spijt 1 kind....

tja

Je kunt altijd aan pleegkinderen beginnen of neem iemand in huis die nog te jong is om op kamers te gaan (kosthuis). Dat deden mijn ouders ook toen mijn broer en zus het huis uitgingen. Ik was toen ook 15. Ik vond het heel erg leuk zo'n doordeweekse zus!

Het is definitief, er komt geen 2e kind. Zeker denk ik dat je leeftijd mee speelt bij deze gevoelens van spijt. De overgang geeft een gevoel van loslaten, loslaten van een vruchtbare periode.
Je kunt die gevoelens van spijt nog 40 jaar je leven laten overheersen of het toch een plekje geven.
Heb je iemand in je omgeving waar je hier eens over kan praten? Een vriendin, familie, je man?

Toen

Je hebt tóén de beslissing gemaakt naar de omstandigheden van toen. De kennis, ervaring, gemoedstoestand die je toen had. Nu denk je er misschien anders over, maar toen kon je waarschijnlijk niet anders, anders was het wel anders gegaan. Spijt hebben heeft geen zin, je kan het niet meer veranderen. Verdrietig kan je er natuurlijk wel om zijn.

skik

Ik denk dat het probleem juist is

dat er nooit een beslissing genomen is. Het is meer een vooruitschuiven geweest tijdens jaren van twijfel, waarschijnlijk met een man op de achtergrond die wel eens porde met 'waarom niet? we redden het wel!'.

Als je erg te lijden hebt onder de loop die je leven heeft genomen, zou je kunnen overwegen om eens via de huisarts naar een psycholoog te gaan. Als je het gevoel hebt dat dat niet nodig is, moet je echt proberen je blik weer op de toekomst te krijgen. Je hebt een prachtig kind, stel je huis open voor de vrienden van je kind, kijk wat je kunt doen voor andermans kinderen als dat bij je past.

Wat je uit het verleden hebt geleerd is dat angst geen goede leidraad is. Laat je toekomst dus niet overschaduwen door die angst nog steeds je leven te laten bepalen, ditmaal in de vorm van spijt van die angst.

Het kan ook anders

Het kan ook anders. Ik had het achteraf bij 1 kind moeten houden. Het 2e kind bleek een handicap te hebben (autisme), waardoor het kind veel huilde en veel aandacht vroeg. Die aandacht kon ik niet meer aan de oudste geven. Nu ze wat ouder zijn, merk ik dat ze helemaal niets aan elkaar hebben. Er is nauwelijks contact. Als ouder heb je een ideaalbeeld voor ogen. Maar dat ideaalbeeld beantwoordt niet de werkelijkheid. Nu je terugkijkt, kijk je terug met dat ideaalbeeld voor ogen. En niet de werkelijkheid.

Geef toe aan je verdriet en daarna verder

Het klinkt alsof je in een rouwproces zit, verdriet om wat er niet is en wat er nooit zal zijn. Ik heb zoiets gehad toen man geen derde wilde en ik wel. Het heeft bij mij wel even geduurd voordat ik het echt los kon laten.
Als ik je verhaal lees, dan klinkt het allemaal heel logisch en niet alsof je toen een ondoordachte beslissing hebt genomen door niet voor een tweede te gaan.
Ik zeg altijd: 'spijt is zonde van je tijd'. Sta stil bij je verdriet, (en dat doe je al door het hier op te schrijven) geef het die aandacht die erbij hoort en laat het dan los en tel je zegeningen.

Juline

o pippa

wat herkenbaar. Je brengt precies onder woorden wat ik af en toe, nog steeds na zoveel jaren, voel over het gemis van een tweede kind.

Stenna

Dank dat je even de moeite neemt dat op te schrijven. Ook al gun je het natuurlijk niemand, ik vind het toch fijn te weten dat ik niet de enige ben....

Steun en acceptatie

Pippa/Stenna, niets zo fijn als steun van lotgenoten (weet ook ik).

Waar het denk ik om gaat is dat je een rouwproces doormoet (misschien nu weer, omdat het nu definitief is), maar als je dat goed doorgaat je bij de fase "acceptatie" komt en dan is het goed. Het is nou eenmaal zoals het is en daar moet je mee verder.

Beide sterkte er mee.

