Regelmatig je kind slaan (gesloten, oud topic)

ik heb geen moeite met een tik

Maar tot bloedens toe? Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit kindermishandeling is.

Ik heb wel moeite met een tik

Iedere uiting van geweld naar je kind is mishandeling. Slaan jullie, jij en je man, elkaar ook? Sla je de buurman als hij irritant is, of je collega? Waarom dan wel degene van wie je het meest moet houden?
Daarbij is het strafbaar.

Dan ga je alleen

Je man gaat echt (ver) over de grens. Hoe begrijpelijk misschien ook, af en toe. Jullie hebben hulp nodig. Of liever: je zoon heeft hulp nodig, met ouders die zich niet altijd in kunnen houden.

Over het algemeen is het een neerwaartse spiraal. Want je kind wordt steeds mondiger, gaat steeds meer zijn eigen weg. Dan wil je een relatie op basis van wederzijds respect, vertrouwen en niet op basis van macht via fysiek geweld. Uiteindelijk gaat je man toch ook het onderspit delven. Je zoon wordt steeds sterker. Hoe ziet je man voor zich dat hij jullie zoon dan 'bijstuurt'?

Niet normaal

Het is kindermishandeling. Zoek hulp.

skik

Eerst

Ga eerst zelf stoppen met slaan. Bedenk hoe je dat kunt bereiken. Ommetje lopen als je een neiging hebt of tot tien tellen als dat genoeg is voor jou.

Kijk wat voor jou werkt. En betrek je man daarin. Ik ga er vanuit dat je het allebei toch een redelijke zaak vind dat je kinderen niet slaat? En bovendien strafbaar.

Dus nogmaals, bedenk wat voor jou en je man werkt om te stoppen met slaan en opkomende drift te beheersen en af te leiden.

Even een hele botte waarschuwing

Het mag niet, het is schadelijk voor je kind en het lost ook nog eens niks op. Maar als je man zich daar niet door laat overtuigen, misschien helpt dan de volgende waarschuwing.
Als dit doorgaat, is de kans levensgroot dat op enig moment iemand Veilig Thuis erin betrekt. Dan krijg je waarschijnlijk een peloton hulpverleners op je nek en van die lui ben je nog niet zomaar af.
Als jullie zoveel mogelijk de controle over je eigen leven willen houden, moeten jullie ophouden je zoon te slaan.

Zelfs al zou je man het grootste gelijk van de wereld hebben (dat heeft hij niet) dan gaat hij dat van het kinderbeschermingsvolkje niet krijgen. En zij zijn met meer.

Iets anders: kan het helpen als je je zoon veel klussen/klusjes laat doen? Aan de ene kant om te zorgen dat hij zich groot voelt, aan de andere kant om hem te vermoeien. Je moet hem natuurlijk niet uitputten, maar een beetje afdraven kan misschien geen kwaad.

Sterkte met het opvoeden van je man. En je kind, natuurlijk.

Groeten,

Temet

Andere aanpak?

Misschien sla (oeps) ik de plank mis, maar ik had ook een kind die me tot wanhoop kon drijven. (gelukkig nog voordat iedereen altijd maar online kon zijn). Ik las op een gegeven moment iets dat mij echt enorm geholpen heeft. Namelijk zeggen wat je kind wél moet doen in plaats van wat hij niet moet doen. En niet in discussie gaan maar alleen blijven herhalen wat ie wel moet doen. Bijv kind was boos, smeet iets door de kamer. "raap dat op" zei ik. Kind stampvoette weg naar de eigen kamer. "[naam] kom terug en raap dat op". Er kwam natuurlijk een hoop geschreeuw en gescheld. En geen reactie. En ik heb me weten te beheersen en alleen die zin herhaalt. En zowaar, kind kwam terug en raapte het op. Het vergt wel zelfbeheersing. Maar echt, zeggen wat ze wél moeten doen in plaats van wat ze niet moeten doen heeft mijn leven veranderd!

