Sporttrainers vs leerkrachten

Etiketjes

Bedoel je dat ouders van kinderen met een 'etiketje' hun kinderen maar niet meer op een sportvereniging moeten doen?
Ik denk dat er vroeger ook kinderen waren die zich wat anders gedroegen dan andere kinderen, of 'moeilijker' waren, maar toen waren er nog niet zoveel etiketjes.

Kinderen met etiketjes

Als zo'n etikettenkind ergens komt waar de leraar, trainer, whatever, niet goed met hem overweg kan, merk je dat als ouder gauw genoeg.
En sommige totaal ongetrainde (qua etiketten) leraren, trainers, whatever, blijken een geweldige klik te hebben met zulke kinderen, zeg maar: natuurtalentjes.

Nee, ik zie het probleem over het algemeen niet zo. Als het mis gaat (en daar hoef je echt geen etikettenkind voor te hebben) merk je dat als ouder gauw genoeg.

Gteams

Sportverenigingen hebben soms ook Gehandicaptenteams en de discussie wanneer een kind daaraan meedoet of met een reguliere groep. Er is ook voorlichting vanuit sportorganisaties of de NVA. Ik denk wel dat de communicatie tegenwoordig makkelijker op scherp staat, veel ongeduldiger en assertiever. Er ligt meer druk op. Maar vroeger had je ook slecht gedrag. Ook van de volwassenen.

Tja patries

Meestal zijn het toch ouders die vrijwillig kinderen trainen. De één zal daar beter mee om kunnen gaan dan de ander.

Vrijwilligers

Clubs drijven op vrijwilligers. Dat houdt in dat ouders of jeugdleden 1 of meerdere keren hun vrije tijd besteden aan activiteiten voor de club. Zij zijn verder niet getraind, zeker niet in zaken als autisme en adhd. Ouders van leden van die clubs vergeten dat nog wel eens, dat iemand voor zijn lol 2 avonden training geeft en ook nog eens langs de lijn staat, uit leifde voor de clun, sport of gewoon omdat ze het leuk vinden hun liefhebberij aan anderen over te brengen. Er worden daardoor soms (absurde) verwachtingen gesteld door ouders van leden. Ik zal je besparen wat je allemaal kunt meemaken. Een trainer of leider zal duidelijk moeten zijn wat wel en niet kan en ouders zouden daar meer open voor staan.

Wat ik wil zeggen

Ik bedoel dus eigenlijk dat er vrijwilligers zijn bij clubs en geen professionals. Zolang alle partijen zich dat realiseren, dan zou dat voor iedereen duidelijk moeten zijn en zouden verwachtingen ook wat reeler zijn, van beide kanten.

Niet verplicht

Sport is niet verplicht. Als een kind niet in de groep mee kan draaien, gaat het gewoon van de sport af.
Tijdens een wedstrijd werkt het ook niet als de coach tegen de scheids zegt 'Pietje kun je nu het beste even negeren, want hij heeft een etiketje'.
Maar wat was de vraag nou, of dat wel zou moeten?

Kansen

Handiger is om te denken in kansen en niet in onmogelijkheden. Ook bij profvoetballers wordt gedacht hoe ze nog beter kunnen presteren en daar komt vaak tijdgebonden een hele batterij trainingen aan te pas. Het is wel handig om te bedenken dat een kind met autisme en talent mogelijk beter op het doel kan staan. En dat je bij een andere positie expliciet aan kan leren om de bal over te spelen naar andere posities. Dat denken is voor ieder kind handiger in plaats van kinderen als robotjes af te rekenen op al dan niet presteren. Je gaat dan beter kijken naar de ontwikkeling van kinderen.

Adhd

En misschien is een adhder wel juist heel goed als spits. Door hyperfocus en drive kan er veel energie vrijkomen. En het is echt niet nodig om dan al die etiketjes te weten. Je kijkt naar een kind en leert een kind kennen en zoekt naar kansen.

