Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

FruitMoeder schreef op 18-02-2025 om 14:01:

Wat ik altijd opvallend vind is dat Trans mensen erg rigide zijn als het om gender aan komt. Als je een transvrouw bent moet je perse vrouwenkleding dragen en je moet perse een bepaald vrouwelijk kapsel hebben anders ben je niet echt trans. Ik dacht altijd dat juist trans mensen meer vloeilijker over gender zouden denken. Dat non-binaire gedachtegoed trekt mij dan meer. Worden minder mensen in hokjes gestopt.

Die ervaring heb ik helemaal niet. Misschien kijk je naar de mensen die wat meer in het oog springen en heb je geen oog voor de meer bescheiden types, of je herkent ze niet als trans. 

FruitMoeder schreef op 18-02-2025 om 14:01:

Wat ik altijd opvallend vind is dat Trans mensen erg rigide zijn als het om gender aan komt. Als je een transvrouw bent moet je perse vrouwenkleding dragen en je moet perse een bepaald vrouwelijk kapsel hebben anders ben je niet echt trans. Ik dacht altijd dat juist trans mensen meer vloeilijker over gender zouden denken. Dat non-binaire gedachtegoed trekt mij dan meer. Worden minder mensen in hokjes gestopt.

Hoeveel transmensen ken jij dan persoonlijk? Ik ken er twee en een daarvan is mijn eigen kind. En die zijn niet eens exact hetzelfde.

Ik zou op basis van 2 personen geen conclusies trekken over een hele groep mensen die bovendien onderling meestal niks gemeen hebben behalve dan het transzijn.

Ik vind trouwens wel veel cismannen erg rigide, die willen allemaal perse een broek aan en nooit eens een rokje. Zo overdreven.

@ FruitMoeder - heb je zelf ook een LGBTQ-kind of kom je alleen even een rotopmerking over onze kinderen maken? 

Mijn transdochter (gister 18 geworden) is net overgedragen naar de volwassenzorg. En... Ik ben zó boos! 
Bij de minderjarigen zorg werd een half jaar geleden gezegd dat straks bij de volwassenenzorg de mogelijkheid er was om met hormoontherapie te beginnen. Nu krijgen we te horen: jaha, maar eerst willen wij je zelf leren kennen, dan zijn er nog wat tussenstappen (zoals consult bij fertiliteitsarts) en dan in het meest gunstige geval gaat het sowieso meer dan een half jaar duren voor er sprake kan zijn van hormoontherapie. 
Mijn kind is al lange tijd ernstig depressief (sinds 3 maanden aan de antidepressiva) en praat al ruim een jaar niet meer (want vindt de eigen stem vreselijk). Iedereen is het erover eens dat het wenselijk is om zo snel mogelijk met hormonen te beginnen. Maar ja, protocol... 
Wat kunnen we nog doen om ons kind te helpen? 

Mugs schreef op 21-02-2025 om 00:52:

Mijn transdochter (gister 18 geworden) is net overgedragen naar de volwassenzorg. En... Ik ben zó boos!
Bij de minderjarigen zorg werd een half jaar geleden gezegd dat straks bij de volwassenenzorg de mogelijkheid er was om met hormoontherapie te beginnen. Nu krijgen we te horen: jaha, maar eerst willen wij je zelf leren kennen, dan zijn er nog wat tussenstappen (zoals consult bij fertiliteitsarts) en dan in het meest gunstige geval gaat het sowieso meer dan een half jaar duren voor er sprake kan zijn van hormoontherapie.
Mijn kind is al lange tijd ernstig depressief (sinds 3 maanden aan de antidepressiva) en praat al ruim een jaar niet meer (want vindt de eigen stem vreselijk). Iedereen is het erover eens dat het wenselijk is om zo snel mogelijk met hormonen te beginnen. Maar ja, protocol...
Wat kunnen we nog doen om ons kind te helpen?