Kleine aanvulling

Ook in gewone situaties ben ik dat gaan doen. Dus steeds benoemen wat je wel wil. "wil je wat zachter doen" in plaats van "maak niet zoveel herrie", "wil je tas opruimen" in plaats van "laat je rotzooi niet zo slingeren". Verzin het maar. Maar misschien doe je het al zo. En anders, let maar eens op hoe vaak we geneigd zijn om "niet" te gebruiken. Oh ja, ook handig om in eventuele discussie met je man toe te passen😉

Spiegel

Jaren terug toen mijn zoon tussen de 6 en de 10 was, heb ik een poosje begeleiding gehad in verband met zijn driftbuien. De spiegel die ik van de hulpverlening kreeg voorgehouden:
- ik gaf hem te weinig ruimte, wilde teveel zijn gedrag controleren omdat ik bang was dat er anders iets fout zou gaan. Ik kreeg het advies om er minder bovenop te zitten en meer ruimte te geven voor de wijze waarop hij de dingen wilde regelen/doen
- hij ging over alles met mij in discussie en ik was altijd de goeierik die het wel voor de 100ste keer wilde uitleggen. Hij kon meer argumenten aandragen dan ik kon weerleggen. Advies was om niet meer in discussie te gaan over dingen dingen die hij allang 1 of 2 keer uitgelegd gekregen had. Ik hoefde hem alleen maar zwijgend aan te blijven kijken als hij weer de grens probeerde op te zoeken/te verleggen.

Conclusie was voor mij: veel van de woedeuitbarstingen en het zuigende gedrag werd veroorzaakt doordat ik ofwel niet consequent genoeg was (liet me ompraten), ofwel de discussie aanging, ofwel hem teveel op mijn manier probeerde te laten leven.

Ik heb er ontzettend veel aan gehad. De driftbuien werden minder en de rust keerde weer in huis. Ik heb nu een leuke 17-jarige die het af en toe echt nog wel probeert, maar die ook al gauw verzucht....ow ja...jij discussieert hier niet met mij over....met rollende ogen. En vaak daarna een knuffel.

Misschien heb je er wat aan. Verder sterkte.

Afleveringen van Jo Frost

Ik vond de afleveringen van Jo Frost leerzaam, met handige tips en een time-out kruk waarop een kind kon zitten om even na te denken.
In die afleveringen zie je vaak dat de ouders zelf niet bewust zijn hoe ze een probleem ook anders kunnen benaderen.
Maar ook herkenning en erkenning.

Op OOL is best wat kritiek geweest op Jo Frost omdat ze in zo’n korte tijd progressie maakte; te mooi om waar te zijn. Maar de adviezen uit die programma’s zijn soms een veiliger benadering van je zorg dan het binnen halen van een kind/ouder-adviseur.

Jo Frost

Het probleem met Jo Frost is dat ze kinderen opvoedt alsof het hondjes zijn. Luister en gehoorzaam, en three strike (time) out. Net als Triple P overigens. Dat werkt misschien bij brave kinders die hooguit een beetje meer consequentheid nodig hebben, maar niet bij licht ontvlambare eigengereide exemplaren. Dan kun je beter wel op zoek naar de achterliggende beweegredenen voor dwars gedrag, meeveren, zoeken naar oplossingen.
Als ik bij die van mij was gaan roepen tot ze een jas zouden ophangen (of zo), had ik er nu nog gestaan. Dan hang je hem zelf even op en bespaar je jezelf een hoop drama. Pick your battles, sommigen maken zich druk over dingen die zo futiel zijn. Dan heb je een huis vol herrie om een glas dat nog op tafel staat, of hagelslag op het aanrecht.

Het explosieve kidn

Mooi boek van Greene geloof ik, voor als triple P niet werkt.

Ik vind triple P overigens echt iets anders dan de manier van Jo Frost.

C consequent zijn is overigens wel het toverwoord en dat is wat anders dan streng zijn!

Pryne Fisher

Haha glas water en hagelslag, alsof het daarom gaat. Maar het maakt echt een verschil hoor, of je zegt wil je volgende keer de hagelslag opruimen in plaats van heb je alweer niet opgeruimd. En als je niet oefent met de kleine dingen krijg je het bij de grote natuurlijk helemaal niet voor elkaar.

