Het lijkt nu alsof alles om moeder draait en er totaal geen rekening met de gevoelens van zoon worden gehouden. Die jongen loopt al jaren op eieren en ik voel totaal geen begrip voor zoon.
Ik ben het dus eens met katniss 
Dat staat er nu niet duidelijk
Uit huis
Ik denk dat het voor deze jongeman zelf een stuk prettiger zal zijn om niet meer thuis te wonen. Als zijn moeder doordeweeks in een kliniek verblijft zal ze er niet zo goed aan toe zijn; zeker gezien dat ze ook onlangs nog een zelfmoordpoging heeft gedaan. Opgroeien met een moeder met ernstige psychiatrische problemen zal niet makkelijk zijn geweest. Ik kan me voorstellen dat hij het nu even niet meer kan opbrengen om al te veel te investeren in haar. Hij heeft waarschijnlijk al veel meegemaakt. Daarom lijkt het me voor hem fijner om uit huis te gaan. Een eigen plekje te hebben, niet meer dagelijks geconfronteerd te worden de problematiek van moeder en letterlijk en figuurlijk wat afstand te kunnen nemen.
Maar het lijkt me verder aan hem zelf om dat te regelen. Dat hij weinig in het huishouden doet lijkt me verder niet zo'n punt. Ik kan me voorstellen dat die rek er wat uitzit. Jij leeft zelf samen met zijn moeder dus misschien kan je ergens je wil indenken dat het voor hem niet makkelijk is.
Jij wilt dat hij meer rekening houdt met haar problematiek maar hij is niet haar psychiater of zelfs haar partner. Hij is haar zoon. Je kan niet van hem verwachten dat hij altijd maar therapeutisch met haar omgaat. Hij heeft waarschijnlijk zijn hele leven lang al rekening met haar moeten houden.
Hij is nu volwassen en het lijkt me voor alle partijen fijner als er wat meer afstand is. Met name voor de zoon.
Overigens
Het klinkt alsof hij zelf misschien ook wel hulp kan gebruiken. Hij lijkt ook nogal met zichzelf in de knoop te zetten. Ik denk echt dat het goed voor hem zal zijn om een eigen plekje te hebben en om langzaam zijn eigen leven op te gaan bouwen.
Liefde
Allereerst veel waardering voor Alex, hoe groot zijn geduld naar zijn vrouw en stiefzoon. Ik weet niet hoe lang Alex al voor zijn vrouw klaar staat, maar het lijkt mij een zware opgave, dubbel. Zelfs dubbel zwaar want de zoon heeft een impact in zijn leven te verwerken. Het antwoord ' Er is ook altijd wat met mijn moeder' duidt op een jaren lang proces, wat de zoon echt niet in de kouwe kleren is gaan zitten.
Net als Els, heb ik ook medelijden met de zoon, omdat hij de liefde van zijn moeder en haar begeleiding in het leven om zelfstandig te worden, heeft gemist.
Het lijkt mij ook beter dat de jongen op zichzelf of in een leefgroep voor jongvolwassenen, gaat wonen. Om zo te kunnen werken aan wat afstand van een tijd die zo ingrijpend was, dat dit ten koste is gegaan van de band tussen moeder en zoon. Herstel van de band tussen moeder en zoon, weer liefde kunnen voelen, is denk ik nog belangrijker want er is te veel spanning in huis. Spanning/prikkels belemmeren herstel van haar ocd. Zo blijft de cirkel rond draaien. Zoon moedeloos van moeder want geen herstel, en Alex moedeloos van de zoon die aan hem ' klampt' en moeder die door de irritatie niet herstelt.
Doorbreek de cirkel, begeleidt de zoon in het vinden van een kamer. Misschien wilt hij het zelf ook wel, maar durft hij het niet omdat hij misschien wat huiverig is voor die stap. Alex biedt hem veiligheid, iets wat de zoon door het ziektebeeld van moeder gemist heeft. Informeer samen naar een leefgroep voor jongeren en kan zo de jongen zijn moeder weer gaan zien als moeder.
Stekte.
ga je niet over
Ik denk dat je er niet over gaat. Moeder en zoon hebben daar een stem in, hoe frustrerend het ook voor je is.
Het exporteren van zoon kan op den duur wel goed uitpakken denk ik maar beiden moeten het daar mee eens zijn. En het is niet makkelijk om dat in te steken vanuit de kant van de stiefouder.
Ik zou er eerst wat kalmer over worden en wat meer loslaten en dan inderdaad toewerken naar zelfstandigheid. Mits dat natuurlijk haalbaar en betaalbaar is. Fulltime baan klinkt leuk maar sommige fulltime banen voor jongeren kun je nog geen kamer van huren.
Mijn kinderen
Mijn kinderen van die leeftijd zijn nog aan de studie, wonen nog thuis en doen minder dan dat. Maar het scheelt misschien dat dat eigen kinderen zijn. Het gepiep dat kinderen op die leeftijd al veel meer moeten doen gaat gewoon niet op. Niet elk kind is hetzelfde en heeft dezelfde omstandigheden. Zeker in dit geval kun je daar niet over oordelen. Dat deze jongen ondanks zijn omstandigheden nog niet aan lager wal is geraakt is een wonder.
