'oudere' moeders

Doen

Jullie willen het allebei heel graag. Zo oud ben je nog niet. Dus: wacht niet te lang en ga ervoor.
Ik ken stellen die op hun veertigste de eerste kregen en daarna nog een of twee.
Garanties dat het helemaal goed gaat heb je niet, maar die had je drie jaar geleden ook niet (en een dertigjarige heeft die ook niet).
Verder vind ik twee kinderen makkelijker dan één. Zeker met wat oudere ouders lijkt het me voor het kind (de kinderen) ook leuker om een brusje te hebben.
Succes met je beslissing
Petra, moeder geworden met 36 en 39 jaar (vader was resp 39 en 42)

Ach joh

Je bent best nog jong. Er zijn best veel oudere moeders overal. Ik ben echt een oudere moeder, bijna vijftig en een kind van zeven. Ik zie er ook echt zo oud uit en lijk dus voor sommigen de oma. En dat terwijl mijn dochter ook weer een jongen lijkt (genderdysfoor) dus wij grappen vaak: tja we houden iedereen voor de gek, ze denken dat we een oma met een kleinzoon zijn maar we zijn een moeder met dochter (volg je hem nog.) Ach, ik heb gewoon besloten al heel vroeg toen ik wist dat ik (nogal onverwacht) zwanger was op mijn 42 dat sommigen mij voor de oma aan zouden zien. En ja sommigen kijken gek op, maar na een uurtje met ons doorbrengen zien ze wel dat ik een volbloedmoeder ben met evenveel leuke (maar mss weer andere) eigenschappen als een jongere moeder. Mijn eigen moeder was ook al 40 toen ze mij kreeg, nooit last van gehad.
Echt elke leeftijd heeft voordelen. Doe gewoon wat je hart je ingeeft.

MariaRosa

Juist

ik zou juist als oudere moeder voor een tweede gaan. Je kunt er namelijk vanuit gaan dat je toch minder lang meegaat dan jongere ouders (hoeft natuurlijk niet) en persoonlijk vond ik het bij het sterven van mijn moeder erg fijn om zussen te hebben. Beetje luguber misschien, maar ik vind het bij alles eigenlijk heel belangrijk om zussen/broers te hebben. Ik heb dan ook 2 kinderen

En je hebt al een gezond kindje, dus er is toch geen reden waarom je niet nog een gezond kindje kunt krijgen?

Denk dat je er al uit bent

Ik hoor toch heel duidelijk een kinderwens bij jou en je man en zou er voor gaan, niet wachten tot je ouder wordt. Je hebt al een kleintje en het is heerlijk er nog een bij te hebben. En ja er zijn risico's maar tja, die zijn er altijd. Ik denk dat hoe langer je het uitstelt je toch spijt gaat krijgen als je het niet probeert. Zelf ben ik 40 en heb al drie schoolgaande kinderen en groei juist uit de kleine kids maar vind dat best jammr! Jij bent nog maar net begonnen met kinderen dus gewoon proberen er nog een kindje bij te krijgen! Succes!

Leeftijd

Ja, oke, volgens de statistieken is het risico groter als je op "latere" leeftijd nog kinderen krijgt, maar je hebt al een gezond kindje dus waarom zou het nu niet goed gaan? En zoals dc al zegt: het is in zoveel opzichten gewoon zo fijn als je een broer of zus hebt met wie je dingen kunt delen!
En verder is het gewoon een persoonlijke keuze. Als jullie graag nog een kindje willen dan zou ik er voor gaan en je niet laten tegenhouden door je leeftijd (of de angst wat anderen er van zullen zeggen).
Ik heb nu 3 kinderen, was 21, 23 en 25 toen ze geboren werden en zal net wel of net niet 28 zijn als nummer 4 geboren wordt. Jong moeder dus en ik heb voor mezelf altijd gezegd ( toen ik nog jonger was) dat ik voor mijn 30ste klaar wilde zijn, daarna vond ik dat je te oud was om kinderen te krijgen. En ik heb de mazzel gehad dat dat gelukt is. Nu denk ik: stel dat ik pas rond mijn 30ste, of later, de ene tegengekomen was waar ik kinderen mee wil, had ik dan nog zo gedacht? Welnee, dan was ik ook echt op mijn 40ste nog voor een kindje gegaan!

