Samengesteld gezin moeilijk

Dus

Je hebt je kinderen jarenlang opgevoed op je eigen manier, naar ieders tevredenheid. En als je dan bijna klaar bent komt er iemand vertellen dat je het helemaal fout doet? En dat geloof je.
Ik zou het niet doen. Je vriend mag verwachten dat ze beleefd tegen hem zijn, maar verder heeft hij geen inbreng in hun opvoeding. Ik zou ook wachten met samenwonen tot de kinderen uit huis zijn, want anders is het gedoemd te mislukken.

regels verzinnen

Misschien is het belangrijk dat je eerst zelf (zonder partner) bedenkt wat jij belangrijk vindt aan regels. Vervolgens kan deze met je partner bespreken en wellicht wat aanpassen zodat jullie samen een lijn trekken waar jullie je allebei in kunnen vinden. Je partner moet ook snappen dat je niet 'ineens' alle regels kunt veranderen maar compromissen moeten natuurlijk mogelijk zijn.
Daarna kun je dit overleggen met bijv. je zoon. Wat vind hij van de regels, ziet hij dit zitten, heeft hij een beter voorstel? Neem hem ook serieus, wellicht komt hij met best goede ideeën.
Hier ook een zoon die de godganse dag achter de computer zit. Natuurlijk had ik ook liever een buitenspeel kind, maar dat is hij nu eenmaal niet. En trouwens zelf was ik dat vroeger ook niet, toen waren er weliswaar geen computers maar zat ik de hele dag op mijn slaapkamer, muziek te luisteren, rommelen aan mijn bureau, te lezen enz...nou ook niet echt enerverend of sportieve bezigheid. Mijn ouders vonden het trouwens prima, en ik moet er niet aan denken dat ze me buiten hadden gezet om daar te gaan spelen.

Zoon doet het hier trouwens prima op school, dat is eigenlijk de reden dat ik de rest nogal los laat, het komt vast goed in de toekomst, hij is vriendelijk, intelligent, gezellig (als ie een keer beneden is) maar verder een enorme computerfreak (je kan niet alles hebben)

Ach gut

Laat dat arme kind met rust, laat hem lekker gamen als het verder goed gaat met school. Je vriend heeft zich er niet mee te bemoeien. Anders kom je al gauw in een situatie van: hij eruit of ik eruit. En dat moet je vermijden. Het zijn nu pubers, dat is juist een tijd om regels wat meer los te laten en niet om de touwtjes aan te trekken.

Als jouw kinderen aardige kinderen zijn die het goed doen, dan heb je ze kennelijk op de juiste manier opgevoed. En dat pubers niet altijd overal zin in hebben wat hun ouders bedenken is normaal. Laat je vriend niet over je heen lopen! Heeft je vriend zelf eigenlijk ook kinderen?

dat is lekker

Dus jij gaat samenwonen met een kinderloze man die even gaat vertellen dat het anders moet, en vanaf nu maar op zijn manier. Dat kan niet hoor! Precies op het moment dat de een in de puberteit komt en de ander dat hoog en breed is. Dat is echt heel onduidelijk en zal voor je kinderen als verraad voelen. Je riskeert er de verwijdering van je kinderen mee. Je kunt best een beetje aanpassen als de situatie verandert, maar dit gaat te ver. Bovendien heeft hij gemakkelijk praten.

Hij eruit of ik eruit

zei mijn moeder ooit tegen haar moeder. Ze was toen 16 en de vriend van haar moeder vond dat hij nu de regels stelde. Hij ging eruit...

In die situatie wil je dus niet komen.

Zo is dat

Het klinkt alsof je partner zelf geen kinderen heeft en vanuit een soort oergevoel regels wil stellen in jullie gezin alsof dat er bij jou aan ontbroken heeft. Daar moet je je niet toe laten intimideren.
Je probeert, zeker met pubers, het aantal regels tot een minimum te beperken en vooral de nadruk te leggen op algemene redelijkheid waarbij je een zekere ruimte laat.
Het klinkt nu alsof jou partner de regels stelt en jij hebt het idee dat hij daar gelijk in heeft.
Ik zou een goed gesprek houden met partner dat je van de regels afwilt en elkaar wilt respecteren en de pubers wat ruimte geven.
Anders wordt het niets.
En het is beter dat hij de opvoeding en de regels richting pubers aan jou overlaat en zich er niet, echt niet, mee bemoeit.