Spiegel

Door situaties bij een ander gezin te aanschouwen, zie je snel de verkeerde aanpak bij dat andere gezin. En dan vraag je je af of je het zelf anders zou aanpakken...
Zien heeft meer effect dan woorden in een boek. Lichaamstaal staat voor machteloosheid.

Bij kindertherapie maken ze ook wel eens gebruik van camera’s om te achterhalen waar het probleem ligt. Je kan ook veel leren van het zien van andermans problemen.
Vaak is het juist nog meer een handvat voor ouders dan dat het probleem bij de kinderen ligt; hoe bereik je kalmte...en

Eerst

Probeer er eerst voor te zorgen dat jullie beiden zien dat jullie gedrag en manier van opvoeden echt niet goed is en ook niet het gewenste effect heeft. Als je samen erkent dat jullie in een negatieve spiraal terecht gekomen zijn, en dat dat ernstig is, dan kun je ook samen naar oplossingen zoeken. Vermijd alle excuses, vermijd ook de gedachte dat het aan je kind ligt. Jullie zijn een bepaalde weg ingeslagen, die dood loopt. Dit gaat niet goed.
Er zijn al veel tips gegeven over goede ondersteuning. Ik zou samen met je man even uitzoeken wat het beste bij jullie past en dan zelf kontakt opnemen met die organisatie. Of vragen aan de huisarts. Vermijd Veilig Thuis.
Je kunt bijvoorbeeld samen in 8 weken een online-cursus triple-p doen voor 85 euro. https://www.positiefopvoeden.nl/nl/home/
Dat biedt jullie minstens de gelegenheid om met elkaar te praten over wat je belangrijk vindt in de opvoeding van je kind.

Goed dat je je bericht hebt durven plaatsen.

Tsjor

Moeilijk

Wat je man doet is, naast ongelooflijk schadelijk voor je zoon en de relatie binnen jullie gezin, ook strafbaar. Dat zal hij zelf niet inzien vrees ik. Probeer dat wel, op een rustig moment. En schakel als dit niet werkt de huisarts in.
Nog een verdere opmerking: mijn man is als kind zo behandeld, geslagen, geschopt en vernederd door zijn vader. Hij heeft daar nog steeds heel veel last van. Hij heeft ook zijn moeder erg kwalijk genomen dat die hem niet heeft beschermd.

AlisonH

In dit geval doet moeder het helaas ook, af en toe. Echt schadelijk.

Tsjor

Ook jij

Te snel op verzenden gedrukt. Ook jij hebt hulp nodig want je kunt je steeds slechter beheersen. Als de twee volwassenen in zijn leven zich al niet kunnen beheersen, waarom zou je zoontje dat dan wel moeten kunnen? De situatie waar je nu in zit wordt niet vanzelf beter, en aangezien ik ervan overtuigd ben dat jij en je man van je zoontje houden is het tijd voor actie. Is je man zelf zo opgevoed? Want dat patroon is lastig te doorbreken. Mijn man zegt dat het puur komt doordat hij aan mij en mijn gezin ziet dat het anders kan en dat hij mijn aanpak grotendeels volgt dat hij zelf wel dat patroon heeft doorbroken.

Elledoris geeft geweldige tips

Zie titel, dat vind ik heel passende tips.
Ik heb een cursus gevolgd toen mijn kinderen heel klein waren. Dat ging over het erkennen van het gevoel van je kind / met kind in gesprek blijven / maar regelmatig natuurlijk wel de leiding nemen of doen wat je denkt dat het beste is. Maar met als rode draad: respect voor je kind, erkenning.
Niet veel later las ik regelmatig over het positief opvoeden, misschien ook wel deels hier op Ouders Online.
En dat werkt...echt heel goed. Het zal vast afhangen van het kind, van de ouders. Maar de algehele sfeer goed houden, laten zien hoe veel je van je kind houdt, en alle tips van Elledoris: telkens oefenen.