Proberen

MLN, "gewoon" proberen hoor! 40 is echt niet zo oud, en als je je zorgen maakt: je kunt allerlei prenatale tests laten uitvoeren.
Vroeger kregen vrouwen gewoon kinderen totdat het niet meer lukte trouwens, toen hoorde je ook niemand praten over "oudere" moeders.
En weet je wat het leuke is van later kinderen krijgen? Jij mag nog extra lang tussen de jonge moeders staan op het schoolplein, dus je blijft er gewoon langer jong bij.
Nog een ding: Pipo-2 hier is het beste kado dat ik Pipo-1 ooit had kunnen geven. Had ik dat eerder geweten, dan had ik nooit gezegd "voor mij geen 2e meer" (Pipo-2 was ongepland, dus een echt kado).

Oooh het kriebelt...

Wat een geweldige reacties allemaal. Zeg natuurlijk niet dat jullie mij over de streep zullen trekken maar het brengt wel mijn gedachtengang in een andere richting. Prachtige uitspraak trouwens van de Marokkanen. Wat nog een reden is waarom ik nog twijfel is dat ik die eerste maanden na de bevalling gewoon een hele zware tijd vond. Echt veel zwaarder dan ik gedacht had. Wordt dat makkelijker bij een tweede? Juist omdat je het allemaal al een keer hebt meegemaakt (nachtvoedingen, huilpartijen, eindeloos borstvoeden enz.) of blijft het een pittige dobber? Weet nog dat ik regelmatig uit het raam keek en moeders met hun kind gezellig naar het dorp zag gaan en dacht: hoe doen ze dat? Dat wil ik ook! Ik was vaak al blij als ik mezelf een keer kon douchen en aankleden op een dag. En als je dan naast een babietje ook nog een een peuter hebt rondrennen met al zijn eisen....
Iemand maakte de opmerking dat je als 'oudere' ouders misschien wel relaxter omgaat met het opvoeden van je kind omdat je alles al hebt meegemaakt (even heel breed gezegd). Eeeeeh...not! Dacht ik dus ook. Ben in mijn hele leven nog nooit zo onzeker geweest als nu met het opvoeden en grootbrengen van ons kind. Hoezo ouder en wijzer....echt niet! Denk dat je er als 'jongere' ouder misschien iets onbevangener (is geen woord volgens mij) mee omgaat. Ik ben me denk ik te bewust van alles wat mis kan gaan.

Wel gedaan

Mijn situatie is een wat andere dan die van jou: ik ben gewoon mijn partner pas laat tegengekomen. Toen moest de relatie natuurlijk eerst zijn stabiliteit bewijzen, daarna kon het onderwerp 'kinderen' worden aangekaart, toen moest vriendlief nog even aan het idee wennen, enfin, toen peuter werd geboren was ik 37.
Ik wist al dat ik twee kinderen wilde, vriend wilde dat niet. Toen ik zelf vond dat een tweede nu wel mocht komen - peuter was toen ruim 1,5- begon het Grote Ompraten, daarna moest ik natuurlijk nog zwanger worden... ik wilde graag nog voor mijn 40e bevallen, maar dat gaat niet meer lukken. Terugrekenend kan ik wel stellen dat ik nog net voor mijn 40e zwanger ben geworden, zo'n 2 weken voor mijn verjaardag.

Ik had liever jonger kinderen gekregen, om een aantal redenen. Maar zo ging het nou eenmaal niet. Ik bedacht me 'moet ik dan maar kinderloos blijven omdat ik toevallig laat aan de man ben geraakt?' - vond ik eigenlijk niet. En vervolgens 'en moet mijn kind dan enig kind blijven omdat ik toevallig enz' - vond ik ook weer niet.

Ook voor mij was die 40 een psychologische hobbel, maar de kinderwens won. En laten we wel zijn: die 40 is een raar rond getal, er is geen reden waarom de overgang 39-40 heel veel erger zou zijn dan 38-39. En uiteindelijk is het toch maar statistiek. Er zijn zat vrouwen van 40+ die zonder complicaties zwanger zijn en kerngezonde kinderen krijgen, er zijn zat jongere vrouwen met een hoop ellende bij zwangerschap en bevalling. Alleen eerstgenoemde groep springt er statistisch slechter uit. Tja. Jij bent geen statistiek, maar een individu. En je bent geen onsje rosbief: vandaag nog goed maar morgen niet meer eetbaar...

Groeten,

Temet

Als je wilt en het kan

doe het dan!!

