Relatie gaat niet zo lekker..
hoi allemaal, ben heel benieuwd naar hoe jullie je relatie goed houden in combinatie met jonge kinderen en je werk.
Onze relatie gaat niet zo goed momenteel, mijn partner heeft twijfels over zijn gevoel voor mij. Het woord scheiding is gevallen.. ik wil dit niet! Ik ben bang dat ik teveel heb gegeven voor mijn partner en kinderen, en mezelf heb weggemoffeld de laatste jaren. Waardoor ik geen hobby's heb, vrijwel geen tijd voor mezelf, geen vrienden. Ik gaf alles voor mijn partner en kinderen.. helaas ten koste van mijn eigen leven. Kom ik nu achter, hopelijk nog niet te laat. Hoe verander ik dit?
Hoe zorg ik ervoor dat ik naast mijn gezin ook meer mijn eigen leven krijg? Dat mijn partner weer nieuwsgierig wordt? Dat hij denkt hey wat gebeurt hier? Dat ik weer de aandacht trek?
Ben benieuwd hoe jullie dit doen, hoe jullie je relatie goed houden in de tropenjaren.
Ik word plaatsvervangend boos op jou man . Hoezo niet over praten . Hoezo ik weet het niet .
Ga lekker ergens anders heen te twijfelen.
Heb jij ook een eigen therapeut TO ??
Dat kan toch, dat je in de war bent? Ik snap niet goed waarom de man van TO hier nou aangewezen wordt als boeman.
Lieveheersbeest schreef op 24-01-2023 om 15:09:
Dat kan toch, dat je in de war bent? Ik snap niet goed waarom de man van TO hier nou aangewezen wordt als boeman.
Zeker maar nu wordt het woord scheiding al gebruikt. Hij lijkt dus al veel verder in het proces te zijn . Dat vind ik oneerlijk.
De soep wordt wellicht niet zo heet gegeten. Misschien zit hij hoog in zijn emotie en schiet dat ineens door zijn hoofd. Tenminste, dat hoop ik nog voor TO.
Hij heeft het ook allemaal laten gebeuren hè? Zonder zijn medewerking was je niet in deze rol beland. Het is een gevolg van jullie gezamenlijk handelen dus voel je alsjeblieft niet in je eentje verantwoordelijk!
alhambra schreef op 24-01-2023 om 15:17:
Hij heeft het ook allemaal laten gebeuren hè? Zonder zijn medewerking was je niet in deze rol beland. Het is een gevolg van jullie gezamenlijk handelen dus voel je alsjeblieft niet in je eentje verantwoordelijk!
Ook mee eens.
RoodVruchtje schreef op 24-01-2023 om 11:21:
[..]
Ik heb een leuke, vlotte en gezellige vriendin ooit zien veranderen in een uitgebluste vrouw (moeke) die enkel nog ‘leefde’ voor haar kinderen en gezin. Kun je wel stellen dat ze dat indirect ook voor haar partner deed, maar ze was even vergeten dat ze naast moeder ook nog een rol als partner van te vervullen had.
Haar man was zeker dankbaar voor haar inspanningen voor het gezin, hij droeg net zo goed bij, maar hij wilde daarnaast ook tijd samen doorbrengen. Keertje avondje uit was al teveel gevraagd, want moe of geen zin, ze zag het gewoon niet. Kan me heel goed voorstellen dat een huwelijk daarop kan stuklopen uiteindelijk.
Ik zeg niet dat dit hier speelt, geef enkel maar een voorbeeld, maar ‘veel voor het gezin doen’ en verder geen eigen leven hebben vind ik persoonlijk niet positief te noemen.
Hele grote +1 deze opmerking ja. Mijn partner gooide me ook om de oren dat ze " altijd maar zorgde dat het eten op tafel kwam te staan en het huis schoon gemaakt werd".
Dat kon me 1. echt gigantisch gestolen worden. Ze is mijn vrouw en ik haar man. Niet mijn moeder en ik een 14-jarige puber. En 2. Heb ik meermaals aangegeven dat ik dat prima op me wil nemen, maar ze weigert dat gewoon. Als ik terug kom van het werk, zijn dat soort dingen al gedaan. Hoogstens laat ze de was/afwas etc. eens voor me staan. Bij hoge uitzondering.
Ik snap wel wat er aangegeven werd door prachtwacht, alleen komt het er wat onbeholpen uit. Maar dit klinkt niet als een relatie die heel erg in evenwicht is.
Verder gaan mijn voelsprieten wel direct open bij de opmerking dat " het gevoel weg is" en dat voor TO rauw op het dak voelt. In het draadje "verder na ontrouw" lees je dit 99/100 keer. De een geeft aan dat het gevoel weg is, terwijl de ander daar geen enkel signaal voor ontvangen heeft. Gevaarlijk.
