Over loslaten en opgroeien.
Hoi allemaal,
Mijn naam is Kim, moeder van een dochtertje van bijna 4 en ik ben nieuw op dit forum.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, het gaat niet zo lekker.
Kleine meid gaat bijna naar school en ik zit er doorheen.
4 jaar lang heb ik zoveel met haar gedaan en meegemaakt, en nu ben ik haar 4,5 dag in de week kwijt.
En jeetje wat is die gedachten eng.
Natuurlijk ben ik hartstikke trots op haar en is ze er helemaal klaar voor.
Maar sinds kort kan ik me alleen maar zorgen maken (iets waar ik al hulp voor aangevraagd heb)
Even in het kort:
- Zal ze het leuk gaan krijgen op school?
- Ze zal toch niet net als ik gepest gaan worden?
- Dit is het begin van het einde.. die onbezorgde en gezellige tijden zijn voorbij. Vanaf nu heb je ze niet meer altijd bij je.
- Ze zal groter gaan worden en zich los gaan maken.
- Ze zal vast een moeilijke puber worden (want je leest niet anders)
- De gezellige kroelmomenten zijn dalijk weg.. zij is voor je het weet weg..
- Is het goed dat zij (nog) geen broertje of zusje heeft?
- Als ze alleen blijft, doe ik haar dan niet te kort?
Onze band is hartstikke goed. Ik laat haar veel dingen ondernemen, ook alleen, en met de sociale contacten zit het ook goed.
Ze komt voor zichzelf op en durft veel.
Maar o wat ben ik bang voor wat er komen gaat.
Het voelt alsof ik haar aan het kwijtraken ben.
Voor je het weet wil ze niet meer bij mama zijn en kan ze niet wachten tot ze op zijzelf gaat.
Althans, zo denk ik dat het gaat gebeuren gebaseerd op niks.
Helaas Google ik teveel en kan ik alleen maar negatieve verhalen vinden die mij ook niet helpen.
Zijn er hier ouders die dit herkennen?
En vooral.. help mij alsjeblieft aan wat positieve verhalen.
Hoe gaan jullie kinderen met jullie om?
Zoeken zij nog de warmte op en hoe vaak zie je ze?
Liefs,
Een piekerende moeder
Het begint al
https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2016/27/jongeren-blijven-langer-bij-ouders-thuis
Goed dat je zelf beseft dat het om loslaten gaat. Er komen nog veel meer momenten.
Maar ze is nog lang het huis niet uit. Dat is tegenwoordig met gemiddeld 24 jaar.
Dus ik zou er nog maar even van genieten dat je een heerlijke dochter hebt.
En bovendien, uit huis is ook niet uit het hart.
Mijn kinderen 19, en 21, wonen nog thuis, het zijn geen knuffelaars maar er zijn veel warme momenten.
17 jaar
Mijn dochter van 17 kruipt nog elke dag even bij me. Ze is een echte puber maar niet bijzonder moeilijk ofzo. Ze heeft geen broers en zussen. Dat vindt ze jammer maar ze ziet ook de exclusiviteit met mij. Ze is nog lang niet klaar met groter worden en zich losmaken, en dat terwijl ik haar al zo vreselijk groot en "losgemaakt" vind af en toe.
Ik heb altijd druk werk gehad. Langzaamaan ben ik gaan leren momenten voor mezelf te organiseren en op een voor mij ontspannen manier te vullen. Dat zul jij ook gaan leren en doen. Bij mij ging het alleen niet van de ene op de andere dag. Je zult eraan moeten wennen dat je minder tijd met haar doorbrengt. Zorg dat je iets om handen hebt. Wat de waarde daarvan is voor jou leer je dan later wel weer.
Genieten
Probeer te genieten van de groei die ze doormaakt. Dat is heel mooi om te zien en daar heeft ze nog genoeg begeleiding bij nodig de komende 15 jaar 
Zelf vind ik het leuker als ze wat ouder zijn. Je kunt steeds meer met ze gaan doen. Mijn jongens zijn 15 en 13 en ik krijg elke dag nog wel een spontane knuffel. We hebben leuke gesprekjes, doen leuke dingen samen. En ik doe ook weer leuke dingen alleen of met manlief. Heerlijk!