Ik was 38 toen onze dochter werd geboren. Dat ging door middel van de medische malle molen. Als we het voor het kiezen hadden gehad waren we zeker 3 jaar jonger geweest. Nog steeds relatief oud, maar daar oordeelt niemand over. Pas tegen en boven de 40 krijgt "men " het idee dat "men" hier iets over te melden mag hebben. Het is toch niet mijn keuze dat wij spontaan geen kindjes kunnen krijgen???
We zijn nu alweer 1,5 jaar bezig voor een 2e en ik ben nu 40, wordt dit jaar nog 41. Gezien mijn leeftijd is het de vraag of het ziekenhuis nog verder met ons in zee wil. Dan valt er dus niets meer te kiezen.
Ik hoop voor je dat je een voor jou goed keuze maakt en snel krijgt wat je wilt hebben, of vrede met het gezin zoals je dat nu hebt, of nog een 2e kindje erbij.
Het is jullie gegund!!!

Lean

Zou het ook doen

Als mijn man het ook wilde zou ik er nog wel voor gaan. Geen drama hoor hier, zo is t ook OK.
Ik ben 42 en dat vind ik geen beletsel.

2e kindje

Je tweede vraag was of een tweede kind hebben zwaarder of makkelijker is. Ik was bij de eerste al niet erg onzeker maar bij de tweede is het allemaal zo bekend dat je vanzelf (nog) meer vertrouwen krijgt. Dat is wel een enorm voordeel. Je verhaal dat je al blij was als je überhaupt gedouched was en je kon aankleden die eerste weken herken ik helemaal! Bij de tweede had ik daar helemaal geen probleem mee. Je bent veel handiger in het plannen van alles!

Verder zijn de eerste maanden met nachtvoedingen, elke 3-4 uur voeden overdag, huilende baby, bij een tweede kindje nog zwaarder dan bij de eerste. Althans zo heb ik het ervaren. Met 1 kindje kan je na de eerste voeding 's morgens weer lekker onder de wol kruipen, maar als je een dreumes of peuter hebt die dan inmiddels ook wakker is gaat dat natuurlijk niet! Ook is het even wennen dat je je aandacht over 2 kinderen moet verdelen. Ik ben vaak alleen met de kinderen thuis (man in buitenland) en dan was ik bijvoorbeeld de oudste naar bed aan het brengen terwijl de baby oorverdovend lag te huilen. Tja die moest dan maar even wachten, want anders werd het voor de oudste weer veel te laat... Dit geldt waarschijnlijk voor alle moeders en niet persé voor oudere moeders.

Maar uiteindelijk is het zo superleuk om 2 (of meer?) kinderen te hebben! Geweldig om de interactie tussen die twee te zien. Ze schelen bij mij net geen 3 jaar en dat vond ik van tevoren vrij veel, maar ze kunnen echt extreme lol met elkaar hebben en zoeken elkaar altijd op.

Ik zou zeker voor een tweede gaan!

Oudere ouders relaxter?

Nou, dat denk ik ook niet. Ik denk wel, dat je met het tweede kindje al een meer ervaren moeder bent. Je weet waar je op moet letten, wat iets betekent.... Ongetwijfeld dat een moeder van tien zich niet meer zo druk maakt bij nummer 11 als ze deed toen ze nummer 1 net had. Maar dat heeft niets met leeftijd te maken.
Het heeft ook met je karakter te maken en met die moeder-hormonen. Ik werd een afgrijselijk tijgerin als ik vond dat iemand 'bedreigend' met mijn welpje omging. Ronduit onbeschoft als ik iemand met een grote snotneus al naar de kinderwagen zag gluren. En ik ging 's nachts en overdag erg vaak kijken hoe mijn babietje sliep, haalde ze nog wel adem? Dat was niet anders bij nr 2.
Overigens was ik 39 toen nr 2 geboren werd.

Mooi geschreven temet!

Hier ging het bijna net zo, ik was net als jij bijna 40 toen ik zwanger werd (bij ons was het het 4e kind, dat wel ). Tja, je hebt het nou eenmaal niet altijd voor het zeggen in het leven, als het aan ons had gelegen waren alle 4 de kinderen er eerder geweest dan nu het geval is (bij ons zat de reden in moeilijk zwanger worden en een aantal miskramen). Het loopt zoals het loopt... en het is goed zo .

Hier nog een oude moeder

Die er geen seconde spijt van heeft. Ik was 40 (op een paar weken na) toen de tweede kwam en man was 45. Tuurlijk is het zwaar met twee, maar dat gaat over. Ze zijn nu alweer acht en vier en ik heb het prima overleefd. Misschien was het gemakkelijker geweest als ik jonger was geweest. Geen idee. Maar het is zoals het is en het is goed!!! Dus ik zou me door mijn leeftijd geen seconde laten weerhouden..

Hier ook eentje

Ik kreeg mijn eerste toen ik 34 jaar was en ben nu zwanger van mijn tweede die ik zal krijgen als ik 38 ben.