Ons kind is via Antwerpen gegaan voor de hormonen. Later is ze overgegaan naar het ziekenhuis in Rotterdam toen alles op orde was. Nadeel is wel dat je meer in het privé gedeelte zit. De definitieve operatie gaat via een privékliniek in Velsen. Onze transdochter reageerde erg op de vrouwelijke hormonen  door gewichtstoename.  Deze privékliniek heeft geen ic . Dus nu wordt ze niet geopereerd  want te gevaarlijk.  Ze moet eerst afvallen.  Terug het Nederlandse circuit in is geen optie door de wachtlijst.  Dus hier ging het in het begin harder maar zitten we bu ook vast. Inmiddels is zij al ruim 6 jaar in transitie , ze is net 27 geworden. 

Transvriendin van dochter heeft via Engeland ( post ) hormonen besteld. Wel met bloedonderzoek en verdere begeleiding.  Toen er eenmaal plaats was is zij ook over gestapt naar Rotterdam naar de endocrinoloog.  Zij reageerde niet met gewichtstoename  dus is inmiddels  geopereerd in Velsen.

Bah wat een tegenvaller! Maar de stem verandert niet door hormonen, is ze wel bezig met logopedie) Mijn dochter was in de weer met YouTube  om te oefenen (durfde niet naar logopedie). 

Logopedie is op dit moment ook een te grote stap, helaas.
Wat een ellende toch met zo'n traject, dat moet toch beter kunnen? Ik bedoel, het is goed dat er kritisch gekeken wordt maar het slaat soms wel erg door. De hoeveelheid hoepeltjes die je door moet om jezelf te kunnen worden 🙁

Sandra1964 schreef op 21-02-2025 om 16:28:

Bah wat een tegenvaller! Maar de stem verandert niet door hormonen, is ze wel bezig met logopedie) Mijn dochter was in de weer met YouTube om te oefenen (durfde niet naar logopedie).

Dit idd. Stem verandert niet

Maar logopedie kan  wel handig zijn. Ons kind heeft daar veel aan gehad. ( maar had ook niet een extreem zware stem )

Zoon (17) is hier ook begonnen met hormonen. Zijn stem veranderd wel, maar dat zal de invloed van mannelijke hormonen zijn. Echt baard in de keel. we maken na elke prik die hij gekregen heeft een foto.
Want kleine veranderingen zie je niet maar op den duur kan je de foto's naast elkaar zetten en het verschil zien.

Dat wachten is verschrikkelijk, ja! Onze zoon is ook al járen bezig en bij periodes behoorlijk depressief. Zit nu zijn 2e jaar thuis en heeft een jaar of wat geleden ook bijna een jaar thuisgezeten. Af en toe krijgt hij weer even moed omdat er een stapje is gezet. Na de mastectomie zat hij bijvoorbeeld een tijdje beter in zijn vel. Maar vervolgens duurde het weer ruim een jaar voor de hormonen werden gestart - een jaar dat hij hoofdzakelijk in bed doorbracht. Vorige maand, na het starten van de hormonen, werd hij ook weer wat positiever. Kreeg meer energie en zelfvertrouwen. Hij bedacht zelfs welke opleiding hij komend jaar zou gaan doen ... maar die depressie is er nog. Door het minste of geringste raakt hij weer in de put. Afgelopen week bleek hij wiskunde B nodig te hebben voor de studie die hij heeft gekozen. Wij denken dat hij dat best zou kunnen redden, als hij zelf positiever kan denken. Maar hij blokkeert compleet. 

Ik krijg zelf trouwens buikpijn als ik eraan denk dat hij wellicht over een half jaar in deze gemoedstoestand op kamers gaat. Anderhalf uur hiervandaan. Geen vangnet in de buurt en waarschijnlijk in die stad weer wachten op ambulante zorg en een psycholoog/psychiater. 

yette schreef op 22-02-2025 om 10:30:

Dat wachten is verschrikkelijk, ja! Onze zoon is ook al járen bezig en bij periodes behoorlijk depressief. Zit nu zijn 2e jaar thuis en heeft een jaar of wat geleden ook bijna een jaar thuisgezeten. Af en toe krijgt hij weer even moed omdat er een stapje is gezet. Na de mastectomie zat hij bijvoorbeeld een tijdje beter in zijn vel. Maar vervolgens duurde het weer ruim een jaar voor de hormonen werden gestart - een jaar dat hij hoofdzakelijk in bed doorbracht. Vorige maand, na het starten van de hormonen, werd hij ook weer wat positiever. Kreeg meer energie en zelfvertrouwen. Hij bedacht zelfs welke opleiding hij komend jaar zou gaan doen ... maar die depressie is er nog. Door het minste of geringste raakt hij weer in de put. Afgelopen week bleek hij wiskunde B nodig te hebben voor de studie die hij heeft gekozen. Wij denken dat hij dat best zou kunnen redden, als hij zelf positiever kan denken. Maar hij blokkeert compleet.

