Oudste kind wenste dat ze geen broertje had

Sandra

"Ik heb haar ook gezegd dat ondanks ik haar het liefste wilde,.........ik toch voor haar broertje zou kiezen, als ze mij voor de keus zet."

Waarom zeg je dat tegen haar? Nogal kwetsend voor je dochter. Je kunt er misschien proberen achter te komen waarom ze zo'n hekel aan haar broertje heeft. Dit soort uitspraken zullen er in ieder geval niet voor zorgen dat ze haar broertje leuker gaat vinden. En jou ook niet, vrees ik.

Hoezo kiezen?

Dat is toch te gek dat je daar over praat met je dochter. Waar krijgen ze dan ruzie over als je een ijsje gaat eten? En kun je zo'n ruzie niet voor zijn of eerder de kop indrukken? Heb je een idee waar het pijnpunt zit? Is je dochter misschien jaloers?

Leestip

Het boek 'how2talk2kids' en de de broers/zussen editie vond ik fijn om te lezen. Staan hele nuttige dingen in.

schouders ophalen al eens geprobeerd?

Als een van mijn kinderen duidelijk maakt dat hij/zij liever enig kind was geweest dan zeg ik meestal iets in de trant van 'ja kind, je hebt het zwaar' en ga over tot de orde van de dag.

Katten op niksaf tegen broer/zus zelf keur ik wel duidelijk af, maar klagen tegen mij over broer/zus doe ik met schouderophalen af. Ik kan me wel overal nijdig over gaan maken. En ik kan het me ook wel voorstellen, dat je soms je broer of zus liever kwijt dan rijk bent.

Als een kind erg loopt te griepen - zoon heeft daar wel eens een handje van, is trouwens ook tien - dan roep ik wel eens dat als hij wil chagrijnen hij zijn kostelijke gang mag gaan maar dan wel op zijn eigen kamer met de deur dicht want dat ik er geen zin in heb dat hij de sfeer voor de rest verpest.

Wat ik uit jouw verhaal eigenlijk helemaal niet kan afleiden is hoe ernstig die ruzies nou eigenlijk zijn. Trekken ze elkaar voortdurend de haren uit het hoofd en spugen ze bij iedere maaltijd in elkaars bord, of lopen ze af en toe mekaar af te katten? Dat laatste is dus bij ons aan de hand, ik vind dat vervelend en storend gedrag, zeg dat ze op moeten houden, en maak er verder niks van. Ik heb geen zin om er diepe beschouwingen aan te gaan wijden, eerlijk gezegd. Het valt mij op dat je zegt dat de hele dag is verpest door een ruzie, en vraag me dan af of die ruzie zo enorm heftig was of dat jij je die ruzie zo aantrekt. Ik trek me de ruzies tussen mijn kinderen eigenlijk nauwelijks aan, alleen op het moment dat ze optreden stoor ik me eraan en zeg er wat van. Maar dat kan ik me ook veroorloven omdat ik weet dat mijn kinderen eigenlijk dol op elkaar zijn. Dat ze elkaar af en toe naar de Mokerhei wensen moet je dan verder ruim zien

Groeten,

Temet

meer eigen ruimte

Ik zou meer dingen apart doen, want als ze steeds ruzie maken zou ik het ook niet gezellig vinden.

Het kan dat karakters botsen. Het kan ook jaloezie zijn. Ze zijn groot genoeg om mee te denken, dus ik zou eens met ze om de tafel gaan zitten en hen vragen om oplossingen. Uitleggen hoe je het wilt hebben: gezellig, en hoe dat er concreet uit ziet, en aan hen vragen om ideeen om dat voor elkaar te krijgen. Misschien meer duidelijkheid en afspraken, zodat er minder is om te ruzieen, of meer dingen apart doen, of een beloning in het weekend als het een weekje min of meer goed is gegaan. Zoiets?

Neutraal reageren

Hier is daar ook weleens sprake van geweest.

Als moeder heb ik de neiging om me dat erg aan te trekken en om er nogal emotioneel op te reageren. Dat werkt averechts.

Omdat het dus al regelmatig gezegd is, schrik er niet meer van. Ik rangeer per situatie verschillend.

