Problemen met mijn stiefzoon

aandacht

Hoe lang zijn de ouders van je stiefzoon al uit elkaar? En hoe was de omgangsregeling met zijn vader voor jullie gingen samenwonen? Hoe is jullie relatie met zijn moeder?
Ik denk dat je stiefzoon om te beginnen meer aandacht nodig heeft en dat het goed voor hem zou zijn als hij regelmatig iets alleen met zijn vader onderneemt. Komt dat er nu ook wel van?
En sowieso dat je veel meer begrip voor zijn situatie op moet gaan brengen. Het is een jochie van 7 dat eerst een scheiding heeft meegemaakt en nu in een nieuw gezin komt met een grote zus en een pas geboren broertje. Zo'n nieuwe positie als middelste is ook in een 'standaard' gezin al een lastige plek. De oudste en de jongste krijgen vaak meer aandacht. En je stiefzoon valt er dan ook nog elke keer (om het weekend) weer koud middenin.
Gaat je dochter ook weekenden naar haar vader? Wellicht is het dan te combineren dat die weekenden een poosje tegelijk vallen, zodat er meer tijd en aandacht aan je stiefzoon besteed kan worden. Hij is er alleen maar die 4 dagen per maand, waarom mag het dan even niet wat meer om hem draaien?

gedrag veranderen

Als je wil dat een kind zijn gedrag verandert, moeten de ouders iets veranderen. Al gaat dat tegen je gevoel in, het is nog altijd waar gebleken.
Leef je eens in, in dat jochie van 7 jaar. Om te beginnen: 7 jaar is nog heel erg klein. Hij heeft ellendig veel meegemaakt in zijn jonge leventje, en er wordt wel heel veel aanpassingsvermogen van hem gevraagd. En tijd om zich aan te passen krijgt hij ook al niet, want na twee dagen is hij weer op een andere plek.
Zou jij het kunnen, leven op verschillende plekken, in verschillende posities en andere mensen in vader-moeder-rollen? Ik vind het een pittige kluif voor zo'n ukkie.
Maar ik begrijp jou ook, je hebt net een hormonale verbouwing achter de rug, waarschijnlijk inmiddels een chronisch slaaptekort opgedaan, en dan moet zo'n kind gewoon niet moeilijk lopen doen. Toch, met die houding bereik je niets, alleen het tegendeel zoals gebleken is. Dus geef het kind alle aandacht, zorg er vooral voor dat vader en zoon samen veel doen. Laat ze samen boodschappen doen, lekker zwemmen, spelletjes doen. Gun dat je stiefzoontje. Hij laat aan alles merken dat hij dat zo ontzettend hard nodig heeft.

oke

Op deze manier, met deze benadering, gaat het NOOIT lukken. Wat wil je? Wil je echt verbetering? Dan moet je er echt op andere manier naar leren kijken. Wil je dat niet, dan wordt het alleen maar erger. Fijn vooruitzicht, voor iedereen.

vraag

Vind je het verder wel een leuk jongetje? Zo klinkt het namelijk niet. Jij hoeft niet perse meer aandacht aan hem te besteden, maar zijn vader wel. Dat heeft hij duidelijk heel hard nodig. Fijn dat je juist niet werkt in de weekenden dat hij er is, zo kan jij je richten op je dochter en de baby en kan je man zich bezig houden met zijn zoon. En als iedereen weer wat beter in zijn vel zit, kun je langzamerhand wat dingen samen gaan doen. Het vergt een hoop 'investeren' en geduld. Ik hoop dat je dat er voor over hebt, of wil je eigenlijk liever dat de 'stoorzender' van jouw ideale gezinsbeeld maar helemaal niet meer komt?

zienswijze

Probeer eens op een andere manier naar dit jongetje te kijken. Hij is erg klein en heeft al veel meegemaakt. Jij klinkt vijandig en je laat toe dat hij de hele regie in handen neemt als hij er is. Dat kan hij alleen maar met medewerking van de volwassenen die er zijn. Het moet een samenwerking zijn met vader. Maar zo klinkt het niet. Vader lijkt een beetje in de verdediging te gaan, wat ik me voor kan stellen als zijn vrouw (die toch ook moeder is maar weinig begaan lijkt met deze zoon van haar man) zo vijandig t.o. zoon staat.
Daarom zou je eens op een rustig moment bij elkaar moeten zitten (Niet als hij er is)en rustig enkele afspraken met elkaar maken om het weekend rustig te laten verlopen. Om te beginnen moet er een moment direct in het begin zijn, voor vader en zoon alleen. Verder denk ik dat het handig is om een soort programmaatje te hebben van de activiteiten in het weekend om problemen te voorkomen. Structuur aanbrengen kan al heel veel doen om ongewenst gedrag zoals elkaaar uitdagen te voorkomen. Jullie zullen moeten samenwerken. Als zoonlief jouw aanwijzingen negeert zal vader ook moeten ingrijpen en duidelijk maken dat hij, zijn vader, wil dat hij ook goed naar jouw zijn nieuwe vrouw luistert: ook al ben je zijn moeder niet. Verwacht niet van het jongetje dat hij jou gehoorzaamt als hij niet consequent het gevoel van zijn vader krijgt dat deze achter jou staat in dat opzicht.
Overigens kan ik me goed voorstellen dat het jongetje jaloers is op vooral jouw dochter. Ze is niet eens zijn echte kind en mag wel dag in ,dag uit bij hem zijn!!! En hij?
Ja, tuurlijk weet ik dat zij daar niks aan kan doen. Maar hij ook niet. Dat is nu eenmaal de ellende die een door ouders gekozen, scheiding met zich meebrengt.