Laat je kinderen niet in de steek

Het lijkt wel alsof je een kapitein hebt binnengehaald en dat jullie nu zijn hulpjes moeten zijn. Waarbij jij natuurlijk zijn buit bent. Voor jou is het een leuke man, maar je wil je kinderen toch niet aan hem verliezen? Of zijn er soms bepaalde regels waar je het eigenlijk wel mee eens bent? Dan moet je dat voor eigen rekening nemen. Dus eerst goed over nadenken en dan pas laten gelden. En niet omdat hij het zegt.

Het kan ook goed zijn dat hij eens wat verzint om samen met je zoon te doen. Hij kan natuurlijk interesse tonen in wat zoonlief op de computer doet, maar dat zal wel een briesende stier opleveren. Gewoon omdat hij het niet snapt.

Als hij vindt dat zoon meer buiten moet doen, laat hem dan meegaan. Samen op de fiets naar sail. Zoiets. Kost niets en ze hebben samen een prestatie geleverd.

Tsjor

Wat wil je zelf?

Ik denk dat je vooral zelf een stevig standpunt in moet nemen. Niet omdat je man leerkracht is zijn opstelling accepteren. Jij hebt die geschiedenis met je kinderen en het is niet erg handig om daar juist op deze leeftijd meer 'regels' in te gooien en af te dwingen.
Sommige leerkrachten zijn soms ook nogal stellig en dwingend. Wil niet zeggen dat ze het gelijk aan hun kant hebben.
Hoe denk jij er over?

"ik heb mijn kinderen teveel op mijn level gezet vroeger waardoor hun dachten alles te bepalen en veel in te zeggen hadden dat dat veranderd is hebben hun moeite maar ik vind het moeilijk om te veranderen omdat ik het fijn vond."
Klinkt alsof je denkt dat dat een verstandige opstelling is maar het gaat niet om de regels het gaat erom hoe je een fijn gezin bent met elkaar en elkaar leert respecteren. Respect leren aan tieners is niet regels bij ze afdwingen.
Er zijn veel verschillende opvoedstijlen maar vooral je eigen intuitie kan je op weg helpen.
Nu wordt het niets, dus zoek liefst samen met je man naar een andere opstelling richting de pubers.

Eenoudergezin

Ik denk dat het niet zo vreemd is dat kinderen meer inbreng hebben in een eenoudergezin. Zo sprak ik laatst iemand die vertelde dat ze bijv. de vakantie regelt in overleg met haar man en het meedeelt aan de kinderen. Hier hebben de kinderen de meeste inbreng qua wensen, en ik kijk dan welke opties binnen het budget vallen en dan geven we alle drie (kinderen en ik) onze goedkeuring. Zo ook met wat er op tafel komt of wat we gaan doen in het weekend. Ik werk ook veel uren om ons allemaal te voorzien van alles, maar volgens mij is het niet gangbaar dat wie betaalt bepaalt.
Ik vind dus dat je wat meer moet opkomen voor je kinderen. Je hebt geen rare ideeën, en ook zonder discipline en tucht kun je kinderen prima opvoeden tot leuke verantwoordelijke mensen.

Hier ook

best veel inspraak ook al is ze pas 10. Er zijn gewoon minder mensen om rekening mee te houden. Dat geef ik dochter ook mee, hier kan ik veel makkelijker mee veren omdat we maar met z'n 2 zijn, bij papa zijn jullie met z'n 5-en dan kan gewoon niet alles.