Wat dapper van je

Ik ben het met alle adviezen hierboven eens maar ik wil vooral zeggen hoe dapper ik het van je vind dat je hier gepost hebt.
Zowel mijn man als ik hebben ons oudste kind wel eens een tik gegeven. Nooit hard. En ik dacht toen nog dat een tik er gewoon bij mag horen. Ik dacht ook, doordat ik veel ervaring met kinderen had, dat ik al veel wist van opvoeden.
Dat ik van mijn eigen zeer pittige en zeer explosieve kind zó machteloos werd, durfde ik niet aan mezelf toe te geven, en wij durfden ook geen hulp te zoeken.
De tikken waren in peuter- en kleutertijd. Toen hij 7 was gebeurde het weinig meer, maar de machteloosheid bleef, en verbaal werden we nog steeds soms te boos. Toen hebben we eindelijk hulp gezocht. Wat hebben we daar veel aan gehad. Ik herken vooral veel in wat Moiraine schrijft. Het boek “het explosieve kind” heeft ons ook veel geleerd.
En wat heb ik er een spijt van dat ik niet eerder hulp zocht en dat ik fysieke overmacht heb gebruikt naar hem.
Hij is nu 15 en het gaat heel goed met hem. Onze band is ook goed, en verbetert eigenlijk nog steeds. Maar er zijn jaren van reparatie nodig geweest, denk ik vaak. Niet zo zeer van die tikken misschien, maar wel van het feit dat wij ons niet konden beheersen af en toe, terwijl dit explosieve maar ook angstige kind het zó nodig had om van volwassenen te leren hoe dat moet, jezelf beheersen.

Overigens kreeg hij ook vóór zijn 7e al veel voorspelbaarheid en aandacht en liefde van ons. Dat deden we denk ik al goed.

De hulp die wij kregen was voor mij ook zo steunend omdat we bevestigd kregen dat we een heel ingewikkeld kind hadden. En dat het niet gek was dat we er met huis-, tuin-, en keukentips niet kwamen. Wij zijn het opvoeden van hem als topsport gaan zien, een sport waarin we ons bekwaamd hebben en waar we echt goed in werden. Dat gaf zo veel voldoening en je zág hem groeien.

Onze jongere twee kinderen zijn uit ander hout gesneden. Er is wel eens wat en ze hebben ieder zo hun probleempjes en ik heb wel eens zorgen. Maar de frustratie, woede en machteloosheid die ik naar oudste kon voelen heb ik nooit meegemaakt.

Wat een rigide en/of angstig en/of explosief en/of extreem autonomie-behoeftig kind (bij ons combi van alle vier) met een ouder kan doen: dat is voor ouders die alleen kinderen hebben zoals onze jongste twee volgens mij bijna niet voor te stellen.

Maar ook dan, júist dan, is fysieke overmacht niet een oplossing, maar onderdeel van een neerwaartse spiraal.

Trijs

"Wat een rigide en/of angstig en/of explosief en/of extreem autonomie-behoeftig kind (bij ons combi van alle vier) met een ouder kan doen: dat is voor ouders die alleen kinderen hebben zoals onze jongste twee volgens mij bijna niet voor te stellen."

Drie uit vier hier. Althans een angstige kant heb ik niet ontdekt. We hebben het gered, het is een 17-jarige lieverd nu. Een zeer autonome lieverd
Maar godallemachtig wat was het zwaar. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, het opvoeden/coachen van dit kind. Alle uitdagingen op carrièretechnisch of sociaal-relationeel vlak vallen erbij in het niet.

Er zijn al veel bruikbare adviezen gegeven. De genoemde voorspelbaarheid en onvoorwaardelijke liefde zijn enorm belangrijk. Een praktische tip: ik begon de dag op een gegeven moment met exclusieve positieve aandacht voor hem. Dus: voorlezen, samen een blokkentoren bouwen, nou ja, iets wat op zijn leeftijd en interesse is afgestemd. Babysiblings of andere bezigheden even aan de kant. Het grote voordeel: 's ochtends ben je nog niet helemaal murw van de confrontaties en je kind heeft al een portie aandacht en positieve bekrachtiging binnen. Ik merkte dat dit echt werkte. Het zette de toon. Niet dat er verder niets meer voorviel, maar het hielp.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk positieve aandacht is. Ik heb mezelf aangewend alles wat goed ging, te benoemen. Niet overdreven, maar even laten merken dat dat wat goed ging, dat waar hij zijn best voor had gedaan, gezien is en gewaardeerd. Ik complimenteerde hem bijvoorbeeld ook als hij gestopt was met iets wat niet mocht.
En vooral: veel knuffelen (als hij daarvan houdt natuurlijk), of stoeien, kietelen, samen liedjes zingen etc etc).
Heel veel sterkte en goed van je dat je hier postte. Vraag je man mee te lezen. Slaan en pijn doen tot bloedens toe is zo way out of line, dat moet stoppen. Ik veroordeel hem niet, begrijp het zelfs (heb mijn frustratie gelukkig altijd af weten te reageren op dingen), maar het kan _echt_ niet.

