Opvoedingsstijl, tips en trucs.
Voor de mensen met (jonge) kinderen:
Welke opvoedingsstijl hanteren jullie? Wat zijn daarvan de voordelen en zie je ook nadelen? Wat doe je anders dan jouw ouders?
Voor de grootouders:
Wat vinden jullie van de huidige opvoedingsstijlen? Hoe groot is het verschil tussen de manier waarop jullie zelf grootgebracht werden, hoe jullie je eigen kinderen grootbrachten en de manier waarop jullie kleinkinderen worden grootgebracht?
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat elk kind een andere aanpak nodig heeft, maar zijn er tips en trucs die je wilt delen met andere mensen?
En hoe komt het dat je geloofd in je huidige manier van opvoeden?
Hier zijn we toch vooral wel van de rust, reinheid en regelmaat. Structuur en duidelijke grenzen. M'n zoons gaan daar goed op, wij zelf ook. En dit is ook hoe mijn ouders het hebben gedaan.
Er kan en mag binnen bepaalde kaders best veel, maar nee is nee en drammen of je zin doordrijven dat willen we gewoon niet hebben.
En die nee is nee brengen we vaak met humor of bieden aan wat in plaats van wat gevraagd wordt, wel zou kunnen
Daarnaast stimuleren wij zelfstandigheid en zelf tot oplossingen komen.
Wat wij ook belangrijk vinden is vriendelijk en netjes zijn in communicatie. En dan bedoel ik voornamelijk alsjeblieft en dank je wel, gedag zeggen als je ergens komt of gaat.
Tatemae schreef op 23-08-2022 om 18:59:
[..]
Dit
Met nog wat als: emoties mogen er zijn aan sussen doen we niet echt
En verder leven we alles gewoon voor, we schelden zelf (haast) nooit, zeggen dank je wel en alsjeblieft tegen elkaar en tonen interesse in elkaars en andermans leven.
Hier wou ik even op terugkomen. Wij doen ook ons best om het goede voorbeeld te geven, al geven we elkaar regelmatig wat steken onder water, en bv. schelden of roepen zal hier ook niet gebeuren.
Merk wel dat stiefzoon het soms wat vreemd vindt. Had hem onlangs mee op een wandeling door het dorp en telkens ik iemand groette, vroeg hij of ik die persoon kende en moest ik echt uitleggen dat het groeten een vorm van vriendelijkheid is.
Schelden doen wij dan wel, we proberen er echt rekening mee te houden maar helaas zijn de woorden er al uit voor we er erg in hebben.
Battle-Royale schreef op 05-09-2022 om 16:07:
Schelden doen wij dan wel, we proberen er echt rekening mee te houden maar helaas zijn de woorden er al uit voor we er erg in hebben.
En kinderen hoeven scheldwoorden vaak maar één keer te horen om ze ergens op te slaan en ze genadeloos tegen je te gebruiken en dan doodleuk zeggen 'doet papa ook'.
En ja, als ik me ergens aan bezeer, dan vloek ik ook hoor. Ben ik niet trots op, maar het gebeurt. Ik vind het niet nodig en ook niet netjes om bij alles te vloeken.
Zoals ik mijn kind leer dat er gradaties zijn in pijn/verdriet/ongemak, geldt dat ook voor volwassenen. En daar pas je dan je reactie op aan.
MamaE schreef op 05-09-2022 om 16:15:
[..]
En kinderen hoeven scheldwoorden vaak maar één keer te horen om ze ergens op te slaan en ze genadeloos tegen je te gebruiken en dan doodleuk zeggen 'doet papa ook'.
En ja, als ik me ergens aan bezeer, dan vloek ik ook hoor. Ben ik niet trots op, maar het gebeurt. Ik vind het niet nodig en ook niet netjes om bij alles te vloeken.
Zoals ik mijn kind leer dat er gradaties zijn in pijn/verdriet/ongemak, geldt dat ook voor volwassenen. En daar pas je dan je reactie op aan.