Ik krijg zelf trouwens buikpijn als ik eraan denk dat hij wellicht over een half jaar in deze gemoedstoestand op kamers gaat. Anderhalf uur hiervandaan. Geen vangnet in de buurt en waarschijnlijk in die stad weer wachten op ambulante zorg en een psycholoog/psychiater.

Je zorgen snap ik zeker, toch kan juist ook een verandering van omgeving ervoor zorgen dat ie opkrabbelt. 
Misschien een tip: voor een opleiding voor een bepaalde bevoegdheid had ik ook aanvullend een vak nodig. Ik kon er geen staatsexamen meer in doen (te laat in het jaar), maar ben dat vak via de LIO gaan doen en dat was voor die opleiding goed (gewoon erkende opleiding aan een hogeschool). 
Misschien kan je zoon zoiets proberen? Kan op eigen tempo. Soms bieden opleidingen er ook zomercursussen voor aan. 

Een depressie is vreselijk Yette, is anti depressiva niet iets voor hen? Het helpt mijn broer enorm. 
En idd de zorg als je kind dan in een nieuwe omgeving zou moeten beginnen, maakt het voor jou echt niet makkelijker.

Hier zit zoon ook in de zoektocht naar een opleiding. Zijn eerste keus is hij voor afgewezen (numerus fixus). Nu aan het zoeken naar een leuk alternatief. 
Ik hoop dat er iets leuks in Amsterdam op z'n pad komt, da's op treinafstand goed te doen en kan ie nog ff thuis blijven wonen.

Hier eindelijk een klein lichtstraaltje, de eerste prik zit erin na maanden gel smeren en er schijnt nu toch wat voortgang te zijn op de wachtlijst voor de mastectomie, hopelijk nog hooguit een paar maanden wachten. 

Ik vind het zelf best eng eerlijk gezegd, het klinkt toch als een forse operatie waarbij veel mis kan gaan; en ik ben niet zo goed in wondverzorging maar al dat eindeloze wachten is ook niks natuurlijk. Hij wil toch ook verder met zijn leven. Dus deze horde moet genomen en hopelijk is het gras aan de andere kant mooier dan hier. Het geeft in ieder geval veel positiefs in huis. 

De stem is wel een stuk lager geworden trouwens, in het dagelijks leven betekent dat toch veel vaker als man aangezien worden. Helpt mij ook en daar ben ik wel blij om.

AnnaPollewop schreef op 23-02-2025 om 08:10:

Hier eindelijk een klein lichtstraaltje, de eerste prik zit erin na maanden gel smeren en er schijnt nu toch wat voortgang te zijn op de wachtlijst voor de mastectomie, hopelijk nog hooguit een paar maanden wachten.

Ik vind het zelf best eng eerlijk gezegd, het klinkt toch als een forse operatie waarbij veel mis kan gaan; en ik ben niet zo goed in wondverzorging maar al dat eindeloze wachten is ook niks natuurlijk. Hij wil toch ook verder met zijn leven. Dus deze horde moet genomen en hopelijk is het gras aan de andere kant mooier dan hier. Het geeft in ieder geval veel positiefs in huis.

De stem is wel een stuk lager geworden trouwens, in het dagelijks leven betekent dat toch veel vaker als man aangezien worden. Helpt mij ook en daar ben ik wel blij om.

Bij vrouw naar man helpen hormonen  wel bij verandering  stem idd. Andersom  helaas niet. Maar dan kan je  met logopedie  nog wel wat bereiken meestal. Maar  als je al een zware mannenstem hebt gaat deze nooit  super vrouwelijk worden. Dit nog even ter aanvulling  voor Mugs.

Verder fijn dat er nu eindelijk wat vooruitzichten komen  Annapollewop.