De jongen heeft het keurig voor elkaar, doet eigenlijk best nog aardig wat ernaast, maar er zijn veel te hoge verwachtingen voor hem.
Uit huis gaan omdat hij weinig doet zal weinig oplossen.
Daar moet hij het ook doen en dan is zijn waarschijnlijk niet al te hoge loon een tegenvaller.
Ook kan hij zich dan verstoten voelen.
Eerst je moeder ziek, dan heb je je opleiding af, vind je een fulltime baan (wow!) en willen ze thuis dat je meehelpt als een evenredig volwassene.
Ik denk dat dat teveel gevraagd is.
Huur gezamenlijk een hulp en pak die tip aan dat je je boodschappen kan laten brengen. Maak er gewoon gebruik van zolang dat nodig is om het in deze al moeilijke omstandigheden makkelijker te maken. Het leven is al zwaar genoeg, maar neem dat het grote kind, de jongvolwassene niet kwalijk. Hij is de oorzaak niet en is hierin echt niet zoveel anders als vele andere kinderen.
Alex 1967
Je zoon werkt fulltime en moet daarnaast ok nog het hele huishouden doen: poetsen, koken, eten kopen etc. Ook op zaterdag, terwijl jij dan met je vrouw er even tussenuit wil. Goed te begrijpen, maar het is niet goed te begrijpen dat hij dan ondertussen het huishouden moet doen.
Het klinkt allemaal erg onevenwichtig.
Ik ben het eens met skik. Als iemand op vrijdag even komt om het huis schoon te maken heb je al heel vele zorg minder.
Ik zou samen met hem boodschappenlijstjes voor een weekmenu gaan maken en één keer per week boodschappen doen, zodat jullie allebei weten wat er die dag gekookt moet worden. Maak dat zo eenvoudig mogelijk. Jij bent laat thuis, hij heeft een hele dag gewerkt, dus het is jullie beider verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat je toch, met een zeker gemak, een goede maaltijd krijgt. Probeer daar ook wat plezier in te hebben. Neem ook jouw aandeel daarin. Verschuil je niet altijd achter je werk, maar zorg dat je op vaste dagen eerder thuis kunt zijn om te koken, of later kookt.
Laat het niet allemaal op zijn schouders terecht komen. Werk samen, zoveel mogelijk. Moeilijke dingen als inschrijven kun je ook samen doen.
De computer is een ding voor jongeren, daar kun je je aan ergeren. Maar je kunt ook interesse tonen: wat doe je. En dan tot de ontdekking komen dat er een hele wereld is waar je geen weet van hebt. Niet eens alleen maar negatief, zoals veel ouders denken. Praat erover met hem, ook al zijn het hele korte gesprekjes. Toon interesse.
Wat betreft zijn moeder, ik denk dat zijn relatie met haar heel anders is dan jouw relatie met haar. Jij hebt uit liefde voor haar gekozen. Hij niet. Het lijkt alsof hij zich heeft afgesloten van de wederwaardigheden van zijn moeder, wellicht uit zelfbehoud. Heeft hij voldoende kennis van wat er met haar aan de hand is? Kan hij daardoor dingen die hij heeft meegemaakt beter plaatsen? Praat je daar dan wel eens over? Wordt hij betrokken bij de behandeling van zijn moeder? Of mag hij alleen maar het zoontje van spelen, dat netjes op bezoek komt.
Ja, hij zal op een dag voor zichzelf moeten zorgen en zelfstandig moeten wonen. En dan kan het best eens meevallen wat hij allemaal kan en wil op huishoudelijk gebied. Maar ik vind dat hij nu teveel op zijn schouders krijgt, dat hij te weinig als volwaardig gezinslid meetelt, dat jij te weinig interesse in hem hebt en dat je zelf een groter aandeel moet nemen in het oplossen van alle problemen die samengaan met werken en leven en een zieke partner/moeder in huis.
Jullie moeten elkaar nu meer gaan zien als partners, die beiden voor een zware taak staan en het samen moeten zien te redden. Meer samen werken, meer samen praten en je niet verschuilen achter je drukke baan en je zieke vrouw.
Tsjor
Jee
Dit stukje "Dus ik wil hem het huis uit met spoed, kost veel te veel energie." daar word ik heel droevig van...
Eigenlijk word ik heel droevig van je hele stuk tekst. Man, man, een hele lange klaagzang over je stiefzoon, terwijl ik net als de vorige schrijvers eigenlijk niet zie wat er nu het probleem is bij de zoon. Ik zie wel een probleem bij jou. Je klaagt en je klaagt en het gaat over niets. Lees het eens terug. Wat denk je als je het leest? Wat een zeurpiet, diegene die het schrijft...