Kinderen opvoeden is eigenlijk alleen maar loslaten. Met kleine stapjes. Dat is elke keer weer even wennen (mijn oudste gaat ineens al uit), maar laat de onrust niet overheersen. Zit er niet bovenop, geef haar ruimte. Het belangrijkste is dat je je kind zelfvertrouwen geeft.
Nieuwe fase is ook genieten
Ik herken het wel, die moeite met dat 'ineens' naar school gaan elke dag. De eerste dag wennen vond ik moeilijker dan zij. Maar wat bleek: deze nieuwe fase in het kinderleven was gewoon óók ontzettend leuk! Je gaat schoolverhalen krijgen joh, en werkjes mee naar huis die ze heeft gemaakt, je hoort nieuwe woorden, nieuwe ervaringen, er gebeurt van alles. Een kleuter is echt heel erg leuk.
En denk niet te ver vooruit
want daar heb je niets aan. Nu is nu. Ze is nog geen vier. Ze is nog niet bijna het huis uit. Geniet ervan.
kim!
Ben je altijd zo pessimistisch ingesteld? Ik krijg het eerlijk gezegd een beetje benauwd als ik jouw berichtje leest. je bent zo intens bezig met hoe het leven voor je dochter is, dat je al het andere uit het oog verliest. Daarbij heb je ook nog vrij negatieve gedachtes over wat komen gaat. Daar moet je aan werken: in jouw eigen belang en in het belang van je dochter!
Dus mijn 3 tips:
Probeer iets van een hobby te hebben naast je dochter. Doe iets voor jezelf.
Probeer te visualiseren hoe leuk de toekomst zal zijn. probeer je allerlei leuke soorten toekomsten en beroepen voor te stellen voor je dochter (zonder je verwachtingen te hoog te maken)
Heb je een relatie met de papa van je dochter? Zijn jullie nog samen? Je kunt je dochter echt geen groter plezier doen dan HEUL ERG GOED voor die relatie te zorgen. te zorgen dat jullie samen iets hebben, iets waar je dochter geen deel van uitmaakt. Natuurlijk is het jullie dochter maar het is zo belangrijk om je relatie leuk en inspirerend te houden zodat je dochter nooit de scheiding van haar ouders hoeft mee te maken!
Verstikkend
Beste Kim,
Ik herken hier de beklemmende eigenschappen van mijn moeder in en heb hierdoor geen fijne jeugd gehad.
Laat het los! Vind je eigen leven. Zoek een baan! Laat niet je dochter je leven zijn.
Het gaat vast allemaal prima met je kind op school. Projecteer je eigen angsten niet.
Piekeren heeft geen zin.
Goed te lezen dat je al hulp hebt gezocht. Zo te lezen heb je dat dringend nodig.
Sterkte!
heb ook weleens van die overspoelende gevoelens beleefd
... maar nog niet met 4 jaar 
Waarschijnlijk ook doordat er nog twee kleintjes onder haar zaten op de dag waarop ze voor het eerst naar school vertrok. Overspoelend verlatingsgevoel had ik toen oudste 15 was en ineens laaiend verkering kreeg met een jongen die elke dag over de vloer kwam - of zij naar hem toe ging. Ik zag hen al de deur uitgaan en samenwonen, zomaar ineens verdwenen.
De realiteit was anders, trouwens.
Spreek jezelf toe TS, Niks mis mee als er tranen vallen in deze overgangsfase. Ze is je dochter en blijft je dochter. Je bent haar veilige vliegveldje om bij te tanken, en dat zal heel lang zo blijven.
Dank jullie wel
Bedankt voor jullie reacties.
Ik snap dat ik het heel onhandig verwoord heb.