Toch praat hij ons niet vaak na.
Humor en veel relativeringsvermogen. Mijn opvoedingsmotto (achteraf gezien dan): "pick your battles".
Omdat ik het zonde vind om hierover een apart topic te openen, een situatie van daarstraks:
Partner en kind hebben een familiebezoek gepland.
Partner vraagt enkele malen aan kind om schoenen aan te doen, waarbij hij steeds reageert met de woorden "maar ik wil niet gaan" en blijft zitten. Na de derde keer kom ik tussen:
"X ga je schoenen eens aandoen."
"Waarom bemoei jij je ermee?"
"Ik bemoei mij ermee, omdat ik je gezaag kotsmoe ben, dus hup." Waarna hij heel nors zijn schoenen gaat aandoen en ze uiteindelijk vertrekken.
Dus de vraag: hoe ga je om met een tienjarige die je gezag in vraag stelt? Moet je dit direct onderdrukken om te vermijden dat je met een onhandelbare puber eindigt, moet je hierover in gesprek gaan met hem, moet je het ondermijnend gedrag negeren?
Aan de reactie van mijn partner te zien reageerde ik weer veel te hard, terwijl ik zelf meen dat ik nogal voorzichtig was.
Alle advies is welkom.
Dat hangt er vanaf. Waarom wilde hij niet mee? In principe zou een 10-jarige bij mij wel iets mogen weigeren, tenzij het iets noodzakelijks is als een tandartsafspraak. In dat laatste geval wil ik het geen drie keer vragen.
Dat hij naar jou luistert is vanwege het principe vreemde ogen dwingen. Ik vind je wel wat autoritair overkomen.
Ik vind tien nog niet een leeftijd dat je alles zelf kan bepalen. Geen zin kan best, maar je kunt ook een keer iets voor een ander doen en dat mag een kind wat mij betreft ook wel leren. Daarbij is er ook nog de vraag of het kind in kwestie in staat is om die periode alleen thuis te blijven en of jij thuis bent/wat voor plannen je hebt.
Daarbij vind ik wel dat hij ook naar jou heeft te luisteren. Hij woont immers in jouw huis. Bij vriendjes thuis heeft hij ook te luisteren naar hun ouders, op school heeft hij ook te luisteren naar de juf of meester. Bepaalde dingen bepaalt zijn moeder (en zijn vader) en niet jij, maar dat gaat niet over grenzen qua gedrag. Die mag jij ook stellen.
Hoe lang had je vriendin nog willen discussiëren? Was er daadwerkelijk een alternatief wat ze aan had kunnen bieden?
met 10 kun je nog niet alles bepalen, maar er kan wel naar ze geluisterd worden en uitgelegd waarom ze nu mee moeten.
En soms hebben ze gewoon een goede reden waarom ze niet meewillen en als ze dan thuis kunnen blijven bv omdat je maar kort weg bent of omdat er iemand anders wel thuis is kan ook een 10 jarige thuis blijven. Zelfs als het om een bezoekje aan opa of oma gaat.
Ga proberen om op de laatste berichten tegelijkertijd te reageren.
@ MMcGonagall:
Ik ben zeker een beetje autoritair, vooral wanneer iemand opstandig is.
@MamaE:
Mijn partner zou het gewoon blijven vragen tot hij uit ergernis gehoorzaamde. Er was natuurlijk een alternatief, want hij kon gewoon bij mij thuis blijven.
@Ysenda:
Vind dit een moeilijke. Hij wou graag thuisblijven om in zijn eigen wereldje te blijven (ass), maar wij proberen hem wel meer te betrekken bij het familiegebeuren.
En terwijl ik dit opschrijf, vraag ik mij af of dit wel zo verstandig is.
MamaE schreef op 05-09-2022 om 16:15:
[..]
