Paranoide kinderen
Zo eens in de zoveel tijd komt mijn kind doodbang binnen van het buitenspelen met verhalen over kinderlokkers en moordenaars. Andere kinderen worden thuis zo vreselijk bang gemaakt voor volwassenen dat ze het over niets anders kunnen hebben.
Gisteren was het weer zo ver. Hij kwam weer thuis met een verhaal dat er in deze (straat?!) 2 kinderlokkers wonen en als je naar buiten wil gaan moet je dus eerst heel erg goed door het raam kijken voor je naar buiten gaat anders rijpen ze je. Die 2 andere heeft de politie al gepakt. Ook zijn eer moordenaars op pad dus ook als je die andere 2 niet ziet moet je heel voorzichtig zijn.
Ik word hier zo moe van. En hij ook eigenlijk (hij is 6) want buitenspelen is dus levens gevaarlijk en dus iets wat je beter maar niet meer kan doen *zucht*.
Ik vertel mijn kinderen heus wel dat de wereld niet uitsluitend bewoont word door vredelievende mensen. Dat er inderdaad gestoorde geesten rond lopen met foute plannen met kinderen en volwassenen. Ik vertel ze ook heus wel wat ze moeten doen als iemand ze met een mooi vooruitzicht mee probeert te krijgen en hoeveel herrie ze moeten maken als iemand ze iets wil laten doen wat ze niet willen. Ze komen dus echt geen informatie tekort. Maar er zijn dus ook ouders die hun kinderen echte angst aan praten en dat snap ik niet.
Met zo een kind deelt hij zijn informatie ook (ren weg, gil alsof je in de fik staat als weg rennen niet helpt, vraag waar dat huis met lieve babydiertjes is zodat hij samen met mama kan kijken, mama is gek op dieren!, we hebben zelf een enorme berg snoep etc.) Maar vaak luid het advies van zo een paranoide kind, nee joh je moet met ze vechten!
Nu snap ik best dat het idee van een kinderlokker een eigen leven kan gaan leven maar ik heb sterk het idee dat er thuis zo op gehamert word allert te zijn op kinderlokkers dat die kinderen begrijpelijk aan niks anders kunnen denken. Ze kunnen het over niks anders hebben. Wij hebben het er nouwelijks over, soms komt het ter sprake, meestal als er weer een kind loopt te panieken tegen mijn zoon die dan volledig over zn toeren thuis komt (mischien zitten ze achter me aan!) en als ik dan vraag wat hebben we afgesproken? Dan weet hij prima wat hij moet doen in geval van vreemd gedrag van oudere mensen dan hij en na een halfuurtje gerust stellen gaat het dan al weer wat beter.
Mijn verhaal naar hem is eigenlijk, joh, gekke mensen heb je altijd, ik ben er nog nooit 1 tegen gekomen maar ze bestaan wel. Voor het geval dat hij er wel i tegen komt bespreek ik met hem de beste opties maar ik blijf er wel allert op dat hij snapt dat de kans groter is dat hij gewoon fijn buiten speelt dan dat er iets naars gebeurt.
Hoe gaan jullie hier mee om? Is het stom van mij om er zo losjes mee om te gaan? Moeten wij het gevaar dikker onderstrepen? Is hij juist zo bang na een gesprek met kinderen die panisch zijn juist omdat wij er "makkelijk" mee om gaan?
Hij speelt in 4 verschillende buurten buiten en overal duiken dezelfde verhalen op, dus het ligt niet aan de buurt.
Van de ouders?
Nou het lijkt mij sterk dat die ouders de kinderen zó bang maken. Ik denk eerder dat het praatjes zijn die kinderen zelf rondvertellen en zo bij jongere kinderen terecht komen.
