Relatie gaat niet zo lekker..
hoi allemaal, ben heel benieuwd naar hoe jullie je relatie goed houden in combinatie met jonge kinderen en je werk.
Onze relatie gaat niet zo goed momenteel, mijn partner heeft twijfels over zijn gevoel voor mij. Het woord scheiding is gevallen.. ik wil dit niet! Ik ben bang dat ik teveel heb gegeven voor mijn partner en kinderen, en mezelf heb weggemoffeld de laatste jaren. Waardoor ik geen hobby's heb, vrijwel geen tijd voor mezelf, geen vrienden. Ik gaf alles voor mijn partner en kinderen.. helaas ten koste van mijn eigen leven. Kom ik nu achter, hopelijk nog niet te laat. Hoe verander ik dit?
Hoe zorg ik ervoor dat ik naast mijn gezin ook meer mijn eigen leven krijg? Dat mijn partner weer nieuwsgierig wordt? Dat hij denkt hey wat gebeurt hier? Dat ik weer de aandacht trek?
Ben benieuwd hoe jullie dit doen, hoe jullie je relatie goed houden in de tropenjaren.
Ik heb alles gegeven ten koste van mezelf? Is dat zo? Wat heb je dan je man gegeven, behalve twijfels? Wat geeft hij jou?
Prachtwacht schreef op 24-01-2023 om 08:21:
Ik heb alles gegeven ten koste van mezelf? Is dat zo? Wat heb je dan je man gegeven, behalve twijfels? Wat geeft hij jou?
Jezus, ga je mond spoelen! ZIJ heeft haar man geen twijfels gegeven, daar istie zelf mee gekomen en ZIJ is ook niet verantwoordelijk voor ZIJN gevoel. Fijn dat jij hier nog meer taken en vervelende gevoelens op haar bord komt gooien, klasse!
TO, sterkte. Hiervoor is al een paar keer gezegd dat er een verschil zit tussen “jij die het voor jou leuk maakt” en de kennelijke twijfels bij je man. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gevoel en zijn twijfels, hij mag het voor zichzelf uitdokteren en het is echt niet oké om daar jou op aan te kijken (wel lekker makkelijk voor hem natuurlijk, maar hij heeft daar zelf een verantwoordelijkheid, niet jij). Soms zijn dingen nu eenmaal niet goudomrand, het leven is geen instagram - en het is zeker niet jouw verantwoordelijkheid om zijn leven goudomrand te maken.
Ik vind het wel apart dat je partner twijfels heeft over zijn gevoel voor jou. Je zou dat eerder verwachten als de ander zich teveel op zichzelf richt en niet op partner en kinderen. Beetje lullig voor iemand die zo haar best doet.
Het gevoel is bij ons nooit weg geweest. Maar we hebben echt wel eens periodes gehad dat het niet zo lekker liep. Meestal zijn we dan teveel met onszelf of de dagelijkse sleur van het gezin bezig. Het is zo makkelijk om daar in te vallen in de tropenjaren.
Bij ons is de key, praten, praten en nog eens praten. Wat willen we in een relatie, wat verwachten we van elkaar etc.
En ook heel belangrijk de kinderen een weekendje naar opa en oma. Even weer echt tijd voor elkaar. Die momenten er ook echt in houden. Wij proberen dit eens per maand te doen. Dan voel je je weer even het stel dat je was voordat de kinderen kwamen. En juist omdat je dat gevoel regelmatig weer hebt pak je die momenten dan ook meer als de kinderen thuis zijn. Gewoon simpele dingen. Samen koken en het dan hebben over alles behalve het dagelijkse gezinsleven.
Als je merkt dat je toch stiekem weer terug bent gevallen in die sleur. Weer even op de reset knop drukken en weer beginnen te praten. Dus bel een oppas en ga met je man praten. Probeer te herontdekken wat je ook alweer zo leuk vond aan elkaar.
Ik vind dat niet zo apart eigenlijk, Pontipiene. Een partner die niets meer voor zichzelf doet, alleen maar leeft voor het reilen en zeilen, daar zou ik ook minder door geprikkeld worden. Dat betekent niet dat TO dingen fout heeft gedaan, of dat de huidige situatie volledig aan haar te wijten is. Maar ik snap wel dat man (en TO zelf) de dingen anders aan wil gaan pakken.
TO, wat een rotsituatie. Dan krijg je wel ff flink de deksel op je neus. Ik hoop dat jullie nog in het stadium zitten dat je er samen over kan praten, de dagelijkse gang van zaken onder de loep kan nemen en het samen eens kunnen worden over hoe jullie je relatie en de toekomst zien.
Zijn er activiteiten of sporten die je interesse hebben. Een cursus die je altijd al hebt willen volgen, maar nooit gedaan? Heb je vanuit vroeger een sport waar je ooit mee gestopt bent (want, druk), maar die je wel weer op zou willen pakken?
Je zorgt ervoor dat je weer een stukje eigen leven krijgt door jezelf meer prioriteit te geven! Meer prioriteit dan de was, de afwas, de agenda van je partner. Wij hebben maar 1 kind, dus dat scheelt. Werken beide fulltime, sporten veel en hebben een best actief sociaal leven (samen en apart). Dat lukt door beide evenveel in huis te doen, met hulp van een schoonmaakster en de oppas. Manlief kan niet altijd zomaar 's avonds/weekends weg, want ik heb ook dingen te doen. Dus dat stemmen we af. En als we dan samen date night hebben, hebben we zat om elkaar over bij te kletsen. Hoe ziet dit er bij jullie uit? Ondernemen jullie leuke dingen met én zonder elkaar? Heb je wat hulptroepen die het makkelijker maken om jezelf meer prioriteit te geven?