Dat zie ik ook

Mijn stiefkind woont de helft van de tijd bij moeder en de andere helft bij ons. Zeker nu hij groter wordt vind ik het verschil groter. Ik zag altijd wel een verschil in interactie en dat is ook prima. Maar nu zie ik dat hij er letterlijk en figuurlijk anders instaat. Dat letterlijk ook omdat hij groter is dan zijn moeder en als hij dan zijn arm om haar heen slaat en zegt dat hij met vrienden gaat zwemmen (bijvoorbeeld) komt dat toch heel anders over. Maar ook andere dingen, hier is hij lid van een gezin van vijf, en nog honden om rekening mee te houden. Dat vraagt en geeft gewoon andere interactie. Ik ben er overigens van overtuigd dat hij in beide gezinnen gelukkig is en zichzelf kan zijn.

TO: kun je niet eerst met je kinderen om de tafel en bespreken wat het verschil is tussen hoe jullie eerst met elkaar leefden en nu. Uitleggen wat de impact is voor iedereen. Ik begrijp dat je nu dankzij je man meer financiële ruimte hebt, dat mag dan ook gezegd worden. Uitleggen dat samenleven geven en nemen vraagt etc. Dan met je man bespreken dat je graag gezamelijk naar compromis komt en dan met het hele gezin om tafel. Iedereen mag hardop denken welke basisregels jullie thuis heeft om fijn samen te leven, eerst alles opschrijven zonder commentaar, alleen verduidelijking vragen waar nodig. Dan met elkaar de belangrijkste uitkiezen, opletten dat het niet alleen de regels van de ouders zijn maar er ook dingen bijzitten van de kinderen. En die als basis afspreken? Zoiets?

positief formuleren

En in aanvulling op wat Stief hierboven schrijft (goed plan, denk ik), is het misschien goed om van tevoren aan iedereen mee te geven dat iedereen probeert om ideeën positief te formuleren.

Dus even als voorbeeldje, niet: "kind mag niet door anderen heen" praten, maar: "iedereen laat anderen uitpraten".
"Regels" zouden in principe ook voor alle gezinsleden moeten gelden.

Herkenbaar.

Een paar jaar geleden had ik ook een kinderloze vriend die veel strenger was dan ik. En zat ik telkens in die spagaat van mijn eigen gewoonten met mijn dochter en zijn theorie van hoe het volgens mij moest. Zo mocht ze van mij altijd van tafel opstaan als ze klaar was met eten en vond hij dat ze moest blijven zitten totdat iedereen was uitgegeten. Ik had dan zoiets van: laat haar toch. Ze droeg in die tijd ook graag jongenskleren. Ik deed daar niet moelijk over maar hij wel, het hoorde niet, stond raar, ze zou lesbisch worden, enz. Inmiddels is die man exit en ga ik weer op oude voet door. Dochter is uit zichzelf meisjeskleren gaan dragen al zal ze nooit een rozerokjesdragende Barbie worden (gelukkig maar). Vrijheid, blijheid, laissez faire. Het valt me op dat als mijn dochter bij anderen is, ze zich best netjes gedraagt. Wel zit ze heel veel achter de computer dus ik ben blij te lezen dat ze de enige niet is. Het is gewoon een huismus en ze zit deze zomer niet dik in de vriendinnetjes, nu ze is gaan puberen is iedereen opeens stom en kinderachtig. Ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat zich dat na de schoolvakantie vanzelf oplost. In de vakantie ook geen bedtijden, je kunt immers uitslapen. Dus het kan het opeens zomaar twee uur 's nachts worden, wat maakt het uit. Huisdier is wel een beetje een strijd, ik moet haar er altijd aan herinneren. Huiswerk is niet zo'n punt want dochter leert makkelijk.

Maar om een lang verhaal kort te maken: ik wil geen vent meer die zich er te veel tegenaan gaat bemoeien. Maar jij zit al in die relatie en dan moet je nadenken over hoe je het gaat aanpakken. Misschien dat deze postings je steunen in de zin van dat je het zo slecht nog niet doet. Zolang kinderen redelijk beleefd zijn, geen achterstand hebben op school, geen raar gedrag vertonen (en gamen valt daar niet onder) enz. dan is er niet zoveel aan de hand en heeft hij jouw opvoedstijl maar te accepteren.