Overigens vind ik het erg bijzonder dat je je vriend niet verteld over het gebeuren met het dekentje. Er lijkt dus ook weinig vertrouwen te zijn tussen jullie en dat is wel zorgwekkend voor jullie relatie. Heel wat werk aan de winkel.
Heb je je wel eens heel eerlijk afgevraagd of het feit dat jij dat voorval niet verteld hebt, komt omdat je ergens ook wel weet dat je het opblaast en dat dat de reden is dat je vriend je niet zal geloven?

Overigens is het feit dat je je kind niet alleen kan laten met zijn halfbroetje niet heel erg bijzonder hoor. Dat komt echt vaker voor op die leeftijd.

paar vragen

Hoe ging het voordat jullie samenwoonden? Was je stiefzoon toen meer alleen met zijn vader in de weekenden, of waren jij en je dochter daar toen ook al steeds bij?
En is zijn vader verhuist of zijn jullie in zijn huis gaan wonen?
Heeft je stiefzoon een eigen kamer en eigen spullen (speelgoed enzo) bij jullie?
En nogmaals: hoe is jullie contact met zijn moeder? Komen jullie bij elkaar over de vloer? Hoe is hij thuis?

Reactie

Ik vind het moeilijk opbouwend op jouw posting te reageren, maar toch een poging. Als ik het goed begrijp woonden jouw vriend en jij nauwelijks een halfjaar samen voordat je zwanger raakte. Na zes jaar is een half jaar voor een klein jongetje kort om aan een nieuwe situatie te wennen, zeker als het in totaal eigenlijk maar om 24 dagen gaat. Daarna moest hij zich weer aanpassen aan het idee dat zijn vader een nieuw kindje zou gaan krijgen, bovendien met een vrouw waarmee het niet botert. En nu weer aan het feit dat het nieuwe kindje er is. Mijn oudste had het na de geboorte van zijn (volle) broertje ook heel moeilijk en hij wist duidelijk niet goed hoe hij er mee om moest gaan. Juist de dubbele gvoelens tov een broertje of zusje zijn lastig: liefde en jaloezie door elkaar heen. Ik heb de jongste als babytje dan ook nooit alleen gelaten met zijn grote broer: dat is volkomen normaal inderdaad.
Hoewel je hier je uiterste best doet je stiefzoontje als probleemgeval neer te zetten, denk ik dat het grootste deel van de oplossing bij jou ligt. Het poep- en plasgedrag zegt niet dat je stiefzoontje een mini-psychopaatje is, maar dat hij het moeilijk heeft. Het is volkomen normaal dat jouw vriend en hij die korte tijd die ze samen doorbrengen ook voor een aanzienlijk deel met z'n tweeen zijn. Wat in mijn ogen niet normaal is: een totaal eenzijdig en zwart beeld van een jongetje van zeven jaar en oorlog met hem voeren. Ik zou die energie in iets anders gaan steken, misschien is het verstandig eens met een psycholoog over jouw problemen te praten? Die kan dan zaken in het juiste perspectief zetten, want ik heb het idee dat het jezelf nu niet goed lukt. Fijn trouwens dat je een vent getroffen hebt die het belang van zijn zoontje niet uit het oog verliest, dat spreekt alleen voor hem! Voor nu sterkte en ik hoop dat je hulp zoekt, als je op deze weg verder gaat, wordt het denk ik inderdaad nooit beter.

mijn 2 cents

Ik denk ook dat je hem veel te hard veroordeeld. Maar ik begrijp ook dat je met een baby van 2 maanden geen energie hebt voor opbouwend gedrag.

Zou het een oplossing kunnen zijn dat je als hij er is 1 dag van het weekend bij je ouders gaat bijslapen en dan pas de volgende dag wat uitgeruster thuis te komen? Dan heeft hij ook een dag zijn vader voor zichzelf gehad.

En echt, de beste manier om vijandigheid te doorbreken is door liefde te geven. Niet door hem neer te zetten als een probleemgeval. Hij is nog maar 7!

Ik sluit me aan bij de anderen.Vergeet niet, jouw mening over hem voelt hij haarfijn aan. Hij zal zich dus niet op zijn gemak voelen, met alle gevolgen van dien. De verantwoordelijkheid voor deze situatie kun je niet bij een jongetje van zeven leggen. Die ligt bij jullie.

Wat dc zegt

Jij bent altijd met je partner en altijd met je dochter en altijd met je zoon. Hij heeft maar een weekend in de twee weken met zijn vader en dan mag het best om hem draaien maar anders dan wat jij zegt. Wat is er mis met twee kampen? Waarom zou je niet een nacht bij je ouders gaan slapen met je dochter en zoon?

Ik zou wat meer mijn gang gaan met mijn dochter en zoon en je man wat meer met zijn oudste zoon. Daar is niets mis mee! Jij hebt dan wat meer lucht om aardig tegen hem te zijn als je dan weer samen aan tafel zit ofzo als je daarvoor even wat minder met hem te maken had.