Ik zou beginnen bij jezelf. Je schrijft dat je jezelf bent verloren in de zorg voor je gezin. Dat je geen eigen bezigheden, hobby's, vrienden etc. meer hebt. Dat klinkt niet gezond. Naast vrouw en moeder van ben je ook nog jezelf. Ik zou in ieder geval minimaal één en liefst twee momenten per week iets voor jezelf gaan doen. Dat kan ook wandelen zijn, maar als je graag nieuwe contacten op wil doen, zou ik je aanraden om iets in clubverband te doen. Dan leer je automatisch nieuwe mensen kennen met een gezamenlijke interesse.
Verder zou ik met je man in gesprek gaan over wat hij voelt, of juist niet meer en er achter proberen te komen wat hij mist bij jou en of er misschien een ander in het spel is. En ga ook af en toe samen iets ondernemen.
Pontipiene schreef op 24-01-2023 om 10:29:
Ik vind het wel apart dat je partner twijfels heeft over zijn gevoel voor jou. Je zou dat eerder verwachten als de ander zich teveel op zichzelf richt en niet op partner en kinderen. Beetje lullig voor iemand die zo haar best doet.
Ik heb een leuke, vlotte en gezellige vriendin ooit zien veranderen in een uitgebluste vrouw (moeke) die enkel nog ‘leefde’ voor haar kinderen en gezin. Kun je wel stellen dat ze dat indirect ook voor haar partner deed, maar ze was even vergeten dat ze naast moeder ook nog een rol als partner van te vervullen had.
Haar man was zeker dankbaar voor haar inspanningen voor het gezin, hij droeg net zo goed bij, maar hij wilde daarnaast ook tijd samen doorbrengen. Keertje avondje uit was al teveel gevraagd, want moe of geen zin, ze zag het gewoon niet. Kan me heel goed voorstellen dat een huwelijk daarop kan stuklopen uiteindelijk.
Ik zeg niet dat dit hier speelt, geef enkel maar een voorbeeld, maar ‘veel voor het gezin doen’ en verder geen eigen leven hebben vind ik persoonlijk niet positief te noemen.
"‘veel voor het gezin doen’ en verder geen eigen leven hebben vind ik persoonlijk niet positief te noemen."
Exact. Je hebt dan ook niet meer zoveel om over te praten lijkt me. Of bedenk eens een vriend of vriendin zonder interesses of hobby's, dat is ook algauw wat saai
Maar dan is nog de vraag, hoe komt het dat Sabine88 zich compleet heeft weggecijferd?
Dat hoeft niet de insteek geweest te zijn he. Het kan ook zo zijn dat TO zich volledig op haar kinderen en thuis gestort heeft. En dat het "wegcijferen" bijkomstigheid is.
er.is.maar.1.Pino schreef op 24-01-2023 om 08:45:
[..]
Jezus, ga je mond spoelen! ZIJ heeft haar man geen twijfels gegeven, daar istie zelf mee gekomen en ZIJ is ook niet verantwoordelijk voor ZIJN gevoel. Fijn dat jij hier nog meer taken en vervelende gevoelens op haar bord komt gooien, klasse.
Doe niet zo overdreven, joh. “Ik heb alles gegeven voor mijn gezin, ik doe niks voor mezelf, geen vrienden of hobby” is helemaal niet positief. Door dit zo aan te halen val je eerder in slachtoffergedrag dan wat anders.
Bedankt voor jullie reacties, tips, adviezen etcetera. Ik sta al jaren aan, doe alles voor mijn kinderen en partner en ben onbewust (kom ik nu achter) mezelf vergeten.
Ik voel me verantwoord voor onze relatie, en trek het me ontzettend aan dat we nu in een diep dal zitten. Echter gooit mijn partner dit uit het niets op mijn bord, en kan er verder niet veel over zeggen. Partner voelt het niet meer, geeft aan dat dit volledig bij hem ligt en niet mijn schuld is, maar wat we er nu aan kunnen doen dat weet partner niet. Partner vind het heel moeilijk om hierover te praten, heeft op de meeste vragen geen antwoorden.
Therapie sinds kort, inderdaad eft. Maar dit komt vanuit mij, partner lijkt geen hoop meer te hebben op een goede afloop.
Thuis is alles nog vrij normaal, goede gesprekken over kinderen, werk (alleen niet ober onze relatie, dat wimpelt partner af). Oja en geen intimiteit meer. Dat is het verschil.
Ik ga m'n eigen leven weer opbouwen, maar dit vind ik spannend.. en gaat tijd kosten.
Vind het lastig wat ik nog meer kan doen, ik wil ons niet opgeven! De gedachte dat ik er alleen voor kom te staan, dat wat we onze kinderen aandoen breekt mijn hart. Zij verdienen een vader en moeder, een gelukkig gezin. Waarom lijkt mijn partner dat niet te zien? En dat terwijl het nog best fijn is thuis, in deze kloten situatie. Dat zegt toch iets? Ik snap er niks van..
En qua oppas zijn we erg beperkt. Al tijden niet samen weggeweest op date night, laat staan een nachtje of weekendje weg samen.
wat naar,ga idd tijd voor jezelf vrijmaken
Ik weet het niet, maar dit klinkt toch wel heel erg of er a) een ander in het spel is b) je man een depressie/burn-out o.i.d. heeft.
Ik zou er bij de volgende therapie sessie toch echt op door (blijven) vragen. Want 'weet niet' is gewoon geen antwoord in dit geval.
Sterkte!
voor jou TO 