Weet je wat het is?

Bij mij dan hè. Ik heb (oa) door mijn ziekte wel meer moeten incasseren en accepteren. Dat lukt me allemaal best g

Oeps, nog verder

Dat lukt me dus allemaal best goed. Alleen deze blijft knagen. En is het moeilijkste om over te praten. Mensen vinden toch al gauw dat je je zegeningen moet tellen en blij moet zijn met iig één kind. En dat ik überhaupt nog leef (pittig ziek geweest). En dan ben je natuurlijk wel uitgepraat. De pijn wordt niet minder als iemand dat zegt. Bij mij althans niet. Rationeel vind ik het zelf trouwens ook, en ik ben heel blij met mijn kind, ook met mijn stief trouwens. We hebben het leuk met elkaar. Maar er mist iemand.

Ach, rouwproces

Op een gegeven moment is een rouwproces inderdaad wel afgelopen, maar je blijft iemand altijd missen.

Ik kan me voorstellen dat dat met een niet-gekregen tweede kind ook zo is, ik denk dat het twee verschillende dingen zijn, spijt dat je ooit geen tweede kind kreeg, en daarnaast het doodgewoon missen van een tweede kind.

Tuurlijk: tel je zegeningen, maar het is ook een beetje een dooddoener.

Ik denk wel dat je er iets mee kunt, je zou bijvoorbeeld bewust je nooit gekregen 2e kind kunnen laten gaan, balonnen laten vliegen, of iets met het zand en de zee. Daarmee maak je het tastbaar en concreet, en neem je er ook afscheid van.

Wel denk ik dat je jezelf ook wel mag troosten, je hebt het goed gedaan destijds. Jij hebt toen de keuze gemaakt die je hebt gemaakt, om het niet nog eens te proberen, blijkbaar was dat toen voor jou de aangewezen route.

Mirreke

"Op een gegeven moment is een rouwproces inderdaad wel afgelopen,"

Ik heb uit informatie over rouwverwerking begrepen dat dit juist op bepaalde leeftijd (bijv. bij geen kinderen krijgen op het moment dat alle vriendinnen/zussen oma worden) nogmaals kan ontstaan. Weer een nieuwe fase (of nieuw soort situatie die je moet verwerken), dus nieuw rouwproces.

En ja, ik denk ook dat TS op dat moment in die omstandigheden de juiste beslissing heeft genomen (zelfs als die beslissing was om iets niet te doen/proberen). Neemt niet weg, dat ze weer opnieuw kan rouwen nu het definitief is (gezien haar leeftijd).

happy family

Je maakte je keuzes op hoe de situatie toen was, en misschien was er niet eens een keuze want je weet niet of het toen 'zou lukken' en wat 'voor kaart' je werkelijk had getrokken.
Ik had wel een derde gewild, omdat mijn tweede net als Bonna na een tijdje ernstig gehandicapt bleek en mijn eerste zoon 'er niets aan heeft.' Maar ik mis die derde niet, wij hadden andere afwegingen en het is goed zo.
Je stelt je nu een beetje teveel een happy family voor, die er niet was. Voor je dochter ook moeilijk als je rouwt om haar onzichtbare broertje of zusje, alsof zij dan niet goed genoeg was, maar zij zal dit wel niet weten. Ik stel me zo voor dat dit iets is wat je niet zo uitspreekt.
Het lijkt me wel goed om vanaf nu jezelf niet iets meer te ontzeggen omdat je het niet durft. Als je dit moeilijk vindt of je je beroerd hierover blijft voelen zou ik wel hulp zoeken om dit een plek te geven. Of bv de manier wat Mirreke zegt, dat soort dingen doen ze ook in therapie; schrijf bv een brief aan je ongeboren kind en begraaf dit dan, zodat je het los kunt laten en verder kunt.

Voor mij werkt dat dus echt niet

Brieven aan x, op een kussen stompen en denken aan y, ballonnen oplaten voor w... Ik kan er niks mee.