En kinderen hoeven scheldwoorden vaak maar één keer te horen om ze ergens op te slaan en ze genadeloos tegen je te gebruiken en dan doodleuk zeggen 'doet papa ook'.
Zelf meegemaakt! Een paar buurkinderen hadden iets van ons gepikt en hun moeder hield ze de hand boven het hoofd alsof het zogenaamd niet duidelijk was dat het item van ons was. Ze hadden het gewoon ‘gevonden’. Voor ons en onze ouders was onomstotelijk duidelijk wat er aan de hand was. Mijn vader zei op een gegeven moment toen we het er thuis over hadden: mevrouw (naam) is een doos! Ik ben naar die vrouw toegegaan en zei tegen haar: “Mijn papa zegt dat je een doos bent!“
Mijn vader kon er eigenlijk wel om lachen maar ik denk dat hij voortaan wel beter oplette wat hij tegen ons zei!
Ik geloof absuut niet dat onderdrukking nodig is om te voorkomen dat je een vervelende puber krijgt. Ik geloof zelfs dat het andersom werkt en onderdrukking bijdraagt aan vervelend gedrag terwijl liefde en vertrouwen juist bijdraagt aan positief gedrag.
Valdemar schreef op 01-11-2022 om 18:46:
Ga proberen om op de laatste berichten tegelijkertijd te reageren.
@ MMcGonagall:
Ik ben zeker een beetje autoritair, vooral wanneer iemand opstandig is.
@MamaE:
Mijn partner zou het gewoon blijven vragen tot hij uit ergernis gehoorzaamde. Er was natuurlijk een alternatief, want hij kon gewoon bij mij thuis blijven.
@Ysenda:
Vind dit een moeilijke. Hij wou graag thuisblijven om in zijn eigen wereldje te blijven (ass), maar wij proberen hem wel meer te betrekken bij het familiegebeuren.
En terwijl ik dit opschrijf, vraag ik mij af of dit wel zo verstandig is.
Was dat alternatief redelijk? Zou het erg zijn als hij bij jou thuis was gebleven of was er beloofd dat hij mee zou komen? Hoe vaak komen dit soort akkefietjes voor?
Verder snap ik dat sociale contacten voor hem een drempel vormen, en daar kun je zeker rekening mee houden, maar ik zou hem ook niet altijd zijn zin gaan geven in zijn thuisblijfwens. Want soms hoort het er ook gewoon bij om ergens heen te gaan of bij te zijn en zoals ik al schreef mag je een kind ook leren dat het goed is om soms iets voor een ander te doen. Hij heeft misschien geen zin om naar oma te gaan, maar oma heeft zich er op verheugd dat hij zou komen.
MamaE schreef op 01-11-2022 om 23:50:
[..]
Was dat alternatief redelijk? Zou het erg zijn als hij bij jou thuis was gebleven of was er beloofd dat hij mee zou komen? Hoe vaak komen dit soort akkefietjes voor?
Verder snap ik dat sociale contacten voor hem een drempel vormen, en daar kun je zeker rekening mee houden, maar ik zou hem ook niet altijd zijn zin gaan geven in zijn thuisblijfwens. Want soms hoort het er ook gewoon bij om ergens heen te gaan of bij te zijn en zoals ik al schreef mag je een kind ook leren dat het goed is om soms iets voor een ander te doen. Hij heeft misschien geen zin om naar oma te gaan, maar oma heeft zich er op verheugd dat hij zou komen.
In feite kon hij makkelijk thuis blijven.
De akkefietjes komen meermaals per week voor, eigenlijk is het een constante wanneer we uit huis gaan.
Het lastige is dat je hem soms moet forceren om zijn activiteit te onderbreken om vervolgens iets te gaan doen dat hij achteraf ook wel leuk vindt. Soms is het daarbij als (stief)ouder nog moeilijk om een inspanning te leveren voor hem, als je daarbij zoveel ergernissen ervaart waardoor je hem eigenlijk liever achter zijn computer laat zitten en hem kunt negeren.
