Overwicht en grenzen stellen
Ik heb het gevoel steeds meer grip op mijn 3 zoons (10,13 en 15) te verliezen. Ze lijken zich steeds minder van mij aan te trekken en gaan regelmatig over mijn grenzen aan. 'Je moet duidelijke grenzen stellen, het niet accepteren, er overheen gaan, afdwingen, eisen dat ze het doen' zegt mijn vriend wel eens. Ik dacht dat ik vrij duidelijk was, geef aan wat ik wil, ga niet in discussie, maar toch...Soms kan ik 100 keer zeggen dat het moet, op naar mijn idee een strenge en dwingende toon, maar ze doen het niet! Blijkbaar ben ik niet overtuigend genoeg, hebben ze onvoldoende het idee dat het echt moet. Hoe stel ik beter mijn grenzen en krijg ik meer overwicht?
Suzanne
Vraag
je zegt:Soms kan ik 100 keer zeggen dat het moet, op naar mijn idee een strenge en dwingende toon, maar ze doen het niet!
wat ik me afvraag,als ze dus niet doen wat je ze vraagt,zitten daar dan consequenties aan?krijgen ze straf,praat je met hen over het waarom ze niet luisteren,of laat je het dan maar overgaan?
Antwoord
Het leidt in eerste instantie tot een hoop gesoebat. Vaak volgt er dan inderdaad een straf. Later praten we over wat er is gebeurd. Soms geven ze dan aan dat ze hadden moeten luisteren, vaak blijven ze het ook belachelijk of niet nodig vinden wat ik vroeg.
Mmm
staat dat op deze leeftijd niet gewoon in de functie-omschrijving, dat recalcitrante?
Ik bedoel: een gezeglijke puber, is dat niet net zoiets als een gezond snoepje 
? (zie het draadje hierboven).
Sterkte ermee
Temet
Huisregels
Ha Suzanne,
Misschien moet je opvoedstijl weer een beetje meegroeien met de leeftijd van je kinderen. Twee jaar geleden waren je jongens 8, 11 en 13 en dan heb je een heel ander gezin dan wat je nu hebt. Misschien zit je nog teveel op hun huid (ik gok maar wat) en wil je teveel dat zij zich gedragen, zoals jij je zou gedragen, heb je teveel op- en aanmerkingen, teveel bemoeienis (interesse dus).
Wat mij opvalt is dat je zegt wat jij wilt. Maar jouw jongens willen niet meer doen wat jij wilt. Ze willen doen wat zíj willen. Ze willen het zelf bedenken en doen wat je moeder zegt is stom en kinderachtig. Het is niet leuk en ik kijk er niet naar uit (hier zijn ze 3,5 en bijna 5), maar eens is díe rol uitgespeeld )-; Doen wat je vader zegt kan voor jongens weer anders liggen. Zij gaan zich immers meer met hun vader identificeren (volgens de boekjes dan hè...) Van hun moeder willen ze nog wel steun en liefde en een luisterend oor. Wees er voor ze. Toon interesse in ze, zonder ze door te zagen of te voorzien van advies. Nou goed, ik heb geen idee of je je hierin herkent, ik zit hardop te denken.
Wat echt kan helpen is het gezamenlijk afspreken van een aantal heldere huisregels. Kies punten die je echt belangrijk vindt en waarvan je man en zonen ook het belang inzien. Vervolgens richt jij je enkel nog op die punten. Daarin ben je duidelijk. Mocht het nodig zijn. bedenk dan een straf in de richting van het onderbreken van iets leuks (de t.v. gaat direct uit), of het innemen van een privilege (niet na het eten nog naar buiten). Het kan ook gewoon zijn: op het overtreden van de huisregels staat een boete van € 1,=. Een straf moet snel voorbij zijn. Geef de straf direct. Laat de storm over je heen komen. Preken achteraf hoeft niet, iedereen weet wat de huisregels zijn en heeft zich daaraan te houden. Klaar. Houd het in elk geval een tijdje vol om het belang van de huisregels centraal te zetten en geef aandacht aan de verbeterde sfeer in huis.