Soms is zusje ook erg irritant geweest en dan zeg ik ' tja, ik snap wel dat je baalt van het irritante van haar. Weet je, ik was de moeder en jij was het kind. Dus ik ga haar proberen op te voeden. Als je klachten hebt, kom dan bij mij, dan ga ik kijken wat er aan te doen is.' En dan kom ik er later op terug. Wat zijn de vijf irritantste dingen? En dan vraag ik die helemaal uit. Wat is er aan de hand, wat doet zij, wat doe jij, in welke omgeving is het, enz,
Als zoon merkt dat er aan de klachten gewerkt wordt, gaat het vaak weer beter. ' elke klacht is een zorg, een vraag'. Dat las ik ooit ergens.

Soms zeg ik: ik weet dat je dat denkt, maar niet alles wat je denkt, hoef je te zeggen.

Soms zeg ik: ach, als ik later oud en krakkemikkig ben, wil ik wel dat jullie voor mij zorgen, net als we voor jullie opa s en oma s. Zorgen. Dan ben je blij dat je een zus hebt om het samen mee te doen, want ik ben van plan
Om heel lastig te worden als ik oud ben.

Hiernaast zou ik je oudste veel meer aandacht geven. Ze is waarschijnlijk jaloers. Dus een op een dingen doen. Mijn dochter vond het heerlijk om avondwandelingen met mij te maken. In de schemering, naast elkaar, dat kletst
Lekker.

Oh en ik zou mijn excuses aanbieden over die opmerking over keuzes maken tussen je kinderen. Ik vind dat ouders dat soort dingen niet tegen kinderen mogen zeggen. Dat soort opmerkingen kunnen diepe wonden slaan en niemand verdient zo'n opmerking. Als zijn er honderd etentjes verpest. Dat is echt iets wat je recht moet zetten.

Oh en..

Toen wij er ons in verdiepten, bleek trouwens dat desbetreffend zusje echt gemeen was tegen haar broer. Ze was kleiner en hij reageerde gemeen terug, dus de achterbakse gemenigheid van zusje werd door ons niet opgemerkt. of (schaam) wij veegden het van tafel omdat wij het niet onder ogen wilden zien dat ons lieve kleine prinsesje ook achterbaks kon zijn.

Dus als ik jou was zou ik de jongste eens goed in de gaten houden. Misschien zit er meer achter dan je op het eerste gezicht zou denken.

serieus...

overweeg je serieus een scheiding omdat een kind van 10 en een kind van 7 ruzie maken? Dan geef je ze wel heel veel macht he?

De opmerking dat je voor het broertje kiest, bedoel je vlg. mij zo dat je voor hem kiest, OMDAT zij jou voor de keus stelt. Op zich snap ik dat, maar je wekt de suggestie dat je meer van hem houdt en dat is natuurlijk not done. Dat zou ik recht zetten.
Ik denk dat je er veel te veel belang aan hecht en dat misschien juist dit gedrag van jou...van jou ja, er voor zorgt dat het alsmaar erger wordt.
Je besteedt erg veel aandacht aan het ruzie maken en aan rare discussies over wie er weg zou moeten en zelfs een scheiding. bespreek je dat ook met de kinderen zelf; dat jullie dan maar misschien moeten scheiden en ieder een kind meenemen? Je creert echt op die manier een hele zieke situatie.

Ik denk dat je geholpen kan zijn met opvoedhulp op dit gebied want ik vind het echt heel erg dat het gedrag van een paar kinderen jou doet overwegen te scheiden.
Zoek hulp!

Sandra

Het andere draadje over negatieve gevoelens voor een van de kinderen en dit draadje, passen bij elkaar. Klopt dat?

Goed voorbeeld doet goed volgen, zeggen ze wel eens. Hoe kun je de opmerking in de supermarkt ongeoorloofd vinden, terwijl je een paar zinnen later vertelt, dat je tegen je dochter gezegd hebt dat je voor haar broertje zou kiezen? Dat is van hetzelfde laken een pak. Jullie zeggen allebei hardop dat een van de twee wel weg mag. Zij haar broertje, jij je dochter. Fijne boel.