Daarnaast vergeet ik aan te geven dat ik last heb van een "angststoornis". Eens in de vele vele jaren komt dat eens de kop op steken en daar heb ik hulp voor. Helaas is er privé de laatste 5 maanden ontzettend veel gebeurd waaronder 2 sterfgevallen. 1 van de 2 was uit het niets en zeer dichtbij.
De nieuwe fase in ons leven was dus even de "druppel" en vind ik het even moeilijk.
Maar ik beperk mijn dochter bijna nergens in. (Op de dingen na die je 4jarige niet laat doen zoals alleen naar een park bijvoorbeeld)
Verstikken of claimen? Nee, juist niet.
Uit logeren bij oma of haar neefje? Tuurlijk, ga maar!
Spelen bij de nieuwe buurjongetjes of mee een lange wandeling maken en naar de speeltuin?
Tuurlijk, ga maar!
Ze wordt juist heel vrij opgevoed (uiteraard wel met wat regeltjes)
We krijgen ook vaak van de opvang en nu van de basisschool te horen dat ze zo meelevend is, sociaal en altijd wel nieuwe dingen durft te proberen etc.
Waar leeftijdsgenootjes het vaak op een brullen zetten als ze weer iets niet krijgen ofzo zit die van mij rustig om der heen te kijken.
Het voordeel van veel mogen met duidelijke grenzen denk ik.
Ik ben verder niet sip of verdrietig, al helemaal niet waar zij bij is, maar deze nieuwe fase vloog mij gewoon even naar de keel.
Ik vind het dan moeilijk om in het nu te blijven en zoek daarom altijd positieve verhalen.
Ik zou willen dat ik deze discussie kon verwijderen want volgens mij heeft iedereen nu een vertekent beeld van mij.
O ja
Om nog even antwoord te geven op de vragen:
- Met haar vader ben ik al 14 jaar hartstikke gelukkig
- ik werk parttime (ivm medische achtergrond ja fulltime niet mogelijk)
- Ook hobby's genoeg waaronder 1 waar ik zelfs geld mee kan verdienen.
Dat is dus ook het probleem niet.
Het is puur dat ik het moeilijk vind om te beseffen dat kleine meisjes groot worden en een eigen pad gaan kiezen.
En ja, dat gun ik haar ontzettend!
Ze mag van mij alles worden wat ze wil.
Er zijn geen opleidingsverwachtingen e.d..
Als ze maar gelukkig is met wat ze doet, dan ben ik blij.
Opgroeien
Geweldig dat ze straks naar school gaat, ze zal het vast heel leuk gaan vinden! Haar wereld weer een stapje groter.. En ja als moeder is dat niet alleen maar leuk. Ik had elk jaar na de zomervakantie ook die onzekerheid en dat soort gevoel. Je weet dat het wel goed zal komen maar je moet er toch even overheen. I
k weet niet hoe vertekend mijn beeld is; ik lees een liefdevolle moeder met onzekerheden. Zo zijn er heus nog meer!
Niet meteen verstikkend
Ik denk helemaal niet dat je verstikkend je kleintje voor eeuwig vast wil blijven houden. Ik snap wel dat mensen dat gevaar zien, omdat je zo ver weg denkt terwijl ze nog zo klein is. Maar ik zie vooral heel veel liefde en moeite met loslaten. Niets vreemds aan. Die aanvallen van 'komt alles wel goed' of 'ik zal het niet meemaken dat ze met pensioen gaat' ken ik wel. Jij ziet dat het loslaten goed is voor je dochter zelf. En daarom gaat je dat vast ook wel lukken.
komt wel goed
het naar school gaan is toch altijd weer wennen maar in de meeste gevallen gaat het prima en hebben ze het naar hun zin op school. Wat ik me wel goed kan voorstellen is je angst dat je kind gepest zal worden omdat je dat zelf ook meegemaakt hebt. Ikzelf ben vroeger gepest, onze zoon lijkt erg op mij en daardoor was ik bang dat ook hij gepest zou worden. Maar dat was bij hem gelukkig helemaal niet het geval.