Hier komt 11-jarige ook geregeld met zulke verhalen thuis (meestal van school) ze weet dan precies te omschrijven hoe ze eruit zien en wat ze dragen, want écht, écht marietje heeft ze gezien en toen marietje zei dat ze ze gezien had bleek dat mientje ze óók gezien had. En de buurman van marietje die bij de politie gewerkt heeft (en die weet dat heus wel beter dan jij hoor mam...) had ook al gezegd dat ze wel moest 'opassen'voor die mannen...
Enzovoort, enzovoort.
Het is gewoon kletskoek, dat kan je uit het verhaal wel halen. Misschien is er íets wel geweest...mm's denken 2 wildvreemde heren die de weg niet konden vinden en daarom opvielen? zoiets?
Maar als marietje en mientje door die z.g. kinderverkrachters misbruikt waren zaten ze heus niet de volgende dag blakend van gezondheid op school of wel dan?
Gewoon op hol geslagen fantasie van iets oudere kinderen (10/11/12) en die dat door vertellen aan jongere (of de jongere kinderen krijgen het mee?).
Ik kan me zo voorstellen dat 11-jarige van ons+ buurmeisje+ buurjongen (allemaal even oud) er over hebben in de speeltuin hier in de straat en de andere jongere kinderen het meekrijgen, dat kan heel goed.
Ik vermoed dat zoiets bij jullie ook gebeurd..
En dat niet de ouders dat doen.
groeten albana
Vroegâh
Toen wij vroeger (70-er jaren) buitenspeelden waren er ook altijd kinderen met dat soort verhalen. Wij hadden bv een man in de straat met een hele dikke bril op zijn neus (jampotglazen x 2). Daarvan wisten de kinderen in de buurt zéker dat hij door je kleren heen kon kijken. Het was een soort röntgenbril... Mijn moeder was net als jij Siem. Ze hoorde de verhalen aan en lachte erom, of legde uit waarom die man dat had... Het is iets van alle tijden... Groet Suus
Echt van alle tijden
Tot mijn negende moest ik in Buitenveldert langs een dijkje naar school. Op dat dijkje waarde volgens de geruchten een kinderlokker rond. Natuurlijk was het spannend om dan toch over de dijk te gaan.
Dit soort verhalen duiken eens in de zoveel op. Ik ging daar wel serieus op in door mijn dochters aan te raden te doen wat ik ze geleerd had, dus niet meegaan en gillen als ze iets probeerden. Èn daar was de kous dan weer mee af, want dat gerucht stierf ook weer net zo´n snelle dood. Mijn advies is dus om er nuchter mee om te gaan. Geef ze advies en stuur ze weer lekker de straat op.
Oh ja
mijn vroeger is de jaren ´60 en ´70. Bovenstaande is nog in de jaren ´60.
Hee kaaskopje
Hoi Kaaskopje,
Ik moest ook meteen denken aan de kinderlokker op de dijk in Buitenveldert, maar je was me voor!
Liora
Bijlmer
Bijlmermeer begin jaren zeventig....een broeinest van kinderlokkers.....volgens ouders dan. Ik weet niet beter dan dat je er in die tijd constant voor gewaarschuwd werd. Er is zelfs een tijdje geweest dat de kinderen niet meer door het parkje naar school konden lopen, maar met de bus moesten. Ik herinner me echter geen gevoel van onveiligheid of eng of zo. Het was gewoon zo. Je had stoute honden en lieve honden en zo had je ook stoute meneren en lieve meneren.
Inderdaad, oude koek
Ik herinner het me ook uit mijn eigen jeugd (jaren 70): lekker elkaar angst aanjagen met enge verhalen over kinderlokkers. En trouwens niet alleen daarover, maar ook over andere mensen die een bedreiging zouden vormen. Ik was er zelf nooit zo vreselijk gevoelig voor trouwens, maar ik herinner het me nog wel heel goed. Niks nieuws dus.
Groeten,
Temet
Liora
Ken jij de kinderlokker op de dijk van Buitenveldert?? Heb jij daar ook gewoond?
School
Hoi Kaaskopje,
Ja ik woonde in Buitenveldert en mijn school zat aan de dijk!
