Stiefmoederschap en irritatie

klinkt normaal

Kinderen van 6 en 8. Klinkt heel normaal wat je zegt. Mijn jongste (9) doet ook altijd veel langer over het eten dan de rest. Als iedereen klaar is krijgt hij nog even de tijd maar dan is het afgelopen. Meestal vindt hij dat prima want als het lang duurt vindt hij het gewoon niet lekker (en hij vindt veel niet lekker). Alles 3 keer vragen? Wacht maar tot het pubers zijn. Ik begrijp dat het moeilijk is als je niet gewend bent om voor kinderen te zorgen. In het begin is het leuk en nieuw maar nu wordt het normaal. Als je kinderen wilt (helpen) opvoeden moet je vooral veel geduld hebben. Is hun moeder nog in beeld of voeden jij en de vader de kinderen alleen op?

Positief denken

Ik denk wel eens dat het hier een echte puberzooi aan het worden is. Zoon vliegt in en uit en laat alles vallen. Dan denk ik dat het ook wel extreem tegengesteld is. Met kinderen heb je het gewoon druk, maar zonder is het misschien wel netjes maar ook saai en ongezellig en je mist ze.
Op basisschoolleeftijd gingen we altijd een rondje opruimen als ik thuis kwam terwijl het eten opstond. Sleutels op hun plek, schoenen en jas op hun plek, schooltasjes stonden meestal wel al in de keuken, die pakte ik dan even uit om te kijken of er nog wat van belang was.
Ook als de kinderen in bad gingen en naar bed ging ik of alleen of samen even opruimen. Samen is op deze leeftijd ook het toverwoord denk ik, net als vaste momenten waarop kinderen kunnen verwachten dat er wat te doen is.
Verder is het ook handig om samen andere werkjes te doen, daar leren ze handigheid en orde van en het is gezellig. Dingen zoals tafeldekken en de wasmachine leeghalen en de was op hangen.
Samen boodschappen doen met een lijstje dat je vooraf samen maakt.
Jij hebt een agenda in je hoofd maar dat hebben de kinderen ook. Het kost mij tijd om zaken in eens anders te doen dan ik het bedacht hebt, en ja soms ook irritatie. Zo is het voor kinderen ook. Het kost hen ook tijd en soms irritatie om te gaan doen wat een ander van ze vraagt.
Veel geduld, niet op alle slakken zout leggen, prioriteiten stellen.
Een jongen die langzaam eet 'geniet' gewoon van zijn eten. langzaam eten is gezonder dan snel weghappen. Zo zijn er veel ideeen die positiever zijn en die je in de plaats kunt zetten van irritaties.
Kinderen opvoeden gaat vaak niet vanzelf.

hier ook hoor

bij mijn eigen kinderen van 4 en 7. En ja, af en toe flinke irritatie (bij mij), maar ze moeten het allemaal nog leren en dat gaat lang zo snel niet als ik soms zou willen. Dus dan maar weer even diep inademen en proberen rustig en geduldig te blijven. Heel normaal dus, en heel lastig als je zelf geen kinderen gewend bent en er ook niet in meegegroeid bent.

Sterkte ermee hoor! Ik weet hoe lastig het kan zijn. Tegen mijn zoon van 4 zeg ik ook elke avond weer: je begint met eten zodra wij ook beginnen met eten, en niet pas als ik klaar ben soms helpt het en soms uiteraard helemaal niet. En mijn dochter van 7 die keurig eet, praat ook elke keer maar weer met haar mond vol of hangt achterstevoren op haar stoel. Oh en AnneJ: leuke theorie hoor, van dat langzaam eten, maar mijn zoon eet vooral heel langzaam als hij het niet lekker vindt of als hij denkt dat hij het niet lekker vindt. Dan is het gewoon uitstelgedrag (want als de eerste hap naar binnen is, dan valt het over het algemeen reuze mee). Dus dat gaat niet voor elk kind op. kortom, geduld, geduld, geduld, geduld...(zei zij lachend tegen zichzelf, valt niet altijd mee als je moegewerkt thuis komt of juist al een hele dag met de kids achter de rug hebt).
Wat hier helpt:
- zoveel mogelijk duidelijkheid geven waar dat mogelijk is
- keuze geven waar dat kan
- pick your battles
- opdracht laten herhalen zodat ze weten wat de bedoeling is, zo concreet mogelijk zijn en een tijdsbestek aangeven met eventueel uitleg waarom (ik wil nu dat je jas aan de kapstok hangt).
- af en toe diep inademen, zelf even uit de situatie weglopen en proberen toch geduldig te zijn.
- opruimen op vast moment (zoveel mogelijk) voor of na het eten, en dan helpen door concrete tips te geven. Jij ruimt dit op, jij dat. En natuurlijk ook samen doen, ik ruim ondertussen ook mee op.
- accepteren dat je huis er niet zo netjes uitziet als je graag zou willen/ dat het zonder kinderen is. Als onze kinderen uit logeren zijn, is het ineens veel netter en ontstaat er minder rommel.