Ik kan me uitstekend verplaatsen in zoon. Ja, hij heeft het recht om kwaad te zijn. Ik zou ook kwaad zijn als mijn moeder een suicidepoging zou doen. Want zo gaat dat als kind, hij voelt zich door zijn moeder in de steek gelaten. En tuurlijk laat hij zijn emoties bij jou niet zien, dat zou ik ook niet doen bij een stiefouder die me niet mag.
Ik ben het eens met de rest, je hebt veeeeel te hoge verwachtingen en eisen.
Bovendien heeft deze jongen ook hulp nodig, want het is nogal niet wat, een psychisch zieke ouder in je jeugdjaren, en dan ook nog een scheiding (neem ik aan, want jij bent er nu) en een nieuwe relatie van zijn moeder moeten verwerken. Dan tijdens de opname van je moeder de hele week zonder je moeder bij je stiefvader zijn. Verplaats je eens in hem, hoe dat moet zijn in plaats van alleen maar te zeuren over je eigen kleine ergernisjes.
Ik denk inderdaad dat jullie heel praktisch moeten zijn: neem een werkster als je het kunt betalen. Ik red het huishouden zelf ook niet met fulltime werk (en dan nog wat kinderen), en bovendien vind ik het niet leuk. Ik zou idd iemand laten komen, is het huis aan kant, ergeren jullie je niet.
En wat maakt het uit dat hij vaak op de computer zit na zijn werk? Je moet ze de kost geven die dat allemaal doen. En het zou me niets verbazen als hij ook een soort escapegedrag vertoont, want in huis is er voor hem niets aan. Eigenlijk moet hij de hele tijd poetsen en boodschappen doen. Na zo'n werkdag wil ook hij ontspannen. Het lijkt nu net alsof zijn werk niet echt meetelt vergeleken met dat van jou, omdat jij later thuis bent. Misschien kun je werk zoeken dat dichterbij is, scheelt ook weer.
En dan gaan jullie zaterdag gezellig samen boodschappen voor de hele week doen. Zodat hij zn moeder ook eens meemaakt, in plaats van dat hij alleen die boodschappen moet doen en jij fijn met zijn moeder de hort op gaat. Of jij gaat die boodschappen doen, en laat hem eens lekker met zijn eigen moeder iets leuks doen.
En als het je echt allemaal veel te veel energie kost, misschien kun jij dan uit huis gaan, in plaats van een kind bij zijn moeder te willen wegwerken. Dat zal heel wat schelen, hoef jij je ook niet meer te ergeren. Overigens denk ik dat sancties willen opleggen bij een 22-jarige ook niet meer gaat werken.
Overigens krijg ik de indruk dat je klaagt omdat je vindt dat hij zich niet als volwassene gedraagt. Maar ik krijg ook de indruk dat jij hem niet als volwassene behandelt. Hij moet maar alles doen wat jullie voor hem verzinnen, alsof hij een soort boodschappenjongen is. Daar zou ik ook opstandig van worden.
En hoe zit het eigenlijk met die hond? Van wie is die? Van hem, van jou, van zijn moeder? Als hij van jou is zou je kunnen overwegen hem weg te doen, want je bent er nooit schrijf je. Misschien kan de hond bij je ouders gaan wonen, is ook weer een ergernis minder.
Je moet gewoon bij jezelf gaan kijken hoe je zo min mogelijk ergernissen overhoudt. Jij dumpt dingen nu bij hem, vindt dat hij dat moet doen. En dan ga je je ergeren als hij dat niet doet, terwijl je eigenlijk van te voren al weet dat hij dat niet wil of niet kan, allemaal.
Misschien kun je je eens verdiepen in KOPP kinderen. Ik weet natuurlijk niet hoe oud hij was toen de psychische problemen bij zijn moeder begonnen, maar uit je verhaal maak ik op dat het al een poos aan de gang is. Google er eens op. Het staat voor kinderen van ouders met psychische problemen. Het komt erop neer dat het voor kinderen/jongeren die een ouder hebben met psychische problemen ook allemaal niet makkelijk is.
Ik heb net jouw bericht nog eens gelezen, en echt, ik vind er niet echt iets heel bijzonders aan. Heel veel jongens zijn zoals jouw stiefzoon. Wees blij dat hij zijn school heeft afgemaakt. En heel veel jongens worden ontslagen als ze bij de supermarkt werken. En heel veel jongens vertellen dan op feestjes een ander verhaal. Heel veel volwassenen doen precies hetzelfde. Details over slaan op het werk vind ik overbodig en naar overkomen, alsof je een naar beeld van hem wilt schetsen. Een verhaal heeft trouwens ook altijd twee kanten.
Ik denk dat je zou moeten proberen stiefzoon niet als een soort tegenwerker of vijand te zien, maar als een partner, wat tsjor ook zegt. Jullie staan aan dezelfde kant, moeten het samen zien te rooien. Laat die onrealistische verwachtingen los, en kijk naar wat er wel is.