Volgens mij

Is het punt nu juist dat de meeste sporttrainers dus vrijwilligers zijn en kun je je afvragen of het reëel is te verwachten dat zij -naast hun inzet voor de sport- zich ook verdiepen welke gebruiksaanwijzing bij welk kind hoort.
AnneJ schrijft het heel kort op, alsof het klaar is met 'even begrijpen dat' maar volgens mij vraagt het veel meer dan dat.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Met ely eens

Als moeder van een zorgenkind, verbaast het mij weleens, hoe makkelijk het me allemaal afgaat, inmiddels.
En dan is het snel vergeten hoe ik zelf heb geworsteld om de juiste benaderingswijze van mijn zoon te vinden.
Ik zou onverantwoordelijk en oninvoelend van mij zijn, als ik die benaderingswijze van een willekeurige vrijwilliger op een sportclub zou verwachten. Zelfs op school is het al moeilijk.
Vandaar dat wij altijd bij de trainingen bleven. Rustig in de marge op de tribune. Maar wel aanwezig, zodat wij in konden grijpen, als het nodig was. En vaak was een blik, een gebaar of er 'gewoon zijn', al voldoende voor zoon. Het leek weinig, maar die kleine dingen waren wel onmisbaar. En nee, ik vind niet dat je dat van een trainer kunt verwachten.

Verwachting

ik heb een 10 jarige zoon met ASS. Hij doet muziekschool, klarinet, tennis en ju-jutsu. Enkel bij ju-jutsu zijn ze op de hoogte van zijn etiketje omdat ik schrik had dat hij niet zou mee willen doen vanwege het lichamelijk contact met andere kinderen (wat onterecht bleek). Hij wordt niet anders benaderd dan de andere kinderen en alles loopt prima. En de andere leerkrachten/trainers weten niet eens van zijn etiketje.
Ik merk wel bij bv. muziekschool dat hij steevast punten verliest omdat hij niet luid genoeg zingt en ook niet toonvast genoeg. Vorig jaar was er ook wel een beetje irritatie van de muziekleerkracht (bij eindrapport) omdat hij de indruk geeft nooit op te letten en steeds rond te kijken. Maar hij scoorde alsnog boven het gemiddelde.

Ik verwacht van de trainers dus helemaal niks. Mijn kind draait mee met de hoop. Moest zoon dat niet kunnen, zou ik wel overwegen om een andere of individuelere sport te doen. En ik heb er ook bewust voor gekozen mijn zoon niet op een echte teamsport als voetbal te doen (zou hij trouwens niet willen).

Weten de vrijwilligers van het etiketje af

Ik verbaas me er over dat je niet meldt dat een kind een 'etiketje' heeft. Ik merk zelf regelmatig dat ik een kind heb waarvan ik denk 'daar is wat mee' maar dan staat er op het inschrijfformulier dat er geen bijzonderheden zijn.

Dat maakt de stap om naar een ouder te gaan om om tips te vragen heel erg groot!

Omgekeerd krijg ik ook ouders die boos zijn omdat ik geen rekening met hun kind houd. Tja....ik kan alleen reageren op wat ik weet.

Kijken en communiceren

Wat ik verwacht van de clubjes van mijn etikettenkind is dat ze goed opletten en met mij overleggen als ze ergens over twijfelen.
Mijn stekels gaan pas overeind staan bij trainers/vrijwilligers die hun kennis putten uit handboeken of internet en denken vanuit de theorie te weten hoe ze met mijn kind moeten omgaan.
Een kind IS geen etiketje, een kind HEEFT er één. Dat betekent volgens mij dat je cursussen kunt volgen tot je een ons weegt, maar dat het toch vooral goed kijken en goed aftasten blijft wat een kind wel en niet kan.
Al lopen er nog duizend andere kinderen met hetzelfde etiketje, jouw kind bevat onder dat etiketje wel een unieke inhoud...
n@nny

Hanne

nuancering van mijn kant: als mijn zoon een week op kamp gaat (doet hij vanaf zijn 5 jaar twee keer per jaar), dan meld ik dat wel op de papieren. Daar wordt ook achter gevraagd. En ik krijg telkens te horen dat ze geen problemen hebben gehad.