Kans is groot dat de man van TO hier al veel langer mee loopt / over nadenkt. Als je niet met elkaar communiceerd over dit soort zaken gaan mensen het vaak opkroppen. Gevaar is dat je dat veel te lang doet. Als het er dan uitkomt is diegene vaak in een heel andere belevingswereld dan de partner die het eigenlijk allemaal wel prima vond. Kun je degene verwijten die alles opkropt maar eigenlijk vind ik dat je het beide moet aanrekenen dat dat soort gesprekken niet plaats vinden.
De afwezigheid van intimiteit is een wel een indicatie. Hebben jullie daar nooit eerder gesprekken over gehad? Kan best dat het misschien een tijdje minder of niet is maar dan lijkt het me extra belangrijk om daar wel over te blijven praten. En aan zo'n gesprek lijkt me dan ook gekoppeld hoe jullie relatie verder is.
Ik hoop heel erg voor je dat jullie er samen nog uit kunnen komen en je man niet al te ver in een andere mindset zit.
Helaas nu ervaringsdeskundige. Eigenlijk is je partner al uitgelogd. Zal dit serieus nemen en je voorbereiden op scheiding. Ik weet uit ervaring het is een proces maar vechten in een relatie doe je met ze tweeen. Hoop voor je dat er geen derde partij is want dan heb je echt een probleem. Veel sterkte
alhambra schreef op 24-01-2023 om 15:17:
Hij heeft het ook allemaal laten gebeuren hè? Zonder zijn medewerking was je niet in deze rol beland. Het is een gevolg van jullie gezamenlijk handelen dus voel je alsjeblieft niet in je eentje verantwoordelijk!
Weet je wat er gezegd wordt als een vrouw zich bemoeit met hoe een man dingen aanpakt? "Het is toch een volwassen man, geen kleuter!"
TO is als volwassen vrouw toch verantwoordelijk voor hoe ze haar tijd indeelt, ruimte inneemt, hobby's heeft en een sociaal leven onderhoudt... Ik lees nog niet dat haar partner thuis niks uitvoert of dat hij alle load naar haar verplaatst.
Natuurlijk ben je samen verantwoordelijk voor je relatie. Maar als 1 ervoor kiest om geen tijd meer te besteden aan zichzelf, sociaal leven en hobby's, is het dan zo dat de ander daar (eerder) een stokje voor moét steken?
Jippox schreef op 24-01-2023 om 15:01:
Ik weet het niet, maar dit klinkt toch wel heel erg of er a) een ander in het spel is b) je man een depressie/burn-out o.i.d. heeft.
Ik zou er bij de volgende therapie sessie toch echt op door (blijven) vragen. Want 'weet niet' is gewoon geen antwoord in dit geval.
Sterkte!
Dit ja. Zomaar vanuit het niet geen gevoel meer hebben en min of meer zonder reden je vrouw en moeder van je kinderen 'af te danken', dat doe je niet.
Dus of je hebt issues met jezelf en tijdelijk geen ruimte voor welke ander dan ook.
Ofwel je hebt te veel ruimte voor een ander in je leven.
Als hij niet kan benoemen wat jij anders kan doen of wat hij van jou nodig heeft, dan kun je dat moeilijk doen.
Vraagje: Wat is zijn aandeel in het huishouden/kinderen? Heeft hij wel vrienden en hobby's?
Lieveheersbeest schreef op 24-01-2023 om 16:53:
[..]
Weet je wat er gezegd wordt als een vrouw zich bemoeit met hoe een man dingen aanpakt? "Het is toch een volwassen man, geen kleuter!"
TO is als volwassen vrouw toch verantwoordelijk voor hoe ze haar tijd indeelt, ruimte inneemt, hobby's heeft en een sociaal leven onderhoudt... Ik lees nog niet dat haar partner thuis niks uitvoert of dat hij alle load naar haar verplaatst.
Natuurlijk ben je samen verantwoordelijk voor je relatie. Maar als 1 ervoor kiest om geen tijd meer te besteden aan zichzelf, sociaal leven en hobby's, is het dan zo dat de ander daar (eerder) een stokje voor moét steken?
Moeten niet natuurlijk. Het is wel een vorm van zorgen voor elkaar om elkaar een beetje af te remmen of juist te stimuleren. Of het nu gaat over te werken, zorgen, het huishouden of vrije tijd.
Sabine88 schreef op 24-01-2023 om 14:13:
Bedankt voor jullie reacties, tips, adviezen etcetera. Ik sta al jaren aan, doe alles voor mijn kinderen en partner en ben onbewust (kom ik nu achter) mezelf vergeten.
