Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Hai allen,

het topic is al even niet actief maar ik wil toch even hoi komen zeggen

Situatie hier, dochter van 13. Worstelt al even met haar genderidentiteit. Het is thuis gewoon bespreekbaar, gelukkig voelt ze zich veilig genoeg. 
Een paar maanden geleden heeft ze laten weten dat ze twijfelt of ze zich wel vrouw voelt. Ze wilde er verder niks mee, dus ik heb het gelaten en regelmatig gecheckt of alles nog oké was. Dat was. 

Inmiddels heeft ze aan haar vrienden, sportgenootjes, huiswerkbegeleiding etc laten weten dat ze voortaan als hij aangesproken wil worden, en zijn nieuwe naam verteld. Hartstikke goed van hem! Alleen... thuis mogen we hem nog steeds bij zijn meisjesnaam aanspreken. Staat een beetje gek zo maar hopelijk snappen jullie me. 

Vanmiddag heeft ze een gesprek op school, met de mentor en mijn man. Ik gok dat ze/hij dan gaat aangeven dat ze/hij ook op school als jongen aangesproken wil worden. Ik ga dat maar even afwachten, ik heb zomaar het idee dat ik er vanaf vanavond een zoon bij heb en dat voelt heel erg onwennig. 

Ik wilde gewoon even van me afschrijven, misschien wat herkenning zoeken?

Wat ontzet stoer op deze leeftijd, Gee! 

Hier zaten we toevallig gisteren te grappen over hoe we ervoor kunnen zorgen dat het echt lukt om consequent 'hij' te zeggen tegen onze nieuwste zoon. Vooral De Vader krijgt het niet in zijn systeem, maar dat begrijpt onze zoon best en die kan er ook wel in lachen. Onze jongste vroeg zich af of het misschien helpend zou zijn als hij ook in transitie zou gaan. Inclusief naamruil met zijn broer. Want dan heeft De Vader het 'alleen maar' tegen de verkeerde als hij 'zij' zegt .... 

Poeh, jullie zijn al een stuk verder! Het is hier allemaal nog zo ver, ik ben zo zoekende ook! En ik had verwacht dat ik zoiets wel zou merken, dat ze zich anders zou voelen ofzo. Maar echt, nooit iets gemerkt. Nooit gemerkt dat ze zich als meisje niet happy zou voelen. En dan ga ik malen, heb ik het altijd wel goed gezien? Of heb ik weggekeken op cruciale momenten? Of of of... Nou ja dat dus. 

Gesprek op school is nu gaande, ben heel erg benieuwd!

Mijn oudste heeft wel veel depressieve periodes  gehad , maar dat nooit gekoppeld  aan het man zijn. Pas op zijn 19e kwam  het besef, ik voel me eigenlijk  meer vrouw.
Geloof me, het was voor ons ook een shock. Het is erg wennen,  en ik vind het nog steeds lastig. Maar  het belangrijkste  is uiteindelijk  dat je kind  gelukkig  is,  man of vrouw.

Gee013 schreef op 15-09-2022 om 11:53:

Hai allen,

het topic is al even niet actief maar ik wil toch even hoi komen zeggen

Situatie hier, dochter van 13. Worstelt al even met haar genderidentiteit. Het is thuis gewoon bespreekbaar, gelukkig voelt ze zich veilig genoeg.
Een paar maanden geleden heeft ze laten weten dat ze twijfelt of ze zich wel vrouw voelt. Ze wilde er verder niks mee, dus ik heb het gelaten en regelmatig gecheckt of alles nog oké was. Dat was.

Inmiddels heeft ze aan haar vrienden, sportgenootjes, huiswerkbegeleiding etc laten weten dat ze voortaan als hij aangesproken wil worden, en zijn nieuwe naam verteld. Hartstikke goed van hem! Alleen... thuis mogen we hem nog steeds bij zijn meisjesnaam aanspreken. Staat een beetje gek zo maar hopelijk snappen jullie me.

Vanmiddag heeft ze een gesprek op school, met de mentor en mijn man. Ik gok dat ze/hij dan gaat aangeven dat ze/hij ook op school als jongen aangesproken wil worden. Ik ga dat maar even afwachten, ik heb zomaar het idee dat ik er vanaf vanavond een zoon bij heb en dat voelt heel erg onwennig.

Ik wilde gewoon even van me afschrijven, misschien wat herkenning zoeken?

Maar is hij wel onder begeleiding van een genderteam/ transvisie oid? Ik vind het persoonlijk heel snel allemaal. Mijn zoon zei het op zijn tweede voor het eerst en ging in sociale transitie toen hij twaalf was. Nou vind ik dat ook te lang (dank je wel VU maar niet heus) maar het was voor alles en iedereen heel duidelijk dat hij een jongen was en daardoor ging ook de nieuwe naam zeggen heel makkelijk. Ik heb hem nooit meer bij zijn oude naam genoemd sinds hij zijn nieuwe naam aangaf.

Onze zoon besefte zelf stukje bij beetje welke kant hij op wilde. Eerst vertelde ze dat ze bi was, vervolgens kreeg ze een paar jaar verkering met een jongen die in transitie zat (een oude schoolvriendin) en nu gaat hij als hij door het leven en staat op een wachtlijst voor de genderpoli. Hij denkt niet dat hij een volledige transitie wil, want hij heeft geen 'bottom-problems'. Maar hij wil ook echt geen vrouw zijn. 