Liora
School
Mijn school lag echt tegen de dijk aan. Dat was de Christelijke lagere school, de Vaste Burchtschool. Een buurmeisje van mij zat op een andere school. Ik weet niet waar die precies stond maar ook vlak daarbij. Mijn school zou vlak na mijn verhuizing naar een nieuw gebouw gaan. Ik ben er jaren later met mijn man gaan kijken en toen was de situatie heel anders. Ik zag de dijk niet meer, het was onherkenbaar, behalve het Gelderlandplein. Ik woonde niet zo heel ver van school vandaan in een flat. 10 Minuten lopen of zo.
Ja maar
Ja maar Siem vraagt: hoe gaan jullie daar nou mee om?
Schijnveiligheid
Tja, ik vind het instrueren van je kind een schijnveiligheid. Als een volwassene een kind mee wil lokken, dan lúkt hem dat. Desnoods met lichte dwang.
Tirza
Ik ken het niet
Oke, bang makerij oner elkaar. Dat ken ik dus niet van vroeger. Wij woonden bijna buiten, echte buitenspelers dus. Maar over kinderrlokkers, moordenaars en ander tuig hadden wij het geloof ik niet.
Dat is dan waarschijnlijk meteen de reden waarom ik deze vraag stel.
Uit jullie ervaringen (van nu en vroeger) maak ik op dat ik met mijn nuchtere reactie dus wel goed zit. Ik hoop alleen dat de andere kinderen het er thuis dan ook over hebben en ze door hun ouders ook weer met 2 voetjes op de aarde gezet worden.
En Nikus, jouw verhaal ondersteunt mijn gedachten gang, je weet gewoon niet wie je niet kan vertrouwen, kinderen gaan uit van mannen met lange jassen, ongeschoren, zonnebril en hoed/pet, haha. Maar het kan net zo goed die meneer/mevrouw met dat hele mooie tuintje zijn die voor alle buren de plantjes verzorgd als ze zelf weg zijn. Tegen gekken kan je je niet wapenen is mijn credo hier in huis, die ontmasker je pas op het moment zelf en dan zul je moeten handelen naar de situatie.
De enige "kinderlokker" die ik ooit ben tegen gekomen in mijn jeugd werd ontmaskerd toen ik zelf al kinderen had, de hoofdmeester van mijn basisschool notabene. Nooit wat van gemerkt overigens. En dat is precies wat ik mijn kinderen vertel, iedereen kan rare ideeen hebben. Kom je iemand tegen of je hem nu lang of kort kent die dingen van jou wil die buiten het normale liggen (in voor kinderen begrijpbare taal) ga weg, roep, gil en praat erover.
Bedankt voor jullie reacties, het blijft een moeilijk onderwerp, je wil ze niet naief en onwetend de wereld in sturen maar tot hoe ver ga je met het informeren en je instructies zonder ze zo bang te maken dat ze niet meer naar buiten durven of een enorm wantrouwen krijgen naar iedereen. Het blijft lastig.
Tirza
Dat denk ik dus eigenlijk ook, maar moet je dan maar niks mee geven aan adviezen?
Baat het niet dan schaad het niet denk ik dan. Hoe vertel je een kleuter dat het ook als het bedreigd word altijd alles moet vertellen wat er voor rampzaligs gebeurt is als het wel gebeurd is.
De vraag wat kan iemand dan doen met mij wat zo erg is komt dan als snel naar boven. Want dat is stap 2 in het enge-mensen-voorlichting-verhaal, wat te doen als je slachtoffer bent geworden.
Hoe ver ga je daar in? Ik vind de balans tussen voorlichten en bangmaken erg wankel, maar niks zeggen is voor mij ook geen optie.
Tuurlijk ben je er met instrueren niet
Als je alles kon voorkomen met instructies en adviezen had ik een andere baan.
