psychiater en zorgmelding
Ik ga binnenkort starten met een behandeling bij een psychiater die werkzaam is in het ziekenhuis in onze stad. Dit bestaat uit tweewekelijks een gesprek en dient als ondersteuning van emotionele problemen die voortkomen uit mijn borderline persoonlijkheidsstoornis. Nu vraag ik me af of ik nog ergens rekening mee moet houden in verband met wat ik daar vertel en een eventuele zorgmelding. Er spelen geen extreme dingen, maar ik merk dat ik het nodig heb om met iemand over mijn gevoelens te praten, iemand die ver van mij af staat.
Mag een psychiater een zorgmelding doen? Of is alleen het feit dat ik bij een psychiater kom al reden voor argwaan ten opzichte van mijn functioneren als moeder? En wie is daarvan allemaal op de hoogte?
alecia
Het feit dat jij hulp van een psychiater zoekt kan geen reden zijn voor een zorgmelding. Sterker nog al zou er een zorgmelding zijn dan wordt deze minder snel opgepakt omdat jij vrijwillig hulp accepteert.
Sinds 1-7 geld de meldplicht. Dat betekend dat als een hulpverlener zorgen heeft verplicht een aantal stappen onderneemt. Dat kan uiteindelijk leiden tot een zorgmelding. Maar dat hoeft niet en als het goed is wordt dat altijd besproken met je.
Mijn indruk is dat psychiaters niet zo snel melden. De psychiater gaat met jou aan de slag en komt w.s. niet thuis. gr passiebloem
Meldcode
http://www.psynip.nl/themas-ledennet/nip-algemeen/meldcode-huiselijk-geweld/handreiking-gebruik-meldcode-kindermishandeling-in-de-psychiatrie.pdf
Iedereen wil je graag gerust stellen en dat is ook nodig als je een vertrouwensband wil opbouwen met de psychiater. Maar helaas is het niet zo eenvoudig.
Het belangrijkste is natuurlijk dat het wel goed gaat met je kinderen. Zorg als dat enigszins mogelijk is dat je niet de enige bent die zorg draagt voor je kinderen, dat is kwetsbaar. Zorg voor betrokkenheid van ouders en vrienden voordat je het traject bij de psychiater ingaat.
Zodra je je meldt bij de psychiater is deze verplicht om zich op de hoogte te stellen van de situatie rond eventuele kinderen en daar een inschatting van te maken. De ene zorgverlener gaat daar zorgvuldiger mee om dan de andere. Mijn ervaring is dat vooral jongeren wat onervaren hulpverleners een risico kunnen zijn omdat ze zich nog moeilijk kunnen verplaatsen in de ouderrol. Je kunt in elk geval vragen aan de arts of die zelf kinderen heeft en van welke leeftijd om een inschatting te kunnen maken. Ik weet niet of je antwoord krijgt.
Verder zou ik erg voorzichtig zijn met het aangaan van het bespreken van situaties rondom je kinderen. Ik weet het, het kan je juist helpen, maar het kan je ook een melding kosten. Het is een risico.
Verder kun je je misschien informeren op de site van de stichting KOG zodat je weet wat je moet doen als je een melding krijgt.
Zorg dat je iemand in je familie- of kennisenkring hebt die je in moeilijke situatie met de hulpverlening bij kan staan.
Maak kennis met de psychiater en als je denkt dat hij of zij je niet begrijpt of je niet wil begrijpen, neem daarvoor een aantal gesprekken de gelegenheid, of het voelt niet goed zoek dan een ander. En dan bij voorkeur een vrijgevestigde psychiater. Die zijn ook gebonden aan meldcodes maar mijn ervaring is dat daar minder hysterisch mee om gegaan wordt in de meeste gevallen. Grotere teams in ziekenhuizen waar ook psychologen en orthopedagogen en verpleegkunden en maatschappelijk werkenden meedraaien kunnen elkaar soms erg opwerken naar een zorgmelding toe.
Kortom zorg dat je zelf en je kinderen zo veilig mogelijk zijn.
Lotgenoten
Je hebt waarschijnlijk veel meer aan lotgenotencontact, zelfs als dat alleen online is. Lotgenotencontact leverde veel bruikbare informatie, tips en begrip op. Ik weet natuurlijk niets van je om een inschatting te kunnen maken welk soort lotgenotencontact er voor je is. Ik weet niet of de psychiater dat voor je kan uitzoeken. Misschien kan je online wat vinden en vandaar uit meer informatie krijgen in je buurt.
Overigens ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn verhaal als moeder beter begrepen wordt door andere moeders en het liefst in een hands-on setting. Hopelijk is deze een vrouw met kinderen die een gelijke situatie heeft meegemaakt. Ik weet niet of deze psychiater dat voor je in huis heeft. Stel dat dat niet zo is en stel dat je je bedenkt en de therapie wil afsluiten: spreek vantevoren een beperkt aantal sessies af (5 bijv) om daarna te evalueren en besluiten of je doorgaat of niet. Ook als je het er bij wil laten: blijf altijd positief over de therapeut en therapie.