Heus, die vragen die je je stelt, die heb ik me ook vaak genoeg gesteld. Natuurlijk kan er iets mis gaan en zijn de risico's wat groter, maar niet onoverkomelijk. Daarbij wordt je heel goed in de gaten gehouden in het ziekenhuis.

Ik denk ook wel eens bij mezelf van: Oef, dadelijk een tweede en na de bevalling zal het erg zwaar worden. Nou, dat zien we dan wel weer. Ik ga me nu niet druk maken over mogelijke dingen die misschien, maar ook misschien niet gaan gebeuren. Je bent dadelijk 40 en zeker nog niet te oud voor een tweede. Ik zou me er ook zeker niet van laten weerhouden.

Gaan!

Ik kwam net als temet mijn man op latere leeftijd tegen en was op mijn 36e zwanger van de oudste. Heftige bevalling en postnatale dip, maar wel zielsgelukkig met onze zoon. Toch flink getwijfeld over een tweede. Uiteindelijk was het "gevoel" zo sterk dat we er toch voor gingen. Na 6 maanden werd ik zwanger. Ik heb een combinatietest laten doen (nekplooimeting + bloedonderzoek) en bij 20 weken een uitgebreide echo. Uiteindelijk ben ik op mijn 41e bevallen van ons tweede zoontje. Beiden zijn overigens kerngezond. Behalve dat het eerste jaar vermoeiend is (niks aan te doen) ben ik zó blij met mijn twee mannetjes! Omdat ze elkaar leuk vinden, omdat de tweede weer heel anders is en ik enorm kan genieten van de verschillen en ja, het is ook fijn te weten dat ze elkaar hebben, later.
En jullie hebben niet eens de twijfels over een tweede zoals wij die hadden - ga er gewoon voor!
Groet, peper

Over je ouders verliezen

ik was rond de 20 toen mijn vader overleed en net 30 toen mijn moeder overleed. Mijn ouders waren 38 en 41 toen ik geboren werd. Zelf voor de eerste keer zwanger toen ik 35 was (2e keer 2 jaar later). Ik ben altijd blij geweest met het feit dat ik zulke leuke ouders had. En heb me dus voorgehouden dat je maar beter "kort" hele leuke ouders kunt hebben dan heel lang hele vervelende.
Dus als je jullie zelf leuke ouders vindt: DOEN

En ik!

Hier nog een oudere jonge moeder. Ik heb mijn oudste gekregen toen ik 39 was en de tweede op mijn 41ste. Na wel 3 miskramen en nog een er tussenin. Dat zie ik dan maar als startproblemen. De zwangerschappen verliepen prima, nergens last van en ik mocht thuis bevallen. Maar uiteindelijk wel beide keren in het zieknhuis bevallen na thuis te zijn begonnen.
Ik dacht: als ik in ieder geval niet probeer om kinderen te krijgen dan krijg ik daar later veel spijt van. En ik moet zeggen: het is super en superleuk! Ik blijf wel allerlei dingen voor mezelf doen en ook veel met de kinderen en daar moet je even een balans in zien te vinden.
Mijn ouders leven niet meer, en de ouders van mijn man zijn al heel lang geleden overleden. de kinderen hebben wel opa en oma gekend, maar er niet zo veel aan gehad helaas. Dat is wel een nadeel. Hoewel ik ook oude ouders had, en ook heb ik daar in mijn jeugd nooit last van gehad. Ze waren ook erg actief.
Ik ben nu 51 en ik kinderen zijn 9 en 11 en ik moet zeggen dat ik er nooit spijt van heb gehad ze wat later gekregen te hebben Heb veel gereisd ervoor en alles gedaan wat ik wilde. Ik had ze misschien wel iets eerder willen hebben, maar mijn man was zeer huiverig voor vader worden en na jaren van overleg besloten we er voor te gaan, en toen kwamen de miskramen en ik was zo twee jaar verder. Gelukkig beschik ik over enorm veel energie. We gaan ook altijd actief op vakantie, wandelen fietsen in de bergen, kamperen, kano'en langlaufen met de kids.
Omdat je als je wat ouder bent meer levenservaring hebt ben je ook minder paniekerig en veel stabieler en dat is alleen maar een groot voordeel met de opvoeding. Maar dat is mijn mening hoor. Het is gewoon wat relaxter allemal.
Omdat ik er veel jonger uitzie (hoera!) val ik ook niet op tussen de moeders en vaders op het schoolplein,en dat scheelt toch zeker 10 of 15 jaar.