Succes, Sneeuwitje

klinkt als heel normaal gedrag voor die leeftijd idd

daar heeft stiefouderschap op zich niets mee te maken, en nee, dat is er erg lastig uit op te voeden. Ze moeten gewoon iets ouder worden. Herhalen, herhalen, herhalen. Ik snap niet waarom ze het opvoeden noemen, het is voornamelijk herhalen en bijsturen. Dat voeden is maar een heel klein stukje. ☺

en dus kijk ik er naar, en denk, "ach dat deed ik vroeger ook" en herhaal nog eens, en schiet ook wel eens uit mijn slof, niets menselijks is mij vreemd.

Maar ja met stiefkinders moet je iets voorzichtiger zijn als er geen eigen kinderen zijn. Ik weet dat de stiefmoeder van mijn dochter mijn dochter hetzelfde behandeld als haar eigen bloedjes (die overigens bijna net zo leuk zijn als die van mij) dus van haar kan ik het hebben.
Terechte vraag hierboven is dan ook is de eigen moeder nog in beeld.

Vooral blijven praten

hier om je hart te luchten, en met je partner, en vooral niet geloven dat het perfect gaat worden, jij niet (dus een keer uit je slof schieten is geen drama), en de kinderen niet.

Wat mij weleens helpt is er even bij stilstaan dat kinderen een heel ander tijdsbesef hebben. Wij leven op de klok, maar zij niet. En wie heeft er nu eigenlijk gelijk?

En spullen laten slingeren, daar word ik ook helemaal gillend gek van af en toe. En dan leg ik me er weer even bij neer en huppel ik er vrolijk overheen.

Als ik 1 ding mee kan geven dan is het de dag goed afsluiten. Hoe moe, boos, of ongeduldig je ook bent, een gesprekje, knuffel, verhaaltje voor het slapengaan is zo belangrijk! Als je die 1 op 1 tijd (of 1 op 2) geeft, dan krijg je dat op andere momenten echt terug!

Moeder zijn

"Diep van binnen wil je zoo graag hun moeder zijn "

Waarom?

even heel bot

je bent hun moeder niet, je kunt wel een mama voor ze zijn.
Mijn dochter heeft in haar stiefmoeder een heel lieve mama, maar ze heeft toch echt maar 1 moeder.

het is in dit geval heel logisch dat je een moederfiguur wilt zijn en dat is te prijzen. Kinderen kunnen wat mij betreft niet genoeg mensen om zich heen hebben die van ze houden.

Kinderen leven zonder tijd en het is heerlijk omdat zelf ook eens te doen. Soms kan het niet maar vaak ook wel, waarom moet bv het eten zo snel op? Ik zie dat bij meer gezinnen. Vriendinnen van mijn dochter die bij ons komen eten zijn heel verbaasd dat wij soms wel een uur aan tafel zitten. Kletsen, hapje eten, even de dag doornemen. Hun ouders die soms ook meeeten zitten dan steeds te zeggen dat ze door moeten eten terwijl het eigenlijk gewoon heel gezellig is aan tafel.

De tip is: laat het eens gewoon gaan, heb je er dan echt last van of niet? Of is het eigenlijk best gezellig en creert het een rustpunt in de dag.

Als ik kijk naar vriendinnen zonder kinderen

dan merk ik dat die toch vaak wat overschatten wat kinderen op bepaalde leeftijden kunnen. Dat kan in oppas of stief relaties wel eens een probleem zijn. Als je ergens verwacht dat ze iets kunnen dan kun je dat als ze dat dus niet doen ook heel persoonlijk opvatten.

Weet je dat ze het gewoon nog niet kunnen of niet altijd kunnen, dan is die angel er in ieder geval uit. (Veel gedrag kunnen kinderen buiten de deur best even volhouden maar dat lukt thuis gewoon nog niet omdat ze het aan het leren zijn en het dus een hele inspanning is.)

Misschien is het zinnig om nu gewoon eens even stevig over kinderontwikkeling te lezen. Wat kun je op welke leeftijd ongeveer verwachten en hoe leer je dat aan. Maakt het ook makkelijk om te zien wat gewoon gedrag is en wat misschien toch komt door verdriet, omgaan met grote verandering.