Hoe dan ook, ik vind dat je zo snel mogelijk met een dikke knuffel moet vertellen dat je nooit tussen je dochter en zoon zou kúnnen kiezen. Sorry dat ik het zeg, maar dat was een afschuwelijke opmerking. Maak het goed! Als je dat gezegd hebt, zou ik er gelijk aan toevoegen, dat ook zij niet kan kiezen of haar broertje bij haar mag wonen of niet. Hij is er en dat zal niet veranderen.

Op zich snap ik je opmerking van de scheiding eigenlijk heel goed. Toen mijn dochters kleiner waren, dachten mijn man en ik over veel anders en daar was ik op een gegeven moment zo klaar mee, dat ik bedacht dat een lat-relatie misschien dé oplossing was. Dat was het natuurlijk helemaal niet, maar het leek me heerlijk om op die manier duidelijkheid te creëren. In het huis van mamma gelden deze regels en in het huis van pappa die. Jij wilt alleen niet 'uit elkaar' vanwege meningsverschillen met je man, maar omdat de kinderen elkaar niet zouden liggen. Het zal ongetwijfeld ook veel duidelijkheid scheppen, maar het is natuurlijk geen oplossing. Ze moeten leren met elkaar om te gaan, of elkaar in ieder geval fatsoenlijk te behandelen en te gedogen. Je dochter is 10 jaar en als ze zo voor is als je zegt, kun je ook wel een serieus gesprek met haar voeren, maar niet alsof ze een gelijkwaardige volwassene is. Speel een beetje in op haar rol van grote zus. Er zit 3 jaar tussen beide kinderen. Dat lijkt weinig, maar op die leeftijd is dat veel. Soms moet ze de verstandigste zijn en als dat moeilijk is, moet ze naar een van jullie komen. Niet om haar broertje zwart te maken, maar voor een oplossing. Ik hoop dat je ook boos wordt op je zoontje als dat terecht is en niet alleen op je dochter.

Misschien kun je wat bedenken, waardoor ze zich ook de oudste gaat voelen. Kan ze zelfstandig naar de winkel? Mag ze iets langer opblijven? Is er iets wat je met haar, maar zonder je zoontje kunt doen. En jij of je man op een ander moment met je zoontje?

Kom je er niet uit, ga dan naar een opvoedbureau (bestaan die nog??) of de huisarts. Het is niet alleen belangrijk binnen jullie gezin dat ze leren met elkaar om te gaan, maar die kennis is ook belangrijk buiten het gezin. Iedereen moet leren om normaal met anderen om te gaan.

te serieus nemen

Ik ben het eens met Temet dat je de methode "schouders ophalen" eens moet proberen. Dat je tegen dochter zegt, dat je in geval van keuze voor haar broertje zou kiezen, vind ik een hele rare opmerking. je dochter is 10!
Ik zelf vond het vroeger bij tijd en wijle ook onbegrijpelijk dat mijn ouders nog een kind hadden gekregen toen ze mij al hadden. En dan ook nog zo'n super irritant broertje. Als ik verzuchtte dat ik liever geen broertje had, antwoordden mijn ouders laconiek dat het gelukkig niet mijn keuze was en zij ons allebei even graag hadden. Ik en broer hadden het ruzieen ook goed onder de knie (ik hoor mijn moeder nog verzuchtten: "ik ken geen twee kinderen die zoveel ruzie maken als jullie"). Het is gelukkig allemaal een fase geweest.
En mijn geval herhaalt de geschiedenis zich. Ik ben nu mijn moeder geworden ("ik ken geen twee kinderen etc etc). Overigens is het hier de jongste die met enige regelmaat afvraagt waarom ze niet gewoon enig kind is.
Nog wat tips. Inderdaad af en toe op stap met 1 kind. En hier helpt het ook als ik me niet bemoei met het geruzie. Op enig moment stoppen ze er zelf mee en dat lijkt eerder te gaan als ik me afzijdig houd.

