Stiefkinderen
Hallo,
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met een man die al twee kinderen had. Ik was 22, hij 33, zijn kinderen 7-8 en nu zijn ze 12-13. Sinds het begin had ik het er moeilijk mee, alles draaide rond hen omdat de moeder er niet naar omkijkt en ze ene keer per jaar een weekend komt halen (lang verhaal) ze is de naam ''moeder'' niet waard. Ik begreep dit, en deed alles voor hen. Als ik en mijn man op 4 jaar tijd 5 keer naar de cinema zijn gegaan met twee is het al veel. 2 jaar geleden krijgen wij een zoontje samen, mijn eerste kindje. En toen werd het erger. Ik had medelijden met mijn stiefjes omdat ik nog harder niet begreep hoe hun moeder zo kon zijn, wetende dat mijn zoontje me meer dan goud waard is. Maar ik begon ze ook langzamerhand minder graag te zien. Ze worden pubers, hebben een grote mond, noemen me mama maar als ze dan weer aan hun moeder denken noemen ze me weer bij men voornaam en geven me afkeurende blikken. Vooral de zoon, is al van het begin zo dat hij fel aan zijn papa hangt en me sinds het begin ''pest'' om maar een voorbeeld te geven: we hadden eens een bal voor hem gekocht, die was in de winkel te hard opgeblazen en toen we thuis kwamen was ik boven met mijn man toen we een knal hoorde. De zoon liep naar beneden en begon te roepen ''M. waarom heb jij mijn bal kapot gemaakt'' terwijl ik boven met de vader was... Allemaal zo van die kleine pesterijen. Ik maakte elke dag hun lievelingseten, elk weekend of elke vrije dag werd voor hen gespendeerd, maar nu ik mijn zoontje heb zou ik het graag allemaal anders willen en daar wringt het schoentje. Zij hadden al een bepaalde opvoeding toen ik bij hen kwam wonen, ze zijn fel aan hun vader gehecht en nu ook aan hun broertje. Maar ik ben voor hen het 5de wiel aan de wagen. Ik tel niet. Als het in gesprekken onderling over de toekomst gaat dan gaat het over papa en hun kleine broertje. Ik ben bang dat dit ooit effect op mijn zoontje zal hebben. Dat ik nooit het ''normale'' gezin aan hem zal kunnen schenken daar waar mama papa en broertjes en zusjes elkaar allemaal graag zien. Het voor de hand liggende, lijkt voor mij zover weg. En ik wist in het begin ècht niet wat een samengesteld gezin inhield. Ik had nooit gedacht dat het allemaal zo serieus zou worden... Afin... Ik heb hier in het kort mijn verhaal proberen doen. Iemand tips? Iemand die misschien ziet wat ik al dan niet misdoe? Of wat ik kan doen of misschien beter helemaal niet moet doen? Me erop wijzen dat de kinderen er al waren voor ik kwam heeft geen nut want dat weet ik, en ik ben altijd uitzonderlijk begripvol en goed voor ze geweest. Al zeg ik het zelf.... Danku alvast
Dit is zoiets groots dat geen enkel forum advies voldoende is en je moet investeren in therapie voor de hele familie en te beginnen je man en jij
Gezinstherapie. Eventueel KIEStraject voor de kinderen. KIES staat voor kinderen in echtscheidingssituaties meen ik.
Dit kan je alleen niet oplossen.
Stiefmoederschap is zwaar vind ik zelf en dan is de dochter van mijn man middels omgangsregeling bij ons dus niet altijd.
Eigenlijk ben je gewoon in een bestaand gezin - dat al de nodige problemen had - gestapt. Waarschijnlijk dan nog eens veel te snel en zonder dat zowel je partner als jij er lang over hebben nagedacht.
En jep, dus word je voor een stuk als aanhangsel gezien. En tegelijk wel als degene die de boel in huis mee laat draaien.
Het is trouwens niet erg vreemd dat als hun moeder al niet meer naar hen omkijkt ze heel erg aan hun vader gaan hangen. Daar doe je toch echt verdraaid weinig aan.
Ik vrees dat het voor een stuk toch echt "uitzweten" wordt tot ze volwassen zijn. En al zeker tot de puberteit voorbij is.
Ik zou vooral af en toe proberen te ventileren bij je partner. Zodat als er gezamenlijk aan tafel bijvoorbeeld over toekomst gesproken wordt hij ook een keer kan opkomen voor jou.
En nope, dat "normale gezin" bestaat dus gewoon niet. Je blijft in zekere zin de volgende 50 jaar een samengesteld gezin. Hoe hard je ook probeert dat te negeren.
Maar aangezien zo'n beetje de helft van Nederland in een samengesteld gezin leeft moet je dat niet persé als negatief zien.
Die oudste 2 kinderen zullen gewoon altijd een andere verwekster hebben dan jullie gezamenlijk jongste kind. En als ex dan toch nog af en toe opduikt en de kinderen haar wel gewoon kennen zal het plaatje pap-mam-3kinderen nooit helemaal kloppen.
De rol van stiefouder is altijd lastig. Zeker als de moeder van de kinderen niet naar ze omkijkt, is het logisch dat ze aan hun vader hangen. Dat betekent echter niet dat alles maar geaccepteerd hoeft te worden. Pestgedrag bijvoorbeeld, is gewoon niet oké. Nooit, thuis niet en elders ook niet. Corrigeer je dat niet als ouder, dan denkt een kind dat het normaal is om mensen zo te behandelen.
Wat zegt je partner hiervan?
Je bent nu al zo'n acht jaar bezig om deze kinderen te pleasen en het lijkt alsof het voor hun nooit goed genoeg is. Je hoeft ze niet te pleasen. Je kunt van ze houden en voor ze zorgen en tegelijkertijd grenzen stellen aan hun gedrag. Samen met je partner. Dat hun moeder hen afgedankt heeft, wil niet zeggen dat je dan als ouder maar uit schuldgevoel alles goed moet gaan vinden. Dat is geen oplossing, eerder een probleem erbij.
Ga voor relatietherapie met je man. Het klinkt alsof hij je meer zou kunnen steunen.
Wat de stiefkinderen betreft is het uitzitten totdat de puberteit voorbij is. Als volwassenen zullen ze wellicht meer waardering tonen.
Zich afzetten tegen jou kan ook een manier zijn om met hun verdriet om te gaan. Het is niet persoonlijk naar jou toe maar ze zijn boos over de situatie.
Hier ook een stiefmoeder. Als ik het zo lees, lijkt het mij ook heel verstandig om hulp erbij te krijgen. Zelf ben ik geen fan van KIES (slechte ervaring mee), maar gelukkig zijn er veel alternatieven. Kijk wat er bij jou en jullie situatie past.
Heel veel sterkte
Fruitijsje schreef op 21-09-2022 om 15:29:
Hier ook een stiefmoeder. Als ik het zo lees, lijkt het mij ook heel verstandig om hulp erbij te krijgen. Zelf ben ik geen fan van KIES (slechte ervaring mee), maar gelukkig zijn er veel alternatieven. Kijk wat er bij jou en jullie situatie past.
Heel veel sterkte
Welke alternatieven zou jij aanraden? Niet to, maar wij hebben kiestraject nog niet geprobeerd maar er moet iets gaan gebeuren zeg maar.
Persoonlijk zou ik gaan kijken naar iets van familie therapie.
