Spanningen in gezin

Moeilijk

Jouw situatie is redelijk vergelijkbaar met die van mij, al gaat het hier om een depressie ipv overspannenheid.

Wat mij opvalt is dat mijn partner op de een of andere manier zich beter onder controle kan houden als ik er niet ben. Hoewel hij dan soms weer in de verwenstand schiet (ijs met slagroom en saus en sprinkels na het eten ipv het gebruikelijke appeltje).

Heb je het idee dat je man zelf enig zicht heeft op hoe hij zich gedraagt. De mijne blijkt dat nl wel te hebben. Al zal hij het nooit en te nimmer aan mij toe geven!

Wat hier ook wel wil helpen is om de boodschap in een 'wij' boodschap te verpakken. "Ik vind het niet zo gezellig in huis de laatste tijd. Hoe kunnen 'wij' er voor zorgen dat het beter wordt". Doordat de schuld niet meer direct bij één persoon wordt gelegd wordt het makkelijke om oplossingen te zoeken.

succes er mee!

(En realiseer je: op papier klinkt het leuker dan in de praktijk. Ik lig ook wel eens jankend in bed omdat ik het gevoel heb ipv een partner een losgeslagen, opstandige puber in huis te hebben)

Sterkte

In feite zeg je dat je man ziek is en dus niet voor jullie zoon kan zorgen.
Is het dan niet beter als zoon uit logeren gaat? Of anders: wat heeft je man nodig om het wel aan te kunnen? Misschien dat een leuk uitje helpt, samen naar de bios als jij moet werken, of thuis een leuke film en een zak chips.

Waarom?

Waarom moet zoon uit logeren, en niet de vader? Ik snap dat het voor hem ook allemaal vervelend is en dat hij ziek is, maar hij zit wel tegen een grens aan als hij zijn kind bij een wang of een oor vastgrijpt. Vader kan in dat soort gevallen beter een blokje om, en zich ermee bemoeien als hij weer afgekoeld is.

Haha vic

Vic: "Waarom moet zoon uit logeren, en niet de vader?"
En dan is kind alleen thuis, en moet kind voor zichzelf zorgen? Potje koken, en zichzelf op tijd in bed stoppen.
Of moet vader uit logeren en dan dus een oppas voor kind? Kweenie, maar kind uit logeren lijkt mij praktischer.

K.heksenvet

Het lijkt mij ook niet gezond als een moeder constant als mediator moet optreden en haar kind in bescherming moet nemen. Het probleem ligt hier toch bij vader en niet bij het kind? Voor een keertje kan het kind wel uit logeren, maar het is toch erg als je je partner niet alleen kunt laten met je kind.

kan alleen maar zeggen: zo herkenbaar dit.
Mijn man heeft een burnout (gehad) en we hebben een zoon met ADHD en een dochter. En de ruzies verliepen hier altijd net zo. Je doet er alles aan om de confrontaties voor je kind zo weinig of min mogelijk te maken. Maar dat is zo zwaar.

Ik sprak mijn man er ook weleens op aan. Maar die ging dan altijd in de slachtoffer rol en gaf opmerkingen als: "het ligt altijd aan mij". Daar kun je dus helemaal niets mee.

Hier gaat het inmiddels iets beter. Mijn man is 1 x heel erg over de schreef gegaan. Verschikkelijk gewoon. En toen ben ik met de kinderen 5 dagen ergens anders geweest. Dit heeft hem denk ik zo erg aan het schrikken gemaakt. Hij lijkt nu te zijn verandert. Maar vergeten kan ik het niet. En bij elke stemverheffing krimp ik weer ineen.

Veel sterkte meissie.

Probleem ligt bij de ziekte

Vader is overspannen en daardoor in meer of mindere mate ontoerekeningsvatbaar. En dat in combinatie met een moeilijk (verstaanbaar) kind, is heel lastig.
Daarom zou ik, voor de korte termijn, gaan voor de makkelijkste oplossing. Het is allemaal al lastig genoeg. Met kind uit logeren sturen, kan Koentje in elk geval met een gerust hart uit werken gaan.
Voor daarna zouden er constructievere oplossingen moeten komen, want ik begrijp dat deze positie voor Koentje niet lang vol te houden is. Met de dreiging dat het escaleert, is het helemaal lastig.