Inmiddels zit hij gelukkig weer wat beter in zijn vel. Hij heeft nog wel depressieve/oververmoeide dagen, maar gaat in elk geval weer naar school, spreekt soms af met vrienden en is druk met zijn TikTok - waarop hij leuke reacties krijgt (zelfs irl!). Dat alles geeft hem meer energie en zijn zelfvertrouwen groeit 

Ik had echt gehoopt  dat zoon zijn naam in de vrouwelijke  versie zou veranderen. Daar zijn meerdere varianten  van mogelijk.
Maar hij wilde  echt van het hele man zijn, en alle  herinneringen daaraan af. Dus koos een hele andere naam. Die ik niet echt mooi vind. Maar wel weer passend bij onze achternaam.
( buitenlands)
Zij is er heel blij mee. Dat is het belangrijkste.  Maar ik vind het erg jammer  dat de doopnamen waarin we vernoemd hebben naar overgrootouder en mijn overleden broertje, nu verdwenen  zijn.

Ik kan me dat heel erg voorstellen, Lientje! 

Wij vinden vernoemen ook beiden mooi. Onze kinderen hebben daarom allevier twee namen die al dan niet verbasterd (wat hipper gemaakt) verwijzen naar familie. 

Lexus schreef op 15-09-2022 om 17:40:

[..]

Maar is hij wel onder begeleiding van een genderteam/ transvisie oid? Ik vind het persoonlijk heel snel allemaal. Mijn zoon zei het op zijn tweede voor het eerst en ging in sociale transitie toen hij twaalf was. Nou vind ik dat ook te lang (dank je wel VU maar niet heus) maar het was voor alles en iedereen heel duidelijk dat hij een jongen was en daardoor ging ook de nieuwe naam zeggen heel makkelijk. Ik heb hem nooit meer bij zijn oude naam genoemd sinds hij zijn nieuwe naam aangaf.

Eh nee. Maar wat moet ik dan doen? Zeggen dat 't niet mag? Dat lijkt me sowieso geen goed plan. Ik kan 't niet tegenhouden. Ik doe het vast niet 100% goed maar ik doe m'n best. 

Vanaf maandag gaat hij op school z'n nieuwe naam gebruiken. Wij mogen haar nog steeds als meisje aanspreken, maar we gaan volgende week wel samen naar de huisarts voor een doorverwijzing. 

Ik vind het geen gek schema, hoor. Dat ging hier ook ongeveer zo. Puber vertelde aan ons dat hij transgender was en een paar weken later dat hij een sociale transitie wilde. Zijn vrienden wisten het toen al wat langer en hijzelf was er nog weer langer mee bezig, maximaal een jaar of twee, schat ik. We hadden inmiddels al een verwijzing naar een genderkliniek. Een jaar later had hij de diagnose en begon aan remmers en nog een half jaar later aan crosshormonen. Ik kan me voorstellen dat de benadering van een peuter verschilt van die van een puber. Voor een sociale transitie heb je geen arts nodig en je houdt hem inderdaad toch niet tegen.

Gee013 schreef op 15-09-2022 om 22:29:

[..]

Eh nee. Maar wat moet ik dan doen? Zeggen dat 't niet mag? Dat lijkt me sowieso geen goed plan. Ik kan 't niet tegenhouden. Ik doe het vast niet 100% goed maar ik doe m'n best.

Vanaf maandag gaat hij op school z'n nieuwe naam gebruiken. Wij mogen haar nog steeds als meisje aanspreken, maar we gaan volgende week wel samen naar de huisarts voor een doorverwijzing.

Nee snap ik, het is een andere tijd dan bij ons (wij hebben toen enorm moeten strijden bij instanties, school en omgeving) en vooral een andere leeftijd dan bij ons. Een puber kan je inderdaad niet inperken in zijn of haar keuzes. 

Bij ons was het traject: op zijn tweede begon hij te zeggen dat hij eigenlijk een jongen was. toen hebben we hem gevolgde en geobserveerd: hij mocht altijd kiezen uit jongens- meisjes- zowel als genderneutraal speelgoed, kleding kapsel etc. Hij koos altijd jongensdingen. Op zijn zesde zaten we bij het genderteam van de VU. Die raadden aan het kind nog niet in transitie te laten gaan. Achteraf vind ik dat een grote fout van hen maar ja je wist niks dus volgde je hen. Hij kreeg ook psychologische begeleiding, bij de VU en natuurlijk bij transvisie. Toen hij bijna twaalf was, ging hij aan de remmers en mbv Transvisie had hij zijn eerste coming out op de lagere school, tweede op de middelbare. 

Ik snap het tempo bij jullie hoor. Voordeel bij ons was wel dat wij er al jaren op voorbereid waren en gewoon heel zeker wisten dat dit was wie hij was en daardoor de naamsverandering etc  misschien makkelijker ging

lientje69 schreef op 03-07-2022 om 11:18:

Een behoorlijke tegenvaller voor dochter. Het weglaseren van alle haren in het genitale gebied duurt langer dan verwacht. Waarschijnlijk vanwege de gevoeligheid daaronder, moet er 8 weken tussen de afspraken zitten. Er zijn zon 8 a 10 behandelingen nodig. Dat betekent dat de geslachtsveranderende operatie op zijn vroegst over 1,5 jaar plaats kan vinden....
Terwijl er gehoopt was op deze zomer. Echt vervelend voor haar. Het duurt allemaal nog langer dan verwacht.

Ik denk : ik schrijf het hier maar even, dan weten degenen die nog door dat proces moeten het alvast. Scheelt teleurstelling.

Ik lees het nu pas, maar ik laat het ook allemaal laseren en dat is om de 6wk. En heeft vooral te maken met haren die in ‘slaap’ zijn. 

Dochter denkt nu dat ze bi is trouwens 😅. Ik denk wel eens: je hoeft het geen naam te geven. Maar het biedt kinderen ook veiligheid, zo’n hokje.