Een kind wat niet van zijn ouders hoort dat hij niet het huis van een vreemde in mag gaan voor een snoepje of in de auto mag stappen voor ´iets leuks´ is niet gewaarschuwd. Dat wel zeggen helpt dus wel. Om te voorkomen dat die boodschap doorschiet naar het kind regelrecht paranoia maken, moet je er ook een beetje nuchter mee omgaan. Er zijn nog steeds meer gewone mensen dan engerds.
Ik zal nooit vergeten...
We liepen altijd met een groepje kinderen naar school en terug. Ik was een jaar of zes (eind jaren zestig). Toen we naar huis wilden lopen stopte vóór de school een auto. Een mij onbekende man praatte met één van de jongetjes uit ons groepje (mijn overbuurjongetje). Even later stapte hij in de auto en met hem de andere kinderen. Naar mij werd ook gewenkt.
"Nee hoor, ik ga niet met vreemde mannen mee" zei ik en ik weigerde in te stappen. Schouderophalend reed de man weg met de andere kinderen in de auto en ik liep in mijn eentje naar huis.
Toen ik thuiskwam kwam mijn moeder me tegemoet.
"Waarom ben je niet met Antoontjes vader meegereden?" Vroeg ze. De man was hoogst verontwaardigd dat ik hem niet herkend had (ik speelde daar regelmatig, maar dan was alleen zijn moeder thuis, vaders waren eigenlijk maar vage figuren, die je hooguit een keer 's morgens in een auto zag stappen). Ik heb het verhaal later nog vaak aan moeten horen.
Mmmmmmm
Ik druk me verkeerd uit, denk ik. Met het instrueren van je kind, met het concreet geven van voorbeelden, leg je heel veel verantwoordelijkheid bij je kind. Ik geloof heel erg in de combi informatie-instinct. De info bestaat dan uit: er zijn grote mensen die het leuk vinden om kinderen pijn te doen. Het instinct probeer ik aan te wakkeren met voorbeeldjes en vragen. Hóe logisch is het eigenlijk als iemand jou de weg vraagt? Vraagt mamma wel eens de weg aan een kind? Verantwoordelijke grote mensen wéten dat kinderen door hun ouders worden geinstrueerd en zullen dus ook bepaalde dingen niet aan kinderen vragen (de weg bijv.) om ze niet te laten schrikken.
Naar mijn idee, als je heel diep ingaat op "jonge poesjes kijken", blokkeer je de toegang naar logisch denken en instinct. Zolang de meneer het niet over poesjes heeft (maar over een uit z'n nest gevallen vogeltje of een zielig konijntje) is er niks mis.
Wat ik wel altijd benadrukt heb: als JIJ iemand niet kent, ken IK hem ook niet. En als het iemand is die deugt (de buurman van oma ofzo), echt, dan vindt die persoon het he-le-maal niet erg als jij het eerst aan mamma gaat vragen. Dat snapt die meneer bést.
Tirza
Gevoel
zedendiliqueten nemen je niet altijd 'mee' hoor, ze kunnen op andere manieren ook aan hun trekken komen.
Dus houd dat er maar uit.
En dat weet ik uit ervaring......
Hier is jongste 'achternagezeten' op de fiets (wel samen met 2 vriendinnetjes) door een man die eerst alleen 'raar stond te kijken' toen ze aan het spelen waren en toen er ze vandoor gingen (op de fiets) hun achternagefiets en ergens ingehaald/afgesneden en ze toen opgewacht en z'n broek heeft laten zakken....
Maar het 'rare kijken' was schijnbaar genoeg om hun het gevoel te geven dat er iets niet klopte. Zonder dat ze erover gepraat hadden, ze keken elkaar aan en zijn weg gegaan.
De man is trouwens nog steeds opgenomen. We worden nog steeds geïnformeerd door de politie. De man was toen dit gebeurde nét 1 maand 'genezen/uitbehandeld' weer op vrije voeten.
Jongste heeft er trouwens geen trauma's aan overgehouden, het was eng. Dat vooral, zoals iets anders ook eng kan zijn, maar niet meer dan dat.