Maar de sportvereniging of muziekschool vraagt daar niet naar. Als hij wekelijks zou thuiskomen met rare verhalen of gekke opmerkingen, zou ik wel eens langsgaan voor een gesprek.

Hanne

"Ik verbaas me er over dat je niet meldt dat een kind een 'etiketje' heeft."
Ik verbaas mij daar helemaal niet over. Sterker nog: er zijn maar weinigen die weten dat een van mijn kinderen een etiketje heeft. We vertellen het bewust aan veel mensen niet. Op het moment dat mensen het wel weten, zien ze vaak (niet altijd, maar bij opvallend veel mensen) vooral het etiket. Dan is mijn zoon niet meer gewoon X, maar 'die ADHD'er'. Vooroordelen. Heel veel vooroordelen. Veel ouders met zorgenkinderen kennen dat fenomeen. Ik ken verenigingen (van zeer dichtbij, dus niet 'van horen zeggen') waar de vrijwilligers direct beginnen te protesteren als zich weer een ouder meldt met een kind met ADHD of ASS. "Dat kunnen wij niet aan, daarvan hebben we er al zo veel!". Een etiket = problemen voor de groep.
Terwijl het etiket helemaal niet belangrijk is. Een eventuele gebruiksaanwijzing wel. En die krijgen vrijwilligers/juffen of wie dan ook maar zo nodig van ons. Maar geen etiket. Daar weten de meesten toch geen betekenis aan te geven.
Voor mij hoeft een vrijwilliger niet thuis te zijn in alle stoornissen. Een vrijwilliger zou zich wel moeten realiseren dat sommige kinderen een andere aanpak nodig hebben. En dat ouders vaak de meest aangewezen mensen zijn om naar die gebruiksaanwijzing te vragen.

En ik mag hopen

Dat een kind een dermate 'licht' etiketje heeft, dat-ie zijn hele leven in contact zal komen met mensen die dat niet weten, niet kunnen weten of niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Dat het etiketje niet zo 'zwaar' is dat het kind in een gesloten instelling moet verblijven, omringd met professionals met een grondige opleiding.
Je kunt de wereld niet naar de hand van jouw kind zetten, je kunt hooguit met vallen en opstaan proberen je kind duidelijk te maken hoe het ís in de wereld.

Tirza

Ici

"Ijsvogeltje: natuurlijk zijn ouders de aangewezen personen om naar een gebruiksaanwijzing te vragen maar ik vind eigenlijk dat ouders die gewoon moeten geven."
Als je als ouder van te voren weet dat er problemen gaan ontstaan, dan uiteraard, dat vind ik ook. Maar... een kind met een etiketje heeft niet altijd problemen. Het hangt namelijk sterk van de omgeving, van de rest van de groep, van de begeleiding etc. af. Toen mijn zoon voor het eerst naar de schaakclub ging, had ik geen idee hoe het zou lopen. En daarom ook geen idee of - en welke - gebruiksaanwijzing ik mee zou moeten geven. Inmiddels weet ik dat hij dat uurtje per week gewoon lekker mee hobbelt en geen aparte aanpak nodig heeft. Maar het zou maar zo kunnen dat dat over een tijdje anders is, bijvoorbeeld omdat hij dan vaker wedstrijdjes verliest (kan hij slecht mee omgaan) of hij botst met iemand uit zijn groep. En dan hoop ik dat de begeleider dat aankaart, zodat we mee kunnen denken over een oplossing.

Niet verteld

Nee, ik vertel nergens dat onze zoon wat etiketten heeft. Alleen op school. De reden daarvoor is dat het absoluut niet nodig is. Hij is wel af en toe ongeconcentreerder dan de rest. Nâh en. Maar als ik 'm ga afficheren als die ADHD-er (etc), dan wordt ie dat ook. Ik dacht vroeger zelf ook dat ADHD-ers lastig en vervelend waren voor anderen. Toen ik nog niet beter wist. Ik verwacht dus van een vrijwilliger bij een sportclub niet dat die er meer van weet dan ik vroeger.
Ik krijg nooit klachten over hem, niet bij sport, niet bij muziek en niet bij tekenen. Ze nemen 'm gewoon zoals hij is, en dat is misschien een béétje anders, maar in deze vrije-tijdsentourages niet hinderlijk.
Indien ik een kind zou hebben dat écht een speciale aanpak nodig zou hebben, zou ik 'm niet zonder meer op een gewone sportclub doen. Dat is een inschatting van de ouder. Maar een sportclub moet vrijwilligers wel begeleiden bij eventuele problemen die ze met kinderen ervaren.