Ik denk dat je ook best eens tegen ze kan zeggen dat jij ook nog een aan het leren bent hoe dat moet: goed voor hen zorgen en dat je dus ook wel eens een vergissing maakt. Misschien hebben ze nog tips en je laat zien dat je wat je van hen verwacht dingen leren en oefenen dat je dat zelf ook doet.

Verder: Ik ben een paar jaar verder en ik vind het nog steeds snoeihard werken: kinderen. Het is ook leuk maar het is gewoon niet de hele dag leuk en zelfs niet iedere dag leuk...

Mijk

Jongens hoe voed je ze op

Van Steve Biddulph, heb ik veel aan gehad.
Verder kun je kinderen gewoon niet 'uit' zetten. Ze zijn aanwezig en jij bent de regisseur van situaties, het is echt werk.
Dat vond ik ook wel tegenvallen. Op mijn werk was het na 8 uur gewoon afgelopen en kon ik even bijtanken. Kinderen heb je 24 uur per dag en die hebben gewoon jou aandacht en zorg nodig en je creatieve talent om het gezellig en huiselijk te maken waarin iedereen tot zijn haar recht komt. Maar het voordeel is: het wordt andere, het wordt soms beter, soms lastiger, maar als kinderen ouder worden neemt de tijd en de aandacht die je ongestoord aan jezelf kunt besteden toe.
Kinderen op de basisschoolleeftijd houden je zo'n beetje de hele dag bezig en als je zelf daar geen orde in schept door je voor te bereiden en te bedenken hoe je dag gaat lopen, hoe je week gaat lopen en wat je kunt verwachten, overvalt het je steeds weer.

Band 'maken'

Misschien om een band te maken dat je ook eens iets echt exclusiefs met ze kunt doen. Weet niet of de kinderen allebei dezelfde interesse hebben en of het jongens of meiden zijn, maar je zou eens allebei een kind onder je hoede kunnen nemen en er dan iets mee gaan doen. Iets wat het kind echt leuk vindt. En daar dan een dag omheen bouwen. En dan de volgende keer van kind wisselen. Je creeert dan samen met zo'n kind 'weet-je-nog'-momenten. Of een keer echt papa thuislaten en dan met zijn drieen iets doen.

Je kunt dan met ze optrekken zonder de huislijke irritaties.

Ook een gek ritueeltje met ieder kind helpt je om band te maken. Een zelfverzonnen liedje wat je voor en met zo'n kind zingt, gekke bekken trekken voor het slapen gaan, gek dansje....verzin het maar, als het maar van samen is.

fulltime stiefmoeder

mag ik daaruit opmaken dat je geen werk buitenshuis hebt, en ook nog dat je nog niet zo lang voor de kinderen zorgt (hooguit een half jaar of een jaar?) Dan kan ik me voorstellen dat het extra moeilijk is, de opvoeding komt dan ineens grotendeels op jou neer. Is het misschien mogelijk om de taken wat meer te verdelen in dat opzicht?

En wat het eten betreft (ot): man, daar willen wij ook geen uur over doen zeg. Mag het misschien wel gezellig zijn, maar die kinderen van ons zijn echt over de zeik als er na het eten geen tijd meer is om te spelen. Wij eten meestal rond 6 uur, en de jongste gaat rond 7 uur naar boven. En onze oudste van 9 vindt alles wat niet met spelen te maken heeft tijdverspilling. Tijd is lego, zegt hij altijd

creabea

maar met zulke kinderen zit ik ook geen uur aan tafel, maar met die van mij die voornamelijk een enorme woordenwaterval is is dat wel heel gezellig. Haar vriendinnen zijn ook zo, en dus blijft het als je ze die ruimte geeft heel gezellg aan tafel.

Kinderen als die jij beschrijft hoef je waarschijnlijk ook niet aan te sporen om te eten.

helaas...

die van mij zijn ook nog redelijk kieskeurig met eten.

Eigenlijk lusten ze best veel, maar bij zo'n beetje alles behalve een paar favoriete gerechten klagen ze dat het niet lekker vinden. En dan moeten ze het toch opeten en dat duurt dan heel lang. Bij nasi bijvoorbeeld wordt eerst alle kroepoek verschalkt en de vleesjes uit de rijst gevist en dan blijft er rijst met 'vieze dingetjes' over en daar doen ze dan een half uur over (en dan is het niet zo gezellig aan tafel). We krijgen het er maar heel moeilijk uit, maar we houden vol. Inmiddels vinden ze een aantal andere dingen gewoon lekker wat eerder ook moeilijk ging

creabea

Tijd is lego, dat vind ik echt een hele mooie uitspraak!

creabea

"Tijd is lego"
Gaaf!