En die piemel die hij liet zien, maakte het niet enger. Groot voordeel is dat ze met z'n 3-en waren, alleen was het vast dóódeng geworden.Het had wel 'enger' kunnen zijn, deze man heeft in het verleden veel ergere dingen gedaan(maar dat weten hun niet).
Als ze dus gewoon waren door blijven spelen had het véél erger kunnen aflopen.
Zo heeft hij zelf ook verklaard. Hij wijzigde zijn 'plannen' toen ze er zo opeens vandoor gingen.
Dus verhaaltjes over meenemen kun je het beste helemaal niet als voorbeeld nemen, soms hoeft dat namelijk helemaal niet.
groeten albana
Teer en spinnen
Ook ik werd als kind gewaarschuwd voor kinderlokkers. Door andere kinderen. Ik kan me nog herinneren dat mij werd verteld dat kinderlokkers kinderen in een ton hete teer stoppen, en dwingen spinnen te eten. Pas toen ik een jaar of 12 was, besefte ik dat dat verzinsels moeten zijn geweest.
Wat ik mijn kinderen leer: ga niet met mensen mee die je niet kent. Altijd eerst aan mama vragen. Mensen die aan je zitten terwijl je dat niet prettig vindt, dat hoef je niet te accepteren. Want jouw lijf is van jou. Dat geldt dus ook voor zoenende tantes, en over je bol aaienden onbekende volwassenen. En doen mensen iets wat akeliger is dan een ongewenste zoen: gillen, krijsen.
Ben ik niet met je eens nikus
Zoals jij het schrijft, lijkt het net of iets pas traumatisch wordt voor een kind als de ouders er een "groot ding" van maken. Nou, dat lijkt me niet. Volgens mij kunnen dingen voor kinderen traumatisch zijn waar wij onze schouders over ophalen. Niet alles ligt in de macht van ouders - en al zeker niet hoe een kind iets ervaart.
Tirza
Beiden hebben jullie gelijk
Ik ben met jullie allebei eens. Wat tirza zegt dat denk ik ook...zo weet ik wel dat ze nu wel eens verhalen vertellen van herineringen en dat die soms héél anders waren dat ik dat dacht. Ook kan ik stomverbaasd zijn over hoe selectief herinneringen zijn. B.v. ze weten nog wel dat er een gigantische hagelbui op vakantie op onze caravan viel (eng!) en niet meer dat het erna dágenlang stalend weer was en ze zo veel plezier hadden (ik noem maar een voorbeeld).
En wat nikus zegt kan ik me ook in vinden...Het was ook dat jongste hier zo spraakzaam was, anders was het nooit aan het 'licht' gekomen, die vriendinnetjes hadden het thuis niet eens verteld....1-tje omdat ze er niet over wilde(kon) praten en die andere omdat ze het een totaal onbelangrijk iets vondt...kun je nagaan hoe verschillend 1 voorval beleeft wordt door 3 meisjes even oud.
De ouders hebben met hun eigen kinderen gepraat en het verhaal was precies eensluidend (dit was dezelfde avond al). Toen we aangifte wilden doen hebben we duidelijk aangegeven dat we dat zónder de kinderen wilden. Het was zo al 'spannend en eng' genoeg vonden wij. Zo is geschied, alleen kregen we te horen dat mócht het tot een rechtzaak komen er een rechecheur thuis zo komen om evt. met dochter te praten. Maar zover is het niet gekomen, dader werd opgepakt (ong. 3 dagen erna) en bekende meteen. De verklaring van de kinderen was dus niet meer nodig (door de bekentenis), hij wilde zelf graag weer opgenomen worden vertelde de politie ons. (eigenlijk is het best zielig, zo'n man, die wilde helemaal niet onslagen worden uit die kliniek........en wordt dat dan toch.)
Dat we ze niet meenamen voor de aangifte was een bewuste keus. Toen we jongste vroegen hoe 'eng' het was, (om te peilen ook hoe angstig ze was geweest) gaf ze een voorbeeld toen ze een keer 'ons' kwijt was en enigzins in paniek raakte.