Waarom zou je eigenlijk 'officieel' afscheid van iets moeten nemen? Zolang je het kan accepteren als 'gebeurd', mag het best in je leven blijven. En je mag er op zijn tijd best ook nog verdriet om hebben, zolang je dat verdriet maar hebt met het besef van 'gebeurd' en niet met 'had ik maar', of 'was het maar anders gelopen'. Daar doe je jezelf onnodig pijn mee. Dus als je heel af en toe toch nog tranen in je ogen krijgt over wat is 'gebeurd', accepteer dat, veeg ze daarna weer weg en ga verder met de realiteit van de dag.

kaaskopje

Zo wordt het vaak in therapie gedaan, ik heb zelf ooit een brief geschreven nav een traumatische jeugdgebeurtenis en dat kan idd wel opluchten. Misschien helpt het niet als je het op eigen houtje doet, dat weet ik niet.
Het is beste is idd tranen drogen en wat maken van je leven nu, ben ik met je eens!

Kaaskopje

"Waarom zou je eigenlijk 'officieel' afscheid van iets moeten nemen? Zolang je het kan accepteren als 'gebeurd', mag het best in je leven blijven. En je mag er op zijn tijd best ook nog verdriet om hebben, zolang je dat verdriet maar hebt met het besef van 'gebeurd' en niet met 'had ik maar', of 'was het maar anders gelopen'. Daar doe je jezelf onnodig pijn mee. Dus als je heel af en toe toch nog tranen in je ogen krijgt over wat is 'gebeurd', accepteer dat, veeg ze daarna weer weg en ga verder met de realiteit van de dag."

Als je het redt zonder ballonnen, brieven en zo: prima!

Maar het is natuurlijk bedoeld voor mensen die zich er niet zo makkelijk als jij over heen kunnen zetten en verder kunnen gaan met de realiteit van de dag.

Het is een beproefd middel in therapie e.d.

NB Soms helpt het al om dingen op te schrijven. Heeft mij lang geleden wel geholpen. Hoef je nog niet eens de brief te verbranden .

loslaten

Spijt is vreselijk en je hebt er niks aan.... wat jij hebt zie ik heel erg bij iemand in mijn omgeving. Zij heeft ook maar 1 kind gekregen omdat ze er niet meer aandurfde (door een afwijking in de familie). Ze hebben wel veel pleegkinderen gehad, maar dat heeft niet geholpen tegen het gemis. Vervolgens heeft haar dochter heel veel moeite gehad om überhaupt een kind te krijgen, die is jarenlang de hele medische molen doorgegaan. Voordat het kleinkind er was, beheerste het hebben van maar 1 (nagenoeg onvruchtbaar) kind en dus het ontbreken van kleinkinderen alles in het leven van die kennis. Tamelijk ongezond, feestjes eindigden standaard ergens in een huilbui, toen wij een tweede kind kregen moest ze huilen. Als je er zo erg meezit als de persoon die ik beschrijf, dan lijkt het me verstandig om eens met iemand te praten.

Misschien was je voorgevoel om destijds geen kind te nemen wel juist! Je dochter had nu een leuke broer of zus kunnen hebben, maar de kans op minder succes was ook groot geweest.

Suze

Maar het is natuurlijk bedoeld voor mensen die zich er niet zo makkelijk als jij over heen kunnen zetten en verder kunnen gaan met de realiteit van de dag. ===

Wie zegt dat ik mij er mákkelijk overheen zet? Het leven wordt alleen wel erg zwaar als je in alles blijft hangen (dit is niet onaardig bedoeld).
Ik heb in therapie gezeten en moest daar op een kussen stompen. "Denk maar dat het je vader is." Nou echt niet dat dat mijn vader werd .

Ik denk dat er veel mensen zijn die het zwaarder hebben (gehad) dan ik, maar ik heb mijn portie gehad en zal nog meer krijgen. Ik probeer zoveel mogelijk vooruit te kijken.

Suze 2

Schrijven is inderdaad een goed middel. Het is toch een beetje alsof je het anderen vertelt en je kunt je gedachten ermee 'ordenen'. Ik heb wat afgeschreven in mijn leven. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik veel met mijn man kan delen, waardoor dat schrijven is afgenomen. Hier op OO meeschrijven helpt soms ook, is mijn ervaring. Ik ben dus blijkbaar meer van het schrijven en niet zozeer van de zichtbare uitingen.

reactie op reacties

Lieve allemaal,

Wat veel reacties, dank jullie wel.