De rest laat je liggen. Soms geeft het nadenken over de vraag 'wat zijn belangrijke regels en wat kan ik laten liggen' al heel wat eye-openers. Is het echt zo belangrijk om een strijd aan te gaan over het neergooien van een jas? Misschien vind je het vooral belangrijk dat alles is opgeruimd vóór 20.00 uur 's avonds (ik doe maar een gooi). Dan maak je daar de regel van en tot 20.00 uur bijt je op je tong. Zoals de Fransen zo mooi zeggen: "Pick your battles."
Nou, hopelijk zit ik er niet heel erg naast met mijn aannames en anders leg je dit gewoon maar naast je neer. Groetjes! Maw.
Goed om te lezen
Jullie reacties laten mij er weer anders over nadenken. Hoe recalcitrant is aanvaardbaar en wat is er nou echt belangrijk? Ik ben er erg voor dat kinderen zelf kunnen ontdekken wie ze zijn en wat ze willen en dat ze daar hun eigen keuzes in mogen maken. En dat hoeven helemaal niet mijn keuzes te zijn. Wat dat betreft krijgen ze ook veel ruimte. Maar ja, blijft het punt dat je soms echt vindt dat iets moet gebeuren.
Eigen keuze's?
Weet je, "eigen keuze's maken" is allemaal leuk, fijn en aardig, maar absoluut niet zaligmakend.
En, ik moet zeggen, in mijn ogen gaan ouders daar ook behoorlijk de bietenberg mee op.
Kinderen en ouders kunnen het leuk vinden of niet, maar er zijn nu eenmaal situaties waarin ze zelf geen of beperkte keuze's kunnen maken.
Als jij op je werk zit kun je er niet voor kiezen om een dag niet te werken, of op de stoel van de directeur te gaan zetten.
Als je op school zit, dan zul je op de maat van de muziek mee moeten dansen, en ben je geen dirigent.
Idem dito thuis.
Ook thuis zullen kinderen moeten leren dat er situaties zijn waarin z3e hun mening kunnen aangeven, maar dat de keuze's door iemand anders gemaakt worden.
Kinderen kunnen aangeven wat ze willen, ouders besluiten of het mag of niet.
Als ouder creëer je het kader waarbinnen een kind mag kiezen. Het is niet zo, dat een kind het kader creëert waarbinnen hij of zij opgevoed wil worden. Dat is namelijk de omgekeerde wereld.
Kortom, bepaal wat je wel en niet wil, en daarbinnen mogen de kinderen hun eigen keuze's maken, en zichzelf net zo veel ontdekken als ze willen.
Daarbuiten ben jij de baas, en bepaal jij of het goed is wat ze doen of niet.
JOlanda,
Ja,maar.....
Regels,op je strepen staan,afdwingen.....pubers moeten ook de kans krijgen om fouten te maken,hoor.Ik word ook doodmoe van mijn pubers,die steeds mijn grenzen willen oprekken,en ik sta ook vaak op de rem.Maar soms laat ik ze ook bewust op hun snuit gaan.Leren ze van!Daarbij bereik ik meer met compromissen,dat houdt de sfeer een stuk beter.Jij wilt A,ik wil C,wat dacht je van B?
Bastet
Precies cobi
Zo was ik,toen mijn jongste zoon klein was,al berucht onder de buurtjochies,vanwege De Blik.Ze zodanig aankijken dat ze een week niet meer in je buurt kwamen.
Verder hoefde ik nooit te gaan..
Bastet
De blik
hmzz, die blik beheers ik ook! Is erg fijn!
Hier geen blik
Had ik dat maar! Mij nemen ze niet serieus totdat ik ga tellen (met een consequentie als we tot drie komen). Soms denk ik: waar is dat nou voor nodig? Waarom is één zacht maar dreigend uitgesproken aansporing van mij niet voldoende? Zucht...
Waarschijnlijk.........moek
nemen ze jou niet zo serieus OMDAT ze haarfijn aanvoelemn hoe moeilijk jij het vindt om die grens te stellen. Laat het niet merken!
Tja,
ik denk dat je gelijk hebt. Ze voelen donders goed aan waar je zwakke kanten zitten. Maar hoe laat je dat dan niet merken??? Hoe laat je ze merken dat je echt serieus bent zonder dat je hoeft te dreigen met de een of andere straf?