Als ik heel eerlijk ben vind ik

dat iemand die bij een gezin intrekt (en ook 1 volwassene met 1 kind is een gezin) zich aan dient te passen aan de regels die daar gelden. tuurlijk kun je ergens over praten, maar als ik bij mijn vriendin op bezoek ben pas ik me aan...

mirreke

Dat is onhoudbaar want bij die vriendin is geen intrekken maar op visite gaan en hoe doe je dat als de intrekker zelf een kind heeft of als de vrouw met kind intrekt bij de man?

Samen afspraken maken

Op bezoek gaan bij iemand is natuurlijk anders dan ergens intrekken. Als ik nu een nieuwe huisgenoot zou krijgen die langere termijn bij ons zal blijven dan zou ik samen afspraken maken. De nieuwe huisgenoot woont hier tenslotte ook dus die heeft dan ook wat in te brengen.

Als je een nieuwe partner hebt en besluit te gaan samenwonen dan maak je ook samen afspraken. Als er kinderen bij zijn betrokken wordt het gecompliceerder. Dan zou ik ook de kinderen betrekken bij het maken van afspraken. Zeker kinderen van deze leeftijd.

Verder kan je een scheiding maken tussen puur opvoedkundige zaken (beslist de moeder) en huisregels (beslissen de moeder en partner met inbreng van de kinderen)

Toen mijn man en ik gingen trouwen had ik ook al twee kinderen. Die waren echter nog klein. Toch vond ik de dynamiek met twee volwassenen echt heel anders dan toen ik alleenstaand moeder was. Dingen veranderen als er een extra partner bij in huis komt wonen. Er zullen aanpassingen zijn van beide kanten.

Het is onmogelijk dat een gezin met een extra volwassene wordt uitgebreid zonder dat de dynamiek veranderd. Daar zul je realistisch over moeten zijn. Gaan samenwonen met een nieuwe man veranderd het gezin.

Hoewel mijn man en ik helemaal geen radicaal andere ideeen hadden over de basisopvoeding (zoals netjes aan tafel blijven zitten en dergelijke) was het toch best aanpassen van alle kanten. Ons gezin met drie personen was echt heel anders dan het gezin met vier personen. Een nieuwe partner schuif je meestal niet geruisloos in de mix.

Ik heb verder geen oordeel over de regels van je nieuwe partner. Ik vind niet dat er was mis is met regels hanteren en streng zijn. Ik denk alleen dat het met kinderen van die leeftijd niet gaat werken om radicaal van de ene op de andere dag een andere aanpak te willen hanteren. Je partner zal ook moeten begrijpen dat je kinderen nu eenmaal 12 en 17 jaar lang heel wat anders gewend waren en dat het echt te laat is om nu nog de opvoeding heel radicaal anders te gaan aanpakken.

Ik zou toch proberen om met z'n tweeen het gesprek aan te gaan en dan een paar basisregels bedenken die echt belangrijk zijn. Dan met z'n vieren om tafel en de kinderen die regels voorleggen. Laat de kinderen ook meedenken. Misschien zijn er wel dingen die zij anders willen.

Mijn kinderen waren kleuters toen mijn man en ik zijn getrouwd dus dat was heel anders. De veranderingen die hij graag wilde konden we redelijk makkelijk doorvoeren gezien de leeftijd van de kinderen.

Als jij zelf bepaalde veranderingen wil doorvoeren omdat je toch vind dat je kinderen nu te gemakzuchtig zijn of bepaalde dingen zouden moeten kunnen of iets dergelijks laat dan de kinderen ook duidelijk merken dat die veranderingen van jou afkomen. Je man heeft misschien het initiatief genomen om bepaalde dingen onder jouw aandacht te brengen maar jij bent degene die de regels wil veranderen. Neem die verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Van jou zullen ze veel meer aannemen.