Wat Kaaskopje schrijft, klopt wel: het is nooit een echte beslissing geweest om geen tweede kind te krijgen.
Door cystes op eierstokken (voor kind) ben ik geopereerd, en daarbij is mijn vruchtbaarheid verminderd. Ons kind voelde dus als een groot wonder. Daarna ben ik spontaan niet meer zwanger geworden, maar had waarschijnlijk met medische hulp een goede kans gehad (volgens gynaecoloog).

In die periode echter veel sterfgevallen in kennissenkring (kinderen en leeftijdsgenoten), relatiecrisis, dochter gediagnostiseerd met Asperger, daarna man ook.... We gingen van het een naar het ander, en ondertussen ik maar twijfelen over een tweede baby. En hoe ouder je wordt, hoe meer twijfels er natuurlijk bij komen.

Dus het is er nooit van gekomen, daar had ik me ook wel bij neergelegd, maar nu speelt het dus enorm op (heeft vast met de magische 50 te maken!).

En ook wel met de pubertijd van dochter, denk ik. We waren altijd heel hecht, veel samen doen, samen spelen. Maar nu is ze zich aan het losmaken (heel goed!). Dat voel ik wel!

Pippa en Stenna: ja, ik herken jullie verhaal. Er zijn zoveel facetten aan de situatie.
En zeker als je er gevoelig voor bent, kan de buitenwereld heel hard binnenkomen. Op mijn werk momenteel allemaal zwangeren, in mijn omgeving ook (zelfs van tweeling), iedereen krijgt voor mijn gevoel 'bergen' kinderen, zelfs de meest bejaarde filmsterren (mannen!) krijgen nog een zoveelste kind etc. GRRRRR!

Bonna: wat jij schrijft is triest, wat erg voor jullie.

Rafelkap: je schrijft over het effect op mijn dochter. Dat is inderdaad een punt. Die heeft er nog nooit over gesproken/geklaagd dat ze enig kind is, maar de laatste maanden wel een paar keer (en dat snijdt door mijn ziel).

Het is fijn om dit hier van me afgeschreven te hebben, ik zal eens kijken hoe het de komende weken gaat. Hopelijk lukt het om mijn perspectief te veranderen.

hartelijke groet,
Aniem

Suze, wel eens hoor

Nu ik mijn bericht teruglees komt het misschien wat schamper over, beginnend met ach..., maar zo bedoelde ik het juist niet.

Ik kan over het niet hebben van een tweede kind niet oordelen, heb er zelf vier, maar ik herken het op sommige punten in je leven terugkomen van een rouwproces helemaal.

Ik heb mijn beide ouders verloren voordat ik kinderen kreeg, toen mijn vader stierf was ik zes maanden zwanger.
Ik mis mijn ouders, ook al is het nu bijna 20 jaar geleden. Ik mis ze, het is een vast onderdeel van mijn leven, het missen. Maar over hun dood rouw ik niet meer, het missen is gewoon daar, het verlangen ook, naar soms weer even kind van mijn ouders te kunnen zijn.

Maar vooral dat, dat mijn ouders mijn kinderen nooit hebben meegemaakt, en nu dus ook niet meemaken, nu mijn twee oudste kinderen bv. in de eindexamenklas zitten, dat soort dingen, ja, daarvoor kan ik soms opnieuw wel als het ware in een rouwproces schieten, iets wat ik regelmatig weer moet leren loslaten en verwerken.

En trouwens, in aansluiting op wat TS schreef: zelf ben ik wel enig kind, en ik heb er natuurlijk niet voor niets vier, zo denk ik zelf. Het enig kind zijn van twee leuke mensen die er niet meer zijn is niet zo leuk namelijk. Ik mis echt een broer of zus die ook in dat gezin heeft geleefd, achteraf delen kan nu niet, en dat maakt het ook wel erger denk ik. Ik mis ook wel een speciale band, die ik dus nooit gehad heb, met een broer of zus nu, dus in het heden, als volwassene een broer of zus hebben lijkt mij eigenlijk heel fijn.

Maar het enig kind zijn in het gezin van toen, met mijn leuke dynamische ouders, ja dat was wel echt bijzonder. Dus heel dubbel eigenlijk allemaal.

Ik wilde dus eigenlijk juist geen schampere opmerking maken.