hier

mijn kinderen zijn 9 en 6, ze kunnen soms heel leuk met elkaar en soms ook helemaal niet. Mijn oudste, meisje, heeft het soms heel moeilijk met haar broertje. Zelf ben ik de oudste van 6 en ik snap haar heel goed. Ik zeg ook wel eens dat ik het niet leuk vind dat ze constant ruzieen, maar ik heb haar ook wel eens letterlijk gezegd: lastig he, zo'n broertje, omdat ik haar goed begrijp. En dat lucht haar dan wel op. Dat betekent niet dat ik alles maar accepteer en het gaat ook niet over 'minder houden van', maar wel bevestigen dat het hebben van een broertje soms gewoon lastig is (net als het hebben van een oudere zus, dat is net zo lastig ). Keuze maken tussen de kinderen zou ik ook niet doen. Zou ik niet kunnen, ze zijn me allebei even lief (hoewel de een een wat makkelijker gebruiksaanwijzing heeft dan de ander).
En verder is er al heel veel gezegd, over 1 op 1 aandacht enz. Dat geldt bij ons eigenlijk ook en daar genieten ze heel erg van (zowel oudste als jongste).

Roos

oei!

Hoe kun je nu zoiets zeggen tegen je dochter?! Ik vind dat echt heel erg, dat kun je echt niet maken. Doe iets aan je zelfbeheersing zodat je zulke dingen er niet meer uitflapt! Je dochter heeft het van geen vreemde, dat ze zegt dat ze haar broertje liever niet gehad had. Zoek hulp, zou ik zeggen. Dit lijkt me niet alleen een probleem van je kinderen, maar ook van jou (en je man? Hoe staat die erin?). Dat jullie je hele dag laten verpesten door geruzie van de kinderen, dat kun je ook niet laten gebeuren. Hoe erg zijn die ruzies nu eigenlijk? Kan het zijn dat je je bovenmatig ergert aan wat gekibbel, of gunnen ze elkaar echt het licht in de ogen niet en doen ze elkaar echt pijn,maken ze dingen van elkaar stuk enzo? Neem ze niet beide mee naar de supermarkt bijvoorbeeld (doen wij ook nooit, ondanks dat onze kinderen heel weinig ruzie maken, maar het geeft toch meer gedoe om beide mee te nemen).
Misschien zit het geruzie ook in de leeftijd? Mijn kinderen zijn ook 10 en 7 jaar en zijn elkaars beste vriendjes. Ik merk dat er (tijdelijk?) even wat minder genegenheid is van de oudste richting zijn broertje, oudste wordt langzaam minder kinderlijk. Vroeger mocht broertje altijd meedoen als er iemand te spelen was bij de oudste en andersom, en nu mag de jongste niet meer altijd meedoen. Oudste vindt ook ineens vanalles van de jongste. Jongste wou laatst al dat hij weer 5 jaar was, want toen kon hij nog fijn spelen met zijn broer.

Opvoedbureaus bestaan zeker nog, die heten tegenwoordig Centrum voor Jeugd en Gezin.

Wat je aandacht geeft groeit/negatieve aandacht is ook aandacht

De leuke dingen van je kinderen maar ook de minder leuke dingen. Hoe meer aandacht jij aan het geruzie besteed hoe meer ruzie er komt. Waarmee ik niet wil zeggen dat je alle ruzies maar moet laten gebeuren en te grof taalgebruik niet hoeft te corrigeren. Als je als moeder de ruzie groter maakt dan dat hij is weten de kinderen de ruzie nog groter te maken.
Misschien merkt/is dochter van mening dat er meer aandacht is voor haar broertje om wat voor reden dan ook en wil zij ook meer aandacht maar weet ze niet goed hoe ze dat kan krijgen. Eist ze die aandacht op een verkeerde manier op, in jullie geval door ruzie te maken.
Ik ken ook een ventje van 5 dat constant kattekwaad uithaald. Hij doet iets stouts waarbij jomgere broertje drijfnat wordt. Kind krijgt uitbrander, broertje krijgt warme handdoek, omhelzing en moeder benadrukt nog eens dat grote broer stout is en straf verdient. Als de straf is uitgezeten op het krukje begint de volgende stoute actie. Hij had immers 10 minuten om iets nieuws stouts te bedenken. Die moeder heeft nooit iets positiefs te melden aan het oudste kind en ook weinig aandacht voor hem, hij blijft dus aandacht vragen met zijn kattekwaad. En dan krijgt hij weer te horen dat hij dw oudste is en het goede voorbeeld moet geven aan zijn broertje.
Ik stel mij zo voor dat deze kinderen over een jaar of 5,als jongste broertje verbaal ook goed uit de voeten kan, ook constant ruzie hebben.
Mijn kinderen schelen ook 3 jaar. Oudste meisje jongste een jongen. Jongste is een zorgenkindje, al vanaf zijn geboorte. Ze hebben wel eens ruzie maar daar geef ik niet teveel aandacht aan. Oudste krijgt haar aandachtsmomenten heel bewust, omdat jongste vaak met beide ouders ergens moest verschijnen voor weer een onderzoek, gesprek of test. Oudste beseft heel goed dat dat noodzakelijke dingen zijn, dat we dat niet doen om haar dwars te zitten. Daar zijn wel wat gesprekjes voor nodig geweest. Haar begrip groeide, omdat we het aandacht gaven.

