Regelmoe

Eef

Hoe oud ben je? Ik herken het wel een beetje, zit ook klem met 4 kinderen en een moeder die steeds meer zorg nodig heeft.
Maar ik denk ook dat ik een beetje richting overgang ga en dat dat niet echt meehelpt, zeg maar.

Soms zou ik zo graag willen dat iedereen even helemaal voor zichzelf zorgt en ik alleen aan mijzelf hoef te denken, maar ja, maar ja...

Helaas geen tips, ik lees graag mee!

Jippox

*Soms zou ik zo graag willen dat iedereen even helemaal voor zichzelf zorgt en ik alleen aan mijzelf hoef te denken, maar ja, maar ja...*

Dat wil ik ook....
Of dat we meer voor elkaar zorgen in ons gezin en ik niet automatisch de aanjager/regelaar/huishoudster/enz. hoef te zijn.
Iedereen helpt wel mee hoor, als ik t vraag. Maar vanzelf gaat t nooit.

Eef, rust krijg je denk ik pas als je kinderen het huis uit zijn.

Of.... ken je dat verhaal met die geit? Misschien heb je daar iets aan😀. Ik zit nu onhandig op mijn mobiel. Morgen type ik het graag op mijn pc. Tot morgen !

Vermoeidheid

Ik ken het ook, gelukkig niet van nu maar wel van een paar jaar geleden, inclusief die zin ineens om te gaan huilen. Bij mij was het oververmoeidheid en ik zie dezelfde signalen bij jou Eef. Pas ermee op.

Ik ben niet overspannen geworden maar ben drie dagen thuis gebleven waarin ik alleen maar kon huilen en slapen. Een soort mini-overspannen. Na die drie dagen kon ik het energieverslindende project op mijn werk nog netjes afmaken (duurde nog een maand geloof ik) en daarna kreeg ik rust. Ik weet niet of jij iets kunt regelen? Want rust lijkt me absoluut wat je nu nodig hebt. Alles wat je uit handen kunt geven is winst.

helaas erg herkenbaar

Mijn verhaal zal ik je besparen, maar er kwam ook een boel stress en bierkaaien in voor.

Ik stond er zelf alleen voor (ik lees in jouw verhaal ook niets over een partner) en af en toe werd ik gek van het in mijn eentje omhooghouden van al die ballen en de massa die op mijn schouders drukte. Vee bureaucratisch geleuter ook. Gekmakend.

Het was simpel: als ik het niet doe doet niemand het. En er is niemand die zegt "ga nu eens zitten, ik zorg voor thee, daarna draai ik die lamp wel in/schrijf ik die mail/zorg ik ervoor dat de kinderen vervoerd worden" etcetera.
Mocht er wel een partner zijn, bespreek dit dan en vertel wat dit met je doet en wat je nodig hebt!

Op een gegeven moment werd de angel uit de allergrootste stressfactor getrokken en gingen de kinderen ook op zichzelf wonen.

Maar toen begon het verwerken pas! Een brief op de mat, een kapot lampje, een onverwachte taak kon me nog steeds van slag maken. Ik was zo moe en murw, gewend om al die jaren in de vecht-of-vluchtstand te moeten leven.

Maar langzaam maar zeker (reken eerder op maanden dan op weken, want het heeft ook lang geduurd om het op te bouwen) kwam er rust in mijn leven en voelde ik me sterker worden voor die stomme alledaagse tegenslagjes.

Wees lief voor jezelf en sta jezelf toe om te huilen als dat nodig is.

Moe

Logisch hoor dat het je teveel kan worden. Ik vind het een lastige fase. Een vriendin van mij had het ook en ik vond het moeilijk om haar daarin bij te staan. Want als spil heb je zoveel werkjes die om aandacht vragen. En ik wilde wel voor haar koken maar dan had ze weer naar ons toe moeten komen met de kinderen. Of wij bij haar. Weer een inspanning extra. Moeilijk om bij te dragen.
Sommige dingen kun je wel even laten liggen. Houd je vooral aan je prioriteiten. En vraag meer aan de kinderen. Meegenomen is meegenomen.
Dochter heeft me hier flink geholpen en zeker nu ze ouder is pakt ze ook dingen zelf op. Zoon is ook veel actiever. Het wordt wel wat beter.
Mijn elastiek is na een jaar therapie ook wel wat opgeknapt en ik voel me er veel beter tegen opgewassen. Maar hier ook jaren moe geweest en alles kost moeite na een veel te spannende tijd. Uitgerekt ben je dan.
En je kunt jezelf er moeilijk even tussen uittrekken. Ik denk altijd maar dat ik toch moet genieten want nog even en ze wonen hier misschien niet meer. Wel een hoop gedoe maar ook een hoop vanzelfsprekende gezelligheid.