Koentje,

In hoeverre is jouw man in staat tot zelfreflectie? Hij heeft een burn out, en is aan het reintegreren. Dat betekent dat hij onderkent dat er iets aan de hand is? Misschien zou je het in een ander vaatje kunnen gieten dan. Een gesprek onder vier ogen met je man. Waarin je vertelt dat je het geweldig vindt dat hij alweer zo ver is dat hij kan reintegreren. Petje af en zo. En dat het nu de tijd is om de problemen thuis aan te pakken. Twee mensen met problemen, dat vereist een gezinsaanpak. éen gezinslid doet ongecontroleerde dingen door z'n ADHD. Het andere gezinslid is zijn olifantshuid kwijt door een burnout, en is daardoor gevoeliger. Misschien zijn er methodes waardoor het escaleren verminderd wordt. En dan samen methodes bedenken.
Bij ons thuis werkt het systeem met de verkeerslichten. Groen: alles is rustig en onder controle. Oranje: we naderen een crisis, die is nu nog af te wenden. En rood: crisis. In de periodes waarin ik extra geprikkeld ben, waarschuw ik mijn man en kinderen dat ik in het oranje gebied zit. Vaak is dat voor alle partijen genoeg. Overigens denk ik dat het echt zo is, dat jouw man zich tot het uiterste inhoudt om niet te slaan. En dat is een hele prestatie. Ik bedoel hier niet, dat het gerechtvaardigd is om te meppen. Maar soms ben je zo geprikkeld dat je uithaalt. Als je dan zelf tegenhoudt, is dat een enorme prestatie.

Wel grenzen stellen

Ik herken de situatie. Mijn man is een tijdje terug ook zijn kluts behoorlijk kwijt geweest en viel soms zelfs uit tegen de baby. Ik werd op zulke momenten waarop hij over elke denkbare schreef ging ontzettend boos. Ben ook net als iemand hier eerder schreef een keer de deur uitgelopen met de kinderen met de mededeling dat we pas terugkwamen als hij zich kon beheersen. Je zoon kan zich minder goed of niet verweren tegen een volwassene, die moet jij in bescherming nemen. Ik weet niet of Bruin het kan trekken, maar is het niet een idee om een oppas in te huren voor die avonden dat jij er niet bent? Kan je man gaan sporten ofzo, heel goed voor de geest. Of de kinderen of je zoon standaard bij iemand onderbrengen, vriendje, oma, zoiets?

Heh wat lekker,

zoveel reacties, zoveel begrip!
Inmiddels een goed gesprek gehad met man dat juist dat aanraken als er een conflict is, gewoon echt niet moet en grenst aan mishandeling. Ik heb geprobeerd in dat gesprek heel veel begrip te tonen voor hem en de moeilijke situatie maar op dat ene punt ben ik stellig gebleven: raak hem niet aan als jullie boos zijn: laat de zaak niet escaleren, maar trek je terug. Dit kan echt niet.
Kind kan niet zomaar uit logeren, moet nog naar school deze dagen! En vader uit logeren.... hahahahah nou dat gatie echt niet doen en dat is naar mijn idee ook niet echt een oplossing. En belangrijk ding: er zijn ook nog veel positieve momenten tussen vader en zoon!
Zoon is gisteren met vader wezen fietsen. Dat was op zich heel leuk maar op een bepaald moment is zoon eigenwijs een andere kant opgefietst en zijn ze elkaar kwijt geweest in het bos. Dat leidde tot aparte thuiskomst en een goed gesprek daarna. Zoon huilde tranen met tuiten omdat hij toch wel geschrokken was dat hij zijn vader kwijt was. Niet dat hij de weg niet kon vinden, maar meer het idee.

De komende dagen dat ik moet werken kunnen we niet schrappen. Maar we hebben wel dingen bedacht om die avonden even wat relaxter door te komen. Makkelijk , lekker eten, wat langer computeren... En daarna gaan zoon en ik samen een viertal dagen weg!
Ik denk dat het man wel lucht geeft als hij even het rijk alleen heeft. Of mist hij ons zo dat hij zich voorneemt zich beter te beheersen...
En daarna zien we wel weer.

Oh ja,

wat ik vergat erbij te vertellen: na het fietsavontuur met zijn vader hebben vader en zoon een hele tijd knuffelend op de bank gezeten. Heerlijk klef!!