TS ik hoop dat je wat kan met mijn verhaal.

Hoe het moet zijn versus hoe het is

Het klinkt alsof je een vastomlijnd beeld hebt van hoe het moet zijn. Je vindt het leuk om een broertje of zusje te hebben en je hebt het gezellig samen.

Mooi als het zo werkt hoor, maar er zijn nou eenmaal behoorlijk wat kinderen die een broertje of zusje niet altijd geweldig vinden of meestal niet. Je hebt elkaar niet uitgekozen, je bent te anders, je ouders reageren naar jouw smaak net leuker op je broer of zus...

Mijn man heeft één broer. Nooit iets gemeenschappelijks mee gehad. Fysiek lijken ze sprekend op elkaar en mentaal nul. Nu volwassen hebben ze nog niks gemeenschappelijk, masr kunnen ze wel fatsoenlijk met elkaar omgaan. Ik en mijn brussen, pffff, heb je een uurtje?

Als ik in jouw schoenen stond had ik geantwoord dat het inderdaad niet alleen maar leuk is om een broertje te hebben en dat je je best voor kunt stellen dat het haar soms ook fijn lijkt om alleen te zijn. Gevolgd door iets opgewekts als 'maar dan miest jij natuurlijk wel álle klusjes zelf doen'. En voila, daar was de angel eruit geweest.

Nu deed zij kinderachtig en jij voelt je aangevallen en gekwetst (waarom?) en reageert niet eens met dat vind ik niet aardig, maar slaat terug door haar te kwetsen.

Als ik een beetje generaliseer zou ik zeggen: als dat het voorbeeld van de volwassene is, snap ik wel dat de kinderen het helemaal niet leren.

Relativeer een beetje, leef en laat leven, verplaats je in een ander, verwacht niet dat iemand is zoals jij wilt dat hij/zij is; kortom ga met hen om zoals je wil dat zij met elkaar omgaan. Maak van muggen geen olifanten.

Hier ook

Na de adoptie van onze vierjarige zoon heeft onze toen 6-jarige (adoptie)dochter ook heel vaak gezegd dat ze niet wilde dat haar broertje bestond, dat ie in land van herkomst had mogen blijven wat haar betreft etc. Wij hebben haar daarvoor wel de ruimte gegeven (het was ook een enorme verandering, van enig kind naar grote zus van een kleuter die heel veel aandacht nodig had) maar vanaf het begin niet toegestaan dat ze dit tegen hem of in zijn aanwezigheid zei. Als ze zoiets zei tegen ons, reageerden we door haar gevoel te erkennen ('jij vind het moeilijk dat .... nu je broertje is. Snap ik') en vaak was dat al voldoende. Verder bewust momenten gecreeërd waarop onze oudste even wat extra aandacht kreeg. Bijvoorbeeld wat later opblijven en dan met zn drietjes een spelletje doen, of met één van ons samen op stap om iets leuks te doen. Na ongeveer 1 a 1,5 jaar ging dit gedrag vanzelf over en inmiddels zijn broer en zus twee handen op één buik