dat van Sally

is erg herkenbaar, als ik het niet doe, dan doet niemand het. Het je steeds verplicht voelen tot dingen die je er eigenlijk niet bij en wilt hebben maar toch steeds blijft doen.
In mijn situatie verwacht ik binnenkort de vraag of ik extra diensten wil draaien en dat op tijdstippen waarop ik totaal niet meer functioneer. Ik heb me echter voorgenomen dat ik af en toe wil bijspringen maar niet gedurende een lange periode. Dit heb ik vorig jaar wel gedaan en ik heb me in die periode en kort erna nog nooit zo moe gevoeld en had toevallig ook vaker een stevige verkoudheid te pakken. Maar ik weet nu al dat ik me toch schuldig ga voelen als ik vaker nee ga zeggen.

De geit

De moraal van dit verhaal kan zijn: zoek je eigen geit en zet die buiten de deur!

De moraal kan ook zijn: misschien valt je huidige situatie wel mee.

Jippox

Ik ben 50.

Zelf heb ik het gevoel dat enerzijds meespeelt dat ik al jarenlang steeds maar aan het zorgen en regelen ben en dat ik er gewoon een beetje moe van ben.

Anderzijds neemt, hoewel ik een behoorlijk energiek type ben, mijn energie wel iets af met het het ouder worden. Heb wel soms wat last van warm worden, maar ben al door de echte opvliegers heen. Dus ik denk dT het minder de echte overgang(sklachten) zijn, maar meer ouder worden in het algemeen.

Maar het zwaarste voelt de emotionele "last" van het aldoor, al jarenlang, dingen moeten regelen. En ik heb een man, maar die doet vrij weinig (wel geld verdienen), zowel qua emotionele begeleiding/zorgen voor kinderen, maar ook qua regeldingen en gewoon dingen doen. Dus ik voel me vaak voor veel dingen gesteld staan.

Dus ja, wat jij schreef, iedereen zorgt voor zichzelf en ik alleen voor mezelf (zonder al het huishouden en onderhoud erbij), lijkt me heerlijk!

Eef

ik denk dat dit heel vaak voorkomt bij vrouwen rond de 50, je energieniveau neemt geleidelijk aan af, of je nu wil of niet. En dan steeds het gevoel de kar te moeten trekken.
Ik herken het allemaal, heb het ook wel wat gehad nu met het zorgen en regelen. Helaas kun je niet altijd overal onderuit maar geleidelijk aan toch steeds meer dingen overdragen of desnoods laten liggen. Dat doe ik momenteel met mijn huishouden, alleen het hoogst noodzakelijke wordt nu gedaan, rest komt wel weer een keertje als ik meer tijd, energie en zin heb. Ben op dat gebied gelukkig nogal makkelijk aangelegd dus dat scheelt.

Uitgemoederd

Zo noemde ik dat. En dat begon een beetje toen ze rond de 17 waren en ik 43. Eerste overgangsklachten, geen zin meer hebben , maar ook gewoon letterlijk klaar zijn met opvoeden. Denk dat het erbij hoort. Zeker als je wat ouder je kinderen kreeg dan ben je toe aan het volgende onderdeel van je leven, maar kan dat nog niet doordat je kinderen nog niet uitopgevoed zijn en jij wel (bijna) uitgemoederd

Oh? Maar...

Je hebt een man maar die doet weinig behalve geld verdienen? Oh? Ik dacht dat je alleenstaand was.
Nou dan zou ik eerst maar eens heel veel afkopen (of eigenlijk: hem het af laten kopen: werkster laten komen, vaak, alle boodschappen, ja alle, laten bezorgen 1x in de week)

Daarnaast zullen je kinderen al wat ouder zijn. Familieberaad en en wat anderen kunnen overnemen, hen laten doen, zowel de kids (naar wat redelijk is qua leeftijd) als man (naar wat redelijk is ivm betaald werk verhouding)

Je hebt altijd het geregel gedaan maar nu hoeft het niet meer (althans het grootste deel niet meer). Ik kan begrijpen dat je geen zin hebt in het gedoe van hun verantwoordelijk maken maar het is ook goed voor iedereen.

Astrid

Misschien is het deels uitgemoederd, maar het is voor mij ook echt breder: uitgeregeld. Naast de kinderen (wat natuurlijk veel gezorg, zorgen en geregel is), heb ik er ook echt last van dat er in huishouden, onderhoud huis en tuin en andere dingen gewoon veel te doen en veel geregel is. Oud huis, veel onderhoud, zelfs als je dingen laat doen moet je het toch steeds .... regelen.

Nou ja, afgelopen dagen rustig aan gedaan, wel wat geregeld maar ook momenten in de zon gezeten en niets gedaan. Was wel goed.