opvoedpoli past zich aan
http://www.nji.nl/nl/Actueel/Nieuws-over-de-jeugdsector/2014/Inspecties-beoordelen-kwaliteit-Opvoedpoli-als-matig
"De inspecties waren positief over de cliëntgerichte, laagdrempelige en passende hulp waarbij ouders en kinderen betrokken worden. De inspecties willen verbetering rond: beter zicht op veiligheid van kinderen met behulp van een risico-taxatieinstrument en het functioneren van gezinscoaches en concrete samenwerkingsafspraken met ketenpartners."
Water gaat altijd naar het laagste punt. De opvoedpoli's moeten meer beschikbaar worden voor 'dwanghulp'.
Doen ze wel want ze willen ook een graantje blijven meepikken.
Eerst al de sprong voorwaarts door het propageren van een 'meldplicht'. Nu ook risicotaxatielijsten en samenwerking met dwanghulp.
Als je kunt, mijden dus.
Het blijft vreemd dat men zorgvragende ouders de regie afpakt en denkt dat dwanghulp helpt. En wegkijkt van de gevolgen aan sociale ellende die je aanricht in gezinnen met die quasi juridische verhalen in plaats van effectieve hulpverlening.
In mijn omgeving een kind dat ook weer meer energie kwijt is aan zware gesprekken met machteloze en nutteloze justitiemedewerkers dan bezig met zijn toekomst. Geen goed woord voor over.
Niet toevallig weer een kind met autisme. De stress die dat oplevert is voor kind, ouders en netwerk pijnlijk en verergert de problematiek.
tsjonge...
Om moedeloos van te worden. Die opvoedpoli deed precies wat hij moest doen, maar leverde te weinig slachtoffers aan voor Jeugdzorg! Het probleem is dat mensen (inclusief hulpverleners!) nog steeds denken dat melden tot hulp leidt. Als dat echt zo was, dan was er niks aan de hand met al die codes. Misschien kan je het beste een hulpverlener zoeken die zelf een autistisch kind (of broer, nichtje, etc.) heeft. Maar ja, hoe weet je dat.
Inderdaad Evanlyn
De beste hulpverleners zijn zij die dat uit eigen ervaring hebben meegemaakt en geintegreerd. Je kunt er naar vragen en soms kun je dat via via te weten komen. Ik had gehoord van een kinderpsychiater die zelf een kind met Asperger had bij een grote instelling in Amsterdam. Helaas moest je daar eerst naar de algemene kinderpsychiatrie voor je naar de autismepoli kon.
Ik kwam toen nog niet op het idee om zo'n man of vrouw zelf te spreken te krijgen en er om heen te werken. De hulpverlening in zo'n intaketraject in mijn omgeving roept bijna standaard dat iets niet kan terwijl in de praktijk de soep niet zo heet gegeten wordt. Je moet als ouder je nogal invechten en je rug recht houden en recht op je doel afgaan. Tenzij men zelf op het idee komt dat een kind een bepaalde route zou moeten volgen. Het lijkt soms wel of die instellingen een rigiditeit ten toon spreiden die me bekend voorkomt.
Ik was ook wat uit het veld geslagen doordat een 'second opinion', ik wilde hulp bij mijn vraag naar de problemen van dochter en dat kreeg ze niet bij haar steeds uitvallende psychiater, die haar alleen maar beoordeelde op 'kindermishandeling' en de autistische kenmerken wegwuifde. Dus wilde ik naar een andere instelling.
Maar daar waren ze bij die andere instelling niet van gediend. Het was een collega-instelling en ook bij hen kon 'autisme door verwaarlozing' komen.
Bij een andere instelling werkte een hulpverlener die bekenden van mijn ouders nog jaarlijks ondersteunde bij de begeleiding van hun kind met autisme. Zo'n langjarig contact leek me ook zeer wenselijk. Helaas ging die hulpverlener bij navraag net met de VUT.
Kliniek Moleman in oprichting op IJburg 'vergat' mij terug te bellen ondanks 3 ingesproken voicemails, anders had ik daar ook de vraag gesteld naar hulpverleners met praktische ervaring met autisme.
Het is een hele goede observatie. Ook de hulpverleners van wie ik weet dat xe een kind of ander familielid hebben met autisme, zijn bij mij in beeld. Je merkt het aan het begrip dat er is.
Maar ik sluit ook niet uit dat iemand ondanks een verwant met autisme, is blijven volharden in onbegrip.
Autisme is erfelijk en ik heb al diverse ouders zien passeren, waaronder een arts, die het autisme van hun kinderen wensten te blijven ontkennen, waarschijnlijk omdat het te bedreigend voor henzelf is.
Maar als iemand het wel kan integreren is het het beste dat je kunt hebben voor jezelf en je kind. Dan heb je aan een half woord genoeg.
En je kunt er naar vragen.
gek eigenlijk...
Basiskennis van autisme is toch geen rocket science; ik heb er ook geen jaren voor gestudeerd, maar het lukt me nu prima. Waarom kunnen mensen die er wel jaren voor gestudeerd hebben het toch maar niet begrijpen...
valse geruststelling
De opvoedingsondersteuner die wij thuis kregen had ervaring met kinderen met autisme. Maar in een instelling. Dat bleek dus geen goede zaak. Tenzij iemand aanbevolen wordt door een instelling als het Leo Kannerhuis, of Autisme Centraal, maar dan nog is de persoonlijke instelling en de opvattingen over autisme bepalend of ze jou in je gezinssituatie wel echt kunnen helpen.
Wat instellingen als begeleiding bij autisme zien en hanteren is ook maar zeer de vraag, de onzin viert soms hoogtij. Kinderen met snoepjes belonen zoals bij de Bascule een tijd een richtlijn was, is zo'n regeltje waar je al over kunt struikelen.
Je verwacht er teveel van
Weer inderdaad Evanlyn, dat je als ouders snapt hoe relatief eenvoudig het eigenlijk is. Maar goed, dan heb je die omslag wel al gemaakt en je verzet je niet langer tegen de waarheid en de logica, omdat het je handvaten bied en in de praktijk werkt.
ik heb het ervaren zoals het ook op de website van de stichting KOG goed geschreven staat. Er ontstaan problemen tussen ouders en hulpverlening omdat ouders hulpverlening verwachten van de bovenste plank, zeker bij een academische instelling, en dan blijkt het hulpverlening van de onderste plank te zijn. Dat sluit niet aan.