Trijs

Wat goed verwoord!
Hier 2 uit 4 en oooooh, wat is het zwaar geweest en af toe zelfs nog steeds. Wat hebben we ons af en toe machteloos gevoeld.
Topicstarter, ben je er nog?

Carin en Pirata

Jullie teksten ontroeren me. Het is fijn om zo veel herkenning te lezen.
Het gaat hier al jaren van vrij behoorlijk tot heel goed. En toch raken jullie reacties me nog enorm.
Dat zal te maken hebben met wat Carin zo mooi schrijft: “het is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen”.
En ik kan dan zo trots zijn op mijn 15-jarige, nog steeds zo autonoom, angstig en rigide, maar ook zo lief. En niet meer explosief, wat ben ik daar blij mee.

Topic starter, lees je nog mee?

geen vraag stellen

Hier hielp het wel om te zeggen wat dochter wel moest doen, maar niet als ik dat in een vraag verpakte. Dan zei ze keihard 'nee' en gelijk had ze, moet ik het maar niet vragen. Dus niet: laat je jas niet zo slingeren, maar ook niet: wil je je jas ophangen? Maar: hang je jas maar aan de kapstok. Niet: doe niet zo sloom, maar ook niet: wil je je schoenen aantrekken? Maar: trek je schoenen maar aan, dan gaan we...
En inderdaad veel positieve aandacht geven: je hebt uit jezelf je jas opgehangen, wat fijn! Je hebt je schoenen al aan, nu hoeven we ons niet zo te haasten, daar ben ik blij mee.
Ook het kind eigen keuzes geven. Ik had nog wel eens de neiging om dochter kleding op te dringen die ik zelf mooi vond. Dat leverde elke keer drama op als ik het klaarlegde om aan te trekken. Het kind had natuurlijk groot gelijk, ik zou het ook niet leuk vinden om iets aan te moeten dat ik zelf niet leuk vind. Dus na een zomer drama omdat dochter haar schoenen niet mooi vond, heb ik haar de volgende schoenen zelf laten uitkiezen. Nooit meer gedoe over schoenen gehad. En wat maakt het eigenlijk uit of ze mooi neutraal zijn en overal bij kleuren, of zilverkleurig met blauwe en roze hartjes? Mijn probleem, niet het hare. Het scheelde hier veel nukkig en brutaal gedrag.
Mijn moeder drong vroeger dingen op en zei dan: "we hadden afgesproken dat..." Maar het was een eenzijdige afspraak die ik maar te slikken had. Witheet kon ik daar als kind van worden. Dus dat heb ik met mijn eigen kind nooit gedaan.

Molletje aanvulling

Goeie aanvulling, geen vraag stellen maar echt zeggen wat gedaan moet worden.
Wat betreft keuzes laten maken door het kind heb ik nog een kleine aanvulling. Helemaal vrij kunnen kiezen kan ook weer tot lastige situaties leiden (te veel keus voor kind, door bomen het bos niet meer zien) dus ik heb geleerd om beperkte keuzes voor te leggen. Dan konden de kinderen kiezen uit bijv twee opties. 'De rode of de blauwe broek' in plaats van 'wat wil je aan'. Moet je je vooraf natuurlijk wel een beetje inleven in je kind en de situatie 😉

terugslaan

Je man vindt dat jij je aanstelt. Vertel hem dat hij zich zal moeten voorbereiden op het geweld van jullie kind naar jullie toe als het over een paar jaar sterker en groter als zijn ouders is.
Het is nog niet te laat, ga desnoods zonder man naar de huisarts maar doe er wat mee!