Ik voel me verantwoord voor onze relatie, en trek het me ontzettend aan dat we nu in een diep dal zitten. Echter gooit mijn partner dit uit het niets op mijn bord, en kan er verder niet veel over zeggen. Partner voelt het niet meer, geeft aan dat dit volledig bij hem ligt en niet mijn schuld is, maar wat we er nu aan kunnen doen dat weet partner niet. Partner vind het heel moeilijk om hierover te praten, heeft op de meeste vragen geen antwoorden.
Therapie sinds kort, inderdaad eft. Maar dit komt vanuit mij, partner lijkt geen hoop meer te hebben op een goede afloop.
Thuis is alles nog vrij normaal, goede gesprekken over kinderen, werk (alleen niet ober onze relatie, dat wimpelt partner af). Oja en geen intimiteit meer. Dat is het verschil.
Ik ga m'n eigen leven weer opbouwen, maar dit vind ik spannend.. en gaat tijd kosten.
Vind het lastig wat ik nog meer kan doen, ik wil ons niet opgeven! De gedachte dat ik er alleen voor kom te staan, dat wat we onze kinderen aandoen breekt mijn hart. Zij verdienen een vader en moeder, een gelukkig gezin. Waarom lijkt mijn partner dat niet te zien? En dat terwijl het nog best fijn is thuis, in deze kloten situatie. Dat zegt toch iets? Ik snap er niks van..En qua oppas zijn we erg beperkt. Al tijden niet samen weggeweest op date night, laat staan een nachtje of weekendje weg samen.
En daar kom je nu achter, omdat je man het woord ‘scheiding’ heeft laten vallen? Ik neem gemakshalve aan (dus geen feit)dat hij buiten ‘weet niet’ dit ter sprake heeft gebracht lijkt mij, want anders vind ik het wel frappant dat je bij het woord scheiding meteen deze conclusie trekt.
Jij spreekt over jaren, maar hoeveel jaren zijn dat? Werk jij zelf? Heeft hij nooit te kennen gegeven dat jullie nooit meer iets leuks samen doen? Waarom is er geen intimiteit meer tussen jullie en hoe lang al niet? Zomaar even wat vragen die in mij opkomen. Mss heeft hij genoeg hints gegeven en heb jij deze weggewuifd of niet serieus genoeg genomen, dat was namelijk bij mijn vriendin in kwestie wel het geval. Hij heeft het verschillende malen ter sprake gebracht, maar ze heeft er nooit écht naar geluisterd en als het op intiem zijn aankwam, hem constant afgewezen onder het mom ‘de kinderen, moe, lange dag geweest, etc’.
Ik hoop dat jullie eruit gaan komen, maar verwacht geen wonderen als dit al jaren speelt.
ik kom er nu achter doordat we een aantal maanden nu niet goed in onze relatie zitten, en door de therapeut me deze spiegel werd voorgehouden.
Ja ik werk parttime. En de intimiteit is minder geworden sinds dat partner twijfels heeft uitgesproken, laatste weken geen intimiteit meer.
Partner werkt fulltime, sport bij een club en heeft daar een sociaal leven opgebouwd.
En nee, nooit eerder gesprekken gehad over dat er iets miste of niet helemaal in de haak was. Dit kwam als een complete verassing. Als er iemand is die praat over gevoelens dan ben ik dat.. helaas communiceert partner moeilijk over gevoelens.
Het is absoluut niet mijn bedoeling om in de slachtofferrol te kruipen. Voel mezelf medeverantwoordelijk als het niet hoofdverantwoordelijk is. Heb het gevoel te falen. Ik schaam me kapot dat dit zover heeft kunnen komen.. altijd een ver van mijn bedshow. Partner blijft aangeven dat er geen ander is! Want ook dat heb ik mezelf zeker afgevraagd....
Partner die dingen opkropt, en het eruit gooit als het al heel ver geen is.
dapper van je om dit te delen in een tijd dat iedereen doet alsof perfectie altijd moet. En er wordt heel makkelijk gezegd dat je je kerel dan maar lekker moet laten en alles uit je handen moet laten vallen, maar geloof me, dat is geen oplossing. Het is vervelend maar een relatie valt en staat bij communicatie. Vraag je man hoe hij bij scheiden komt, wat hij dan mist en wat hij zelf kan bieden aan een oplossing. Wat vinden jullie samen leuk? Huur regelmatig een oppas in en ga dat samen uitzoeken om weer plezier te krijgen. In elkaar, in het leven en ook in jezelf. Echt, ga dit samen aan. En er is niks mis mee als je soms tijd voor jezelf nodig hebt maar laat dit niet in de plaats komen van tijd met elkaar. Als partners en ook als volledig gezin! Je hebt pas weer connectie als je elkaars en jullie gezamenlijke interesses weer leert waarderen. En knuffel! Heel veel knuffelen!!