Geen etiketje, wel gebruiksaanwijzing

Ijsvogeltje ea, jullie hebben gelijk. Ik hoef inderdaad niet te weten welk etiketje er al dan niet opgeplakt zit. Maar gebruiksaanwijzingen vind ik, indien sterk afwijkend van de gebruikelijke versies, wel erg prettig. Dat bedoelde ik ook eigenlijk.

En ook zonder gebruiksaanwijzing kom ik er over het algemeen uiteindelijk zelf wel uit wat, maar dat kan dan een tijdje duren. Want het moet wel dramatisch 'fout' zijn gegaan wil je na de eerste les meteen aan de bel trekken. Wat ik wel jammer vind is dat dat proces van zoeken soms ten koste van de andere kinderen.

En soms is het melden van een 'etiketje' wel handig. Bijvoorbeeld toen ik een briesende ouder tegen over me had die het belachelijk vond dat ik geen rekening hield met de astma van haar zoon. Helaas stond op het inschrijfformulier 'bijzonderheden: geen'.

Bek vol tanden

Toch zit ik echt regelmatig met mijn bek vol tanden. Je weet namelijk niet of mensen a. willen weten wat het etiketje is van kind b. zich er iets zinnigs bij kunnen voorstellen. Bovendien heb je altijd weer die zooi dat het aan de ouders ligt (Kinderombudsman Marc Dullaert over de noodzaak dat de overheid meer de regie gaat voeren over kindermishandeling bij ouders met kinderen met stoornissen en achterstanden die door kindermishandeling komen).
Invalhuisarts raakte geintrigeerd door de lichamelijke klachten van dochter vanwege haar ongesteldheid en de letterlijke manier waarop ze antwoord geeft.
Dus dokter wil kind graag alleen spreken en biedt dat aan. Maar meldt gewoon: dan kun je een afspraak maken. En denkt dan dat kind weet wat ze moet doen om contact met de dokter te maken.
a. Dochter kent de invaldokter niet, dus heeft een zetje over de drempel nodig als ze er baat bij kan hebben.
b. Geen idee wat de dokter voor haar kan betekenen, dat moet ik haar uitleggen
c. Concreet uitleggen dat ze het nummer van de praktijk moet bellen en kiezen voor optie 2, wachten tot ze geholpen wordt en dan vragen naar een afspraak met dokter xy.
En dan heeft ze ook nog geen idee wat ze moet zeggen als de assistente vraagt hoe lang die afspraak moet duren en waar hetover gaat.
Wat zeg je nou tegen zo'n huisarts?

Deformatie

Met het risico dat ik me een hoop heisa op de hals haal: ik verbaas me over de verbazing van sommige ouders als het gaat om het wel/niet kennen van de gebruiksaanwijzing van de verschillende kinderen, met en zonder etiketje. Elk kind is anders en elke ouder, waarom verwachten dat de omgeving op de hoogte is van de do's en dont's? Zoals hierboven al eens geschreven: is je doel niet uiteindelijk dat kinderen (zoveel mogelijk) de weg leren in de grote buitenwereld? En dat wij ze als ouders ze daar proberen bij te begeleiden? En natuurlijk zijn er partijen naast de ouders waarvan we mogen verwachten dat ze op de hoogte zijn, maar welke partijen zijn dat?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wat bedoel je precies ely?

Ely, wat bedoel je precies te zeggen met je posting? Ik heb het een paar keer gelezen, maar ik snap niet zo goed wat je duidelijk wilt maken. Je geeft ondermeer aan dat je je verbaast over de verbazing van anderen, maar waar doel je dan op?