Voor een kind van 9 is 'de politie' ook wel iets dat geen dagelijks werk is en iemand met 'gezag' , bij een open dag van de politie stond jongste ook te schutteren als zo iemand in z'n indrukwekkende uniform voorbij liep. En we hebben hier in de straat nog wel een buurman bij de politie. Maar in z'n uniform is het 'dag meneer' en zonder is het 'dag wim' , zoiets...
En nee dochter heeft geen idee wat deze man verder gedaan heeft of zou kunnen doen...Iets met sex, zo is haar wel duidelijk...maar een échte voorstelling kan ze zich daar denk ik nog niet bij maken.
Ze praat er ook zelden of nooit meer over, of het moet toevallig zijdelings ter sprake komen...(b.v. dat je het hebt over enge ervaringen ofzo).
Het meest spannende aan het avontuur was dat de hele school ingelicht werd door de politie. En kijk dat kwam omdat zij met z'n 3-en zo goed hadden opgelet en zo 'heldhaftig' hadden gereageerd.
groeten albana
Ook lang geleden
mijn moeder waarschuwde mij vroeger altijd om niet met vreemde mensen mee te gaan, ook al hadden ze mooie verhalen (snoepjes, jonge poesjes, etc.). Maar wat gebeurde: er stopt een auto met een man erin die de weg niet kan vinden, zegt hij. Weten jullie (ik was met paar vriendinnetjes) waar de ... winkel is (vroeg om de viswinkel of iets dergelijks). Ja hoor zeiden wij en wij legden het uit. Of er niet een van ons even mee kon rijden om het te laten zien? hij wist echt niet hoe hij moest rijden en kwam hier niet vandaan...
Ik ben niet ingestapt maar de zus van mijn vriendinnetje wel. Een paar uur later stond de politie aan de deur, een voorbijganger had gezien dat het meisje uit de auto probeerde te komen, en had haar eruit getrokken. Als dat niet was gebeurd was het heel anders afgelopen.... Ik heb nog een signalement moeten geven van de man, of hij ooit gepakt is weet ik niet.
het enige wat ik kan bedenken is dat je zoveel mogelijk moet proberen je kind te waarschuwen (nooit, maar dan ook nooit met iemand meegaan, met welk verhaal de persoon in kwestie ook komt) maar je moet hem ook niet bang maken zodat het kind zich niet meer veilig voelt op straat en in elke voorbijganger een kinderlokker ziet...
Hier
Hier hebben mijn kinderen altijd de instructie gekregen om nooit met iemand mee te gaan ( om wat voor reden dan ook) of een snoepje aan te nemen zonder dat ik daar van wist. Al snel kreeg ik waarom vragen. Ik vertelde ze dat er mensen kunnen zijn die niet zulke goede bedoelingen hebben.
We hebben er toen een paar keer over gesproken. Gevraagd wat ze zouden doen in bepaalde situaties. Heb ik ze hier bang mee gemaakt? Nee, dat denk ik niet maar wel een stuk alerter. Ze spelen gewoon fijn buiten.
Toen de oudste (toen een jaar of 4) met opa en oma naar de camping ging en de buurvrouw hoorde dat hij last van obstipatie had wilde ze hem een pruim geven. Hij weigerde en zei, dat mag niet van mijn moeder.
Vorig jaar december, toen mijn zoon van school naar huis liep. Kwam er ineens een man op hem afgerend. Hij ging voor hem staan en zei hem dat als hij een snoepje wilde hij even mee moest lopen naar zijn auto. Mijn zoon is toen als een gek weggerend. Heeft ook wel goed opgelet want hij kon de politie een goed signalement geven.
Bij het eerste geval was zijn weigering wellicht wat overdreven maar in het tweede geval ben ik erg blij dat hij zo alert was om het gelijk op het lopen te zetten.