Kinderen worden groot maar elke fase heeft zijn leuke kanten en zeker niet elk kind wordt een moeilijke puber.
Woezel en Pipland
Net als ieder kind krijgt jouw dochtertje ook te maken met teleurstellingen, verdriet, pijn enz. enz. , maar ook met liefde, vreugde en fijne ervaringen. Daardoor kan ze met de minder leuke kanten van het leven omgaan.
En ze heeft jou, die haar steunt en leert omgaan met moeilijke dingen.
Kijk en verwonder je over jouw lieve dochter, hoe ze van klein meisje zich ontwikkelt tot een jonge vrouw. Dat is gewoon waanzinnig mooi om te zien. En uiteindelijk is de wereld geen Woezel en Pipland, maar kan ze aan jouw hand wennen aan de echte wereld.
Juist leuk dat ze ouder worden
Ik vind m'n kinderen toen ze zo klein waren heel leuk en bij mijn oudste was ik ook wel weemoedig dat hij naar school moest, maar 8 jaar later bij ons vierde kind was ik blij dat ze naar school mocht. Want ze zijn zo leuk als ze ouder worden, ik had nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden. Onze oudste is nu 16 en je kunt echt diepgaande en gezellige gesprekken of discussies met hem hebben. De 14 jarige is een beetje puberig, maar intussen een geweldige en enthousiaste animator. De 10 jarige krijgt steeds meer humor, op 'volwassen' niveau en de 8 jarige is een echte knuffelkont. Probeer van elke fase te genieten, ze gaat voorlopig niet uit huis, daar hoef je nog niet over na te denken.
Bedankt
Bedankt voor jullie reacties.
Hopelijk heb ik het beeld een beetje recht kunnen trekken.
Inderdaad wat je zegt Zebra, ik heb het vroeger op zowel de basisschool, middelbare school en vervolgopleiding niet makkelijk gehad qua pesterijen etc.
Altijd gedacht dat ik eroverheen was maar nu die kleine naar school gaat besef je pas hoe slecht je je eigenlijk voelde.
Je hoopt gewoon ontzettend dat zij dat niet hoeft mee te maken.
We proberen zo goed mogelijk haar een sterke tante te laten worden die van zich afbijten en tot nu toe lijkt dat te werken.
Maar de wereld lijkt wel veel harder dan vroeger.
Zeker nu met de mobiele telefoons enzo.
Ik gun haar zo graag een leuke jeugd met vriendinnetjes en leuke herinneringen.
Zonder pesterijen etc.
Dan besef je pas hoe moeilijk het is aan de zijlijn.
Je hoopt dat het haar niet gebeurd, dat ze bij je komt als het wel gebeurd. Dat ze weet dat ze altijd met alles bij je terecht kan en ik daar niet over zal oordelen of wat dan ook.
Ouderschap is niet makkelijk af en toe.
herkenbaar
Ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft en ik vind het ook superslim dat je het onder ogen ziet en opschrijft. Mij helpt dat ook altijd, dat soort dingen opschrijven.
Als ik me overvallen voel door angsten voor de toekomst, probeer ik helpende gedachten te denken. Dat haalt bij mij de angel er dan heel erg uit. De dingen die je schrijft, kun je helpend omdenken.
Zal ze het leuk gaan krijgen op school?
Vast wel! Het is een leuke schat. Ze boffen maar dat ze in de klas komt. Er zullen ook minder leuke dingen op haar pad komen. Maar ze is sterk, met hulp van papa en mama zal ze daarvan leren en sterker worden.
- Ze zal toch niet net als ik gepest gaan worden? Als ze gepest wordt, is dat geen ramp, dan gaan we er oplossingen voor vinden zodat het stopt. Wij zijn er voor haar.
- Dit is het begin van het einde.. die onbezorgde en gezellige tijden zijn voorbij. Vanaf nu heb je ze niet meer altijd bij je. Dat is zo.aaf er komen ook weer gezellige en goede dingen terug. Kinderfeestjes, vriendjes, speelafspraken, mooie werkjes waar ik trots op zal zijn.
- Ze zal groter gaan worden en zich los gaan maken. En ze zal weten dat wij er voor haar zijn, als ze ons nodig heeft.
- Ze zal vast een moeilijke puber worden (want je leest niet anders). En zelfs de lastige puber, is een prachtig mens waar de ouders van kunnen houden.
- De gezellige kroelmomenten zijn dalijk weg.. zij is voor je het weet weg.. Maar samen lezen, knutselen, naaf een museum, dat blijft. (mijn volwassen kinderen kroelen nog soms!)
- Is het goed dat zij (nog) geen broertje of zusje heeft? - Als ze alleen blijft, doe ik haar dan niet te kort?
Dat zullen we nooit kunnen beantwoorden. Het leven neemt zijn gang. Enig kind zijn, of zusje zijn...het heeft allebei voor-en nadelen.
Nou ja, op die manier probeer ik te denken als het me om mijn hart slaat. Ik weet niet of jij er wat aan hebt.
Je klinkt als een lieve betrokken moeder, je kind boft met jou
Dit zou mijn tekst kunnen zijn
En de reactie van Kim op haar eigen verhaal ook. Dank dat je dit deelt en fijn ook om de lieve reacties te lezen.
joh, geniet
En 4.5 dag naar school,, moet dat? Je kunt toch ook gewoon beginnen met 2 of 3 dagen? Ik snap het helemaal hoor, maar het loslaten is ook iets waar je steeds naar toe groeit. Vaak denk je: o jee volgend jaar.. dit of dat. en dan is het zo ver en ben je er toch op voorbereid. Je hebt nog minimaal 10 jaar waarop je haar echt dichtbij kunt hebben en leuke dingen samen kunt gaan doen (daarna wordt het wat minder en lastiger maar niet onmogelijk), dus geniet er van!!
en je veel zorgen maken... heb ik ook gedaan en heb nu spijt. ze zijn bij mij te beschermd opgevoed geweest 
er komt juist mooiere tijd
Ik vind de tijd nu veel mooier, ze zijn 7 en 8 jaar. De school is elke dag om 14 uur uit dus ik zie ze zeker nog heel vaak, ze kroelen nog, nemen vriendjes mee, hun leven wordt interessanter, ze worden een eigen iemand en mijn dochters zeggen nog elke dag dat ze mij de liefste vind.
ik was net als jij
Toen mijn mijn kind naar school moest. Nu, kind is 17, kan ik je zeggen: maak je niet druk, ja er gaan dingen weg en er komen weer nieuwe leuke dingen voor terug.
loslaten...
Toch eventjes reageren hierop...
Ik kan begrijpen dat je kind loslaten even wennen is en een soms beangstigend gevoel is.
Toch...ik merk dat in Nederland blijkbaar pas vanaf 4 jaar kleuters naar school vertrekken?
Hier in Belgie gaan die kleine ukjes al vanaf 2,5 jaar (geen verplichting natuurlijk) maar men dringt er toch op aan om hen zo snel mogelijk 'de wijde wereld' in te sturen.
Mijn kinderen gingen ook reeds op die leeftijd naar de peuterklas en hadden het daar echt wel naar hun zin, geen tranen de eerste dag, gewoon blijgezind huppelden ze het klasje binnen...maar mijn moederhart vond stiekem toch ook dat het allemaal wat vlotjes verliep, alsof ze me opeens niet meer nodig hadden.
Ondertussen zijn het volwassen mensen met zelf een gezin of vaste relatie.
Het uit huis gaan als ze echt op eigen benen gaan staan is ook een moment waar je niet echt zit op te wachten, zeker niet wanneer de relatie met je kind/kinderen goed zit.
Hoe groot je kinderen ook worden, je zult altijd bezorgt blijven hoor en telkens wanneer er iets niet juist loopt, beleef je alles intens mee met hen.
